«Αντικειμενική» παγίδα...

Με την ελευθερία του λόγου και με την αντικειμενικότητα ασχολείται, σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο, ο Παντελής Μπουκάλας στην χθεσινή (Παρασκευή 25/1) Καθημερινή.

* * *

Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, που πολλοί βιάζονται να την πετάξουν στη χωματερή της Ιστορίας λες και στη διάρκειά της υπήρξαν μόνο αθλιότητες, η αλφαβήτα της δημοκρατίας απειλήθηκε πολλές φορές. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με την ευθύνη της κυβέρνησης, αλλά και με ευδιάκριτη τη συμμετοχή μερίδας των μίντια στη φθορά δικαιωμάτων που κάποτε τα συνυπολογίζαμε στα «φυσικά» και αναπαλλοτρίωτα. Ενα από αυτά τα αφορά, αν όχι την ανέφικτη ισηγορία, τουλάχιστον τη δυνατότητα καθενός εκάστου να εκφέρει γνώμη, να προσπαθεί να ερμηνεύσει κάποιο συμβάν και να κρίνει πράξεις ή απόψεις χωρίς τον κίνδυνο να βρεθεί κατηγορούμενος (με όρους νομικούς και όχι πολιτικούς) για μύρια όσα.
Οσοι δεν έχουν πλήρως ατροφική μνήμη, θυμούνται ότι το τωρινό επικίνδυνο και κοινωνικά δηλητηριώδες παιχνιδάκι κάθε άλλο παρά καινούργιο είναι. Κι άλλες φορές, και πάντοτε για τις ανάγκες των ανθρωποβόρων ορέξεων της προπαγάνδας, όσοι δοκίμαζαν να εξηγήσουν ένα συμβάν καταγγέλλονταν σαν «αντικειμενικά» υπαίτιοι (αυτό το δολιότατο «αντικειμενικά» έχει καταστρέψει ζωές) ή σαν ηθικοί αυτουργοί του: «αντικειμενικά φίλοι της τρομοκρατίας», «αντικειμενικά οπαδοί της “17 Νοέμβρη”», «εκ των πραγμάτων συνυπεύθυνοι για τη βία» κ.ο.κ.
Τα ίδια πάθαιναν κι εκείνοι που η γνώμη τους για πρόσωπα και πράγματα δεν συμφωνούσε με τον «κανονικό μέσο όρο» (αυτόν που καλλιεργεί και επιβάλλει η τηλεοπτική μονοφωνία) ή με την εκάστοτε κυρίαρχη αντίληψη περί «εθνικών συμφερόντων», τα οποία διαφοροποιούνται ανάλογα με τον κάθε φορά επίσημο εκφραστή τους. Ετσι, όταν το «εθνικό συμφέρον» πρόσταζε ότι δεν πρέπει να μας απασχολούν οι «λεπτομέρειες», κατηγορήθηκαν σαν οπαδοί του Μιλόσεβιτς ή του Σαντάμ όσοι επέμεναν να υποστηρίζουν ότι έχει το νόημά της η «λεπτομέρεια» των ανθρωπιστικών νατοϊκών βομβαρδισμών με στόχο κατοικημένες περιοχές και φάλαγγες προσφύγων ή η «λεπτομέρεια» της μη ανεύρεσης όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ.
Στην αρχαιότητα, όποιοι και αν ήταν οι εμπόλεμοι, οι κήρυκες και οι πρέσβεις προστατεύονταν από άγραφους νόμους που δεν επέτρεπαν να ταυτιστεί ο αγγελιοφόρος με την αγγελία που κόμιζε (στη βαρύτερη καταπάτηση του «πολεμικού δικαίου» πρωταγωνίστησε ο Θεμιστοκλής, που θανάτωσε τον απεσταλμένο του Ξέρξη με το επιχείρημα ότι «τόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνίδα γλώσσα για βάρβαρα προστάγματα», ζητώντας «γην και ύδωρ»). Στους δικούς μας μικροπολέμους φαίνεται ότι συγχωρούνται όλα και τίποτα δεν απαγορεύεται. Προσπαθείς να καταλάβεις το πώς και το γιατί της πολύμορφης βίας; Α, είσαι αντικειμενικά βιαιολάτρης. Ισχυρίζεσαι ότι οι «βίλες» δεν είναι σώνει και καλά άντρα εγκληματιών; Α, είσαι «πυρήνας της φωτιάς». Με κάτι τέτοια σοφά τσιμπάς κι εσύ και σκέφτεσαι μήπως «αντικειμενικά, ο καλύτερος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κ. Κεδίκογλου». Αλλά όχι. Δεν στέκει εδώ το «αντικειμενικά». Διότι υπάρχει και ο κ. Δένδιας.