Ενώ όμως στην Αθήνα ο λαός πανηγυρίζει για την απελευθέρωση, στον Πειραιά η μάχη για την σωτηρία της πατρίδας συνεχίζεται. Οι Γερμανοί σκοπεύουν πριν αποχωρήσουν να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές στην υποδομή του τόπου. Βασικός τους στόχος είναι να τινάξουν στον αέρα την «Ηλεκτρική» στο Κερατσίνι.
Το εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής» ήταν η σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, οι ζημιές και τα θύματα θα ήταν ανυπολόγιστα. Η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι. Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνας – Πειραιά θα παροπλίζονταν.
Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής ήταν ζωτικής σημασίας. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ Πειραιά που απαρτιζόταν από το 6ο Σύνταγμα με τέσσερα τάγματα, με καπετάνιο τον κομμουνιστή ηγέτη Νίκανδρο Κεπέση, ήταν σε πλήρη επιφυλακή. Η υπεράσπιση του εργοστασίου από τον ΕΛΑΣ καταγράφηκε στην ιστορία ως η θρυλική «Μάχη της Ηλεκτρικής».
Ας δούμε ένα σύντομο χρονικό, όπως παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Κερατσινίου, αλλά και πως την περιγράφει ο Νίκανδρος Μ. Κεπέσης στο βιβλίο του «Ο Δεκέμβρης του 1944»
• • •
«Στο Κερατσίνι οι μαχητές του ΕΛΑΣ παρέμεναν σε ετοιμότητα. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Γερμανοί αποχωρώντας είχαν την εντολή να καταστρέψουν όλες τις μεγάλες – και όχι μόνο- βιομηχανικές μονάδες σε όλο το μήκος της βιομηχανικής ζώνης, καθώς και τις λιμενικές εγκαταστάσεις. Ήδη από το πρωί της 12ης Οκτωβρίου ο Πειραιάς, ο οποίος ήταν από άκρη σε άκρη υπονομευμένος, συνταράχτηκε από τις απανωτές εκρήξεις των ανατινάξεων των κτηρίων του Τελωνείου, του Λιμεναρχείου, των εγκαταστάσεων του ΟΛΠ κ.ά., ενώ οι μαχητές του ΕΛΑΣ έδιναν σκληρές μάχες με τους αποχωρούντες Γερμανούς(…).
Το πρωί της 12ης Οκτωβρίου η γερμανική φρουρά του εργοστασίου της “Ηλεκτρικής”, η οποία αποτελείτο από σαράντα άνδρες, είχε απομονώσει όλους τους εργαζομένους της προηγούμενης βάρδιας (περίπου 300 άτομα) στους θαλάμους και είχε υπονομεύσει με καλωδιώσεις ανατίναξης τις τεράστιες ποσότητες εκρηκτικών που υπήρχαν στο εργοστάσιο δύο-τρεις μήνες πριν, τοποθετημένα κάτω από τις τουρμπίνες ηλεκτροπαραγωγής (…). Αμέσως κινητοποιήθηκαν δυνάμεις του 1ου τάγματος του ΕΛΑΣ και κατέλαβαν θέσεις μάχης γύρω από την “Ηλεκτρική”. Επικοινώνησαν με το Νίκανδρο Κεπέση, καπετάνιο του 6ου Ανεξάρτητου Συντάγματος, και το διοικητή Σωτήρη Κύβελο, και ζήτησαν οδηγίες. Ο Βαρυτιμίδης άρχισε διαπραγματεύσεις μέσω μιας εργαζόμενης στο εργοστάσιο με το διοικητή της φρουράς, εγγυώμενος την ασφαλή αποχώρηση των Γερμανών, εφόσον δεν ανατίναζαν τις εγκαταστάσεις και εφόσον βέβαια απελευθέρωναν τους αιχμαλώτους. Και ενώ οι διαβουλεύσεις συνεχίζονταν, ξαφνικά εμφανίστηκε μια ομάδα τριάντα περίπου Γερμανών ποδηλατιστών, προερχόμενων από το εργοστάσιο ΚΟΠΗ -που μόλις είχε καταληφθεί από τον ΕΛΑΣ- οι οποίοι πυροβολώντας κατευθύνονταν από την οδό Αναπαύσεως προς την «Ηλεκτρική». Ο ΕΛΑΣ απάντησε στα πυρά και η συμπλοκή γενικεύτηκε. Οι ποδηλατιστές (…) αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τους όρους του ΕΛΑΣ και να ελευθερώσουν τους εργαζόμενους, ώστε να αποχωρήσουν οι ίδιοι με ασφάλεια (…).
Παρ’ όλα αυτά επειδή υπήρχε ο φόβος να επιστρέψουν οι Γερμανοί και να προσπαθήσουν να ανατινάξουν το εργοστάσιο, και με δεδομένο ότι οι δυνάμεις του εχθρού δρούσαν ακόμη στην περιοχή του Περάματος, αποφασίστηκε οι αντιστασιακές ομάδες να τεθούν σε επιφυλακή (…).
Τα χαράματα της 13ης Οκτωβρίου η περιοχή συγκλονίστηκε από τη δυνατή έκρηξη που προκλήθηκε από την ανατίναξη των εγκαταστάσεων της Shell στο Πέραμα. Αμέσως εκδηλώθηκε γενική κινητοποίηση των κατοίκων, οι οποίοι έστησαν πρόχειρα οδοφράγματα αποκλείοντας την περιοχή, ενώ το 2ο τάγμα του ΕΛΑΣ της Κοκκινιάς τοποθετήθηκε στο νεκροταφείο, προκειμένου να εμποδίσει πιθανές μετακινήσεις άλλων γερμανικών δυνάμεων.
Στις 6.45 εμφανίστηκε το γερμανικό απόσπασμα που είχε ανατινάξει τη Shell και το οποίο είχε λάβει τη διαταγή να καταστρέψει τα εργοστάσια του Αγίου Γεωργίου και του Νέου Φαλήρου, όπως ομολόγησε αργότερα ο επικεφαλής Γερμανός Χανς Λίντερμαν που συνελήφθη αιχμάλωτος. Το απόσπασμα ανήκε στο ειδικό επί των ανατινάξεων τμήμα του Μηχανικού των Es Es. Αποτελείτο από 56 άνδρες βαριά οπλισμένους με αυτόματα και τέσσερα μηχανοκίνητα πολυβόλα (…) μόλις οι Γερμανοί πλησίασαν την πύλη του εργοστασίου, ο σκοπευτής Χρήστος Φερούσης πυροβόλησε μέσα από το εργοστάσιο τον οδηγό του πρώτου οχήματος, υποχρεώνοντας τη φάλαγγα να ακινητοποιηθεί κοντά στο γεφυράκι. Αμέσως μια χειροβομβίδα ανατίναξε ένα από τα γερμανικά οχήματα. Αιφνιδιασμένοι οι Γερμανοί δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά από μια απόσταση περίπου εξήντα – εκατό μέτρων, που προερχόταν από όλες τις κατευθύνσεις (…).
Άρχισε έτσι η επίθεση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, του οποίου ο υποτυπώδης οπλισμός αποτελείτο από λίγα ταλαιπωρημένα και αναξιόπιστα ιταλικά όπλα, μερικά περίστροφα και αρκετές χειροβομβίδες, στις οποίες ουσιαστικά στήριξαν όλη την επιχείρηση. Οι Γερμανοί προέβαλαν σθεναρή αντίσταση, γεγονός που ανάγκασε τον Βαρυτιμίδη και το Μωυσιάδη να ζητήσουν ενισχύσεις από τις εφεδρικές δυνάμεις της Κοκκινιάς. Πράγματι, ο κομματικός υπεύθυνος του Κερατσινίου Μίχος, μετά από συνεννόηση με τον αντίστοιχο υπεύθυνο της Κοκκινιάς, Παράσχο, επιβιβάστηκαν σε τρεις πυροσβεστικές αντλίες και έσπευσαν στον τόπο της συμπλοκής.
Έπειτα από σκληρή μάχη που διήρκεσε περισσότερο από τρεις ώρες, άρχισε η σταδιακή παράδοση των Γερμανών, οι οποίοι ήδη μετρούσαν εννέα νεκρούς και δεκαέξι τραυματίες (…). Είκοσι περίπου συνελήφθησαν αιχμάλωτοι μεταξύ αυτών και ο επικεφαλής τους Λίντερμαν.
Το εργοστάσιο της “Ηλεκτρικής”, μια σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο, είχε διασωθεί. Επιπλέον, η εξουδετέρωση του αποσπάσματος ανατινάξεων των Ες Ες απέτρεψε τεράστιες καταστροφές σε εγκαταστάσεις υποδομής, καθοριστικές για την οικονομία της Ελλάδας.
Στο πεδίο της τιμής, όμως, 11 ΕΛΑΣίτες είχαν σκοτωθεί και άλλοι 8 ήταν τραυματίες. Την ημέρα που ολόκληρη η Ελλάδα πανηγύριζε, το ηρωικό Κερατσίνι κήδευε τους νεκρούς της μάχης της “Ηλεκτρικής” στον περίβολο του εργοστασίου, υπό την επιβλητική παρουσία ενόπλων τμημάτων του ΕΛΑΣ. Πένθος από τη μια και χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες από την άλλη, να καλούν τον κόσμο στη μεγαλειώδη παρέλαση της Νίκης που γίνεται υπό ασταμάτητη βροχή. Το σύνθημα που κυριαρχούσε παντού ήταν “ΕΛΑΣ – Λαοκρατία”». Οι 11 ΕΛΑΣίτες που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη ήταν οι: Ν. Γεωργιάδης, Γ. Γκιόρδας, Ι. Ηλιόπουλος, Δ. Καλαποθάκος, Δ. Κούνουπας, Π. Κοσμίδης, Δ. Μαργαρώνης, Π. Μαυρομάτης, Γ. Μεγκίσογλου, Π. Συρίγος, Α. Ταροσιάδης.
 |
|
Από την κηδεία των νεκρών της Μάχης της Ηλεκτρικής |
Αυτή ήταν η τελευταία μάχη του ΕΛΑΣ ενάντια στους Γερμανούς στο λεκανοπέδιο. Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής. Για να μην στερηθεί ο λαός και ο τόπος το αγαθό του ρεύματος. Γιατί ακόμα και την ώρα που αποχωρούσαν από την Ελλάδα, αυτήν ήταν που είχαν βάλει στο μάτι οι Γερμανοί: Την «Ηλεκτρική».
Από το βιβλίο του Νίκανδρου Κεπέση: «Ο Δεκέμβρης του 1944», Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1979, αντιγράφουμε ένα μικρό απόσπασμα που αναφέρεται στην ηρωική μάχη της Ηλεκτρικής.
Είναι γνωστή η σημασία της μάχης αυτής στη διάσωση του εργοστασίου που είχαν σχεδιάσει οι Γερμανοί κατακτητές αμέσως πριν από την αποχώρησή τους.
Ο αγωνιστής του κομμουνιστικού κινήματος και της εαμικής αντίστασης Νίκανδρος Κεπέσης, ήταν ο Καπετάνιος του 6ου Ανεξάρτητου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Πειραιά με Διοικητή τον Σωτήρη Κυβέλλο.
Ήταν από τους πρωταγωνιστές της μεγάλης αυτής μάχης που έγινε στις 13 Οκτώβρη του 1944 και "τιμήθηκε" βέβαια από το μετεμφυλιακό κράτος για τη δράση του με διώξεις, φυλακές και εξορίες.
Από το βιβλίο του Νίκανδρου Κεπέση «Ο Δεκέμβρης του 1944», σελίδα 66
…Ενημερώσαμε και μεις με τη σειρά μας το Σιγανό. Και σε μιά-δυό ώρες, γύρω στις 3.30′ πρωινή, κινήσαμε για το Κερατσίνι… Ό διοικητής, o Σιγανός, εγώ και ο σωφέρ. O Σταθμός Διοίκησης του I Τάγματος, που πήγαμε, είχε μεταφερθεί στο Δημοτικό Σχολείο Ταμπουριών, πού κρατούσαν οι Γερμανοί 200-300 μέτρα δώθε από τη Λεωφόρο Σαλαμίνας. Εκεί ενημερωθήκαμε για τη δράση του Τάγματος από τον Αγιο Διονύση μέχρι και τα Λιπάσματα.
Το I Τάγμα είχε δύναμη δέκα σχεδόν λόχων. Και αυτή την περιοχή δυό λόχοι του πολέμησαν σκληρά και έσωσαν με κίνδυνο της ζωής τους το πιο σημαντικό τμήμα από το Λιμάνι του Πειραιά.
Έτσι σώθηκε το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο στο Κερατσίνι
Ύστερα από την ενημέρωση αυτή περάσαμε στον έλεγχο των μέτρων για την περιφρούρηση της Ηλεκτρικής από κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο. Γερμανοί εκείνη την ώρα δεν υπήρχαν στην περιοχή του Πειραιά. Δεν έπρεπε, όμως, ν’ αποκλειστεί το ενδεχόμενο επιστροφής τους. Και σε μια τέτοια περίπτωση το πιθανότερο ήταν να επιστρέψουν από το συντομότερο δρόμο του Περάματος. Οπωσδήποτε ο κλοιός γύρω από το Εργοστάσιο έπρεπε να παραμένει. Οι εφεδρείες έπρεπε να είναι στη θέση τους. Καμιά χαλάρωση στην επαγρύπνησή μας. Σε περίπτωση εμφάνισης του εχθρού απ’ οποιαδήποτε κατεύθυνση, δεν θα έπρεπε να προδώσουμε την παρουσία μας.
Σε μάχη «εκ παρατάξεως» δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα με τούς Γερμανούς. Έπρεπε να τους αφήσουμε να μπουν μέσα στην παγίδα μας εκείνη. Θα πλησίαζαν το εργοστάσιο για να παραβιάσουν την πόρτα ή να πηδήσουν τούς τοίχους… Τότε έπρεπε να δεχτούν τα πυρά μας απ’ όλες τις πλευρές. Αυτό σε συντομία ήταν το σχέδιο πού είχαμε τελικά επεξεργαστεί.
[* Η διάταξη των δυνάμεων μας ήταν τελικά ή παρακάτω: 2ος Λόχος Αμφιάλης — Διοικητής Βασ. Βεζυρόπουλος. Τα αντερείσματα του λόχου Αγ. Γεωργίου — 1ος Λόχος — Διοικητής Αντων. Αντύπας, Καπετάνιος Βασ. Λαγανίκας — Στο κέντρο της διάταξης. 3ος Λόχος — Διοικητής Χρ. Ιωακειμίδης, τα υψώματα Ευγένειας. — απέναντι από τό ‘ Ηλεκτρικό ‘ Εργοστάσιο — 4ος Λόχος — άμεση εφεδρεία, πίσω και σε κάποια απόσταση από τον 1 ο Λόχο. Πέρα από την άμεση εφεδρεία, αν χρειάζονταν θα χρησιμοποιούσαμε από το II τάγμα Κοκκινιάς. (Ν.Κ.)]
Είχε αρχίσει να χαράζει. Οι καμπάνες των εκκλησιών από τον Πειραιά άρχισαν να χτυπούν με τον πιο χαρμόσυνο και πανηγυρικό τρόπο.
Ήταν καιρός να φύγω. Έπρεπε να ενημερώσω το γραμματέα της Κομμ. Οργάνωσης Πειραιά, φύγαμε με το Σιγανό. Και έμεινε ο σ. Κυβέλλος. Ο Βαρυτιμίδης, καπετάνιος του I Τάγματός μας, ήξερε που θα μ’ έβρισκε σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Έφυγα!
Σε μιάμιση ώρα περίπου ξαναγύρισα γεμάτος συγκίνηση από την είδηση πού μούχε φέρει ο Βαρυτιμίδης.
Οι Γερμανοί γύρισαν από το Πέραμα. Κι αφού ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις της ΣΕΛΛ εκεί, πήραν δρόμο για το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο. Οι δυνάμεις μας, όπως είχαμε διατάξει, δεν εκδηλώθηκαν. Άφησαν το γερμανικό φορτηγό μ’ ένα ρυμουλκούμενο να προχωρήσει μέσα στη λαβίδα της διάταξής μας. Οι Γερμανοί φάνηκε πως δεν είχαν αντιληφθεί τίποτε και προχωρούσαν ανυποψίαστοι γι’ αυτό που τους περίμενε.
Ξεπέζεψαν και προχώρησαν προς τον μαντρότοιχο και την είσοδο του εργοστασίου. Και τότε δέχτηκαν τα πυρά μας πρώτα μέσα από το Εργοστάσιο κι αμέσως από παντού. Αιφνιδιάστηκαν. Έχασαν την ψυχραιμία τους καθώς βλέπανε να πέφτουν γύρω τους οι συμπολεμιστές τους. Ένας, δυο, τρεις… Και ο κλοιός γύρω τους όλο και στένευε και δυνάμωνε το ντουφεκίδι των ελασιτών και οι ριπές των αυτομάτων τους. Ετσι κυκλωμένοι και βαλλόμενοι οι χιτλερικοί άρχισαν να λιποψυχούν. Ένας απ’ αυτούς, τώρα, θέλει να παραδοθεί καθώς ακούει τον τηλεβόα στα γερμανικά να τον καλεί, για να σωθεί. Σηκώνει το άσπρο μαντίλι του. Μα μόλις πού πρόλαβε να ξανεμίσει στον αέρα. Ένας βαθμοφόρος του τον πυροβολεί και τον σκοτώνει.
Τούτο το επεισόδιο είναι μια νέα παρόρμηση για τούς έλασίτες. Δυναμώνουν οι ριπές τους κι απανωτές οι χειροβομβίδες πέφτουν πάνω στα γερμανικά οχήματα. Ένα απ’ αυτά κομματιάζεται. Κι άλλοι ακόμη χιτλερικοί πέφτουν νεκροί. Χάνει όμως και ο ΕΛΑΣ άλλον ένα άξιο μαχητή του, τον αξέχαστο συναγωνιστή σ. Γκιόρδα.
Λίγα λεπτά πιο ύστερα ένας δεκατετράχρονος επονίτης (ένα αετόπουλο) μ’ ένα περίστροφο στο χέρι θα συρθεί με προφύλαξη προς το μέρος του δολοφόνου βαθμοφόρου. Θα σημαδέψει και θα ρίξει με επιτυχία. Ο βαθμοφόρος αυτός ήταν ο ένατος χιτλερικός νεκρός.
Εκείνη την ώρα ο τηλεβόας μας πού τον κρατά γερά ένας γερμανομαθής ελασίτης θα πλησιάσει πιο πολύ και θα δυναμώσει τη φωνή του, που χτυπά ίσια στις τρεμάμενες καρδιές των χιτλερικών:
«Παραδοθείτε, όσο ακόμη είναι καιρός!».
«Παραδοθείτε για να σώσετε τη ζωή σας!!».
«Παραδοθείτε! σας εγγυόμαστε να σεβαστούμε τα δικαιώματά σας, σαν αιχμαλώτων πολέμου!!».
Και τώρα δεν είναι μόνο ένα το άσπρο μαντίλι. Είναι πολλά. Και δεν ξανεμίζουν δειλά στον αέρα, μα σταθερά… Σα θύελλα ορμάνε οι ελασίτες και ξοπίσω άμαχος λαός. Αφοπλίζουν τούς παραδομένους γερμανούς. Και μέσα στον πυρετό της συγκίνησης αγκαλιάζονται και φιλιούνται μπροστά στα κατάπληχτα μάτια των χιτλερικών.
Γιομάτοι από οδύνη άλλοι μαζεύουν τούς νεκρούς κι άλλοι με περίσσια στοργή φροντίζουν τούς τραυματισμένους. Η μεγάλη μάζα των μαχητών με τραγούδια του αγώνα, πού δονούν τον αέρα, σαν ιαχές θριάμβου πορεύονται με τούς αιχμαλώτους στην έδρα του I Τάγματος.
Έτσι σώθηκε το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο της ΠΑΟΥΕΡ – τώρα της ΔΕΗ.
… Πρέπει να σημειώσουμε εδώ για την ιστορική αλήθεια ότι πουθενά και με κανένα άλλο τρόπο δεν μπορούσαμε να αντιπαραταχτούμε στο απόσπασμα εκείνο με τόσες πιθανότητες επιτυχίας. Κι ο λόγος είναι φανερός: Και ή πολεμική πείρα των ελασιτών ήταν μικρή, μα πρώτα και κύρια γιατί υστερούσαμε τρομαχτικά από τούς γερμανούς σε «ισχύ πυρός». Πρέπει να ειπωθεί ακόμη ότι, αν δεν συντριβόταν το απόσπασμα σε εκείνη τη θέση, δεν κινδύνευε μόνο το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο, αλλά και οι Μύλοι και το λιμάνι του Κερατσινίου (Ηρακλέους) και άλλες εγκαταστάσεις…
Ο επίλογος της μάχης
…Ο Βαρυτιμίδης με πήγε κατευθείαν στο ισόγειο δωμάτιο όπου κρατιούνταν οι γερμανοί αιχμάλωτοι, μια εικοσαριά περίπου. Οι τραυματίες είχαν κιόλας μεταφερθεί σε δυο νοσοκομεία. Ο διοικητής του αποσπάσματος, υπολοχαγός του μηχανικού Λίμπερμαν — θεριό ανήμερο κλεισμένο σε σιδερένιο κλουβί — δεν μπορούσε ακόμη ως εκείνη την ώρα να πιστέψει σε μια τόσο οδυνηρή πραγματικότητα.
 |
|
Μετά το τέλος της μάχης της Ηλεκτρικής φωτογραφίζονται Ελασίτες |
Αυτός! Ο αξιωματικός του Γ’ Ράιχ, αιχμάλωτος των «Κομμουνιστών». Απ’ τα μάτια του είδα να πετιούνται αστραπές από μίσος κι οργή, ανάμικτες με απογοήτευση.
Αλλιώτικη ήταν η έκφραση των ανδρών του. Καθισμένοι σε τρεις πάγκους, στις 3 πλευρές του δωματίου, είχαν τα κεφάλια χαμηλωμένα λιγότερο ίσως από ντροπή παρά από φόβο. Τι θα απογίνονταν στα χέρια του ΕΛΑΣ, που τόσα θα είχαν ακούσει να λένε οι φανατισμένοι αξιωματικοί τους, για τη «θηριωδία» του.
Απ’ αυτά τα συναισθήματά τους παρορμήθηκα και τούς μίλησα. Μεταφέρω εδώ το νόημα της ομιλίας μου που μετέφραζε γερμανομαθής συναγωνιστής μας.
«Νικηθήκατε στη μάχη αυτή με μας, με τον ΕΛΑΣ. Αυτή είναι μια ακόμα απόδειξη ότι θα χάσετε τον πόλεμο!!! Αδικα ό Χίτλερ ματοκύλισε τον λαό σας και τόσους άλλους λαούς. Διαψεύστηκαν οι υποσχέσεις πού σας έδιναν οι αξιωματικοί σας. Θα διαψευστούν και οι φοβέρες πού σας έλεγε ό διοικητής σας για να μην παραδοθείτε έγκαιρα. Οχι, δεν πρόκειται να σας πειράξουμε. Ό ΕΛΑΣ σέβεται τούς διεθνείς κανόνες για τούς αιχμαλώτους. Κι όταν τελειώσει ό πόλεμος θα πάτε σπίτια σας. Θα κρατήσουμε το λόγο μας.»
Με τις τελευταίες λέξεις μου, είδα μια λάμψη να φωτίζει τα πρόσωπά τους. Ήταν ή ελπίδα για τη ζωή, για το μέλλον!!
Είπα ν’ απομονώσουν το διοικητή τους και να πάρουν μέτρα για να μην αυτοκτονήσει. Έπρεπε να τούς παραδώσουμε στους Άγγλους. Θα ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση της νίκης μας. Μια υπογράμμιση των ιδανικών για τα οποία πολέμησε το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ.
Ένα μήνα αργότερα πραγματικά τούς παραδώσαμε στο διοικητή των αγγλικών δυνάμεων του Πειραιά, τον αντισυνταγματάρχη Γιάνγκ.
Ο Νίκανδρος Κεπέσης, όπως όλοι οι αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης, ανταμείφθηκε με πολυετείς φυλακίσεις και εξορίες - συνολικά έμεινε στη φυλακή 22 χρόνια - καταδικασμένος σε ισόβια από τα δικαστήρια σκοπιμότητας του μεταβαρκιζιανού καθεστώτος.
Αναδημοσίευση: ethniki-antistasi-dse.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου