Η Αθήνα τον Αύγουστο

Σκέψεις του ανθρώπου που ξεμένει τον Αύγουστο στην Αθήνα σταχυολογεί σε άρθρο της με τον ίδιο τίτλο στην «Καθημερινή» της Πέμπτης 10 Αυγούστου, η Ξένια Κουναλάκη

* * *

Είναι μύθος ότι η Αθήνα είναι ωραία τον Αύγουστο. Ενας αστικός μύθος, τον οποίο καλλιεργούν όσοι έμειναν πίσω για να παρηγορούν εαυτούς. Και εκείνοι που βρίσκονται σε νησιά και ποστάρουν σέλφις από παραλίες και ταβερνάκια στην ακροθαλασσιά, την ώρα που δύει ο ήλιος, δεν βρίσκονται εδώ για να ελέγξουν κατά πόσον ευσταθεί η θεωρία. Συμφωνούν γιατί δεν τους νοιάζει και επειδή ίσως νομίζουν ότι ταλαιπωρούνται από την πολυκοσμία στα καράβια και τον συνωστισμό στις ξαπλώστρες.

Συνήθως όσοι έχουν ξεμείνει στην Αθήνα δεν το επέλεξαν. Ζεσταίνονται και είναι μόνοι τους. Βρίσκουν μεν πάρκινγκ, αλλά δεν έχουν φίλους. Φτάνουν γρήγορα στη δουλειά τους, αλλά θα ήθελαν να βρίσκονται αλλού. Δεν έχουν λεφτά να πάνε διακοπές, νιώθουν μια αδιόρατη απειλή πως αν φύγουν θα χάσουν τη δουλειά τους ή ζουν μία από τις συνήθεις μικρές ή μεγάλες τραγωδίες του Αυγούστου: μια μητέρα με συντριπτικό κάταγμα, ένας μπαμπάς καθηλωμένος, μια κακή διάγνωση, ένα τρομερό αυτοκινητικό δυστύχημα, ένα πένθος που κλείνει τρεις δεκαετίες αλλά παραμένει ημιτελές. Υπάρχει μια αίσθηση αδικίας, δεν θα έπρεπε να γίνονται τέτοια στην καρδιά του καλοκαιριού. Ο Αύγουστος στα ποιήματα και τα τραγούδια είναι μήνας ανεμελιάς, ερώτων, γεμάτων φεγγαριών. Πανσέληνος και βραδινά μπάνια, πειστήρια στα σόσιαλ μίντια, «ναι είδα κι εγώ το τεράστιο φεγγάρι παρόλο που στις φωτογραφίες φαίνεται μια σταλιά». Είναι ο μήνας της φιγούρας και του μελοδράματος, όχι του αληθινού δράματος. Στο σκανδιναβικό θέατρο η πλοκή κορυφώνεται κάπου γύρω από το θερινό ηλιοστάσιο, τον Ιούνιο, λίγο πριν από τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού. Η μελαγχολία του Σεπτεμβρίου είναι λογική, από τον Κουρτ Βάιλ μέχρι τους Green Day. Η σκληρότητα του Απρίλη σχεδόν αξιωματική κι ας την κατέγραψε καλύτερα ο Τ.Σ. Ελιοτ. Οι «Κυνηγοί στο χιόνι» διά χειρός Πίτερ Μπρίγκελ του πρεσβύτερου, ο οποίος σημειωτέον φιλοτέχνησε έργα για έξι διαφορετικούς μήνες, απεικονίζουν μια ισοπεδωτική σκηνή κάπου στα τέλη Δεκεμβρίου. Ολα είναι λευκά, χιονισμένα, παγωμένα κι ακίνητα.

Ο Αύγουστος, όμως, έπρεπε να είναι πιο επιεικής με τους ανθρώπους. Ενδεχόμενη αναλγησία του είναι εξοργιστική και παράφωνη. Μικρές τραγωδίες τον Αύγουστο είναι σχήμα οξύμωρο. Ανυπόφορο. «Κουράγιο, θα περάσει, θα μου πεις».