«Πέφτουν» εύκολα ένα ένα τα «οχυρά»

Τελείως διαφορετικά συμπεράσματα, από αυτά που ακούγονται στα συστημικά ΜΜΕ, βγάζει από το ρεπορτάζ της «Κυριακάτικης Καθημερινής» της 19^ης Ιουλίου βγάζει ο Μανώλης Κωττάκης. Και τα παραθέτει σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στη «Δημοκρατία» της Τρίτης 21 Ιουλίου

* * *

Θα επιχειρήσω να αλλάξω σήμερα το επίπεδο της ανάγνωσης των νέων, συγκλονιστικών αποκαλύψεων για το Μάτι.

Διότι η πρώτη, η προφανής, αυτή που εμφανίζει τον τέως αρχηγό της Πυροσβεστικής ωμώς παρεμβαίνοντα στο έργο του πραγματογνώμονα που επρόκειτο να αποδώσει ευθύνες σε ανωτέρους του, σε πολιτικούς, σε άλλους είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δικαίως αγανακτούμε. Θέλω όμως να θυμίσω ότι οι δύο αξιωματικοί δεν ήταν πολιτικά στελέχη κόμματος.

Ήταν «βαριά» στελέχη πρώτης γραμμής του Πυροσβεστικού Σώματος, το οποίο ανήκει στα Σώματα Ασφαλείας. Ομιλούμε για τον σκληρό πυρήνα του κράτους. Ομιλούμε για ένα από τα πλέον ιστορικά και συντηρητικά σώματα, εντός των οποίων επικρατούν συνήθως «πατριωτικές απόψεις». Εντός των οποίων επικρατούν βαθιά εμπεδωμένες αντιλήψεις για την έννοια του καθήκοντος, για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής.

Είναι «βαθύ κράτος» η Πυροσβεστική, μαζί βεβαίως με την ΕΛ.ΑΣ., το Λιμενικό Σώμα και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Οι δυνάμεις της είναι, άλλωστε, συγκεντρωμένες σε εγκαταστάσεις πίσω από το Μέγαρο Μαξίμου και το Προεδρικό Μέγαρο. Τόσο κοντά στην εξουσία. Όταν λοιπόν διαβάζω διάλογο μεταξύ του αρχηγού και πραγματογνώμονα επιπυραγού που διόρισε η Δικαιοσύνη, από τον οποίο προκύπτει ότι…

• ο κατώτερος ιεραρχικώς αξιωματικός ηχογραφεί ανώτερό του, επειδή δεν του έχει ίχνος εμπιστοσύνης,

• ο ανώτερος φέρεται ότι τον προειδοποιεί πως η τιμωρία των ανυπάκουων αξιωματικών (που αρνούνται να συγκαλύψουν) είναι να αφήνονται αβοήθητοι στο έλεος του Θεού να κατασβέσουν φωτιές χωρίς εναέρια μέσα,

• ο ανώτερος ομολογεί ότι η προτεραιότητά του δεν είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής, αλλά η χρήση-έκθεση της ανθρώπινης ζωής σε κίνδυνο με στόχο την εκκαθάριση λογαριασμών μεταξύ αξιωματικών,

• ο ανώτερος απειλεί τον κατώτερο ότι θα προσλάβει τρεις δικηγόρους για να τον εξοντώσουν, αν του καταλογίσει ευθύνες,

…τότε να με συγχωρείτε! Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με κάτι βαθύτερο: με το σάπισμα του σκληρού πυρήνα του κράτους. Με την υιοθέτηση της μεθόδου της συγκάλυψης ευθυνών με ευθείες απειλές. Εδώ ανακαλύπτουμε ότι πυροσβέστες γίνονταν Νέρωνες! Εδώ βλέπουμε πυροσβέστες που αδιαφορούν για τη ζωή των συναδέλφων τους και των συμπολιτών τους. Εδώ μαθαίνουμε ότι το θράσος εγκαταστάθηκε μέσα στο κράτος και έγινε μοτίβο συμπεριφοράς. Εδώ καταλαβαίνουμε ότι σημασία δεν έχει αν φταις, αλλά αν έχεις την ισχύ να το συγκαλύψεις.

Mάτι είναι αυτό, Καλογρίτσας είναι εκείνο, σκάνδαλο Novartis είναι το άλλο – σφραγίζονται ή γίνεται απόπειρα να σφραγιστούν στόματα. Χθες του επιπυραγού Λότσιου, σήμερα της εισαγγελέως Τουλουπάκη, αύριο ποίου ξέρει; Εδώ ανακαλύπτουμε, τέλος, ότι ο κυνισμός εγκαταστάθηκε μέσα στο κράτος. Η σκέψη ότι μπορεί να είναι κανείς «εγκληματίας» ή να προκαλεί βλάβη στο δημόσιο συμφέρον σε καιρό ειρήνης, χωρίς συνέπειες, ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΠΛΕΟΝ! Είναι η επικρατούσα «θρησκεία». Τόσο μέσα στους θεσμούς όσο και έξω από αυτούς, στην κοινωνία. Εδώ, εν τέλει, έχουμε να κάνουμε με μια βαριά άρρωστη χώρα! Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να αλλοιώσει τόσο πολύ τις συνειδήσεις έντιμων συντηρητικών αξιωματικών και αν κατάφερε να μετατρέψει μόνος ανθρώπους που φορούν το εθνόσημο σε ανεύθυνους λειτουργούς, τότε εδώ κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει. Και προκύπτει, βεβαίως, μέγα θέμα: Το κράτος εάλω. Το κράτος, τρύπιο. Το κράτος παραδομένο.

Χθες στον ΣΥΡΙΖΑ, αύριο σε κάποιον ξένο πράκτορα, μεθαύριο σε κάποιον επιχειρηματία νταβατζή. Αν πέφτουν με τόση ευκολία τα οχυρά, οι γραμμές άμυνας του συστήματος μέσα στην Πυροσβεστική, στη Δικαιοσύνη, στην Αστυνομία, στον σκληρό πυρήνα του κράτους γενικότερα, αν οι μπολσεβίκοι κάμπτουν τόσο εύκολα τις συνειδήσεις μέσα στις δομές της συντήρησης και αν διορίζονται σε κομβικές θέσεις του κράτους καιροσκόποι με εντελώς μειωμένες αντιστάσεις, τότε η ευθύνη είναι πολύ ευρύτερη. Δεν ανήκει μόνο στους μπολσεβίκους.

Εδώ, λοιπόν, μιλάμε για βαθιά και μακρά σήψη. Για αυτονομημένα μαγαζιά. Για παρέες. Όχι για συντεταγμένη Πολιτεία. Αν υπήρχαν αναστήματα σαν του ηρωικού επιπυραγού πραγματογνώμονα, δεν θα είχαμε φθάσει έως εδώ. Κανείς ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να κάμψει ορκισμένους πίστη στο καθήκον αξιωματικούς. Θα έβρισκε τοίχο. Το αυτό ισχύει για την -ακόμη θεωρητικώς αρτηριοσκληρωτικότερη- ΕΛ.ΑΣ. Ο κοριός της ΕΥΠ της δικογραφίας των 70.000 σελίδων συνέλαβε αστυνομικούς να κάνουν αδιανόητα πράγματα παρέα με δικαστές και πολιτικούς. Ακόμη και να αποπειρώνται να μετατρέψουν το κυλικείο της Βουλής των Ελλήνων σε πλυντήριο βρόμικου χρήματος του οργανωμένου εγκλήματος. Λυπάμαι, αλλά αυτό δεν είναι χώρα και φοβάμαι πως θα το ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλιπε. Οι μαφίες εντός του κράτους, όχι. Ζουν και βασιλεύουν.