Το μεγάλο ελληνικό στοίχημα για το 2020

Τα πολύ ενδιαφέροντα που συζήτησε στη Μπρατισλάβα με τον πρόεδρο της διεθνούς οργάνωσης για την πληροφορική CEPIS Βύρωνα Νικολαΐδη, εξιστορεί στο άρθρο του με τον ίδιο τίτλο ο Μανώλης Κωττάκης στη «Δημοκρατία» την Τρίτη 31 Δεκεμβρίου

* * *

Κράτησα για το τελευταίο σημείωμα της μεταβατικής αυτής χρoνιάς τη συγκλονιστική συνομιλία που είχα ένα βράδυ του Νοεμβρίου στους σκοτεινούς δρόμους της Μπρατισλάβας με έναν παγκόσμιο Έλληνα. Τον ιδρυτή της εταιρίας πιστοποίησης PeopleCert και πρόεδρο της διεθνούς οργάνωσης για την πληροφορική CEPIS, τον Βύρωνα Νικολαΐδη.

Κωνσταντινουπολίτης, Ευρωπαίος από τα 17 του όταν πήγαινε στο Δυτικό και το Ανατολικό Βερολίνο για να καταλάβει τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, στην Ελλάδα από το 1981 και αφού αρνήθηκε να ασχοληθεί με τη ναυτιλία (μιλούσαμε μόνο για λεφτά), γρήγορα αντελήφθη ότι το μέλλον περνά μέσα από τους υπολογιστές. Σε καιρούς ανύποπτους, εκτός από πιάνο, έκανε δώρο στα παιδιά του το... ποντίκι ενός υπολογιστή.

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ Βύρων - η εταιρία του, που πιστοποιεί τα πάντα, βρίσκεται σήμερα σε 200 χώρες χωρίς τοπική άδεια, όπως υποχρεούνται η Airbnb και η Uber -βρέθηκε σε ένα επώδυνο δίλημμα στην κρίση του 2008. Κλήθηκε να αποφασίσει αν Θα βάλει λουκέτο στην εταιρία του, ο κύκλος εργασιών της οποίας ήταν κατά 88% στην Ελλάδα, και αν θα χαρεί για το υπόλοιπο της ζωής του τα ωραία λεφτά του ή αν Θα αναλάβει το ρίσκο του επαναπροσανατολισμού και της απεξάρτησής της από την ελληνική αγορά. Επέλεξε το δεύτερο και έπειτα από σκληρή δουλειά και υπομονή το 88% του τζίρου του είναι στον πλανήτη και το υπόλοιπο στην Ελλάδα. Την επομένη της συνομιλίας μας πεζή στους άδειους δρόμους της μουντής σλοβακικής πρωτεύουσας πετούσε για Σρι Λάνκα από τη Βιένη.

Μου μίλησε καταρχάς με πάθος για το computing. Για την έννοια του reskilling. Για το υρ skill. Όπως μου εξήγησε, αυτά που μάθαμε για τους υπολογιστές το 2000 δεν φθάνουν πια. Οι εξελίξεις τρέχουν, το 5G ανατέλλει και ο κόσμος δεν έχει πληροφορικάριους να τρέξουν την αλλαγή. Στο μέλλον πρέπει να ξέρουμε όλοι προγραμματισμό υπολογιστών, αλλιώς θα μείνουμε εκτός, μου εξήγησε ο Βύρων, ο οποίος πιστεύει ότι οι φτωχοί του μέλλοντος θα είναι οι αδύναμοι και οι ηλικιωμένοι που δεν θα έχουν επιμορφωθεί στους υπολογιστές. Και, βεβαίως, με προειδοποίησε, μέρες που είναι: «Ο επόμενος πόλεμος Θα κριθεί μπροστά από έναν υπολογιστή». Αυτή η μεγάλη αλλαγή, η Δ’ Επανάσταση, αλλάζει τα πάντα για όλα τα έθνη. Η γνώση των υπολογιστών έχει την εξέλιξη των μαθηματικών και πρέπει να την παρακολουθούμε από κοντά για να βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι η Ευρώπη με την καλπάζουσα Κίνα, την Ινδία και την Αμερική. Ήδη οι αδελφοί μας Κύπριοι, οι Σλοβάκοι και άλλοι τρέχουν.

«Κάθε μέρα ο νέος κόσμος γίνεται παρελθόν. Οι ταχύτητες που αναπτύσσονται είναι συγκλονιστικές. Σε λίγο θα μιλάμε και για το 6G, ποιο 5G;» μου είπε ο Βύρων. «Πρέπει να ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε ως έθνος σε 15 χρόνια. Αν δεν ξέρεις πού πας, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο σημείο» τόνισε ο Νικoλαΐδης, ενθυμούμενος μια παλαιά πολίτικη παροιμία.

Και πρόσθεσε: «Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσοι προπορεύονται ημών δεν μένουν στάσιμοι ώστε να τους προλάβουμε. Τρέχουν και μεγαλώνουν την απόσταση». Ο Βύρων Νικoλαΐδης πιστεύει στην αξιοσύνη του Έλληνα. Όχι με όρους ΟΝΑ και περιούσιου λαού. «Είμαστε πιο έξυπνοι από άλλους λαούς γιατί οι συγκυρίες μάς ανάγκασαν να γίνουμε έξυπνοι για να επιβιώσουμε» μου τόνισε, αλλά αυτό δεν αρκεί.

ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ αυτό που συμβαίνει στο Ισραήλ, όπου κάθε νέα ιδέα, ακόμη κι αν προέρχεται από έναν νεαρό στρατιώτη, δεν βρίσκει εμπόδια στην ιεραρχία για να φθάσει στην κορυφή. Πιστεύει ότι οι μικρές χώρες, όπως η Ελλάς, επειδή είναι «μαζεμένες», παρά τους Θρύλους για το μεγάλο κράτος, έχουν λόγω μεγέθους και ευελιξίας πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό. Αρκεί να το θέλουν.

Φθάνοντας στο «Σέρατον» της Μπρατισλάβας περασμένα μεσάνυχτα, παγωμένοι, στήλη άλατος σχεδόν, έκανα μια παράδοξη σκέψη. Έλληνες σαν τον Νικολαΐδη - που αναπροσανατόλισαν τις επιχειρήσεις τους και από ελληνικές έγιναν παγκόσμιες και εξαγωγικές - τρέχουν σήμερα τον κόσμο. Οι Έλληνες σήμερα τρέχουν τον κόσμο. Αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί ακόμη να τρέξει στον κόσμο. Δεν μπορεί - αν και μπορεί - να γίνει παγκόσμια.

Μήπως αυτό πρέπει να είναι το στοίχημά μας για το 2020; Ο «λόρδος Μπάιρον των υπολογιστών» χαμογελά και λέει «ναι»!