Χθες όμως Παρασκευή είδα το άρθρο του κ. Στάυρου Λυγερού πάλι στην «Καθημερινή». Με τίτλο το πρώτο συνθετικό της δημοσίευσης μου, πρίν το που.. Συμφωνώ τόσο και μαζί του που δεν μπόρεσα να μη το βάλω και αυτό
Δεν αποφασίζουν, απλώς διατάζουν
Του Παντελη Μπουκάλα
Στην Ισπανία οι κυβερνώντες επέβαλαν με βασιλικά διατάγματα τα σκληρά μέτρα τους. Στην Αγγλία την ανάγκη της λιτότητας την κήρυξε, στο τελετουργικό που έχει κληροδοτήσει η εκεί παράδοση, η βασίλισσα, για τη μεγαλειότητα της οποίας, προφανώς, όσα διάβαζε ήταν άδεια από οποιοδήποτε απτό νόημα. Για τον ηγεμόνα Μπερλουσκόνι και τον αυτοκρατορικών φαντασιώσεων Σαρκοζί δεν τίθεται πρόβλημα: η αγωνία τους αφορά αποκλειστικά τις συνέπειες των εξαγγελιών τους στη δημοτικότητά τους, άρα και τα νέα επικοινωνιακά τεχνάσματα που οφείλουν να επινοήσουν.
Εμείς όμως εδώ, και μολονότι ορισμένοι κακεντρεχείς επιμένουν πως η δημοκρατία μας τείνει να εκφυλιστεί σε ονομαστικώς κληρονομική, ούτε βασιλιά ή βασίλισσα διαθέτουμε ούτε καβαλιέρε ή κατά φαντασίαν αυτοκράτορα. Εμείς είμαστε η χώρα της «ανοιχτής διακυβέρνησης» (και δη της ηλεκτρονικής, για την οποία συστήσαμε ολόκληρο υπουργείο, προς αποθέωση της νεωτερικότητας του φαίνεσθαι). Είμαστε η χώρα του «κοινωνικού διαλόγου», αφού παρέχουμε στους αδύναμους «εταίρους» το δικαίωμα να συμφωνήσουν ή κατά 99% με τις προτάσεις μας ή κατά 100%.
Είμαστε η γενέτειρα των «ανοιχτών στον λαό υπουργικών συμβουλίων», οι κοπιώδεις εργασίες των οποίων λήγουν μόλις αποσυρθούν οι κάμερες που καλούνται για να καταγράψουν τον πρωθυπουργικό μονόλογο και τα υποτακτικά υπουργικά χαμόγελα. Και είμαστε βέβαια η κοιτίδα της «άμεσης δημοκρατίας» (αμεσοδημοκρατικά δεν έλαβε το δακτυλίδι ο κ. Γ. Παπανδρέου τω καιρώ εκείνω;) και ο παράδεισος της αξιοκρατίας• δεν μας πήρε ένα εξάμηνο ο ενδελεχής έλεγχος των διαδικτυακών βιογραφικών ώσπου να πιστοποιήσουμε ότι οι καλύτεροι για γενικοί γραμματείς υπουργείων είναι όσοι και πρέπει και συμφέρει να είναι οι καλύτεροι, δηλαδή οι δικοί μας;
Οπότε; Οπότε ούτε με βασιλικά διατάγματα ή διαγγέλματα κυβερνούμε ούτε την απεχθή φόρμουλα «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» ενστερνιζόμαστε, για τον απλό λόγο ότι δεν αποφασίζουμε εμείς. Αλλοι αποφασίζουν, οι συντάκτες του μνημονίου, οι επιτηρητές μας.
Το αποσαφήνισε άλλωστε στη Βουλή η κυβέρνηση, όταν ψηφιζόταν το εν λόγω παρασύνταγμα. Το αποσαφήνισε εκ νέου όταν έσπευσε να νομιμοποιήσει τη μέθοδο των «υπουργικών αποφάσεων» (λόγω του «επείγοντος χαρακτήρα» των πραγμάτων...), διά των οποίων ο κ. Λοβέρδος δικαιούται να ρυθμίζει τη μοίρα μας ερήμην της Βουλής και κατόπιν να περιφέρεται στα κανάλια για να ανακουφίζεται αυτοψυχαναλυόμενος δημοσίως. Και το ξεκαθάρισε τελεσίδικα με το προεδρικό διάταγμα για τα εργασιακά, με το οποίο ανατρέπεται βιαιότατα η κοινωνική δομή. Αλλά πού το πρόβλημα; Οι διαμαρτυρόμενοι μπορούν πάντοτε να στέλνουν τις ενστάσεις τους στο open government.pasok.gr. Θα ληφθούν σοβαρά υπόψη.
Κυβέρνηση «μαθητευόμενων μάγων»
Του Σταυρου Λυγερου
Η πιο σοβαρή κουβέντα του πρωθυπουργού είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο. Απέφυγε επιμελώς, όμως, να μιλήσει και για το είδος του συντελούμενου πειράματος και για τον δικό του ρόλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ευθύνεται για τη δημοσιονομική βόμβα που κληρονόμησε, αλλά έχει καταλυτικές ευθύνες για τον τρόπο που τη διαχειρίσθηκε, προκαλώντας την έκρηξή της με τις γνωστές συνέπειες.
Λογικά, η κρίση έπρεπε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για την αντικατάσταση του ανορθολογικού, κλεπτοκρατικού και σπάταλου μοντέλου ανάπτυξης από ένα υγιές και παραγωγικό. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για τον βίαιο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας - κοινωνίας, σύμφωνα με τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Το Μνημόνιο περιέχει επιβεβλημένες διατάξεις, αλλά συνολικά λειτουργεί σαν προκρούστια κλίνη. Γι’ αυτό και εγκλωβίζει την οικονομία σε ανατροφοδοτούμενη ύφεση. Ακόμα κι αν η αποδοχή του συγκεκριμένου Μνημονίου ήταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσει η Ελλάδα το κεφάλι έξω από το νερό, δεν συνεπάγεται ότι το Μνημόνιο συνιστά πράγματι αποτελεσματική θεραπεία.
Τα «αιματηρά» μέτρα δεν είναι καθαρτήριο. Το πραγματικό δίλημμα είναι παραγωγικά ή αντιπαραγωγικά μέτρα και όχι σκληρότερα ή ηπιότερα. Η ανάταξη της οικονομίας απαιτεί δέσμες στοχευμένων εξυγιαντικών και αναπτυξιακών παρεμβάσεων. Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Για να υπάρξει διέξοδος χρειάζονται νέα πολιτικά εργαλεία, νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές. Εξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις παραμένουν στα συρτάρια. Η κρίση διευκολύνει την εφαρμογή τους. Λειτουργεί σαν καταλύτης, αλλάζοντας συμπεριφορές και νοοτροπίες στο επίπεδο της κοινωνίας. Καθιστά εφικτό ό,τι μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν ανέφικτο.
Αντί, όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου να εφαρμόζει παραλλήλως ένα τέτοιο δικό της πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο του Μνημονίου. Ο λόγος είναι ότι έχει βολευθεί πολιτικά με τη συνταγή του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης. Λειτουργώντας ως εντολοδόχος της «τρόικας», κρύβει την ανικανότητά της να αντιμετωπίσει δραστικά την κρίση. Το ελληνικό πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Με κυβέρνηση που θυμίζει κάτι μεταξύ «παιδικής χαράς» και «μαθητευόμενων μάγων», η περιορισμένη, αλλά υπαρκτή δυνατότητα να αποφύγουμε τον γκρεμό τείνει να ακυρωθεί.
* * *
Αυριο δεν βάζω κείμενο οπότε πάλι προβλέψεις σε τέσσερις αγώνες του Μουντιάλ (Σταθερά μια στις τέσσερις οι επιτυχίες μου)
Σήμερα λοιπόν έχουμε
Ουρουγουάη – Νότια Κορέα 1
ΗΠΑ – Γκάνα 2
Και αύριο
Αργεντινή – Μεξικό 1
Αγγλία – Γερμανία 2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου