Η ζωή μας αρχίζει ξανά μετά τα 46 μας χρόνια!

Ένα παλιότερο δημοσίευμα του περιοδικού «Economist», δίνει αισιοδοξία στους ανθρώπου της μέσης ηλικίας. Βέβαια είναι του 2010 και στα χρόνια της κρίσης έχουν πολλά αλλάξει για τους ανθρώπους της Ευρωπαϊκής ένωσης και πιο πολύ για την Ελλάδα, νομίζω όμως πως στα δεδομένα που αναφέρεται ισχύουν ακόμη. Ίσως λιγότερό αλλά ισχύουν. Τουλάχιστον στην Ελλάδα και πιο πολύ στην επαρχία της.

* * *

Το σημείο καμπής στη ζωή του ανθρώπου είναι τα 46 χρόνια. Σε αυτή την ηλικία βιώνει ο άνθρωπος την πιο βαθιά μελαγχολία. Αμέσως μετά αρχίζει το ταξίδι προς την ευτυχία.

Το περιοδικό «Economist» αφιέρωσε το εξώφυλλό του σε αυτό το θέμα. ∆εν παραλείπει όμως να υπενθυμίσει την ατάκα του Γάλλου ηθοποιού Μορίς Σεβαλιέ: «Τα γηρατειά δεν είναι και τόσο άσχημά αν λάβουμε υπόψη µας την εναλλακτική λύση».

Οι κακόπιστοι θα μπορούσαν να υποθέσουν ότι το έγκυρο βρετανικό περιοδικό ήθελε απλώς να παρηγορήσει τους αναγνώστες του, ο µμέσος όρος ηλικίας των οποίων είναι ακριβώς τα 46 χρόνια. Εάν κάποιοι από αυτούς δεν αισθάνονται και πολύ καλά, τώρα ξέρουν ότι τα πράγματα στο μέλλον θα γίνουν καλύτερα. Ο λόγος όμως δεν είναι αυτός. Στην πραγματικότητα, ο «Economist» επιβεβαιώνει την τάση που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στη Δύση: Χωρίς τη μέτρηση της Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν δεν έχει κανένα νόημά.

Ο«Economist» επικαλείται μεταξύ άλλων τη μελέτη του Αμερικανού καθηγητή Οικονομικών Ντέιβιντ Μπλέιντσφλαουερ, ο οποίος εξέτασε τα δεδομένα από 72 χώρες, οι κάτοικοι των οποίων κλήθηκαν να απαντήσουν στην ερώτηση πόσο ικανοποιημένοι είναι από τη ζωή τους. Ένα από τα συμπεράσματα είναι ότι ο μέσος όρος ηλικίας αλλάζει από χώρα σε χώρα.

Για τους Ελβετούς το ναδίρ της ικανοποίησης από τη ζωή εντοπίζεται στα 35 χρόνια, οι Ουκρανοί βουτάνε σε βαθιά μελαγχολία στα 62 τους. Ο μέσος όρος, ωστόσο, και στις 72 χώρες είναι τα 46 χρόνια.

Χρειαζόταν µια αμερικανική έρευνα για να μάθουμε ότι κάπου ανάμεσα στα 40 και τα 50 πολλοί άνθρωποι περνούν αυτό που γνωρίζουμε όλοι ως κρίση της μέσης ηλικίας; Ασφαλώς όχι. Αλλά, όπως επισημαίνει ο «Economist», η έκπληξη βρίσκεται μετά:

Παρά το γεγονός ότι όσο πλησιάζουν προς την τρίτη ηλικία οι άνθρωποι χάνουν πράγματα που εκτιμούν, όπως είναι η ζωντάνια, η ευστροφία και η εμφάνιση, κερδίζουν αυτό που ξοδεύουν µια ζωή για να βρουν: την ευτυχία.

Το βρετανικό περιοδικό υπενθυμίζει επίσης ότι, αντίθετα µε τους συμβατικούς οικονομολόγους που µμετρούν µόνο τον πλούτο, ένας νέος κλάδος της επιστήμης της Οικονομίας θεωρεί την ευτυχία ένα μετρήσιμο οικονομικό μέγεθος.

Το 2008, ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί ζήτησε από δύο νομπελίστες οικονομολόγους, τον Αµάρτια Σεν και τον Τζόζεφ Στίγκλιτς, να δημιουργήσουν έναν δείκτη μέτρησης της εθνικής ευμάρειας πέρα από το ΑΕΠ. Και µόλις τον περασμένο µήνα στη Βρετανία ο πρωθυπουργός της χώρας Ντέιβιντ Κάµερον ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του θα αρχίσει να συγκεντρώνει στοιχεία σχετικά για τη συλλογική ευεξία.

Σε κάθε περίπτωση, οι ειδικοί επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους στο αιώνιο ερώτηµα: τι µας κάνει ευτυχισμένους; Αποφασιστικό ρόλο παίζουν τέσσερις παράγοντες:

– το φύλο,

– ο χαρακτήρας,

– οι εξωτερικές συνθήκες

– και η ηλικία.

Οι γυναίκες είναι ελαφρώς πιο ευτυχείς από τους άντρες, αν και πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη. Πιο ευτυχείς είναι και οι εξωστρεφείς σε σχέση µε τους εσωστρεφείς.

Μερίδιο στην ευτυχία έχουν επίσης το εισόδημα, η υγεία, η εκπαίδευση, οι σχέσεις.

Για την ηλικία, τέλος, μια σειρά από πρόσφατες μελέτες καταλήγουν στο συµπέρασµα ότι η ψυχολογική ευμάρεια είναι μια καμπύλή που έχει το σχήμα του λατινικού γράμματος U. Έτσι, ο άνθρωπος στα 20 του χρόνια αισθάνεται ψυχολογικά ακµαίος και πιάνει… πάτο στα 46. Ύστερα όμως έρχεται η ευτυχία…

Αναδημοσίευση: periergaa.blogspot.gr