50 χρόνια από το Watergate: Η πιο βρώμικη πολιτική συνωμοσία, η πιο ένδοξη δημοσιογραφική ιστορία

Το Σάββατο 17 Ιουνίου 1972 υπήρξε η σύλληψη πέντε ανδρών για τη διάρρηξη στην έδρα του DNC στο συγκρότημα Γουότεργκεϊτ. Το FBI στην έρευνά του ανακάλυψε σύνδεση μεταξύ των μετρητών που βρέθηκαν υπό την κατοχή των διαρρηκτών και παρανόμων χρηματοδοτήσεων (μαύρο ταμείο), οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν από την επιτροπή υπεύθυνη για την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον (CREEP) στις εκλογές του 1972

 Ας δούμε πως το θυμάται ο Γιώργος Καπόπουλος, το Watergate που είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο της αμερικανικής πολιτικής, σε πρόσφατο κείμενο του στο ενημερωτικό site ieidiseis.gr

• • •

Τον Ιούνιο του 1972 οι Εκλογές του Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς έμοιαζαν με περίπατο για τον Νίξον όπως άλλωστε το επιβεβαίωσαν και οι εξελίξεις.

Ευπρεπής και οραματικός ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Μακγκόβερν δεν μπορούσε να επισκιάσει τα επιτεύγματα του Νίξον:

• Μείωση της αμερικανικής παρουσίας στο Βιετνάμ στα όρια του συμβολισμού της αλληλεγγύης στην Σαϊγκόν.

• Θεαματική εξομάλυνση προσέγγιση με την Κίνα του Μάο με τους Νίξον και Κίσινγκερ να επισκέπτονται τα Πεκίνο τον Φεβρουάριο του 1972 παρά την λυσσώδη αντίδραση του λόμπι της Ταιβάν στην Ουάσιγκτον.

• Επιτυχής προωθημένη διαπραγμάτευση με την ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ για τον έλεγχο και στην συνέχεια τον περιορισμό των πυρηνικών όπλων.

Μέσα στο παραπάνω κλίμα έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία η διάρρηξη του εκλογικού στρατηγείου των Δημοκρατικών από μια Ομάδα που στην γκρίζα ζώνη κράτους παρακράτους εκτελούσε ειδικές αποστολές.

Ο Νίξον δεν ρίσκαρε χωρίς λόγο το πολιτικό του μέλλον καθώς ήθελε να ξέρει τι ξέρουν οι Δημοκρατικοί για το μαύρο χρήμα που εισέρεε στο προεκλογικό του ταμείο αφού ξεπλενόταν ως χρηματοδότηση επιχειρήσεων εθνικής ασφαλείας στο εξωτερικό στο τέλος εισέρεε στα κομματικά ταμεία των Ρεπουμπλικάνων.

Στα παραπάνω υπάρχει και μια ελληνική πτυχή με το μαύρο χρήμα να ξεπλένεται στην Ελλάδα από τον ελληνοαμερικανικό επιχειρηματία Τομ Πάπας με την κάλυψη της Χούντας πριν επιστρέψει στις ΗΠΑ.

Οι δύο δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον Ποστ που ανέλαβαν της έρευνα γρήγορα διαπίστωσαν δύο πράγματα:

• Πρώτον ο ίδιος ο Νίξον με τις πανικόβλητες προσπάθειες συγκάλυψης του σκανδάλου έγινε εκ των πραγμάτων το σημείο αναφοράς στην ιεράρχηση της έρευνας.

• Δεύτερον ο συγκεντρωτικός και προσωποκεντρικός χαρακτήρας διακυβέρνησης του Νίξον τον οδήγησε στο να μην επιτρέπει στεγανά στις υπηρεσίες Πληροφοριών όπως η CIA ,η DIAκαι το FBI.

Ο Χούβερ διευθυντής του FBI από την ίδρυση του στις αρχές της δεκαετίας του 30, αμετακίνητος στην θέση του, προφανώς γιατί κρατούσε στο χέρι την Πολιτική Ελίτ της χώρας βρέθηκε στο στόχαστρο του Νίξον από την επόμενη μέρα της ορκωμοσίας του στα τέλη Ιανουαρίου του 1969.

Τέλος το σκηνικό το συμπληρώνει η κυρίαρχη τότε στα αμερικανικά ΜΜΕ αντίληψη ότι οι ισορροπίες της εξουσίας όπως τις προσδιόρισαν οι πατέρες του αμερικανικού συντάγματος απειλούνται από την στο όνομα των παγκοσμίων ευθυνών της χώρας ο Πρόεδρος μεταβάλλεται σε παντοδύναμο αυτοκράτορα.

Στις Εκλογές του 1972 το δίδυμό Νίξον-Άγκνιου θριάμβευσε αλλά από τις αρχές του 1973 άρχισε μια βροχή αποκαλύψεων τόσο για την διάρρηξη στο συγκρότημα γραφείων Γουοτεργκέιτ όσο και για τις χονδροειδείς προσπάθειες συγκάλυψης από τον Πρόεδρο και τους συνεργάτες του.

Γρήγορα η πηγή των πιο σημαντικών αποκαλύψεων ονομάσθηκε «βαθύ λαρύγγι» με την ταυτότητα του να αποκαλύπτεται δεκαετίες μετά και να μην είναι άλλος από στέλεχος του FBIκαι κυρίως στενός συνεργάτης του Χούβερ που είχε πεθάνει το 1971.

Η συνέχεια είναι γνωστή με τις ΗΠΑ να περνούν μια πρωτοφανή κρίση το 1973-74 και τον Νίξον να εξαναγκάζεται σε παραίτηση δύο χρόνια μετά την μοιραία διάρρηξη στο Γουοτεργκέιτ.

Το θάρρος και το ήθος των ρεπόρτερ της Ουάσιγκτον Ποστ αξιοποίησε τις επιφυλάξεις και τις ανησυχίες για τους δημοκρατικούς θεσμούς που είχε προκαλέσει η ανάδειξη των ΗΠΑ σε Παγκόσμια Υπερδύναμη μετά το 1945.

Όταν ο Αϊζενχάουερ στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του λίγο πριν παραδώσει την σκυτάλη στον Κένεντι μιλά και περιγράφει το Στρατιωτικό Βιομηχανικό Σύμπλεγμα ως απειλή για την Δημοκρατία τότε οι δημοσιογράφοι μπορούν και αυτοί με την σειρά τους να προφυλάξουν το δημοκρατικό σύστημα από τις καταχρήσεις εξουσίας.

Σήμερα στην σκιά της εμφυλιοπολεμικής πόλωσης και με τον Τραμπ να απειλεί με ρεβάνς το 2024 μια δημοσιογραφική αποκαλυπτική έρευνα πρώτα από όλα θα γινόταν πεδίο αντιπαράθεσης μιας βαθιά διχασμένης χώρας με τους ρεπόρτερ είτε να χρεώνονται στην μια η στην άλλη πλευρά, είτε να θεωρούνται αντισυστημικοί τυχοδιώκτες όπως ο Σνοόυντεν και ο Ασάνζ.

 

 

Αναδημοσίευση: ieidiseis.gr