Δίκην crash test, διατυπώνονται άθλιες «λογικές συνεκμετάλλευσης»...

Την Τούρκικη εξωτερική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο ανέλυσε η Ζέζα Ζήκου στα «Παραπολιτικά» του Σαββάτου 14 Δεκεμβρίου σε άρθρο της με τον ίδιο τίτλο. Επισημαίνοντας ταυτόχρονα τους κινδύνους για τα εθνικά μας συμφέροντα

* * *

Για όλα φταίει η παραληρηματική ανησυχία που επικρατεί εσχάτως στη χώρα μας. Συνηθισμένοι στην ένταση, να μετράμε παραβάσεις και παραβιάσεις και να στέλνουμε «αυστηρά διπλωματικά μηνύματα», που τα ακυρώνει η ίδια η μονότονη επανάληψή τους, πέσαμε σε σύγχυση αφότου ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για πολλοστή φορά δεν συμμορφώνεται με το δικό μας Διεθνές Δίκαιο και αγνοεί τις αυστηρότατες -είναι η αλήθεια- συστάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Οι «Πορθητές» στη Μεσόγειο να εκβιάζουν «συνεκμετάλλευση» και να διαπιστώνουμε πανικόβλητοι ότι δεν μας περισσεύουν θυμωμένες λέξεις και αγανακτισμένα κλισέ... Και, δίκην crash test, να συζητούμε για «λογικές συνεκμετάλλευσης»!

Η ωμή τουρκική αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, όπως και αυτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι σταθερή και κλιμακώνεται με σχέδιο. Ενδεχομένως να ξένισε η θρασύτητα μόνο τους Ελλαδίτες. Αντίθετα, υποδηλώνει στόχευση και σκοπιμότητα. Στον δρόμο ακριβώς που έχει χαράξει ο Τούρκος πρόεδρος, που ευθέως αμφισβητεί κι αυτήν ακόμα τη Συνθήκη της Λωζάνης. Το χαρακτηριστικό της πά-γιας πρακτικής των Τούρκων είναι ότι επενδύουν την «επιχειρηματολογία τους» με ψήγματα νομιμοφανών αναφορών. Δηλαδή υπενθυμίζουν ότι δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι, του 1982, όπως αυτή έχει έκτοτε τροποποιηθεί και ισχύει, περί του Δικαίου της Θάλασσας και κατ’ επέκταση δεν δεσμεύονται από αυτή. Ηθελημένα, ωστόσο, δεν αναφέρουν ότι με βάση τη Συνθήκη αυτή έχουν ορίσει την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ «σφυρίζουν αδιάφορα» για το Αιγαίο. Ηθελημένα, επίσης, «αγνοούν», πέρα από τα δύο μέτρα και σταθμά που εφαρμόζουν, ότι το Δίκαιο της Θάλασσας έχει πλέον ισχύ εθιμικού κανόνα, αφού το έχουν κυρώσει 167 κράτη και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι ΗΠΑ, μάλιστα, μολονότι δεν το έχουν ακόμα κυρώσει, αναγνωρίζουν την ισχύ του ως εθιμικού κανόνα δικαίου και ενεργούν ανάλογα. Και στην περίπτωση αυτή η Τουρκία χρησιμοποιεί πυροτεχνήματα, χωρίς να έχει οποιαδήποτε επιθυμία για καθαρές και λειτουργικές λύσεις. Το πλέον επικίνδυνο από τις πρόσφατες εξελίξεις είναι ότι είτε νεοφιλελεύθερα βλαχαδερά είτε σημιτικά λαμόγια και φαιδρά μίντια προσπαθούν να εξοικειώσουν τους Ελληνες πολίτες με τη θρασύτητα και τον παραλογισμό της. Και, δίκην crash test, να συζητούν για «λογικές συνεκμετάλλευσης». Στο πρότυπο της «επιτυχίας» των Πρεσπών.

Η ύπουλα σχεδιασμένη συμφωνία με τη Λιβύη στοχεύει στο να αγνοηθούν τα ελληνικά νησιά και ο ρόλος τους στον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων. Είναι προφανές ότι η τουρκική κίνηση, σε αντίφαση προς το Διεθνές Δίκαιο, δεν θα έχει άμεσο αποτέλεσμα. Εντάσσεται, όμως, σε μιαν αργή, αλλά σταθερή προσπάθεια να αμφισβητηθεί η ελληνική κυριαρχία στις ενδιάμεσες θάλασσες. Προκειμένου να ανατραπεί το υφιστάμενο καθεστώς, βιαίως ή νομοτύπως, χρειάζεται να διαβρωθεί στις συλλογικές αντιλήψεις της Ελλάδας και των ξένων, με εξειδικευμένη ορολογία, και στις γεωπολιτικές διεκδικήσεις. Αντίθετα με ό,τι νομίζεται, η αντίληψη του χώρου, η «γεωγραφία», δεν είναι αντικειμενική και αμετακίνητη, αλλά «κατασκευασμένη» και, πάντως, εξελίξιμη.

Η διαδικασία της μετάλλαξης αυτής είναι μεν αργή, αλλά έχει αρχίσει να υλοποιείται ραγδαία. Η έννοια της «γαλάζιας πατρίδας» είναι τεράστιας σημασίας, αφού πρόκειται για μια τεράστια περιοχή, που καλύπτει το ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου. Σε αυτήν περιλαμβάνονται οι υφαλοκρηπίδες Κύπρου, Ρόδου, Καστελλόριζου, Καρπάθου, Κάσου και του ανατολικού τμήματος της Κρήτης. Οταν ολοκληρωθεί, τα αποτελέσματα ανατρέπονται πολύ δύσκολα. Το διαπιστώσαμε με το Μακεδονικό. Η ελληνική αδράνεια ως προς τη χρήση του ονόματος εμπέδωσε μια γεωπολιτική ανατροπή. Δεν κατόρθωσαν οι ελληνικές προσπάθειες να ανατρέψουν τις πολιτικές της συνέπειες, παρά τη διπλωματική και οικονομική υπεροχή τής μεταψυχροπολεμικής Ελλάδας. Με την Τουρκία ο κατευνασμός θα κοστίσει πολύ ακριβότερα από την ήττα των Πρεσπών, οδηγώντας σε μια νέα τραγωδία του Ελληνισμού.

Ο χρόνος επιβίωσης του έθνους τελειώνει. Ακούει κανείς; Καταλαβαίνει κανείς; Ή το μόνο που ενδιαφέρει τα κόμματα «εξουσίας» είναι η ψηφοθηρία προκειμένου να διαχειριστούν μια μικρή και εξευτελισμένη Ελλάδα;