Ελληνική μουσική σκηνή: Υπάρχει νέα παραγωγή;

Αυτή την εποχή, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, δεν μπορώ να παρακολουθήσω τίποτε στην τηλεόραση. Μια που πέρα από κάποιες ενημερωτικές εκπομπές και τις συνεδριάσεις της Βουλής τα «κανάλια» είναι γεμάτα επαναλήψεις.

Έτσι καταφεύγω στο ραδιόφωνο. Μέσω της τηλεόρασης τις πιο πολλές φορές, λόγω της ευκολίας μια που είναι στο ίδιο τηλεκοντρόλ. Οπότε ακούω πολύ Ελληνική Ραδιοφωνία. ΕΡΑ δηλαδή. Και πιο πολύ το δεύτερο πρόγραμμα μια που έχει πολύ μουσική που συντροφεύει τη ζωή μου στο σπίτι ως «χαλί» που θα λέγαμε και στον κινηματογράφο.

Μετά τόσες μέρες ακούγοντας αρκετές ώρες μουσική, έχω να παρατηρήσω τα εξής.

Τα πιο πολλά, αν όχι όλα, τραγούδια που παίζει η ΕΡΑ 2 είναι παλιά πλέον. Μια που έρχονται από τον περασμένο αιώνα, από το 1960 και μετά. Και άρχισα να απορώ. Δεν υπάρχει τίποτε καλό καινούριο; Τόσο στα Ελληνικά «κομμάτια» όσο και στα ξένα.

Είναι αλήθεια πως εδώ και μερικά χρόνια δεν παρακολουθώ τόσο την Μουσική σκηνή, την μη Ελληνική ποτέ δεν ήμουν πολύ ενημερωμένος ειδικά για τις νέες κυκλοφορίες. Αγαπώ εν τούτοις την καλή μουσική. Και Ελληνική και Ξένη. Όταν λέω Ελληνική μουσική έχω βρει τραγούδια που «μ’ αρέσουν» όλων των ειδών. Δημοτικά ή δημοτικοφανή (που ακούμε σε πανηγύρια) Έντεχνα, Ροκ, λαϊκά ως κι αυτά που μερικοί λεν σκυλάδικα. Όρος με τον οποίο διαφωνώ, Οι άνθρωποι τραγουδάνε κι εκεί, δε γαβγίζουνε. Γι’ αυτό κι εγώ υιοθετώ τον όρο ενός φίλου μουσικού παραγωγού «Λαϊκά πίστας».

Από τα λίγα λοιπόν ακούσματα που είχα τελευταία, δεν έχω ακούσει κάτι αξιόλογο. Αν εξαερίσουμε από τα πρώτα Fame Story, μόνο η Χριστίνα Κολέτσα (φωτο) κάνει αξιόλογη καριέρα, για τα σημερινά δεδομένα και η προσπάθεια της είναι αξιοπρόσεκτη. ενώ η Ραλλια Χριστίδου παρ’ όλο το «σπρώξιμο» που υφίσταται από τους έντεχνους καλλιτέχνες δεν πάει όπως θα τις άξιζε. Όπως θα άξιζε και σε άλλες όπως πχ η Νάνσυ Αλεξιάδη, Ελεάνα Παπαϊωάννου,  Κώστα Καραφώτη, Γιώργο Λιανό και άλλους. Εδώ νομίζω αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στη Χριστίνα.

Από τα άλλα ριάλιτι όσο «σπρώξιμο» και να φάγαν μερικοί δεν ξέρουμε κανένα τραγούδι τους εμείς που δεν είμαστε φαν. Αν και τα live τους γίνεται ο σχετικός χαμός όλες οι φωνές μου μοιάζουν ίδιες. Ό Εδώ οφείλω να κάνω ιδιαίτερη μνεία στον Παντελίδη που αν και ποτέ δεν μου άρεσε ως καλλιτέχνης τον παραδέχτηκα γιατί έφτασε ως εκεί που έφτασε ως τον άδικο χαμό του χωρίς καμμιά βοήθεια.

Πάντως με στενοχωρεί η φτώχια της μουσικής που ίσως οφείλεται και στην έλλειψη αμιγώς εταιρειών δισκογραφίας, με τις διαφημιστικές εκπομπές στην ΕΡΑ. Από εκεί παίρναμε την «πρώτη γεύση» του νέου δίσκου. Μετά αναλάμβαναν οι Ραδιοερασιτέχνες και «απογείωναν» την δημοτικότητα κάποιου τραγουδιού. Από αυτούς γράφαμε και κασέτες που ακόμη έχουμε.

 Αργότερα οι ιδιωτικοί μουσικοί κι όχι μόνο ραδιοσταθμοί, αλλά εκεί δεν ήταν και τόσο αντικειμενικά, ανάλογα μετα γούστα του μουσικού και το «αυτί» παραγωγού δηλαδή. Αλλά κι εδώ βασικό ρόλο παίζουν οι δισκογραφικές εταιρίες  που δυστυχώς, αυτούσιες και ιστορικές, δεν υπάρχουν πια,