Το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει όλα τα πτυχία που χορηγούν τα δημόσια Πανεπιστήμια

Δημοσιεύτηκε η προκήρυξη για τον γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ με σκοπό την πρόσληψη στο Δημόσιο. Στην προκήρυξη βλέπουμε, με τον πιο επίσημο τρόπο, ποια πτυχία των ελληνικών Πανεπιστημίων αναγνωρίζει το ελληνικό κράτος και ποια όχι. Όσο και αν φαίνεται παράλογο το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει όλα τα πτυχία που χορηγούν τα δημόσια Πανεπιστήμια.

Ας δούμε τι λέει για το σοβαρό αυτό πρόβλημα ο Μαθηματικός και Σύμβουλος σταδιοδρομίας Στράτος Στρατηγάκης (φωτο).

• • •

Ας δούμε μερικά παραδείγματα. Το τμήμα Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δεν περιλαμβάνεται στην προκήρυξη στον κλάδο ΠΕ Βιολόγων. Περιλαμβάνεται, όμως, στον κλάδο ΠΕ Περιβαλλοντολόγων. Τα πτυχία των τμημάτων Γεωπονίας που ιδρύθηκαν το 2019 επίσης δεν περιλαμβάνονται στον κλάδο των ΠΕ Γεωπόνων, καθώς απαιτείται το πρόσθετο προσόν της εγγραφής στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο, το οποίο δεν δέχεται τους αποφοίτους των νέων τμημάτων. Δεν έχουν αποφοιτήσει ακόμη οι πρώτοι φοιτητές που εισήχθησαν το 2019, αλλά υπάρχουν οι φοιτητές των πρώην ΤΕΙ, που ήταν φοιτητές και είχαν το δικαίωμα με επιπλέον μαθήματα να πάρουν πτυχίο Γεωπόνου. Αυτοί οι πτυχιούχοι δεν έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στο διαγωνισμό ούτε ως απόφοιτοι Γεωπονίας, αφού δεν εγγράφονται στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο, ούτε στην κατηγορία ΤΕ Φυτικής Παραγωγής, αφού δεν έχουν πτυχίο ΤΕΙ. Δεν ανήκουν, δηλαδή, πουθενά. Το ίδιο συμβαίνει και με τα τμήματα Δασολογίας. Έτσι, λοιπόν, τα παιδιά αυτά κουράστηκαν, ξόδεψαν χρήματα για τις σπουδές τους και παίρνουν ένα πτυχίο που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν πουθενά επαγγελματικά. Όταν, όμως, συμπλήρωναν το Μηχανογραφικό το Υπουργείο Παιδείας δεν τους το είπε.

Αντίστοιχο πρόβλημα υπάρχει και με τους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς, τους Μηχανολόγους Μηχανικούς, τους Πολιτικούς Μηχανικούς, τους Ναυπηγούς, τους Τοπογράφους των Πανεπιστημίων Δυτικής Αττικής, Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδας, Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και Ελληνικού Μεσογειακού Πανεπιστημίου. Ως πρόσθετο προσόν αναφέρεται στην προκήρυξη η άδειας άσκησης επαγγέλματος Μηχανικού, που αποκτάται από το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας και δεν δίνεται στους αποφοίτους αυτών των τμημάτων. Υπάρχει μία επιτροπή που μελετά το θέμα αλλά από το 2019, που ιδρύθηκαν τα τμήματα και έγιναν πενταετών σπουδών, δεν έχει γίνει τίποτα. Η αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων δεν είναι αρμοδιότητα μόνο του Υπουργείου Παιδείας, αλλά και των συναρμόδιων Υπουργείων, που είναι το Υποδομών για τους μηχανικούς και το Αγροτικής Ανάπτυξης για τους γεωπόνους και τους δασολόγους.

Αντίθετα στον κλάδο ΠΕ Οικονομικών γίνονται δεκτοί όλοι οι πτυχιούχοι, ακόμη και των νέων τμημάτων, όπως το Διαχείρισης Λιμένων και Ναυτιλίας στα Ψαχνά του ΕΚΠΑ, αλλά και τα πτυχία Στατιστικής και Αναλογιστικών Μαθηματικών του Παν. Αιγαίου και τα τμήματα Στατιστικής ή Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης. Εδώ το τοπίο είναι ξεκάθαρο, όπως θα έπρεπε να είναι και στους Γεωπόνους, Δασολόγους και Μηχανικούς.

Οι απόφοιτοι του τμήματος Χημείας Καβάλας εγγράφονται κανονικά στην Ένωση Ελλήνων Χημικών, που αποτελεί πρόσθετο προσόν για το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.

Τα πτυχία των κολεγίων γίνονται δεκτά, αφού, όπως αναφέρει η προκήρυξη “απαιτείται φωτοαντίγραφο της πρωτοκολλημένης ή καταχωρημένης υποβληθείσας αντίστοιχης αίτησης αναγνώρισης προς τον Διεπιστημονικό Οργανισμό Αναγνώρισης Τίτλων Ακαδημαϊκών και Πληροφόρησης (Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π.) ή το Αυτοτελές Τμήμα Εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων (Α.Τ.Ε.Ε.Ν.).” Το Α.Τ.Ε.Ε.Ν. είναι το αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου Παιδείας που αναγνωρίζει τα πτυχία των κολεγίων, συνεπώς οι κάτοχοι πτυχίου κολεγίου αναγνωρισμένου από το Α.Τ.Ε.Ε.Ν. μπορούν να συμμετάσχουν κανονικά στο διαγωνισμό.

Έχουμε, λοιπόν, το παράδοξο να αναγνωρίζονται τα πτυχία των κολεγίων και όχι όλα τα πτυχία που χορηγούν τα Δημόσια Πανεπιστήμια της Ελλάδας.

Και κάτι πέρα από τον ΑΣΕΠ. Τα πτυχία των μαιευτών, των εργοθεραπευτών, των φυσικοθεραπευτών, των αποφοίτων Ιατρικών Εργαστηρίων έγιναν Πανεπιστημιακά και εντάχθηκαν στην κατηγορία ΠΕ. Στα νοσοκομεία, όμως, δεν μπορούν να διοριστούν αυτοί οι πτυχιούχοι, αν και όποτε γίνουν διορισμοί σε νοσοκομεία, διότι στα οργανογράμματα των νοσοκομείων υπάρχουν αυτές οι θέσεις κατηγορίας ΤΕ. Θα πρέπει να αλλάξει αυτό είτε νομοθετικά είτε στα οργανογράμματα των νοσοκομείων.

Το πρόβλημα με τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι πάρα πολύ παλιό. Το 1983 όταν ιδρύθηκαν τα ΤΕΙ, ο σχετικός νόμος έλεγε ότι εντός έξι (6) μηνών έπρεπε να έχουν οριστεί τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους. Μέχρι το 2019, που καταργήθηκαν τα ΤΕΙ αυτό δεν είχε γίνει. Ο λόγος είναι η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των μηχανικών των πολυτεχνείων, που εκπροσωπεί το ΤΕΕ και δεν ήθελε την ισοτιμία των πολυτεχνείων με τα ΤΕΙ και των αποφοίτων των ΤΕΙ που ήθελαν ισοτιμία με τους μηχανικούς των πολυτεχνείων. Λογικό ήταν, αφού στα ΤΕΙ οι σπουδές διαρκούσαν 3,5 χρόνια και ένα εξάμηνο πρακτικής άσκησης και στα πολυτεχνεία 5. Το 2019 έγιναν σε μια νύχτα τα ΤΕΙ πανεπιστήμια, οι σπουδές έγιναν πενταετείς, αλλά η ισοτιμία των πτυχίων παραπέμφθηκε στο μέλλον. Από το 2019 μέχρι τώρα δεν έχει αποφασιστεί ακόμη τι θα γίνει. Το 2020 αποφασίστηκε ότι όλα τα νέα τμήματα δεν θα είναι αντίστοιχα για τις μετεγγραφές με τα παλαιά. Δηλαδή, από το τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Ξάνθης δεν μπορεί να πάρει μετεγγραφή ο φοιτητής στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ακόμη ένα παράλογο.

Το λογικό είναι να ενισχυθούν αυτά τα τμήματα όσο χρειάζεται ώστε να γίνουν πράγματι ισότιμα με τα αντίστοιχα παλαιότερα ή να αποφασιστεί να κλείσουν και το εκπαιδευτικό τους προσωπικό και οι φοιτητές να ενταχθούν στα τμήματα που θα συνεχίσουν τη λειτουργία τους. Δεν μπορεί να υπάρξει ενδιάμεση κατάσταση, ούτε μπορεί να διαιωνίζεται αυτό το καθεστώς. Δε γίνεται να παίρνει ο φοιτητής πτυχίο Γεωπονίας και να μην μπορεί να εργαστεί ως Γεωπόνος, για παράδειγμα. Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβαίνει αυτό. Ευχής έργο θα ήταν να υπάρξει συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων και να δοθεί λύση σ’ αυτό το πρόβλημα, διότι κοροϊδεύουμε τα παιδιά μας και αυτό δεν είναι δίκαιο.

 

 

Αναδημοσίευση: naftemporiki.gr

New York Times: Πόσο ελεύθερος είναι ο Τύπος στην Ελλάδα; τη γενέτειρα της Δημοκρατίας;

Εξεταστικές επιτροπές, πολιτικοί διαξιφισμοί, επιτροπή PEGA και ένα σκάνδαλο υποκλοπών που παραμένει άλυτο. Οι New York Times με εκτενές τους ρεπορτάζ βουτάνε στα άδυτα του "ελληνικού Watergate" και αναρωτιούνται τι γίνεται με τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.

• • •

Την ώρα που το  σκάνδαλο των υποκλοπών έχει προκαλέσει τριγμούς στην πολιτική σκηνή της χώρας,  οι New York Times βάζουν στο μικροσκόπιο τα ελληνικά ΜΜΕ και τι συμβαίνει σε αυτά.

Στο εκτενές τους άρθρο, με τίτλο "How Free Is the Press in the Birthplace of Democracy? (Πόσο ελεύθερος είναι ο Τύπος στη γενέτειρα της Δημοκρατίας;) οι New York Times περιγράφουν την καθοδική πορεία που ακολουθούν τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα, καθώς όπως αναφέρεται, και είχε γίνει γνωστό, η παρακολούθηση των δημοσιογράφων έκανε την Ελλάδα να πέσει από την 70η στην 108η θέση στην τελευταία έκθεση για την ελευθερία του Τύπου των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα - τη χαμηλότερη κατάταξη σε όλη την Ευρώπη.

Το άρθρο αρχίζει με την ιστορία του Σταύρου Μαλιχούδη, του ερευνητή δημοσιογράφου που τον Νοέμβρη του 2021 ανακάλυψε ότι παρακολουθείται από την ΕΥΠ. Όπως αναφέρεται, ο Σταύρος Μαλιχούδης σκρολάροντας στο Facebook "έπεσε" πάνω σε δημοσίευμα της ΕΦΣΥΝ, το οποίο ανέφερε πως η κεντρική ελληνική υπηρεσία πληροφοριών (ΕΥΠ) παρακολουθούσε στενά τις δραστηριότητες ανθρώπων των οποίων οι εργασίες σχετίζονται με τους πρόσφυγες, ακόμη και παρακολουθώντας τα τηλέφωνά τους. Ο κ. Μαλιχούδης έμεινε άναυδος, καθώς διαβάζοντας το εν λόγω δημοσίευμα διαπίστωσε πως αρκετές λεπτομέρειες του ήταν γνώριμες.

"Ένας δημοσιογράφος που ενδιαφέρει τις υπηρεσίες πληροφοριών", αποκάλυπτε το δημοσίευμα της εφημερίδας, "έκανε ρεπορτάζ για έναν νεαρό πρόσφυγα από τη Συρία που φυλακίστηκε στην Κω". Ο κ. Μαλιχούδης ερευνούσε ακριβώς μια τέτοια ιστορία. Επικοινώνησε αμέσως με τους δημοσιογράφους της ΕΦΣΥΝ, οι οποίοι επιβεβαίωσαν ότι ο ανώνυμος δημοσιογράφος στην ιστορία ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος! Σύμφωνα με το ρεπορτάζ τους, η ΕΥΠ παρακολουθούσε τις δραστηριότητές του για το ειδησεογραφικό πρακτορείο Solomon και είχε υποκλέψει το τηλέφωνό του. Έχοντας εξασφαλίσει ένταλμα παρακολούθησης δύο μηνών από εισαγγελέα, οι αρχές ήταν ελεύθερες να ακούσουν οποιαδήποτε προσωπική ή επαγγελματική κλήση του. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν απάντησαν σε αίτημα για σχολιασμό σχετικά με τις υποκλοπές, σημειώνουν οι New York Times.

«Φοβήθηκα πολύ», είπε ο Σταύρος Μαλιχούδης στους New York Times, ο οποίος όπως αναφέρεται, για μήνες δεν ήξερε τι να κάνει. "Όταν μίλησα με τη μητέρα μου, με τους φίλους μου, με τις πηγές μου, ένιωσα πραγματικά εκτεθειμένος", σχολίασε και παραδέχθηκε ότι σταμάτησε σε μεγάλο βαθμό να χρησιμοποιεί το τηλέφωνό του.

Το διάστημα που ο κ. Μαλιχούδης έμαθε για πρώτη φορά πως ο ίδιος ήταν θύμα των παρακολουθήσεων, ο ασκός του αιόλου είχε ανοίξει. Ένας οικονομικός δημοσιογράφος, ο Θανάσης Κουκάκης, έμαθε και εκείνος ότι είχε επίσης πέσει θύμα υποκλοπών. Το δημοσίευμα των New York Times αναφέρει οτι η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη παραδέχθηκε ότι η κρατική υπηρεσία πληροφοριών παρακολουθούσε αρχηγό της αντιπολίτευσης, τον Νίκο Ανδρουλάκη. Δύο κυβερνητικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένου του ανιψιού του πρωθυπουργού, παραιτήθηκαν. Ήταν η αρχή του "ελληνικού Watergate", προσθέτουν οι New York Times.

Με αφορμή το σκάνδαλο κατασκοπείας και πώς αυτό παρουσιάστηκε και παρουσιάζεται από τα περισσότερα ΜΜΕ, τέθηκε ένα πιο θεμελιώδες ερώτημα σχετικά με το εάν μια χώρα, γνωστή για τις παραλίες και τα μνημεία της, αγωνίζεται να διατηρήσει τις δημοκρατικές της αξίες.

Τι έγινε με τα ΜΜΕ στην Ελλάδα; Πώς ακόμη και η υποψία οτι η κυβέρνηση κατασκοπεύει δημοσιογράφους και ηγέτες της αντιπολίτευσης αντιμετωπίστηκε αρχικά με "σήκωμα των ώμων"; αναρωτιούνται οι New York Times.

Η οικονομική επισφάλεια της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα εντείνει το πρόβλημα της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης που ξεκίνησε στα τέλη του 2009 και ξανά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τα δημοσιογραφικά γραφεία αντιμετώπισαν σημαντικές περικοπές στον προϋπολογισμό και μαζικές απολύσεις. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, η κυβέρνηση διέθεσε 20 εκατομμύρια ευρώ για μια διαφημιστική εκστρατεία για τη δημόσια υγεία και διένειμε τα κεφάλαια σε μεγάλο βαθμό σε ειδησεογραφικούς οργανισμούς που υπερασπίστηκαν τους σκοπούς της.

"Πολλά μέσα που θεωρούνται αντιπολιτευόμενα, έλαβαν λιγότερα έσοδα από διαφημίσεις σε σύγκριση με πιο φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα, παρά το γεγονός ότι πολλά είχαν υψηλότερη κυκλοφορία και αναγνωσιμότητα", έγραψε σε επιστολή το International Press Institute, μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την ελευθερία του Τύπου προς την τότε ελληνική κυβέρνηση.

Ενώ πολλοί Έλληνες φαίνεται να πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία είναι απαραίτητη για τη δημοκρατία, λίγοι φαίνονται διατεθειμένοι να πληρώσουν για αυτήν, τονίζουν οι New York Times, Στον απόηχο της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, η μέση κυκλοφορία των πολιτικών εφημερίδων μειώθηκε δραματικά, σε 216.500 το 2011 από 400.000 το 2005. Μεταξύ 2011 και 2021, οι πωλήσεις ημερήσιων εφημερίδων μειώθηκαν κατά 74%, σύμφωνα με ετήσια στοιχεία που δημοσιεύει η ΕΛΣΤΑΤ.

Δεν είναι όμως το σκάνδαλο των υποκλοπών ή η κατάσταση των ελληνικών ΜΜΕ κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της κρίσης, αλλά και άλλα γεγονότα που αντικατοπτρίζουν τη δεινή θέση των ΜΜΕ στην Ελλάδα, με το άρθρο των New York Times να αναφέρεται και στη δολοφονία του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, ο οποίος πυροβολήθηκε θανάσιμα έξω από το σπίτι του, σε αυτό που οι ειδικοί της αστυνομίας περιέγραψαν αργότερα ως «συμβόλαιο θανάτου σαν μαφία».

Το ζήτημα που εγείρεται εδώ είναι πως η έρευνα για τον εντοπισμό των δραστών φαίνεται να έχει σταματήσει επ' αόριστον.

Το άρθρο κάνει λόγο για απειλές τόσο σοβαρές κατά της ελευθεροτυπίας, που τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συγκάλεσαν πρόσφατα μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης στην Αθήνα για να καταλήξουν, μεταξύ άλλων, στο βάθος των καταγγελιών για τις παρακολουθήσεις. Παραθέτει μάλιστα τις δηλώσεις του Στέφανου Λουκόπουλου, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού παρακολούθησης και διαφάνειας, Vouliwatch, πως η κατάσταση των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα απειλεί επίσης την κατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα.

"Αυτό που συνέβη με τα ελληνικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης είναι η 'αιχμαλωσία' του Τύπου από τις εταιρείες και την κυβέρνηση", είπε. Ο πρωθυπουργός, πρόσθεσε, "έθεσε την ΕΡΤ υπό τον άμεσο έλεγχό του όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2019".

Είναι ωστόσο τα νεότερα και μικρότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, πέρα από τον διεθνή Τύπο, που συνεχίζουν να καλύπτουν το σκάνδαλο των υποκλοπών, με το άρθρο να φιλοξενεί τις δηλώσεις της δημοσιογράφου Ελίζας Τριανταφύλλου, η οποία σε επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ερευνούσε τη χρήση spyware, ανέφερε πως για αρκετούς μήνες ήταν μόνοι τους σε όλο αυτό. "Δύο πολύ μικρά μέσα ενημέρωσης, με πολύ περιορισμένους πόρους… Και για όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης -εφημερίδες, ραδιόφωνο, τηλεόραση- η ιστορία δεν υπήρχε", είχε πει.

Εκτενής αναφορά γίνεται επίσης και στην ψήφιση νόμου από την κυβέρνηση της ΝΔ με τον οποίο διευκολύνεται ακόμη περισσότερο η σύλληψη δημοσιογράφων. Με στόχο φαινομενικά τις «ψευδείς ειδήσεις», αυτός ο νόμος απειλεί με φυλάκιση «οποιονδήποτε δημοσίως ή μέσω του διαδικτύου διαδίδει ή διασπείρει με οποιονδήποτε τρόπο ψευδείς ειδήσεις που μπορούν να προκαλέσουν ανησυχία ή φόβο στο κοινό ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στην εθνική οικονομία, την αμυντική ικανότητα της χώρας ή τη δημόσια υγεία». Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η σαρωτική γλώσσα αυτού του νόμου σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να βρεθούν αντιμέτωποι με ποινή φυλάκισης ακόμη και όταν φαίνονταν να επικρίνουν την κυβέρνηση.

Κλείνοντας, οι NYT κάνουν λόγο και για το ευρύτερο κλίμα δυσπιστίας από τους πολίτες για τους δημοσιογράφους, παραθέτοντας πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου Reuters για τη Μελέτη της Δημοσιογραφίας, σύμφωνα με την οποία μόνο το 27% των Ελλήνων δήλωσε ότι αισθάνεται ότι μπορεί να εμπιστευτεί τις ειδήσεις γενικά.

Ωστόσο, μόνο το 7% των Ελλήνων δήλωσε ότι τα μέσα ενημέρωσης της χώρας ήταν απαλλαγμένα από κυβερνητική επιρροή και το 8% από εμπορικά συμφέροντα - τα χαμηλότερα ποσοστά ανάμεσα σε 46 χώρες. Έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του 2016 διαπίστωσε ότι μόνο το 12% πιστεύει ότι τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης παρέχουν πληροφορίες χωρίς πολιτική ή εμπορική πίεση. Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του δικτύου Ταχείας Ανταπόκρισης για την Ελευθερία των Μέσων στην Ευρώπη, «η ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα συνέχισε την αξιοσημείωτη επιδείνωση της» φέτος.

Ενδεικτικό της γενικότερης κατάστασης και αντίληψης για τη δημοσιογραφία, το άρθρο κλείνει με τη δήλωση του Σταύρου Μαλιχούδη πως "όταν συναντώ κάποιον στο μπαρ και πίνοντας μία μπύρα, λέω ότι είμαι δημοσιογράφος, νιώθω ότι πρέπει να εξηγήσω ότι είμαι 'ΟΚ'. Ξέρεις, είμαι 'ΟΚ'".

 

Αναδημοσίευση: news247.gr 

Πηγές: nytimes.com

Διαμάντια: Ο Πούτιν ελέγχει το 27% της παγκόσμιας παραγωγής

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει συμπεριλάβει την εισαγωγή διαμαντιών από τη Ρωσία στις κυρώσεις. Το 2021 η χώρα εξήγαγε πάνω από 48,6 εκατομμύρια καράτια ακατέργαστων διαμαντιών στο εξωτερικό

• • •

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια προθήκη στη βελγική πόλη Αμβέρσα. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος τοποθετεί διαμάντια πάνω σε βελούδο. Το βελγικό λιμάνι ήταν μια από τις κομβικές επιχειρηματικές πόλεις με πολύτιμους λίθους από τον 15ο αιώνα. Διακριτικά και εμπιστευτικά σύμφωνα με το Παγκόσμιο Κέντρο Διαμαντιών Αμβέρσας ο εμπορικός τζίρος από τον πολύτιμο λίθο ανέρχεται σε 37 δισ. ευρώ κάθε χρόνο.

Στην ερώτηση από πού προέρχονται τα διαμάντια, ο κοσμηματοπώλης απαντά χαμογελαστά: «Προτιμώ να μην ρωτώ». Η απροθυμία του έχει κάποια βάση. Τα ακατέργαστα διαμάντια έρχονται από την Αγκόλα, το Κονγκό, τη Σιέρα Λεόνε, τη Νότια Αφρική και επίσης από τη Ρωσία, όπως εξηγεί η Σιγκάλ Βαντζόφσκι, ιδιοκτήτρια της Binson Diamonds στην Αμβέρσα. Μεταφέρονται σε εργοστάσια στο Βέλγιο για να γυαλιστούν, στη συνέχεια μεταποιούνται σε κοσμήματα και πωλούνται, μεταξύ άλλων και στο κατάστημά της.

 

Με ποια πλευρά είναι το Βέλγιο;

Πρόκειται για μια πολύ ιδιαίτερη για πολυτελή γούστα, εξειδικευμένη αγορά με πωλήσεις δισεκατομμυρίων, από την οποία η Ρωσία, παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία, συνεχίζει να επωφελείται. Από την έναρξη του πολέμου η ΕΈ έχει επιβάλει πολυάριθμες κυρώσεις στη Μόσχα.

Για παράδειγμα, η εισαγωγή ορισμένων αγαθών, όπως ο χρυσός, η βότκα και το χαβιάρι έχει σταματήσει, αλλά τα ρωσικά διαμάντια γλίτωσαν για κάποιο λόγο. Σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο Οικονομικών, το 2021 η Ρωσία εξήγαγε πάνω από 48,6 εκατομμύρια καράτια ακατέργαστων διαμαντιών στο εξωτερικό – ο υψηλότερος όγκος από την έναρξη της περιόδου παρατήρησης το 2007. Ο κύκλος εργασιών δεν έχει ποσοτικοποιηθεί.

Οι σημαντικότεροι εξαγωγικοί προορισμοί: Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Βέλγιο. Έτσι το Βέλγιο, η χώρα όπου έχει την έδρα της η ΕΕ, διαδραματίζει βασικό ρόλο στη βιομηχανία διαμαντιών και μάλιστα άσκησε πίεση στις διαπραγματεύσεις για να κρατήσει τα ρωσικά διαμάντια εκτός των μέτρων.

«Από οικονομική άποψη η Ευρώπη θα βλάψει τον εαυτό της με τις κυρώσεις,» λέει ο Kοέν Φάντενμπεμπτ, κοσμήτορας της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αμβέρσας.

Σε περίπτωση διακοπής των εισαγωγών ρωσικών ακατέργαστων διαμαντιών, θα χαθεί μια ολόκληρη βιομηχανία και θα μεταφερθεί στο Ντουμπάι ή τη Βομβάη – μέρη που δίνουν πολύ λιγότερη έμφαση στη διαφάνεια ή τη βιωσιμότητα από ότι η Αμβέρσα” λέει.

«Επειδή πολλές χώρες, όπως η Ινδία, το Ισραήλ ή τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δεν συμμετείχαν στις κυρώσεις, οι ρωσικοί πολύτιμοι λίθοι βρήκαν τελικά το δρόμο τους στην παγκόσμια αγορά», όπως εξηγεί ο Γιόαχιμ Ντίνκελμαν από τη Γερμανική Ένωση Κοσμηματοπωλών και Καταστημάτων Ρολογιών (BJV).

«Τυχόν αυστηροποίηση των κανονισμών ή των νόμων κατά της Ρωσίας δεν θα το επηρέαζε αυτό καθόλου». Ωστόσο, το Κρεμλίνο πιθανότατα επωφελείται από τη «φρενίτιιδα» για διαμάντια. Ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς είναι ο ρωσικός κολοσσός διαμαντιών Alrosa, ο οποίος ισχυρίζεται ότι ανήκει «εν μέρει» στο κράτος. Οι ειδικοί εκτιμούν τα μερίδια του κράτους σε περίπου 33%.

Η Alrosa αντιπροσωπεύει το 95% της παραγωγής διαμαντιών της Ρωσίας – περίπου το 27% παγκοσμίως. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον κάθε τέταρτος πολύτιμος λίθος στις αγορές σε όλο τον κόσμο προέρχεται από τη Ρωσία. Ο γίγαντας εκμεταλλεύεται πολλά ορυχεία στη Δημοκρατία των Σαχά, στη βορειοανατολική Ρωσία, και στο Αρχάγγελσκ, στα βορειοδυτικά, ενώ έχει επίσης συμφέροντα σε ορυχεία στο εξωτερικό, όπως στην Αγκόλα.

 

Πόσο ρωσικά είναι τελικά τα διαμάντια

Σε αντίθεση με τον Φάντενμπεμπτ η ειδικός σε εμπορεύματα Λαρίσα Στάνσιο τονίζει ότι η απαγόρευση εισαγωγής ρωσικών ακατέργαστων διαμαντιών θα σήμαινε ότι θα εισρεύσουν λιγότερα χρήματα στα κρατικά ταμεία μέσω της Alrosa.

«Αυτό θα είχε τόσο άμεσες όσο και έμμεσες επιπτώσεις στον προϋπολογισμό στήριξης του πολέμου, αν και τα έσοδα από το εμπόριο διαμαντιών είναι σημαντικά λιγότερα από τα έσοδα από το εμπόριο φυσικού αερίου και πετρελαίου». O διευθύνων σύμβουλος της Alrosa Σεργκέι Ιβάνοφ δεν είναι επίσης άγνωστος. Ήταν ανάμεσα στους πρώτους ολιγάρχες από τον κύκλο του Πούτιν που του επιβλήθηκαν κυρώσεις από τις ΗΠΑ.

Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση διστάζει, η κυβέρνηση των ΗΠΑ επέβαλε ήδη λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου και στη συνέχεια αυστηροποίησε τις κυρώσεις στην Alrosa. «Πάντα γίνομαι λίγο κυνικός με αυτό», λέει ο Φάντενμπεμπτ, σημειώνοντας επικριτικά ότι οι Ευρωπαίοι είναι αφελείς όταν πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί κάνουν κάτι που βλάπτει τη δική τους οικονομία.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι πωλήσεις κοσμημάτων στις ΗΠΑ αποτελούν το 50% της παγκόσμιας αγοράς. Υπάρχει επίσης ένα κενό στον κανονισμό κυρώσεων των ΗΠΑ χάρη σε μια διατύπωση που αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες.

Όταν δηλαδή ένα διαμάντι αλλάξει σημαντικά σε άλλη χώρα μέσω επεξεργασίας, μπορεί να διεκδικήσει αυτή τη χώρα ως τόπο προέλευσής του. Κατά συνέπεια, τα ρωσικά πετράδια που γυαλίζονται στην Ινδία, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να συνεχίσουν να εισάγονται στην Αμερική και να κρύβουν την προέλευσή τους.

«Είναι τεχνικά σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί η χώρα προέλευσης ενός πολύτιμου λίθου», λέει ο ειδικός Φάντενμπεμπτ. Ωστόσο, υπάρχουν διαδικασίες πιστοποίησης ακατέργαστων διαμαντιών, όπως η λεγόμενη διαδικασία Kimberley, η οποία σύμφωνα με πηγές από τελωνεία έχει σκοπό να αποτρέπει την εισαγωγή των λεγόμενων «αιματοβαμμένων» διαμαντιών, αυτών που προέρχονται δηλαδή από εμπόλεμες περιοχές, στην ΕΕ.

Στη Γερμανία, σύμφωνα με τον διευθύνοντα σύμβουλο της BVJ, Ντίνκελμαν, ο κλάδος έχει πολύ μεγάλο συμφέρον να μην αγοράσει κανένα αγαθό από τη Ρωσία, «κι αυτό περιλαμβάνει ειδικά τα διαμάντια».

Από την άνοιξη, πολλοί προμηθευτές έχουν διαβεβαιώσει ότι οι πολύτιμοι λίθοι τους δεν προέρχονται από τη Ρωσία. «Ούτε οι έμποροι λιανικής ούτε οι καταναλωτές θέλουν αγαθά από τη Ρωσία και κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να το διασφαλίσουμε»

 
 

Αναδημοσίευση: hellasjournal.com

Μουντιάλ: Μήτρα αμφισβήτησης

Τους προβληματισμούς που έχει βλέποντας αυτό το «αλλόκοτο Μουντιάλ» αναπολώντας παλιότερα εξέθεσε στην «Δημοκρατία» της Τετάρτης 23 Νοεμβρίου ο Μανώλης Κωττάκης.

• • •

Tο πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι είναι αυτό που διεξήχθη το 1978 στo Μπουένος Αϊρες, επί δικτατορίας Βιντέλα. Αγαπούσαμε τον γκολτζή Μάριο Κέμπες και τις γαλανόλευκες ρίγες στις φανέλες της πρωταθλήτριας Kόσμου Αργεντινής, λατρεύαμε τη φανέλα της Εθνικής Περού με τη διαγώνια κόκκινη λωρίδα, τρελαινόμασταν με τον «αναρχικό» τερματοφύλακα Πιρόγα. Οι καρδιές μας ωστόσο ήταν με τους «οράνιε» του Κρόιφ και του Ρεπ, που έχασαν στον τελικό.

Το επόμενο συγκλονιστικό Μουντιάλ που θυμάμαι ήταν του 1982, στην Ισπανία. Με τη μεγάλη Ιταλία του Πάολο Ρόσι, του Ντίνο Τζοφ και των άλλων αστέρων. Ψυχικώς ήμουν και πάλι με τον χαμένο. Με την εκπληκτική Βραζιλία του Σόκρατες, του Ζίκο και του Φαλκάο, η οποία όμως είχε έναν ανεκδιήγητο τερματοφύλακα, τον Βαλντίρ Περέζ. Το Μουντιάλ όλες αυτές τις δεκαετίες -μοιραία, όταν μεγαλώνεις θυμάσαι τις διοργανώσεις των μαθητικών σου χρόνων- ήταν μια θερινή εορτή για όλο τον κόσμο. Τα παιδιά ξεχυνόμασταν στην αλάνα με το ξερό χώμα και μιμούμασταν τους ήρωες που βλέπαμε στις οθόνες το βράδυ.

Ο ίδιος αγαπούσα πολύ τους τερματοφύλακες – είναι ωραία η αίσθηση της υπεράσπιση της εστίας. Οι μεγαλύτεροι πήγαιναν στην μπακαλοταβέρνα της γειτονιάς για να πιουν παγωμένη μπίρα Αμστελ με μεζέ άλλοτε παστή ρέγκα, άλλοτε σαγανάκι τυρί, άλλοτε στραπατσάδα και άλλοτε ντομάτα, τυρί, ελιά και ψωμί (αυτό είναι το μενού των φτωχών), να χαζέψουν το τόπι και να ξεχαστούν. Οι κυρίες, τέλος, ήταν ευτυχισμένες γιατί δεν είχαν τους άνδρες στα πόδια τους. Τα Mουντιάλ και τα τότε Κύπελλα Εθνών είναι λοιπόν καταχωρισμένα ανεπιστρεπτί στη μνήμη μας ως χρόνια της αθωότητας. Της αθωότητας όλων μας.

Οι δικοί μου ήρωες ήταν δύο: το δικό μας «Φάντομ», ο Νίκος Σαργκάνης, και ο Αγγλος κορυφαίος πορτιέρο Ρέι Κλέμενς. Μου άρεσε και ο Σίλτον της Νότιγχαμ, αλλά ο Κλέμενς είχε κάτι αρχοντικό, ευγενικό. «Καθάριζε» τις φάσεις χωρίς φιγούρες.

Η μπάλα όμως, αυτή η μεγάλη πλανεύτρα, μας έμαθε μέσα από τις διεθνείς διοργανώσεις τέσσερα ακόμη πράγματα, πέρα από τον ενθουσιασμό και την αθωότητα: – Την αγάπη για το έθνος και το εθνόσημο.

– Την ψυχραιμία μέσα στην αντιξοότητα.

– Το μάνατζμεντ των μικρών και των μεγάλων αποφάσεων.

-  Το όριο στην αντιπαλότητα.

Η ζωή μοιάζει πολύ με την μπάλα. Πολλές φορές πρέπει να αποφασίζεις γρήγορα. Η υπερηφάνεια για το εθνόσημο μετά το 0-1 στη Δανία και το 0-1 στην Ολλανδία μάς όρισε. Η ψυχραιμία και η υπομονή, επίσης. Ο φίλος Αντώνης Νικοπολίδης μού εξομολογήθηκε σε συνέντευξη που του έκανα το 2013, μέσα στον αγωνιστικό χώρο του Σταδίου Καραϊσκάκη, ότι νιώθει τη μικρή περιοχή σαν το σπίτι του. Εκεί αισθάνεται μεγάλη ασφάλεια και απέραντη ηρεμία. Οσον αφορά το μάνατζμεντ, τέλος, ο ποδοσφαιριστής καλείται -όπως και ο διαιτητής, αλλά και ο προπονητής- να λάβει δεκάδες μικρές και μεγάλες αποφάσεις μέσα στο γήπεδο σε συνθήκες μεγάλης πίεσης.

Ο Μίμης Δομάζος μού είχε εξομολογηθεί σε ραδιοφωνική συνέντευξη ότι ύστερα από κάθε αγώνα δεν ένιωθε σωματική κόπωση, αλλά ψυχική. Είχε πονοκέφαλο από την ακατάπαυστη σκέψη! Περιττό να σας πω ότι, μετά ταύτα και μετά τη σύντομη εμπειρία μου στην εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου της νήσου μου, τους Μυρμιδόνες, δεν αφήνω ποδοσφαιρική βιογραφία που να μη διαβάσω. Του Πελέ. Των προπονητών Αλεξ Φέργκιουσον και Μπράιαν Κλαφ. Του διαιτητή Πάολο Κολίνα. Του Γιώργου Κούδα. Των πάντων όλων.

Δυστυχώς, όμως, η μπάλα στις μέρες μας δεν μας δίνει την ίδια χαρά. Εχει χαλάσει πολύ πριν από το αποτυχημένο Μουντιάλ που ζούμε. Εχει χαλάσει γιατί της αφαιρέσαμε την εθνικότητα και της επιβάλαμε το χρήμα. Πρώτα αφαιρέσαμε, χάριν του θεάματος, την εθνικότητα από τις ομάδες, μετά την αφαιρέσαμε και από τις Εθνικές. Ξαφνικά ο Ολυμπιακός έπρεπε να παίζει σαν ισπανική ομάδα αποτελούμενη από Ιβηρες, Αφρικανούς και άλλους πλανόδιους. Ξαφνικά ο ΠΑΟΚ έπρεπε να παίζει με πορτογαλική μιζέρια.

Αν ο Πειραιάς ήταν κάποτε η ντρίμπλα του Αναστόπουλου και το πέταγμα του Λεμονή, αν η Φιλαδέλφεια ήταν η επινοητικότητα του πρόσφυγα Μίμη Παπαϊωάννου και η δρασκελιά του Αρδίζογλου, αν η Τούμπα ήταν η δύναμη του Μακεδόνα Σαράφη και η εκρηκτικότητα του Πόντιου Τερζανίδη, αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε πόλης και κάθε ομάδας -που ήταν και η νοστιμιά του ποδοσφαίρου- τα πετάξαμε στα σκουπίδια χάριν της τελειότητας και της ομοιογένειας. Ημασταν ατελείς και γνήσιοι, αλλά δεν μας αρέσαμε. Θελήσαμε να γίνουμε πλαστοί και τέλειοι, για να κουνήσουμε το σεντόνι και να τα οικονομήσουμε. Ήταν θέμα χρόνου, μετά ταύτα, να οδηγηθούμε σε ένα ποδόσφαιρο χωρίς εθνική και τοπική ταυτότητα. Ποδόσφαιρο στο οποίο δεν καθρεφτίζονται στο τερέν τα προτερήματα και τα ελαττώματα ενός έθνους, ο χαρακτήρας του.

Ακολούθησαν οι Εθνικές ομάδες. Αλλαξαν οι συνθέσεις τους και μπολιάστηκαν με μαύρους μετανάστες. Ακόμη και οι Εθνικές των Βαλκανίων. Αλλαξε έτσι ο τρόπος σκέψης τους. Η Βραζιλία παίζει πλέον σαν τη Γερμανία.

Ας μην αναρωτιόμαστε, λοιπόν, γιατί η ασθένεια προσέβαλε και τις μεγάλες διοργανώσεις. Ηταν θέμα χρόνου. Το ένα, δυστυχώς, έφερε το άλλο. Χάριν του χρήματος, τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν πρόσβαση στη συνδρομητική τηλεοπτική μετάδοση μέσα στο σπίτι τους. Πλέον αυτού, προκειμένου το τόπι να επεκταθεί και σε άλλες αγορές, η διοργάνωση διεξάγεται -αν είναι δυνατόν!- χειμώνα. Και το κορυφαίο που βλέπουμε στο Κατάρ: Πολίτες άσχετων εθνικοτήτων υποδύονται -σε ρόλο «τσιρλίντερ»- φιλάθλους Εθνικών ομάδων ελλείψει επισκεπτών. Η νοθεία! Νοθεία στις ομάδες, νοθεία στις κερκίδες, νοθεία στις τηλεοράσεις, νοθεία στην εποχή του χρόνου διεξαγωγής.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι οι φίλαθλοι αντιδρούν και μποϊκοτάρουν το Μουντιάλ. Αλλά, προσοχή, μη γίνει κάνα λάθος! Οι φίλαθλοι δεν αμφισβητούν το Μουντιάλ απλώς. Αμφισβητούν αυτή τη νέα μορφή καπιταλισμού, που, για να τα οικονομήσουν οι λίγοι, αδιαφορούν για τη χαρά των πολλών και επιμένουν να τους βάζουν να φορέσουν κορσέ δικής τους επιλογής. Προσέξτε λίγο καλύτερα τον κόσμο, παρακαλώ. Αμφισβητούνται οι σταθερές. Οι πολίτες του κόσμου χλευάζουν το Μουντιάλ, πετούν αβγά στους βασιλείς της Αγγλίας, βάφουν με πουρέ πίνακες ζωγραφικής κορυφαίων ζωγράφων.

Το Μουντιάλ, λοιπόν, όπως εξελίσσεται μέχρι σήμερα, δεν είναι απλώς αποτυχία – είναι πλανητικό καμπανάκι. Μήτρα εξελίξεων. Ο τρόπος που σχεδίασαν κάποιοι για να ζούμε τον ελεύθερο χρόνο μας δεν μας αρέσει. Μας λείπει η αθωότητα, μας λείπουν οι ήρωες, μας λείπει η υπερηφάνεια, μας λείπει η ταύτιση, μας λείπει η χαρά. Μας λείπει η νοστιμιά της ζωής. Δεν είναι βιομηχανία τα συναισθήματα για να τα κατασκευάσεις. Όταν λείπουν αυτά, λείπει η έμπνευση και έτσι πυροδοτούνται εξεγέρσεις. Είμαστε, νομίζω, στην αρχή του κύματος.