Ειρήνη, Αδέρφια! Μαζί πνιγόμαστε, τσάμπα μαλώνουμε

Δημοψήφισμα με το οποίο καλείται ο Ελληνικός Λαός να αποφασίσει αν «θέλει τα μέτρα¨τα οποία έδωσαν οι «θεσμοί» στην κυβέρνηση όταν το Game της διαπραγμάτευσης is over. Η Κλεοπάτρα Πατλάκη με άρθρο της με τον ίδιο τίτλο στο yupiii.gr επισημαίνει σε όλους μας τους κινλύνους διχασμού του λαού μας. Εγώ συμφωνώ απολύτως όπως κάθε νοήμων Έλληνας.

* * *

Πόσο εύκολα ο φόβος νικά τη λογική. Πόσο εύκολα μια χώρα μπορεί να διχαστεί. Φίλοι χρόνων να μαλώσουν, βλέμματα φοβισμένα να ανταμώνουν στις ουρές των ΑΤΜ. 

 Από την Παρασκευή ζούμε ιστορικές στιγμές. Η γενιά μου, μια γενιά ευζωιστών, που πρόλαβε τις υψηλές αμοιβές, τα χαϊλίκια της άνθησης του Χρηματιστηρίου, το ιερό τρίπτυχο του νεοέλληνα «σπίτι- καλό αυτοκίνητο- εξοχικό», μια γενιά που έμαθε να στολίζει τη βιτρίνα της με Louis Vuitton, Βalenciaga και Dsquare, κι ας ήταν το μαγαζί μέσα άδειο από εμπόρευμα.

 Θυμάμαι ότι ίσως ήμουν κι από τις πρώτες Ελληνίδες που πήρα καταναλωτικό δάνειο και σε μια εποχή που τα χρήματά μου ως «πουλί» στην εφημερίδα «Μεσημβρινή» ήταν τα οδοιπορικά μου, νοίκιασα στα 22 μου, το πρώτο μου σπίτι…90.000 δραχμές. Το δάνειο από την Εθνική ήταν 200.000 δραχμές. Κάπως έτσι την έβγαλα τον πρώτο χειμώνα της ανεξαρτησίας μου και μετά έριξα τα μούτρα μου και ζήτησα τη βοήθεια των γονιών μου! Τι να κάνουν οι άνθρωποι, βοήθησαν. Αργότερα κάτι αντίστοιχο έγινε και με τις πιστωτικές. Μια χαρά στήριζα τη βιτρίνα μου στο δημοσιογραφικό χωριό. Μέχρι που ήρθε η κρίση κι εκεί κόπηκαν πιστωτικές, άρχισαν τα «μα πόσο άδικα ξόδεψα ό,τι είχα μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια», να η αυτοκριτική, να το μαστίγωμα, να κι η πραγματικότητα. Να δουλεύεις ατελείωτες ώρες και να περιμένεις να πληρωθείς, όποτε ….γιατί οι περισσότεροι στον ιδιωτικό τομέα, πληρωνόμαστε έτσι. Όποτε…

 Νομίζω ότι κάπως έτσι πορεύτηκε κι αυτή η χώρα. Σαν κι εμένα, σαν κι εσένα. Ζήσαμε το όνειρο μιας πλαστής ευημερίας και όταν προσγειωθήκαμε απότομα, στην αρχή δεν θέλαμε να το πιστέψουμε και στη συνέχεια δεν ξέραμε τι να πρωτοπιστέψουμε. Όσοι ενημερώνονται μόνο από την τηλεόραση είναι οι χαμένοι από χέρι. Παραπληροφορημένοι έως εκεί που δεν πάει. Μερικές φορές παρακολουθείς δελτία ειδήσεων κι απορείς: αυτή τη δημοσιογραφία ονειρεύονταν όσοι λένε αυτά που τους υπαγορεύει ο φόβος του εκάστοτε εργοδότη;

 Δεν ξέρω τι θα ψηφίσουμε την Κυριακή, αν γίνει το δημοψήφισμα. Θέλω να πιστεύω ότι έως την Τετάρτη θα έχει βρεθεί μια λύση. Εκείνο που θα ήθελα είναι να μη διαβάζουμε μια εφημερίδα, να μην παρακολουθούμε έναν σταθμό. Ενημερωθείτε από πολλές πλευρές για να σχηματίσετε τη δική σας άποψη. Όποια κι αν είναι αυτή. Και μετά επιτρέψτε και στον Άλλον δίπλα σας να έχει τη δική του. Και μη φανατίζεστε. Είμαστε όλοι βουτηγμένοι στον ίδιο βούρκο και προσπαθούμε να βγούμε. ΜΑΖΙ. Δεν είμαστε εχθροί. Ο εχθρός είναι μέσα μας και λέγεται φόβος.

 Ο πατέρας μου είναι 84 ετών. Γεννήθηκε ορφανός και βγήκε στο μεροκάματο από 3 ετών, με βασική του δουλειά να πουλά κουλούρια σε μια γωνιά της Τριανδρίας Θεσσαλονίκης, στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Έζησε πόλεμο, Κατοχή, εξορίες δικών του ανθρώπων και με μια πετσοκομένη σύνταξη στήριξε τα δύο τελευταία χρόνια και τα δύο του παιδιά, που χρειάστηκαν τη βοήθειά του. Σ' όλον αυτόν τον πανικό μένει ψύχραιμος. «Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Δεν χρειάζεται να σκοτωθούμε μεταξύ μας», μου λέει. « Όσο έχετε την υγειά σας και στηρίζεστε στις δυνάμεις σας σε ό,τι κάνετε, θα τα καταφέρετε. Μη φοβάστε. Αυτά δεν είναι τίποτα. Έχει και χειρότερα»,  λέει στην κόρη που κατά βάση σ' αυτή τη ζωή υπήρξε η... Άσωτη που πάντα επέστρεφε!

 Διδάσκομαι από τον πατέρα μου.  Είναι ο προσωπικός μου Δαλάι Λάμα. Κι όσο μου χαμογελά και βλέπω στα γαλανά του μάτια το τρίχρονο παιδάκι που στη συνέχεια άντεξε, αγωνίστηκε, επιβίωσε, αγάπησε, δημιούργησε και σ' όλα αυτά τα χρόνια δεν είπε μια κακή κουβέντα για άνθρωπο, δεν έχω δικαίωμα ούτε να φοβηθώ, ούτε να λυγίσω. Και πάνω απ' όλα δεν έχω κανένα δικαίωμα να θελήσω να σου επιβάλω την άποψή μου!