Όλα εισαγόμενα για τα ηλεκτροκίνητα

Αντίθετη άποψη με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη ως προς το Σχέδιο Μετάβασης στην Ηλεκτροκίνηση στην Ελλάδα που εξήγκειλε την Παρασκευή 5 Ιουνίου εκφράζει ο Γιώργος Χαρδαλιάς. Και με άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στη «Δημοκρατία» της Τρίτης 9 Ιουνίου εξηγεί τους λόγους.

* * *

Συγχωρέστε με που δεν συμμερίζομαι τον παιδιάστικο (ή μήπως υποκριτικό;) ενθουσιασμό ορισμένων με την ηλεκτροκίνηση, αλλά λόγω επαγγέλματος έχω πάντα την τάση να μην αρκούμαι στην πρώτη εικόνα και να ψάχνω λίγο πίσω από την κορνίζα.

Η ηλεκτροκίνηση, λοιπόν, πιθανότατα είναι η εικόνα των οδικών μετακινήσεων του μέλλοντος, όμως ακόμη βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο ανάπτυξης, κυρίως γιατί δεν έχει ανακαλυφθεί τρόπος εξασφάλισης μεγάλης αυτονομίας στα αντίστοιχα οχήματα.

Υπάρχουν επίσης και επιφυλάξεις, δευτερεύουσας ίσως σημασίας, σχετικά με κινδύνους που μπορεί να ανακύπτουν για τους πεζούς με αυτά τα «εντελώς αθόρυβα» αυτοκίνητα, καθώς και σοβαρές επιστημονικές ενστάσεις για το πραγματικό περιβαλλοντικό αποτύπωμά τους, κυρίως λόγω των φορτιστών υψηλής ισχύος που διαθέτουν.

Γενικώς πρόκειται για μία τεχνολογία που δεν έχει δοκιμαστεί ευρέως στην καθημερινότητα του πολίτη. Βρίσκεται σε ένα πολλά υποσχόμενο μεν, αλλά πιλοτικό κατ’ ουσίαν στάδιο. Ας υποθέσουμε, όμως, ότι ο πρωθυπουργός μας έχει μεγάλο χάρισμα διορατικότητας και βλέπει το μέλλον πιο καθαρά από εμάς. Ο τρόπος, φοβούμαι, που εξήγγειλε το όλο εγχείρημα είναι εντελώς αντιπαραγωγικός για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Αν πίστευε πραγματικά στην ηλεκτρική ενέργεια ως βέλτιστη λύση για τις οδικές μετακινήσεις θα είχε φροντίσει να δημιουργήσει τις υποδομές για την εγχώρια παραγωγή αντίστοιχων προϊόντων στην πατρίδα μας. Και δεν θα προέτρεπε με οικονομικά κίνητρα και άλλου είδους «πλύση εγκεφάλου» τους πολίτες να αγοράσουν εισαγόμενα είδη, προκαλώντας πρόσθετη ανισορροπία στο προβληματικό εμπορικό ισοζύγιο της χώρας.

Τα χρήματα που υποσχέθηκε ο κ. Μητσοτάκης με τη μορφή «επιδοτήσεων» θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν διατεθεί για τη δημιουργία επί ελληνικού εδάφους μιας πρότυπης βιομηχανίας παραγωγής ηλεκτρικών τροχοφόρων μικρότερης ισχύος. Και επιπλέον, αν ενδιαφερόταν για τους εγχώριους κατασκευαστές ο πρωθυπουργός, θα μπορούσε να έχει συνδέσει τις επιδοτούμενες αγορές εισαγόμενων ειδών με υποχρεωτική χρήση ελληνικών εξαρτημάτων (π.χ., μπαταρίες), όπου υπάρχει αντίστοιχη γραμμή παραγωγής.

Υπήρχαν πολλοί τρόποι για να χωρέσει και η ελληνική βιομηχανία στα… ηλεκτροκίνητα όνειρα του Κυριάκου, αλλά δεν προτιμήθηκαν. Φοβούμαι, λοιπόν, ότι το όλο εγχείρημα παραπέμπει απλώς στην ενθάρρυνση αγοράς συγκεκριμένων εισαγόμενων προϊόντων, επιτείνοντας την αιμορραγία προς καταναλωτικές δαπάνες που καταλήγουν σε ξένες τσέπες, χωρίς κανένα προστιθέμενο όφελος για την εγχώρια οικονομία.

Πρόκειται, δυστυχώς, για εξυπηρέτηση αλλότριων αναγκών και δεν χρειάζεται να θυμίσουμε ποια χώρα στην Ευρώπη παράγει τα περισσότερα από αυτά τα ηλεκτροκίνητα «τροχοφόρα»…