Είκοσι χρόνια ζούμε μια διαφορετική ζωή, σε τελείως άλλο Κόσμο και Ελλάδα

Υποδεχτήκαμε την περασμένη Τετάρτη 1η Ιανουαρίου το 2020. Την πρώτη χρονιά της νέας δεκαετίας όπως λανθασμένα μάθαμε να λέμε.

Ένα λάθος που ξεκίνησε από το 2000 με την αρχή της νέας χιλιετίας. Η πρώτη χρονιά της χιλιετίας είναι το 2001, γιατί μετράμε: ένα, δύο, τρία κλπ. Κι όχι μηδέν, ένα, δύο ,τρία κλπ. Άρα το 2000 είναι η τελευταία χρονιά της προηγούμενης χιλιετίας, όπως και το 2020 είναι το τελευταίο έτος της δεκαετίας το ’10. Αλλά αφού οι περισσότεροι συνηθίσαν στο λάθος μέτρημα, το κλίμα που επικρατεί είναι αυτό. ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ‘20.

Φαίνεται απίστευτο αλλά διανύουμε το εικοστό έτος μετά το Millennium. Που γιορτάστηκε πανηγυρικά σε όλο τον κόσμο. Και τα είκοσι αυτά χρόνια άλλαξε ο κόσμος, η Ελλάδα τη ζωή μας. Και όπως είναι φυσικό γιατί μεγαλώνουμε, – το μόνο αναμενόμενο -  ο καθένας στην ιδιωτική του ζωή.

Αφήνοντας το τελευταίο που ίσως ασχοληθώ σε άλλο σημείωμα με κάποια αφορμή, «να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή:

Ο κόσμος μας δεν είναι πλέον όπως τον περασμένο αιώνα, πόσο μακρινό ακούγεται ε; Κι όμως δεν είναι τόσο.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ 2000…

Βέβαια η βάσεις για τις ανατροπές αυτές, μπήκαν το 1989. Με την διάλυση τριών Ευρωπαϊκών κρατών  της Γιουγκοσλαβίας, της Τσεχοσλοβακίας, αλλά κυρίως της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ). Έτσι οι ΗΠΑ απέμειναν μόνες τους να «κάνουν παιχνίδι» ως υπερδύναμη.

Και βέβαια η παγκόσμια κοινότητα έκανε το τεράστιο λάθος, όπως πιστεύω, να ενώσει τις δυο Γερμανίες. Κι έτσι ο λαός που ξεκίνησε ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ παγκόσμιους πολέμους απέκτησε ένα από τα ισχυρότερα Ευρωπαϊκά κράτη.
Και κυριάρχησε μετά το 2000 επιβάλλοντας, όπως πολλοί ειδήμονες λένε, λάθος πολιτικές κατά την οικονομική κρίση. Και να ξεκινήσει έναν οικονομικό πόλεμο, που ουσιαστικά ξεκίνησε πριν το 2000, με την επιβολή του Ευρώ ως κοινό νόμισμα των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως έγινε και με τα χαρακτηριστικά αυτού του νομίσματος

…ΚΑΙ ΜΕΤΑ

• Οι ΗΠΑ λοιπόν μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, χρειαζόταν νέο εχθρό. Ώστε το ΝΑΤΟ να μπορεί να έχει λόγο ύπαρξης. Αλλά και οι ισχυροί του κόσμου να πουλάνε τα όπλα.

Η αφορμή δόθηκε την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001 με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Έτσι η Αμερική κι ο κόσμος ολόκληρος - ο δυτικός καπιταλιστικός αλλά δεν υπάρχει πια ανατολικός σοσιαλιστικός – «κήρυξε τον πόλεμο» στους Άραβες μουσουλμάνους. Με συνέπεια να «πάρουν κεφάλι» στον Αραβικό κόσμο, οι ακραίοι μουσουλμάνοι.
Ο άτυπος αυτός πόλεμος που ακόμη μαίνεται, σε γωνιές του πλανήτη διαλύοντας κράτη και δημιουργώντας κύματα προσφύγων που κανείς δεν τους θέλει.

• Σ’ ότι αφορά την πατρίδα μας, τα είκοσι αυτά χρόνια είχαμε το «σπάσιμο» της φούσκας του Χρηματιστηρίου, τους Ολυμπιακούς αγώνες που μας άφησαν μόνο χρέη. Και τέλος την χρεοκοπία της Ελλάδας που μας έκανε να προσγειωθούμε ανώμαλα.

Μια χρεοκοπία που μας οδήγησε σε οδυνηρά μνημόνια και από την ευφορία των ‘80ς και ‘90ς μας βύθισε στην κατάθλιψη την απαισιοδοξία και τη μοιρολατρία. Τότε που κάποιοι επιφανείς δημοσιογράφοι και πολιτικοί προσπάθησαν να μας πείσουν πως «κι ο Ελληνικός λαός φταίει για την κατάσταση αυτή»

Αυτά μας λένε πως τέλειωσαν τον Αύγουστο του 2018. Θα δείξει.Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, που έχασε όμως τις εκλογές που προκάλεσε, μετά την ήττα του στις Ευρωεκλογές του Μαϊου του 2019.
Και τις έχασε μετά από λυσσαλέα – δε θα κρίνω τώρα αν και πόσο δίκαια ή άδικη ήταν - επίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του Τύπου. Ηλεκτρονικού και γραπτού, με μονόπλευρη ενημέρωση αλλά και fake news.

• Στην ζωή μας είχαμε την εισβολή της πληροφορικής. Κυρίως μέσω των smartphone και των tablet. Έτσι πράγματα που ξέραμε λίγοι έγιναν γνωστά σε πολλούς. Κι εδώ που τα λέμε καλώς έγιναν. Δυστυχώς όμως οι συσκευές αυτές είναι πολύ απλές στον χειρισμό. Και το διαδύκτυο είναι ένας νέος κόσμος για τους πολλούς. Έτσι ή δεν ξέρουν τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί ή είναι πολλοί φοβισμένοι. Και συνήθως δε ρωτάνε κάποιον που ξέρει πιο πολλά, οπότε μένουν στην ημιμάθειά τους.

Μέσα από όλα αυτά μπήκαν στη ζωή μας και τα κοινωνικά δίκτυα. Κυρίως το Facebook και το twitter. Έτσι βρήκαμε παλιούς καλούς φίλους, μέσω του facebook, και ανταλλάσουμε απόψεις μέσω κυρίως του twitter. Αλλά μαθαίνουμε και νέα, που δεν λένε τα κλασικά Μέσα Ενημέρωσης, συνέπεια της απαξίωσης των δημοσιογράφων. Όμως κι εδώ κυκλοφορούν fake news. Ακόμη πιο εύκολα και μπορεί να προέρχονται απ’ όλες τις παρατάξεις. Έτσι «να μην την πατήσει» κάποιος θα πρέπει να κάνει δημοσιογραφική δουλειά: Να διασταυρώσει την είδηση. Κάτι που δυστυχέστατα δεν κάνουν πια επαγγελματίες του χώρου, ευτυχώς όχι όλοι,

Μέσω των δυο αυτών κοινωνικών δικτύων, «ήρθαν κοντά μας» άνθρωποι γνωστοί από την δουλειά τους σε διάφορους χώρους: στην πολιτική, την δημοσιογραφία ή τον καλλιτεχνικό και αθλητικό χώρο. Κι  εδώ βλέπουμε την προσωπικότητα του καθενός. Κι αυτό γιατί τα θετικά σχόλια τα δεχόμαστε όλοι. Τα επικριτικά ελάχιστοι κι όταν λέω επικριτικά δεν εννοώ υβριστικά.

Κι αυτό γιατί δεν έχουν μάθει πολλοί πως τα κοινωνικά δίκτυα εκτός από χώρος να διαφημίζεις δωρεάν τη δουλεία σου, είναι κι ένα «καφενείο». Που μπορεί να ακούσεις οτιδήποτε. Και στα καφενεία στη διπλανή παρέα μπορεί να ακούσεις ένα σχόλιο που σε αφορά. Γιατί δεν σε γνωρίζουν ή γιατί θέλουν να σε πειράξουν ή γιατί πραγματικά θέλουν να σε κριτικάρουν καλόπιστα ή όχι.

Σε «διαδικτυακά καφενεία» έρχονται αυτοί που ο πολύς κόσμος λέει «Επώνυμους» και είναι φυσικά όπως ακούν θετικές κριτικές ν’ ακούσουν και αρνητικές αλλά και να θεωρήσουν κάποιες υβριστικές

Είκοσι χρόνια λοιπόν τώρα βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, άλλη τελείως διαφορετική Ελλάδα και κάνουμε μια ζωή που ποτέ δεν φανταζόμασταν