Ομοιότητες και διαφορές με το 1821

Συνεχίστηκε κι αυτή την Τρίτη το αξιόλογο, παρά τις φωνές δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Σκάι για το 1821. Αυτή τη φορά μάθαμε για τους ευρωπαίους.
Για τους ανθρώπους που συγκινήθηκαν που ένας λαός πολεμά για την ανεξαρτησία του.
Για τους Φαναριώτες που ήταν ουσιαστικά οι άνθρωποι που είχαν γνώσεις και ήρθαν ως οι πολιτικοί της εποχής. Φυσικά ως Έλληνες οι στρατιωτικοί δυσαρεστήθηκαν γιατί ένιωσα πως παραμερίζονται.
Μάθαμε για την πρώτη εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και το πρώτο σύνταγμα. Ένα σύνταγμα που ήταν ουσιαστικά αντίγραφο των Ευρωπαϊκών κι ας μη καταλάβαινα οι Έλληνες μερικές αρχές του.
Από τότε θέλαμε να πλευρίσουμε τους Ευρωπαίους κι ας νιώθουμε δεν ανήκουμε σ’ αυτούς, Εμείς είμαστε βαλκάνιοι, σε διασταύρωση με Τούρκους.
Ότι δεν είμαστε σαν τους Ευρωπαίους φάνηκε με τους φιλέλληνες.
Ανθρώπους ρομαντικούς που ήρθαν να βοηθήσουν. Δεν καταλάβαιναν όμως τι ήταν αυτό που βρήκαν. Ούτε τώρα καταλαβαίνουν. Ρωτήστε τους της τρόικας αν καταλαβαίνουν αυτά που βρίσκουν.
Τότε ‘θέλαν να μας βάλουν να πολεμάμε όπως αυτοί τώρα να ζούμε να διαχειριζόμαστε τα οικονομικά μας όπως οι άλλοι (οι βόρειοι) Ευρωπαίοι. Η διαφορά είναι ότι ενώ τότε συνετρίβησαν (Το σώμα των φιλελλήνων) σε μάχη που έγινε κοντά στην Άρτα τώρα πάνε με τα καμώματά τους να μας συντρίψουν εμάς.
Το σπουδαίο είναι πως τότε δεν βρήκαν κυβέρνηση και ξαφνιάστηκαν που ήμασταν τελείως ανοργάνωτοι δεν άκουσαν τους προγόνους μας και τους «καθαρίσαν» οι Τούρκοι. Ενώ τώρα που έχουμε κυβέρνηση πάλι ξαφνιάστηκαν για την ανοργανωσιά μας τους ακούμε και πάμε να διαλυθούμε.
Μας άφησαν στην ησυχία μας μετά την συντριβή τους και αφού δεν μας καταλάβαιναν αδιαφορούσαν για μας.
Μέχρι να συγκινηθούν από την σφαγή της Χίου. Τώρα ελπίζω να μην έχουμε μια ανάλογη καταστροφή όταν θα διώξουμε τους σημερινούς φιλέλληνες.
Συμπέρασμα; Αφού δεν μας καταλαβαίνουν (189 χρόνια προσπαθούμε να μας καταλάβουν) και μας κοιτάνε όπως έλεγε καθηγητής μου στο γυμνάσιο «όπως κοιτά η αγελάδα το τρένο» και μας συμπεριφέρονται σαν πρωτόγονους Ας τους αφήσουμε να πάνε στο γκρεμό (μόνοι τους όχι όπως κάνουμε τόσα χρόνια να παρακαλάμε να μας πάρουν και μας μαζί τους)