Χθες το πρωί, κατά τις 10 είχα ένα βύθισμα σε παλιότερες δεκαετίες.
Πήγα στην κεντρική πλατεία στον γνωστό μου τον Κώστα να πάρω την εφημερίδα μου.
Από τα τραγούδια που είχαν στην διαπασών και τις λίγες - είναι αλήθεια – προκηρύξεις είδα ότι ήταν εκδήλωση του «Πατριωτικού μέτωπου». Το περίπτερο που πήγαινα είναι στη μέση της πλατείας από την μεριά του δικαστικού μεγάρου.
Λίγο πριν φτάσω στο περίπτερο το πρώτο σοκ. Ελαφρώς αξύριστος «τύπος» φορώντας παλιομπουφάν κι έχοντας παραμάσχαλα διπλωμένη στα οκτώ (ίσως στα δεκάξι) την κλασική εφημερίδα της Λάρισας κοιτούσε με περίεργα την συγκέντρωση των, όχο πολλών ευτυχώς, πατριωτών.
Παίρνω τη εφημερίδα μου και φε΄θγω από άλλον δρόμο, δίπλα στο δικαστικό πάλι. Δυο αστυνομικοί με ασύρματους στα χέρια πηγαίναν προς τα εκεί. Τίποτε το ασυνήθιστο αλλά όπως ήμουν επηρεασμένος από τον «χαφιέ» που είδα πριν μου φάνηκε σκηνή βγαλμένη από το Ζ του Γαβρά.
Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε ενώ είχα φτάσει στην πλατεία Ταχυδρόμιου. Όποιος ξέρει από Λάρισα καταλαβαίνει τα μέρη.
Φτάνοντας κοντά στην ΑΤΕ ακούω να μιλάει ένας εξηντάρης στο κινητό του. «...Και το Ουζερί μπαρμπα Γιάννης που είναι; Αααα εντάξει λίγο πιο πάνω από το εστιατόριο Διόνυσος εντάξει θα το βρω»
Το σοκ τεράστιο. Το εν λόγω ουζερί έχει κλείσει εδώ και δεκαπέντε χρόνια το εστιατόριο σχεδόν είκοσι.
Μυστήρια παιχνίδια παίζει τελικά το μυαλό, όλα αυτά προήλθαν από τις προκηρύξεις, τα τραγούδια και το κλίμα που δημιούργησε η «πατριωτική» μάζωξη. Και το πως έχεις μεγαλώσει βεβαίως βεβαίως
Γιατί ο άνθρωπος που ονόμασα χαφιέ μη μου πείτε ότι δεν μπορεί να ήταν ένας οποιοσδήποτε που κοιτούσε από πραγματική περιέργεια και τι πιο φυσικό ασυνομικοί δίπλα στο δικαστικό μέγαρο όταν δίπλα υπήρχε πολιτική συγκέντρωση.
Όσο για τον άλλο που ρωτούσε, στο κινητό για κλειστά μαγαζιά μπορεί να ναι επισκέπτης της πόλης μας που είχε να περάσει από δω είκοσι χρόνια και να μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον γνωστό του το ίδιο συχνό επισκέπτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου