Εν αναμονή του θαύματος

Σε άρθρο του Κώστα Ιορδανίδη στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης 29 Ιουλίου με τον ίδιο τίτλο (και φυσικά δεν συμφωνώ ότι χρειαζόταν όλα αυτά, οπως υπονοεί ο αρθρογράφος) φαίνεται το πόσο Σοσιαλιστική είναι η παρούσα κυβέρνηση και πόσο σχέση έχει το σημερινό ΠΑΣΟΚ με το ΠΑΣΟΚ του πατρός του. Δεν ξέρώ τι θέση θα δώσει στον εν λόγω κύριο η ιστορία εγώ ξέρω την τιμή που τον κάνουν οι Έλληνες στα διάφορα blog κάνοντας μοντάζ σαν κι αυτό που έκανε το HeLLeNiCReVeNgE και δείχνει την άποψή μας. Πιστεύω ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Για πρώτη φορά από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, η χώρα απέκτησε κυβέρνηση φιλελευθέρων αντιλήψεων της πλέον προωθημένης ή ακραίας μορφής. Ούτε η μέντωρ του νεοφιλευθερισμού σε επίπεδο παγκόσμιο, η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. Μάργκαρετ Θάτσερ, δεν απετόλμησε τόσο δραστικές αλλαγές, σε τόσο σύντομο διάστημα, όσο ο Eλλην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς κ. Γιώργος Παπανδρέου και το υπουργικό συμβούλιό του.
Εντυπωσιακή υπήρξε και η ταχύτης αποδεσμεύσεως της κυβερνήσεως του κ. Γ. Παπανδρέου από την δουλεία της αντιλήψεως περί πολιτικού κόστους. Από την ανοχή προς τους απεργούς της COSCO ή τους ναυτεργάτες στον Πειραιά, στην πολιτική επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτιοφόρων, ελάχιστος είναι ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει.
Στη μεταπολιτευτική περίοδο, υποτίθεται ότι το κόμμα προαγωγής φιλελευθέρων αντιλήψεων ήταν η Νέα Δημοκρατία, αλλά με εξαίρεση την τριετή και άκαρπη πρωθυπουργία του κ. Κ. Μητσοτάκη, η συντηρητική παράταξη ουδέποτε συμφιλιώθηκε με τον φιλελευθερισμό.
Πριν ακόμη από τον διχασμό, ο ιδρυτής του Λαϊκού Κόμματος Δημήτριος Γούναρης, ο πρώτος ριζοσπάστης συντηρητικός ηγέτης, κατηγορήθηκε από την τότε φιλελεύθερη «Εστία» ως εισαγωγεύς «σοσιαλιστικών» αντιλήψεων στη χώρα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’30, ο ορκισμένος αντίπαλος των Φιλελευθέρων, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, καθιέρωσε το οκτάωρο και τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Τέλος, οι κρατικοποιήσεις της Ολυμπιακής και του Ομίλου Ανδρεάδη από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατά τη μεταπολίτευση, κατέστησαν το πρόγραμμα εθνικοποιήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου ανούσιο εγχείρημα.
Το πλεονέκτημα του ΠΑΣΟΚ έναντι της Δεξιάς είναι ότι επί της ουσίας δεν συνιστά παράταξη, με την κλασική έννοια της λέξεως, αλλά ότι στην διάρκεια των ετών συνδύασε αυθαιρέτως, πλην όμως επιτυχώς, τον πατριωτικό λαϊκισμό του Δεληγιάννη, την βιαιότητα του ΕΑΜ και το καταχθόνιον του Ελευθερίου Βενιζέλου. Εξ ου και η δυνατότης προσαρμογών, μέχρι στιγμής.
Το ενδιαφέρον είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παύει σταδιακώς να ενεργεί με τρόπο πολιτικό, όπως συνέβαινε επί δεκαετίες, και έχει υιοθετήσει μίαν απολύτως τεχνοκρατική προσέγγιση, που εν ονόματι των αριθμητικών συγκλίσεων έρχεται σταδιακώς αντιμέτωπη με όλη την κοινωνία.
Αναμένουν οι τεχνοκράτες του κ. Παπανδρέου ότι με την εξάρθρωση των παλαιών δομών θα αρχίσει το θαύμα, διότι αυτό γράφουν τα εγχειρίδια. Eνα θαύμα στο οποίο δεν έχει πλέον θέση η μικρή οικογενειακή επιχείρηση, η μεσαία αστική τάξη. Τελούμε εν αναμονή θαύματος ή καταρρεύσεως της πολιτικής.