Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης σχολιάζουμε όπως στη ζωή μας και δεχόμαστε όλες τις κρίσεις

Ασχολήθηκα πριν 3,5 περίπου χρόνια 22 Σεπτεμβρίου 2014, με το Facebook και τα άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή μια καταγγελία της Κριστίν Λαγκάρντ για απειλές που είχε από Έλληνες. Και ουσιαστικά έβγαλα το συμπέρασμα πως δεν ξέρει τι θα πει «Δημοκρατία» κι έκανα σύγκριση με ανθρώπους που τους κάνουμε επίθεση στην Ελλάδα (δείτε τη ανάρτηση εδώ).

Επανέρχομαι όμως μετά από τόσο καιρό όχι να αναθεωρήσω αλλά να διαφωνήσω με όλους αυτούς τους διάσημους και «διάσημους» που διαμαρτύρονται για το bullying που λένε τους γίνεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο, πως πλέον ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος. Κάποτε όταν ακούγαμε κάτι στην τηλεόραση ή το διαβάζαμε σε κανένα περιοδικό το σχολιάζαμε μεταξύ μας. «Τί ωραία τα λέει ο τάδε» ή «Τί μ@λ@κίες είπε εκεί ο δείνα». Τώρα πια μέσα από τον διαδίκτυο μπορεί κάποιος να πει την γνώμη του και τον ίδιο. «Τι ωραία τα λες» πχ ή πως «λες βλακείες»

Έτσι όλοι θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την μικρή ή πιο έντονη κριτική. Δίκαιη ή άδικη δεν έχει σημασία. Άλλωστε δεν μπορούν να συμφωνούν όλοι με όλους και αν ένα σχόλιο κριτικής είναι λανθασμένο, τότε αυτό θα ενισχύσει την όποια άποψή με νέα επιχειρήματα.

Παράδειγμα ενός από αυτούς που δε θέλουν να ακούνε κακή κριτική είναι ο σκιτσογράφος Αρκάς, που είναι ό πρώτος για τον οποίο ακούστηκε η έκφραση «διαδικτυακό bullying». Η στάση αυτών που ενοχλούνται, μια που ο ίδιος θέλει να είναι στην αφάνεια, είναι παράδειγμα προς αποφυγή.

Ο Αρκάς άρχισε να κάνει πολιτικό σκίτσο, μετά από δεκαετίες που έκανε τελείως απολιτίκ, μετά την δημιουργία την πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Μάλιστα όχι για κάποιο έντυπο, αλλά για την πλάκα του στο Facebook. Σε κάποιους άρεσαν, σε κάποιους όχι. Και κάνανε τα σχόλια.

Εγώ είμαι από αυτούς που δεν μου άρεσε, ενώ ήμουν από τους θαυμαστές του, πιο πολύ για την τεχνοτροπία του. Αν κι βλέπω πως βγάζει μια εμπάθεια, που δεν το έχω δει σε σκιτσογράφους που ασχολούνται με θέματα πολιτικής πιο επαγγελματικά. Σε κάποιο έντυπο που είναι «χρωματισμένο» δηλαδή. Φυσικά τα έγραψα αυτά κι εγώ, όλα αυτά στη σελίδα του στο Facebook επώνυμα.

Ένα άλλο θέμα που θα ήθελα να θίξω, είναι η αντίθεσή μου στις επιθέσεις που κάνουμε σε ανθρώπους για άσχετα με την επαγγελματική του απασχόληση. Και μιλάω για τις προσωπικές επιθέσεις. Θα αναφέρω για παράδειγμα την τοποθέτηση ορισμένων ανθρώπων όπως ο Βασίλης Τσάρτας ή η Άντζυ Σαμίου για να μείνουμε στα πιο ανώδυνα.

Τους συγκεκριμένους ανθρώπους τους θαυμάζουμε για ορισμένα πράγματα. Τον κ. Τσάρτα για τις «πάσες που έδινε» το γήπεδο και την κ. Σαμίου για τα τραγούδια της και τις ερμηνείες της. Και φυσικά μπορούν να έχουν άποψη για το κάθε τι και θα κρίνουμε τις κρίνουμε όπως όλων μας.

Αλλά άλλο είναι να του γράψεις του άλλου «δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς» κι άλλο «δεν είναι σωστά αυτά που λες». Βέβαια όλος ο κόσμος δεν έχει τις ίδιες εμπειρίες και θα εκφραστεί πολλές φορές και σκληρά. Γι’ αυτό θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη εκ μέρους όλων αυτών που κάνουν επιθέσεις για άσχετα πράγματα καθώς και αυτών που κάνουν βιαστικές κρίσεις.

Το τελευταίο το γράφω με αφορμή τον κ. Διονυσίου που μετά την πρόσφατη περιπέτειά του  θα άκουσε τα εξ αμάξης σε Facebook και Twitter. Και φαντάζομαι πολλά από αυτά ενώ ήταν σε εξέλιξη η περιπέτειά του και φυσικά ο κόσμος δεν ήξερε καν τι έχει συμβεί. Σημειώνω πως είναι τόσο πρόσφατο το γεγονός που μόνο πληροφορίες έχουν διακινηθεί.

Τελειώνοντας θέλω να πω, πως τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης είναι καλά να αλλάζουμε απόψεις. Να δεχόμαστε και να παίρνουμε κριτικές για όλα. Όπως στη ζωή μας από τους γνωστούς μας.

Σ’ αυτά από τους «φίλους» μας και από αυτούς που μας ακολουθούν. Όμως είναι λάθος να γίνονται προσωπικές επιθέσεις για άσχετα θέματα ή να βιαζόμαστε να βγάζουμε συμπεράσματα.

Όπως στην πραγματική μας ζωή.