Ο Σημίτης ζημίωσε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος πολιτικός

Τις τεράστιες ευθύνες του Σημίτη για την επτάχρονη τραγωδία που ζει η χώρα και ο ελληνικός λαός αποκαλύπτει ο πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (1977 – 1989) και υφυπουργός Γεωργίας (1982 – 1984) Πάνος Κατσάρος, με συγκλονιστικά στοιχεία που παραθέτει στο βιβλίο του «Τι συνέβη στην Ελλάδα – Και τώρα τί;» (φωτο).

Με αυτό το βιβλίο του ιδρυτικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ και πρώην Βουλευτή Καρδίτσας από το 1977 ως το 1989 ασχολήθηκε η Κυριακάτικη Εφημερίδα «το Παρόν» την περασμένη Κυριακή 2 Απριλίου. Ο Πάνος Κατσάρος που γεννήθηκε το 1935 στην Καρδίτσα, διετέλεσε υφυπουργός Γεωργίας από τον Ιούλιο του 1982 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1984, ενώ σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πολιτικές επιστήμες στο London School of Economics.

Έχει ενδιαφέρων πως το βιβλίο του κ Κατσάρου ενώ εκδόθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2016, αν δεν είχε ασχοληθεί η εφημερίδα του κ Μάκη Κουρή, σ’ εμένα τουλάχιστον, θα ήταν παντελώς άγνωστο. Κι αυτό γιατί κανένα Μέσο δεν έχει ασχοληθεί ως τώρα. Κι αυτό γιατί όχι μόνο έχουν τον Σημίτη στο απυρόβλητο, αλλά το αντιμετωπίζουν ως «σοφό» και ζητάνε τη γνώμη του..

Όσο για το βιβλίο σε μια πρόχειρη αναζήτηση που έκανα μέσω του Google, το βρήκα μόνο στο ηλεκτρονικό βιβλοπωλείο «Πρωτοπορία» από το οποίο και το παρήγγειλα φυσικά από εκεί.

Ας δούμε το κείμενο της εφημερίδας που έχει εκτενές αφιέρωμα:

* * *

«Η κυβέρνηση νόθευσε τα στοιχεία για την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη και πλήρωσε αδρά τις μεθοδεύσεις αυτές (κυκλοφόρησε η φήμη ότι και η εκπρόσωπος της Goldman Sachs Άντυ αμείφθηκε με 100 εκατ. δολάρια), για να επιτύχει έναν στόχο που λειτούργησε καταστρεπτικά για την οικονομία της χώρας μας. Το Swap αγόρασε η Εθνική Τράπεζα το 2005, με εξόφλησή του, κατά τις πιο αξιόπιστες πληροφορίες, μέχρι το 2039», γράφει.

Εκτιμά ότι «η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη από τον Σημίτη, και με τον τρόπο που έγινε, είναι η χειρότερη οικονομική επιλογή από τη σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους». Και υποστηρίζει ότι «ο Σημίτης ζημίωσε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος πολιτικός από τη μεταπολίτευση του 1974 και είναι ο κύριος υπαίτιος της σημερινής κατάστασης».

Ο κ. Παν. Κατσάρος αποκαλύπτει ότι ο Σημίτης ήταν υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Σε ολοσέλιδο άρθρο του στις 2/11/2011 στην «Καθημερινή», που ευθυγραμμιζόταν με την εκβιαστική τακτική Μέρκελ και Σαρκοζί, τόνιζε ότι όλα είναι έτοιμα για την έξοδο της Ελλάδας!

Αυτά ως μια πρόγευση του βιβλίου του Παναγιώτη Κατσάρου, από το οποίο παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα.

Πώς έφτασε η Ελλάδα στην κατάσταση του 2009;

Η στρεβλή πορεία της οικονομίας κατέληξε αδιέξοδη επί κυβερνήσεων Σημίτη (1996-2004), οι οποίες ενέταξαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη με ψεύτικα στοιχεία, πολύ υψηλή ισοτιμία της δραχμής και όχι μόνο δεν πήραν τα απαραίτητα μέτρα προσαρμογής, αλλά έκαναν το εντελώς αντίθετο. Η μετατροπή του ελληνικού δημοσίου χρέους, που το 2001 ήταν κατά 75% σε δραχμές, στο σκληρό ευρώ, επιδείνωσε δραματικά τον πραγματικό όγκο του δανεισμού και την εξόφλησή του. Με την πολιτική τους οι κυβερνήσεις Σημίτη, αφαίρεσαν τις οικονομίες των πολιτών και μείωσαν τα αποθέματα των ασφαλιστικών ταμείων, μέσω του μηχανισμού του χρηματιστηρίου. Παράγγειλαν πανάκριβο, συχνά ελαττωματικό, πολεμικό υλικό κυρίως στα γερμανικά εργοστάσια. Πολλές άλλες αβελτηρίες και σκοπιμότητες χαρακτηρίζουν την πολιτική Σημίτη. Όπως οι αλόγιστες δαπάνες για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων, οι γνωστές «μίζες» υπουργών και στελεχών του, η υπερχρέωση του δημοσίου και των ιδιωτών, η πρωτοφανής διαφθορά, η οποία σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια έφθασε σε τριτοκοσμικά επίπεδα.

Βαρύτατες είναι και οι ευθύνες του Κ. Καραμανλή, ο οποίος συνέχισε την υπερχρέωση των πολιτών και του δημοσίου, τους πόρους του οποίου κατασπαταλούσε στη λειτουργία της πελατειακής του διακυβέρνησης, μέσα στη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα. Ο πληθωρισμός στην Ελλάδα, μεταξύ 2002 και 2009, ήταν ο υψηλότερος στην ευρωζώνη, με αποτέλεσμα τη μεγάλη επιδείνωση της πολύ χαμηλής ανταγωνιστικότητας της οικονομίας της. Από το 1996 μέχρι την 29/6/2015, που επιβλήθηκε αναπόφευκτα ο έλεγχος κεφαλαίων, το ελληνικό κράτος δανειζόταν εκατοντάδες δισ. σε σημερινής αξίας ευρώ, μεγάλο μέρος των οποίων περιήλθε στους διαπλεκόμενους και φοροφυγάδες, που «νόμιμα» ή παράνομα, με τη συνεργασία ή την ανοχή των κυβερνώντων, τα διοχετεύουν στο εξωτερικό. Ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος στηρίζει τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα και συγχρόνως εξυπηρετεί το τερατώδες δημόσιο χρέος, δεν είναι πλέον σε θέση να ανταποκριθεί, ούτε στο ελάχιστο, στα βάρη του.

Οι ευθύνες των Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή, που οδήγησαν την Ελλάδα στην πρωτοφανή κρίση του 2009, είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερες από τις ευθύνες εκείνων που διαχειρίστηκαν κάκιστα την κατάσταση την οποία παρέλαβαν.

Η ισοτιμία της Ένταξης

Η Κυβέρνηση «πέτυχε» τελικά στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που συνεδρίασε στις 20/6/2000 στην Πορτογαλία, η ισοτιμία δραχμής-ευρώ να «κλειδώσει» στο 340,75 προς 1, δηλαδή στην τιμή που είχε η δραχμή πριν την υποτίμηση της 13/3/1998! Ο Σημίτης ανήγγειλε θριαμβευτικά τη νέα ισοτιμία, ως απόδειξη ότι οι εταίροι μας δέχτηκαν τη δραχμή ως ισχυρό νόμισμα. Αν όμως η δραχμή συνδεόταν με το ευρώ έστω με 1 προς 360, που κυμαινόταν τότε, ή πολύ καλύτερα 1 προς 400, η σημερινή θέση της χώρας μας θα ήταν διαφορετική. ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΥΨΗΛΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ. Οι ξένοι επενδυτές, πληροφορημένοι, περίμεναν τη νέα ακριβή δραχμή για να επανεξαγάγουν τα κεφάλαιά τους, κερδίζοντας από τις διακυμάνσεις των δεικτών του χρηματιστηρίου και της δραχμής τεράστια ποσά εις βάρος των Ελλήνων επενδυτών και της Εθνικής Οικονομίας. (Άλλη αρνητική εξέλιξη για την Οικονομία της χώρας μας.)

Πριν την ένταξή μας στο ευρώ (το 2001), τα ελλείμματα άρχισαν και πάλι να διογκώνονται, για το λόγο αυτό η Goldman Sachs βοήθησε την κυβέρνηση Σημίτη «να καμουφλάρει» τα χρέη με το περίφημο Swap της εκπροσώπου της Άντυ Λουδιάδη. Το «Swap» ήταν μάλλον 2,8 δισ. ευρώ, αλλά σύμφωνα με άλλες πηγές 4 δισ. Υπάρχουν πολλές εκτιμήσεις ως προς το ύψος και την πληρωμή του. Με πρόσφατη δήλωση, πρώην στελεχών της ΕΣΥΕ, το swap βαρύνει το δημόσιο χρέος με τουλάχιστον 21 δισ. ευρώ! Η Ελληνική Κυβέρνηση νόθευσε τα στοιχεία για την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη και πλήρωσε αδρά τις μεθοδεύσεις αυτές (κυκλοφόρησε η φήμη ότι και η Άντυ αμείφθηκε με 100 εκατ. δολάρια), για να επιτύχει έναν στόχο που λειτούργησε καταστρεπτικά για την οικονομία της χώρας μας. Το Swap αγόρασε η Εθνική Τράπεζα το 2005, με εξόφλησή του, κατά τις πιο αξιόπιστες πληροφορίες, μέχρι το 2039.

Η κυβέρνηση Σημίτη χρέωνε τη χώρα με την αγορά πανάκρι¬βου στρατιωτικού υλικού και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ αφαιρούσε κατά τους μετριότερους υπολογισμούς το 75% ενός τότε ετησίου ΑΕΠ, από τους Έλληνες αποταμιευτές, μέσω του μηχανισμού του χρηματιστηρίου, την άνοδο του οποίου ενίσχυσε με κάθε τρόπο. Την ίδια εποχή η Γερμανία, κύριος παίκτης στη σκακιέρα του ευρώ, έκανε εντελώς το αντίθετο. Όλος ο διεθνής οικονομικός τύπος αναφέρεται πλέον στο «ντάμπιν» της Γερμανίας σε βάρος των άλλων εταίρων, με μειώσεις συντάξεων, καθήλωση των μισθών για μία πενταετία, εφαρμογή αντιεργατικών ρυθμίσεων και συγχρόνως την πίεση προς τους άλλους εταίρους να ενταχθούν στο ευρώ με υψηλές ισοτιμίες των νομισμάτων τους.

Μόνο η Ελλάδα ζημίωσε από την ένταξή της στην ΕΟΚ. Οι ζημιές της διογκώθηκαν από την εισαγωγή του ευρώ την 1/1/2002, για να καταλήξουν στην κρίση του 2009 και στη σημερινή τραγική κατάσταση.

Κλειδί: η ισοτιμία δραχμής – ευρώ

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι, με τις συνθήκες που υπήρχαν το 2001, Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙ ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ και μάλιστα με τεχνάσματα που δυσχέραιναν τη θέση της και με την υψηλή ισοτιμία της δραχμής (340,75 προς 1 ευρώ). Η υψηλή ισοτιμία είναι ο πρώτος καθοριστικός παράγων-κλειδί για τη μετέπειτα πορεία της χώρας. Αποτρέπει κάθε προσπάθεια προσαρμογής της οικονομίας στις ανταγωνιστικές πιέσεις.

Ο ιδιωτικός δανεισμός έφθανε το 2008 στα 230-240 δισ. ευρώ από 25-30 δισ. που ήταν το 1999! Ο δημόσιος δανεισμός της Ελλάδας στην περίοδο 2000-2008 ήταν συνολικά, κατά τους μετριότερους υπολογισμούς, 200 δισ. σημερινά ευρώ. Ένα μέρος του δανεισμού εξυπηρετούσε το δημόσιο χρέος, ενώ το μεγαλύτερο προσθέτονταν σ’ αυτό.

Το ευρώ για την ελληνική οικονομία θυμίζει το μύθο του Αισώπου: «Μια γάτα είχε βρει μια λίμα και την έγλειφε συνεχώς, πίνοντας το αίμα της με ευχαρίστηση, γιατί νόμιζε ότι το αίμα το βγάζει η λίμα». Η ΛΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ και η γάτα οι καταναλωτές, που απολαμβάνουν τα φθηνά εισαγόμενα αγαθά του ευρώ, πίνοντας το αίμα της ελληνικής οικονομίας, το δικό τους αίμα.

Ευρώ και κρίση 2009-2016

Αυτοί που ενέταξαν τη χώρα μας στην ευρωζώνη δεν σκέφτηκαν ότι η ένταξη είναι όχι μόνο οριστική, αλλά ότι και δεν επιδέχεται απολύτως καμία διόρθωση στην πορεία της οικονομίας της μέσα στο ευρώ. Ότι η άστοχη ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη θα ακολουθεί αυτή τη στρεβλή πορεία, που όχι μόνο θα συνεχίζεται, αλλά και θα επιδεινώνεται. Όπως τονίσθηκε, βασικό μειονέκτημα της ένταξης ήταν η πολύ υψηλή ισοτιμία της δραχμής. Ο συσχετισμός αυτός είναι οριστικός, αμετάκλητος και δεν επιδέχεται παρέμβαση. Το μόνο όπλο άμυνας της Ελλάδας μέσα στην ευρωζώνη είναι ο αποπληθωρισμός, που είναι υποχρεωτικά συνδεδεμένος με μέτρα λιτότητας, τα οποία οδηγούν σε κρίση την οικονομία και συνακόλουθα σε πολύ υψηλή ανεργία.

Η Ελλάδα εντάχθηκε στην ευρωζώνη με πολύ υψηλή ισοτιμία του νομίσματός της, σε οικονομικό κλίμα αλόγιστης διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, μεγάλης συρρίκνωσης των ιδιωτικών αποταμιεύσεων και τεράστιας αύξησης του ιδιωτικού και δημοσίου δανεισμού.

Μήπως λοιπόν η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την ευρωζώνη με οποιοδήποτε τίμημα; Η απάντηση είναι ότι το τίμημα ενός Grexit θα ήταν πολύ βαρύ και ο ελληνικός λαός δεν θα είχε ούτε τη διάθεση ούτε τη δυνατότητα να το υποστεί. Εξάλλου οι εταίροι της ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ΗΠΑ, οι άλλες χώρες του κόσμου και όλοι οι εμπλεκόμενοι στον ελληνικό δανεισμό, μας το απαγορεύουν απολύτως και έχουν πάρει τα μέτρα τους. Πρώτιστα, για να μη χάσουν τα χρήματα που μας δάνεισαν, ύστερα από μία άτακτη χρεοκοπία, που πιθανότατα θα επακολουθήσει με την επάνοδο στη δραχμή, και ακόμη για τις πολύ μεγάλες αναταράξεις, οι οποίες θα προκληθούν στις οικονομίες τους. Δυστυχώς από τον πάτο του πηγαδιού, όπου μας έριξε ο Σημίτης με το ευρώ, ούτε μπορούμε, ούτε μας αφήνουν να βγούμε.

Ο Σημίτης είναι ο κύριος υπεύθυνος για εδώ που φτάσαμε

Ο Κ. Σημίτης, σε αντίθεση με τους Α. Παπανδρέου και Κ. Μητσοτάκη, υστερούσε σε έκφραση και ποιότητα λόγου. Τον Ιανουάριο του 1996, έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας, ιδιότητα που διατήρησε μέχρι τον Μάρτιο του 2004 (ρεκόρ συνεχόμενης πρωθυπουργικής θητείας 8 ετών και 2 μηνών). Τότε πήρε και το όνομα «του αρχιερέα της διαπλοκής». Ήταν η εποχή που ο Τύπος τον διαφήμιζε με τη μέγιστη δυνατή ένταση, ενώ οι καναλάρχες και εκδότες πλούτιζαν στα δημόσια έργα και στο χρηματιστήριο. Η διαφθορά επί κυβερνήσεως Σημίτη, σύμφωνα με τη «Διεθνή Διαφάνεια», ξεπέρασε και εκείνη των χωρών του τρίτου κόσμου.

Ο Σημίτης, ως πρωθυπουργός, με τις συνεχείς παραποιήσεις των οικονομικών στοιχείων, εμφανιζόταν ότι ασκεί επιτυχημένη πολιτική και διακήρυττε προπαγανδιστικά το μύθο «της ισχυρής Ελλάδας». Συγχρόνως, με αλλοιωμένα στοιχεία, κάλυπτε μερικά τους όρους ένταξης στην ευρωζώνη, ανατιμώντας συγχρόνως τη δραχμή. Και όχι μόνο δεν πήρε μέτρα για την προετοιμασία της χώρας, αλλά εξασθένισε και υπερχρέωσε την οικονομία. Αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να χάσει και τα τελευταία ίχνη ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της. Μετά την απώλεια των οικονομιών των πολιτών και αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο και την άνευ προηγουμένου σπατάλη κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών αγώνων, η χώρα παρέλυσε οικονομικά. Ο Κ. Σημίτης υπονόμευσε ανεπανόρθωτα την οικονομία της Ελλάδας. Όλα τα έργα, που άρχισαν ή τελείωσαν επί κυβερνήσεων Σημίτη, φέρουν τη σφραγίδα της παρακμιακής εποχής του.

Η υπόθεση των Ιμίων, που άνοιξε το δρόμο στους Τούρκους για διεκδικήσεις στο Αιγαίο και για την αγορά του πανάκριβου αμυντικού υλικού, κυρίως από τη Γερμανία, σε συνδυασμό με τη σατανική μεθόδευση της παράδοσης του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν στους Τούρκους, είναι τυπικές πράξεις της πολιτικής Σημίτη. Το Δουβλίνο 2, μας υποχρεώνει να δεχόμαστε την επιστροφή των μεταναστών, που πρώτος σταθμός τους είναι η Ελλάδα. Τα παραπάνω είναι μόνον ενδεικτικά. Στα σκάνδαλα της εποχής Σημίτη ήταν αναμιγμένα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του. Ορισμένοι από αυτούς πλούτισαν στο χρηματιστήριο και καταδικάσθηκαν για μίζες.

Ο Σημίτης, ως πρωθυπουργός, ήταν ο πρόεδρος του ΚΥΣΕΑ που παράγγειλε τον πανάκριβο και εν πολλοίς άχρηστο εξοπλισμό, στα γερμανικά κυρίως εργοστάσια. Τότε δόθηκαν και οι γνωστές πολύ μεγάλες μίζες για τις οποίες ο Τσοχατζόπουλος βρίσκεται στη φυλακή. Για την εξασφάλισή του πέρασε από τη Βουλή, την οποία ήλεγχε, το νόμο 3126/2003 που κάλυπτε τις ευθύνες των υπουργών. Για το ήθος και τις μεθόδους του Σημίτη θα αναφέρω ενδεικτικά μόνο και τα εξής περιστατικά: ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Χαλικιάς, κατέθεσε ότι ο Σημίτης παρεμπόδισε τον έλεγχο Κοσκωτά, το φαινόμενο του οποίου αναπτύχθηκε όταν ήταν ο Σημίτης υπουργός Εθνικής Οικονομίας, που τότε μάλιστα συνέφαγε με τον απατεώνα. Όταν έγινε η υποδοχή του Ανδρέα στο αεροδρόμιο στις 22/10/1988, ο μόνος βουλευτής που είχε φωτογραφία του Ανδρέα κολλημένη στο στήθος του ήταν ο Σημίτης. Όταν ήμουν υφυπουργός Γεωργίας, απέρριψα κάποιο αίτημα ως εντελώς παράνομο. Ο Σημίτης, ως υπουργός, αφήρεσε το έγγραφο από την υπηρεσία και ενέκρινε το αίτημα λάθρα και παρανόμως. Η υπόθεση αφορούσε «ρουσφέτι» που ζητούσε ο πολύ γνωστός πρώην αρχηγός κόμματος.

Ο Σημίτης ζημίωσε την Ελλάδα όσο κανένας άλλος πολιτικός από τη μεταπολίτευση του 1974 και είναι ο κύριος υπαίτιος της σημερινής κατάστασης. Όμως δημοσιεύει συνεχώς βιβλία προσπαθώντας να δικαιώσει την πολιτική του, γνωρίζοντας ότι ο Τύπος και τα ΜΜΕ, που τον πρόβαλλαν μονίμως, τον στήριζαν και τον στηρίζουν, θα εξακολουθούν να παραπλανούν την κοινή γνώμη.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη από τον Σημίτη, και με τον τρόπο που έγινε, είναι η χειρότερη οικονομική επιλογή από τη σύσταση του νέου Ελληνικού Κράτους.

Δάνεια για να κερδίσει τις εκλογές!

Την «ευρωστία» των τραπεζών μετάβαλε σε απίσχναση η κρίση του 2009, το PSI, η απόσυρση καταθέσεων και η μεγάλη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Αυτή τη φορά, κατά μεγάλο μέρος, από την πραγματική αδυναμία των οφειλετών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Ο όγκος των κάθε είδους δανείων, που άρχισαν να χορηγούν οι τράπεζες από το 1999, εξέθεσε το σύστημα σε μεγάλους κινδύνους. Μέχρι το 1999, ο ιδιωτικός δανεισμός ήταν πολύ περιορισμένος. Το χρέος των νοικοκυριών προς τις τράπεζες κυμαινόταν στο 15%-20% του ΑΕΠ. Από το 2000 άρχισε μία άνευ προηγουμένου προπαγάνδα, για να πεισθούν οι Έλλη¬νες να πάρουν τραπεζικά δάνεια. Κατά τη μεγάλη κρίση του χρηματιστηρίου, στις παραμονές των εκλογών του 2000, δόθηκαν ειδικά δάνεια για αγορά μετοχών, που μαζί με τις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων, στήριξαν τον δείκτη για να κερδίσει ο Σημίτης τις εκλογές. Από τότε, στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια χορηγούνταν αφειδώς, ενώ τα επιχειρηματικά κατ’ επιλογήν. Το 2009 ο ιδιωτικός δανεισμός έφθασε στο 93% του ΑΕΠ.

Αναδημοσίευση: paron.gr

Πηγή: el.wikipedia.org