Και Τώρα Τι; Νικήσαμε χάνοντας ή χάσαμε νικώντας;

Τους, πρώτους, προβληματισμούς που της προκάλεσε όλα αυτά που συμφώνησε ο κ. Τσίπρας στις Βρυξέλλες καταγράφει σε άρθρο της την περασμένη Δευτέρα (13/7) στο yupiii.gr η Κλεοπάτρα Πατλάκη, λίγο μετά την συμφωνία

* * *

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας αναπνέεις ή προβληματίζεσαι; Πανηγυρίζεις ή πέφτεις σε βαθιά περισυλλογή; Μετά την υπογραφή της συμφωνίας ξαναμιλάς με τον φίλο που μάλωσες; Κοιτάς ξανά στα μάτια τον συνάδελφο που έθιξες, απλά γιατί δεν συμφωνούσε με αυτό που εσύ πρέσβευες;

Είναι περίεργο αυτό το καλοκαίρι. Δεν είναι μόνο το καλοκαίρι με τις ουρές στα ATM, δεν είναι μόνο το καλοκαίρι που οι προθέσεις «ξεγυμνώθηκαν», η δημοσιογραφία διασύρθηκε, η Ευρώπη έχασε την αλληλεγγύη και την ενότητά της. Όχι. Κατά βάση είναι το καλοκαίρι που κατέδειξε με τον πιο σκληρό τρόπο την παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, τον τρόμο που λειτουργεί ως παραλυτικό σκέψης και, κυρίως, τη ροπή ενός λαού στο να διχάζεται εύκολα και να αντικαθιστά τα μπαλκόνια και τις αυλές με φωνασκίες, απειλές και προσβολές στα social media.

Άλλοι απειλούσαν με διαγραφές, άλλοι με «block», κάποιοι έμπαιναν σε σελίδες φίλων και μάλωναν με τους φίλους των φίλων τους. Άνθρωποι έχασαν το χιούμορ αλλά και την καλοσυνάτη βιτρίνα τους, δείχνοντας τον πραγματικό τους εαυτό. Το «ΝΑΙ» και το «ΟΧΙ» δίχασαν γειτονιές, κόντεψαν να διαλύσουν σχέσεις.

Απ’ αυτήν την περίοδο της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, που κάποια στιγμή κάποια παιδιά θα διαβάζουν για τις πανελλαδικές, εκείνο που θα θυμάμαι είναι ο τρόμος. Ο φόβος, ο πανικός που μπέρδευε, αλλοίωνε, ξεγελούσε. Κι ο θυμός, που τύφλωνε, αδικούσε, ισοπέδωνε.

 Δεν ξέρω πότε θα σημάνει λήξη συναγερμού για τα capital controls, όπως δεν ξέρω πότε θα φύγει αυτή η θλίψη από μέσα μου. Όχι για τα 60 ευρώ που καλούμαι να βγάλω, αλλά για τον φόβο που διέκρινα γύρω μου. Δεν αξίζει σε κανέναν να φοβάται, όπως δεν αξίζει σε κανέναν να ταπεινώνεται.

Και θα κλείσω μ’ ένα ποίημα που μου έστειλε αγαπημένη φίλη στο facebook και το κουβαλώ στο μυαλό μου όλες αυτές τις ημέρες. Είναι του Ρώσου ποιητή Μπόρις Σλούτσκι : «Η Ανθρωπότητα Χωρίζεται Σε δύο Ομάδες» ο τίτλος του.

Η ανθρωπότητα χωρίζεται σε δύο ομάδες.

Στην ομάδα «προσοχή»

Και στην ομάδα «ανάπαυση».

Κανένας δικαστής και στρατιωτικός διοικητής

Κανένας τετραετής πόλεμος

Δεν θα με καταβάλλουν, δεν θα με μεταθέσουν

Από την ομάδα των ελεύθερων

Στην ομάδα των υπάκουων.

Ήδη ξεκίνησαν ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά μου

Και η νιότη υπονομεύτηκε στις νάρκες,

Κι εγώ, όπως και πριν, άφησα το πόδι

Κι ελεύθερα, θαρρείς κι ήμουν νέος,

Απαιτώ από τη ζωή το εντελώς ελάχιστο –

Μόνο ελευθερία.