Ενα κράτος σε ρόλο πειρατή

Η είδηση που κυριάρχησε αυτή τη βδομάδα είναι η πειρατεία των Ισραηλινών στο καραβάνι της ελευθερίας. Δημοσιεύω το σχετικό και ενδιαφέρων άρθρο του Παντελή Μπουκάλα στην «Καθημερινή» της περασμένης Τρίτης
* * *
Ο στρατός του Ισραήλ θα πρέπει να είναι ο καλύτερα εκπαιδευμένος παγκοσμίως, φαίνεται ωστόσο πως η εκπαίδευσή του δεν αποβλέπει στην αυτοσυγκράτησή του αλλά στο εντελώς αντίθετο: στο να νομιμοποιήσει εκ των προτέρων τους στρατιώτες για οτιδήποτε ενδέχεται να πράξουν, και το εγκληματικότερο ακόμη, στο να απελευθερώσει τα χέρια και τα όπλα τους ακόμα κι αν πρόκειται να πλήξουν αμάχους, των νηπίων συμπεριλαμβανομένων. Στα αμέτρητα επεισόδια βάρβαρης δράσης του (πολλά από τα οποία τα καταγγέλλουν οι ίδιοι οι στρατιώτες όταν το φορτίο της ενοχής αρχίζει να τους πνίγει) προστέθηκε τώρα η φονική πειρατεία των κομάντος, στα διεθνή ύδατα μάλιστα, εναντίον των έξι πλοιαρίων του «Στολίσκου της Ελευθερίας». Φάρμακα μετάφεραν, βιβλία κι άλλα τέτοια επικίνδυνα πράγματα, όσα συγκέντρωσε η διεθνής αλληλεγγύη, παγερά αδιάφορη για τα παιχνίδια της διπλωματίας και για το συγχωροχάρτι διαρκείας που απαιτούν οι Ισραηλινοί.
Αλλά βέβαια οι ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας και κατασκοπείας έχουν πια κάθε δυνατότητα να κρύψουν στα αμπάρια των κατειλημμένων πλοίων ακόμα και τα όπλα μαζικής καταστροφής που δεν βρέθηκαν ποτέ στο Ιράκ.
Στο άγος του αποκλεισμού της Λωρίδας της Γάζας, που έχει αφήσει τα νοσοκομεία δίχως τα στοιχειώδη και οδηγεί συστηματικά έναν λαό στη λιμοκτονία και την απελπισία (κατά 300% αυξήθηκε το ποσοστό της φτώχειας την τελευταία χρονιά, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ), προστέθηκε τώρα το όνειδος της δολοφονίας δεκαεννέα ακτιβιστών που πήραν το ρίσκο να σπάσουν τον αποκλεισμό, να σταθούν αρωγοί στους αποκλεισμένους Παλαιστίνιους και να θυμίσουν πως όταν ένας λαός σβήνει αβοήθητος, πολιορκημένος από στεριά, θάλασσα και αέρα, η ανθρωπότητα δεν δικαιούται να περηφανεύεται για την ελευθερία και τον πολιτισμό της. Αλλά βέβαια η ισραηλινή κυβέρνηση βρήκε το αντιφάρμακο: η στρατιωτική λογοκρισία απαγόρευσε (στην εποχή του Διαδικτύου) τη μετάδοση κάθε πληροφορίας για τους νεκρούς και τους τραυματίες, σάμπως το μη λεγόμενο να ισούται με το μη γενόμενο.
«Κατά την επιχείρηση, οι Ισραηλινοί στρατιώτες αντιμετώπισαν ισχυρή σωματική βία. Ορισμένοι από τους επιβάτες των πλοίων χρησιμοποίησαν μαχαίρια και σιδηρογροθιές και επιχείρησαν επίσης να αρπάξουν το όπλο ενός στρατιώτη. Μπροστά στην αναγκαιότητα να υπερασπιστούν τη ζωή τους, οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ» ανακοίνωσε αυτοαπαλλασσόμενος ο ισραηλινός στρατός. Αλλά βέβαια ο εν λόγω στρατός πρωτοπορεί στην ασύμμετρη βία δεκαετίες τώρα, πολυβολώντας νοσοκομεία, σχολεία, προσφυγικούς καταυλισμούς, εγκαταστάσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων ή του ΟΗΕ. Το δόγμα του δεν είναι πια «οδόντα αντί οδόντος» αλλά «κεφαλήν αντί οδόντος», ακόμα και προληπτικώς, ακόμα δηλαδή κι αν τίποτα δεν έχει πάθει το δικό του δόντι.