Τρία χρόνια τώρα, η ΕΛΠΙΔΑ έρχεται (;;;)

Διάφορα γεγονότα συνέβησαν την βδομάδα, και κάτι παραπάνω που «έλειψα από κοντά σας. Θα τα δούμε όλα σε σύντομο χρονικό διάστημα αφού θα μου δοθούν, σίγουρα, κάποιες  αφορμές.

Όμως γι’ αυτό που νομίζω πρέπει να ασχοληθώ σήμερα είναι η επέτειος που είχαμε την περασμένη Πέμπτη. Και αφορά την κυβέρνηση μια που συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την πρώτη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου 2015. Την επόμενη με την συνεργασία των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» σχηματίστηκε κυβέρνηση. Μία νίκη, και κυβέρνηση φυσικά, που έδωσε ελπίδα σε μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού λαού πως κάτι μπορεί να αλλάξει.

Φαίνεται όμως πως οι Ευρωπαίοι και οι δανειστές μας δεν καταλαβαίνουν από δημοκρατία. Ότι και να τους έλεγαν, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες, αυτό που τους απαντούσαν είναι πως υπάρχει το πρόγραμμα που θα έπρεπε να ακολουθηθεί. Κι αυτό ήταν το μνημόνιο.

Και ως το καλοκαίρι, που έκλεισαν οι τράπεζες και μπήκαν τα capital control, ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του με πρώτο τον κ. Βαρουφάκη «έφαγαν πολύ ξύλο» στα Eurogroup και τις συσκέψεις.

Ώσπου ήρθε, μετά το δημοψήφισμα, η υποχώρηση. Ο Πρωθυπουργός «έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια» σαν να ήταν δαρμένο σκυλί και συμβιβάστηκε.

Σαν τώρα θυμάμαι τον κ. Καμμένο να αναρωτιέται μεγαλοφώνως μπροστά στις κάμερες «μα γιατί υπέγραψε;» και πως δεν «υπόσχεται πως θα συνεχίσει να στηρίζει την κυβέρνηση». Βέβαια όταν συναντήθηκαν οι συγκυβερνώντες το «τροπάρι» του υπουργού Αμύνας άλλαξε. Αν το σπάγαμε, έλεγε, όταν θα γυρνούσε ο πρωθυπουργός θα μας σηκώνατε στα χέρια ως θριαμβευτές. Μετά όμως θα μας κυνηγούσατε γι’ αυτά που θα περνούσαμε ως χώρα.

Δεν ξέρω αν θα το κάναμε γιατί θα αντιμετωπίζαμε πιο δύσκολα απ’ ότι από το καλοκαίρι του 2015 ως σήμερα, αλλά στο πρώτο κομμάτι αυτών που έλεγε είχε δίκιο.

Τώρα που το σκέφτομαι με κάποια χρονική απόσταση, μάλλον είχε κι εκεί δίκιο. Γιατί οι έξω δε λογαριάζουν τίποτε. Ούτε που διαπραγματευόταν με μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, ούτε που ο κόσμος ήταν στις πλατείες την ώρα που διαπραγματευόταν οι ηγέτες της Ελλάδας, ούτε το συντριπτικό ποσοστό του δημοψηφίσματος (όχι 61,31% ) με όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αντίθετα.

Μετά τον συμβιβασμό, την διάλυση του τότε ΣΥΡΙΖΑ κι αφού κόπηκε ένα μικρό κομμάτι των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου έχουμε την σημερινή κατάσταση μετά την νέα εντολή που πήραν τα ίδια πάλι κόμματα.

Φαίνεται πως έχουμε μια συμβιβασμένη κυβέρνηση, με αχτίδες διαφοροποιήσεων σε όσα επιβάλλουν οι δανειστές μας. Κι αυτή είναι η διαφορά με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Σήμερα έχουμε την εξεταστική επιτροπή για τα σκάνδαλα στην υγεία. Ακούστηκαν διάφορα στην αντίστοιχη εξεταστική επιτροπή για τα ΜΜΕ και την διαπλοκή (δεν προέκυψε κάτι ποινικό, αλλά μάθαμε πως κρατιόταν στη ζωή πολλά εκδοτικά συγκροτήματα).

Πάνε για δανειοδότηση οι τηλεοπτικοί σταθμοί πανελλαδικής εμβέλειας (παρά την απόφαση του συμβούλιου επικρατείας τον Σεπτέμβριο του 2016) κι όπως λένε ακολουθούν και οι περιφερειακοί καθώς και οι αντίστοιχοι ραδιοφωνικοί. Αποκαλύπτονται αδήλωτα εισοδήματα. Και άλλα πολλά μικρά μεν αλλά που δεν ακούγονται στα ΜΜΕ πριν ελαχίστων εξευρέσεων.

Ανάμεσα στις ειδήσεις που αγνοούν τα ΜΜΕ είναι και η δίκη για το σκάνδαλο της Siemens που γίνεται και όσα εκεί ακούγονται.

Όμως ο λαός εξακολουθεί να στενάζει από το δυσβάστακτο βάρος τόσο της φορολογίας, όσο κι άλλων μνημονιακών υποχρεώσεων. Αυτών που μας ζητούσαν από το πρώτο μνημόνιο αλλά ή δεν μπόρεσαν να «περάσουν» οι προηγούμενες όπως το άνοιγμα των επαγγελμάτων, ή δεν ήθελαν όπως η δωρεάν τηλεοπτική άδεια (να επιτραπεί απλά τότε μια που κανένας τηλεοπτικός σταθμός δεν έχει άδεια) για από έναν ελεύθερο τηλεοπτικό σταθμό στην NOVA και στην COSMOTE TV.

Τώρα αν αυτός ο συμβιβασμός είναι «κωλοτούμπα» όπως λένε οι επικριτές της κυβέρνησης ή στρατηγική υποχώρηση έως ότου υπάρξουν καλύτερες συνθήκες στο εξωτερικό θα δείξει. Γιατί πράγματι, αλλάξαν κάποια πράγματα στην Ευρώπη. Έχουμε αριστερή κυβέρνηση στην Πορτογαλία, έφυγε από την Γερμανική κυβέρνηση ο Σόιμπλε, ενισχύθηκε η Γαλλία με την εκλογή Μακρόν κα.

Θα δείξει το πραγματικό της πιστεύω πρόσωπο η κυβέρνηση, μετά την έξοδο από τα μνημόνια. Θα έχει δεκατρείς, το πολύ, μήνες να δούμε τι πραγματικά είναι διατεθειμένη να κάνει μια δεύτερη τετραετία αν θέλει να εκλεγεί. Θα μου πείτε φτάνει ένας χρόνος του πολύ; Και βέβαια φτάνει.

Να αποδείξει πως σκέφτεσαι τον λαό και όχι μόνο τους πολύ αδύναμους, όπως κάνει ως τώρα.