Στην πρώτη μου ουσιαστικά ανάρτηση του 2022, την Δευτέρα 3 Ιανουαρίου, είχα γράψει για τις δεκαοχτουρες που έρχονται στο μπαλκόνι μου. Και συνόδεψα το κείμενό μου με ένα υπέροχο κείμενο του Νίκου Σαραντάκου κι ένα ακατανόητο του Δημήτρη Καμπουράκη. Για όσους δεν την έχουν δει την ανάρτηση αυτή είναι εδώ. Το αναφέρω το γεγονός αυτό, μια που τα συγκεκριμένα πουλιά μ’ επισκέπτονται ακόμη. Βέβαια δεν ξέρω αν είναι τα ίδια ή «κάποια παιδιά τους». Το πιο πιθανό όμως πως πρόκειται για το ίδιο ζευγάρι. Μια που ένα γρήγορο ψάξιμο που έκανα στο διαδύκτιο είδα πως μπορεί να ζήσει, όπως τα περιστέρια, 12 – 15 χρόνια.
Σε κάθε ευκαιρία ρίχνω σε ένα πιατάκι, που έχω για τις γλάστρες, λίγα ψιχουλάκια. Ή πότε πότε λίγο ρύζι ή κριθαράκι. Για το τελευταίο ειδικά τρελαίνονται
Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στο χωριό, η μητέρα μου βρήκε
ένα σακουλάκι με «ξινό τραχανά» που είχε φτιάξει πριν αρκετά χρόνια. Ξέροντας
πως έρχονται τα πουλιά στο μπαλκόνι μου, μου πρότεινε να δώσω στις δεκαοχτούρες
τον τραχανά παρά να τον πετάξει.
Αυτό με προβλημάτισε. Γιατί άραγε στην αρχή δεν τρώγαν σχεδόν καθόλου και πλέον το τρώνε με μεγάλη όρεξη.
Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι πως η συγκεκριμένη τροφή είναι άγνωστη στα πουλιά. Οπότε έφαγαν λιγάκι να δουν τι επιπτώσεις θα έχει στην υγεία τους. Αφού δεν τους «ενόχλησε» κάτι έφαγαν λίγο περισσότερο. Ως που τέλειωσε η ποσότητα που είχα βάλει αρχικά.
Με το που βρήκαν ακίνδυνη την τροφή πλέον «πέφτουν με τα μούτρα» όταν τους τη βάζω.
Η εξυπνάδα, παρατήρησα, των ζώων είναι τέτοια, ώστε να προστατεύουν όσο μπορούν τη ζωή τους. Βέβαια αυτό το κάνουν με μια άγνωστη γι’ αυτά τροφή. Αυτός που θέλει να τα κάνει κακό, χρησιμοποιεί γνωστές τους τροφές, αλλά δηλητηριασμένες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου