Τόσα χρόνια συμμαθητές, καλοί φίλοι για μια ζωή

Προετοίμασα από την περασμένη Δευτέρα, το κείμενο για την συνάντηση των συμμαθητών μου που είχαμε το Σάββατο 2 Ιουλίου. Το ετοίμαζα «ρεπορταζιακά». Και στο στυλ των περυσινών μου κειμένων (δείτε εδώ κι εδώ)

- Θα έγραφα για την συγκίνηση που μας κατέκλεισε όταν μαζευτήκαμε στο σχολείο και ειδικά η δική μου που πήγα με μικρή καθυστέρηση. Εγώ που μόλις το αυτοκίνητο γύρισε από τον κεντρικό δρόμο νόμισα πως στο σχολείο είναι μαζεμένα παιδιά, αλλά πλησιάζοντας είδα ότι είναι 47αριδες. Οι συμμαθητές μου.

- Για τα πρόσωπα που είδα ξανά μετά από ένα σχεδόν χρόνο. Γι’ αυτά που είχα βρει στο facebook και τα θυμόμουν μόνο ως όνομα και κυρίως για αυτούς που είχαν έρθει από μακριά. Θεσσαλονίκη ο Σαράντης, Χαλκίδα ο Κώστας, Αθήνα κάποιοί άλλοι  - δεν γράφω ονόματα γιατί είναι παραπάνω από ένας και μπορεί να ξεχάσω κάποιον. Αλλά κι από την Γερμανία ο Βασίλης.

- Ετοίμαζα τα κείμενα των ομιλιών της Αλεξίας. Τόσο στο σχολείο όσο και στο κέντρο διασκέδασης. Τους χαιρετισμούς της Μαρίας και της Χαρούλας που μας έστειλαν συγκινητικά μηνύματα νοσταλγίας και αγάπης και τις διαβεβαίωνα πως κι εμείς τις αγαπάμε και τις σκεφτόμαστε μια που μιλάμε συχνά γι΄ αυτές κι ας βρίσκονται μακριά μας (χιλιομετρικά). Αλλά και για την παρότρυνσή της να πούμε ιστορίες των μαθητικών μας χρόνων, μια που όταν πηγαίναμε Γυμνάσιο και Λύκειο την εποχή των θρυλικών ταινιών «Τσάντα Ρόδα και Κοπάνα» ή «Άγριες πλάκες στα θρανία» και μερικά που ζήσαμε είναι εφάμιλλά των περιπετειών των μαθητών του «Λυκείου Χαβαλέ». (Θα γράψω σύντομα κάποιες ιστορίουλες που μου έρχονται στο μυαλό και θα ήθελα να μου θυμίσουν οι συμμαθητές μου κι άλλες με προσωπικό κείμενο στο facebook)

- Θα έγραφα για, την μουσική πάλι, που μερικές φορές νιώθαμε πως ήμασταν σε «γλέντι γάμου» καθώς και για την λίστα με τους συμμαθητές που ανακάλυψα πως πρέπει να λείπουν μερικά ονόματα. Μαζί μ’ αυτά και του Κώστα που «έφυγε νωρίς από κοντά μας» σε αυτοκινητιστικό ατύχημα (αν θυμάμαι καλά).

- Για την έλλειψη φωτογραφικών μηχανών, όλες σχεδόν οι φωτογραφίες είναι με κινητά. Αυτό μια είναι παρενέργεια της περυσινής μας συνάντησης. Για τους πιο πολλούς, που ήμασταν και πέρυσι παρόντες, τότε δεν ξέραμε τι ακριβώς θα συναντήσουμε. Πρόσωπα και κλίμα.

Φέτος παρατηρήθηκε να ψάχνουμε για λίγο στα smartphone μας για την εξέλιξη του αγώνα Γερμανίας – Ιταλίας. Βέβαια το που χάναμε την απ’ ευθείας μετάδοση δε μας στεναχωρούσε καν. Πέρυσι δε μας ενδιέφερε καν που «έπεφτε η κυβέρνηση και πήγαινε η χώρα σε εκλογές. Παρόλο που η τηλεόραση ήταν ανοιχτή στην ταβέρνα που είχαμε μαζευτεί, ματιά δεν της ρίξαμε.

- Ανέφερα ένα περιστατικό  με τον Κώστα που ακούγοντας κάποιο τραγούδι, δε θυμάμαι ποιο μια που ήταν τις πρώτες πρωινές ώρες, είπε στον έκπληκτο σερβιτόρο: «Άνοιξε μια σαμπάνια κει δείξε, όπως δείχνουν οι σερβιτόροι με εντολή ποιου την ανοίγει, τον ΘΕΟ» κι έδειξε ψηλά. 

Έχεις δίκιο Κώστα πρέπει να τον ευχαριστούμε τον Θεό που ανταμώνουμε και γινόμαστε πάλι παιδιά.

- Ήμουν έτοιμος να συμπληρώσω για την πρόταση «που έπεσε» να μαζευόμαστε κάθε χρόνο και ας πηγαίνουμε όσοι μπορούμε. Και για τις ευχαριστίες πάρα πολλών που κατέκλισε το facebook, τόσο την σελίδα των συμμαθητών όσο και σε προσωπικά μηνύματα σε όλη την ομάδα.

Το τελευταίο γεγονός μ’ έκανε και τα «πέταξα όλα». Εντυπωσιάστηκα από την επιθυμία πολλών να μαζευόμαστε πιο συχνά. Ενώ δώσαμε ραντεβού σε μια πενταετία, το 2021 γράφει η αναμνηστική κάρτα που πήραμε, ήδη κάποιοι άρχισαν να προτείνουν συνάντηση τον Αύγουστο. Θα συμπληρώσω η συνάντηση αυτή πρέπει να είναι σε ουζερί για κουβεντούλα και τσιπουράκι. 

Φαίνεται πόσο ανάγκη έχουμε, όλοι μας, να μιλάμε με ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί, έχουμε κοινά βιώματα και τους νιώθουμε δικούς μας ανθρώπους. 

Αυτό που εννοεί ο Έλληνας όταν λέει Φίλος (Έτσι με κεφαλαίο Φ).