Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και η συνενοχή της

Ως πρόεδρος η Σακελλαροπούλου υπήρξε σχεδόν αόρατη στο πεδίο των εθνικών συμβολισμών, που αρμόζουν σε αρχηγό κράτους, πιστεύει και το αιτιολογει ο Γιώργος Λακόπουλος σε άρθρο του στο ieidiseis.gr την Πέμπτη 25 Ιουλίου με τίτλο «Κατερίνα Σακελλαροπούλου: Συνενοχή»

 • • •

Ο Πρωθυπουργός φέρεται αποφασισμένος να εγκαταστήσει νέο πρόσωπο στο νεοκλασικό του Τσίλερ επί της Ηρώδου του Αττικού.

Η πρώτη θητεία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου κλείνει τόσο βαθιά βυθισμένη στην αποτυχία επαρκούς εκπροσώπησης του θεσμού, ώστε δεν μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο η απόλυτη ευθυγράμμισή της με την κυβέρνηση και το σύστημα Μητσοτάκη.

Δεν υπήρξε απλώς συμπλήρωμά του, συγκαλύπτοντας ανομίες όπως οι υποκλοπές - γιατί τις οποίες ο συνταγματικός ρόλος της απαιτούσε δημόσια παρέμβαση προστασίας του κράτους Δικαίου.

Λειτούργησε ως… παρέα του μεγάρου Μάξιμου και της πρωθυπουργικής οικογένειας.

Οι βραδινές έξοδοι με ζεύγος Μητσοτάκη, τα επινίκια, «σφηνάκια» σε μπαρ με τους Σκερτσοπατέληδες, χωρίς να υπάρξει ποτέ αντίστοιχη «κοινωνικότητα» με τη -μείζονα τουλάχιστον- αντιπολίτευση, την έχει εγγράψει στον κατάλογο των οπαδών Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ως πρόεδρος η Σακελλαροπούλου υπήρξε σχεδόν αόρατη στο πεδίο των εθνικών συμβολισμών, που αρμόζουν σε αρχηγό κράτους. Πέρα την πλήρη ευθυγράμμιση με τον κυβερνητικό πυρήνα, τα λάθη και τις γκάφες, δεν είχε διεθνή δραστηριότητα, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας.

Μετρήστε πόσοι ξένοι ομόλογοί της την κάλεσαν και πόσοι δέχθηκαν δικές της προσκλήσεις, αν υπήρξαν.

Η παρουσία της στα εθνικά μέτωπα, περιορίσθηκε στην -προπαγανδιστική, υπέρ μιας αντίληψης- εμφάνισή της στον τοίχο του Έβρου. Προφανώς η κυβέρνηση δεν της επέτρεψε άλλες δραστηριότητες.

Όπως δεν την αξιολόγησε ως ικανή, να διαχειριστεί μια σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, παρότι υπήρξαν πρόδηλοι λόγοι να τη συγκαλέσει, σε συγκεκριμένες στιγμές της θητείας της.

Με αυτά τα δεδομένα θα περίμενε κανείς ότι η απερχομένη Προέδρος, τουλάχιστον στη πολιτειακή δύση της, την ημέρα που ήταν οικοδέσποινα της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, θα έβαζε τον εαυτό της στο βάθρο του αξιώματος της.

Η ομιλία της στην -τελευταία της- δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ήταν υπόδειγμα υποταγής στην κυβερνητική γραμμή. Ο Μητσοτάκης δεν θα ήταν τόσο κολακευτικός για τον εαυτό του.

Η πρόεδρος ευθυγραμμίστηκε μαζί του και στο κατ΄εξοχήν προνομιακό πεδίο του ρόλου της: τα ελληνοτουρκικά.

Η Μεταπολίτευση προέκυψε στις στάχτες μιας τραγωδίας με φόντο την τουρκική βαρβαρότητα στην Κύπρο. Και η 50η επέτειος συμπίπτει με συγκυρία προκλήσεων εκ μέρους της Άγκυρας, σε κρίσιμα θέματα: το Κυπριακό, το Αιγαίο και τη Θράκη.

Είναι απογοητευτικό για τη θεσμική ουσία του αξιώματος, ότι η πρόεδρος νέρωσε τις αναφορές της στο Κυπριακό και δεν είπε λέξη για την κρίση που εξελίσσεται -σε ζωντανή μετάδοση, τις τελευταίες μέρες- ως επανάληψη της τουρκικής προκλητικότητας.

Μόνο ομιλία ηγέτη του έθνους δεν ήταν το ανιαρό κείμενο που εκφώνησε - λογοκριμένο ή όχι από το διπλανό μέγαρο.

Τους τελευταίους μήνες κουραστήκαμε να μετράμε ανούσιες συνεντεύξεις, άρθρα και δηλώσεις της -σαν να κάνει απέλπιδα καμπάνια επανεκλογής της- επί ματαίω.

Αυτό το κλίμα απηχούσε και ο «πανηγυρικός» της στην πιο κομβική επέτειο της Μεταπολίτευσης.

Για τα εσωτερικά ζητήματα μίλησε πιο συγκρατημένα και από υφυπουργό - ώστε να μην ενοχληθεί ο Πρωθυπουργός. Και η ταύτιση μαζί του στα ελληνοτουρκικά -σε χρόνο που εξελισσόταν ενώπιόν της η τουρκική επιθετικότητα- είχε στοιχεία κατευνασμού. Δηλαδή συνενοχής…