Με την ευκαιρία του ανοίγματος των σχολείων την περασμένη Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου ο Μάκης Κουρής ξεδιπλώνει τις σκέψεις του σχετικά με τις ευθύνες μας για τη μόρφωση που παίρνουν οι μαθητές, σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο «Παρών της Κυριακής» 8 Σεπτεμβρίου.
• • •
Σε τρεις μέρες, το πρωί της Τετάρτης δηλαδή, θα ακουστεί και πάλι στα σχολεία το κουδούνι, που θα καλέσει τους μαθητές στις τάξεις τους. Μια νέα σχολική χρονιά αρχίζει. Με αγωνίες, προβληματισμούς, στόχους για τους διδασκόμενους όλων των βαθμίδων αλλά και με τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τους διδάσκοντες και τους γονείς. Για τους μαθητές δεν θα μιλήσουμε, γιατί αυτοί έχουν μόνο την υποχρέωση να μάθουν. Θα μιλήσουμε όμως για τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς, γιατί αυτοί έχουν την ευθύνη να μάθουν στα παιδιά γράμματα, αλλά και αγωγή.
Δυστυχώς, στη χώρα μας έχουμε τη μοναδική ικανότητα να αποποιούμεθα και να μεταθέτουμε ευθύνες. Για όλα φταίνε οι άλλοι. Εμείς ποτέ. Πάντα θα υπάρχει μια δικαιολογία, μια πρόφαση για να μην αναλάβουμε το όποιο μερίδιο ευθύνης μάς αναλογεί.
Σε κάποιες περιπτώσεις θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό μπορεί και να μην έχει συνέπειες, ασχέτως αν μας προσδίδει αυτομάτως τον χαρακτηρισμό του ανεύθυνου, στο θέμα της εκπαίδευσης όμως και της αγωγής των παιδιών η ανευθυνότητα μοιάζει με χαρακίρι. Σκοτώνουμε, μεταφορικά βέβαια, την επόμενη γενιά. Εξαλείφουμε τη μοναδική ελπίδα του έθνους. Τραυματίζουμε θανάσιμα την κάθε προοπτική που έχουμε ως φυλή, ως γένος.
Στο θέμα της εκπαίδευσης δεν χωράνε εκπτώσεις ούτε ανοχές. Πρέπει να είμαστε αυστηροί και προσηλωμένοι στη μαθησιακή διαδικασία… Κάθε αβελτηρία, κάθε καθυστέρηση, κάθε αβλεψία θα την εισπράξει η επόμενη γενιά με τόκο και επιτόκιο.
Οφείλουμε ως γονείς και ως εκπαιδευτικοί να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αντιμετωπίσουμε με σύνεση και σοβαρότητα τη γενιά που θα μας ακολουθήσει.
Να έχουμε διδαχθεί από τα λάθη μας και να μην τα επαναλάβουμε, αντιθέτως να τα παρουσιάσουμε ως παραδείγματα αποφυγής στους νέους, για να τα αποφύγουν κι αυτοί.
Κυρίως, όμως, πρέπει να κατανοήσουμε ότι με τα παιδιά, με τη νέα γενιά δεν μπορούμε ούτε να παίζουμε ούτε να πειραματιζόμαστε. Και φυσικά να μη χρησιμοποιούμε την παιδεία για να προωθούμε κομματικά ή συνδικαλιστικά συμφέροντα, γιατί τότε θα έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Η εκπαίδευση δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα. Και όσοι την υπηρετούν είναι μύστες, μπαίνουν στο ιερό των παιδικών και νεανικών ψυχών για να τους δείξουν τον δρόμο της γνώσης. Αν το αντιληφθούμε όλοι αυτό, αν το αντιμετωπίσουμε ανάλογα, το αποτέλεσμα θα μας δικαιώσει.
Καλή χρονιά, λοιπόν, αποδοτική και συγκροτημένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου