Ο άνθρωπος χωρίς κανένα χάρισμα

Τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη «έθαψε» όπως του αξίζει με άρθρο του με το ίδιο τίτλο στο lifo.gr, ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος την Τετάρτη 5 Ιουλίου. Διαφωνώ στο ότι δεν έγραψε δικές του εμπειρίες από το κυνήγι συζύγου του Μαλβίνας Κάραλη από όλες τις δουλειές οδηγώντας τη ουσιαστικά στον θάνατο. Αυτό που έχω να πω για τον εν λόγω τέως πρωθυπουργό πως έπρεπε να φτάσει σ’ αυτό το αξίωμα να πάρει από τον Ελληνικό λαό, όχι όλον δυστυχώς, το αξίωμα που πήρε ο Μητσοτάκης το 1965. Που όλος ο λαός τον φώναζε, στις τότε διαδηλώσεις, ΚΑΘΑΡΜΑ. 

Επειδή θα είμαι και πάλι «εκτός» θα λείψω για μερικές μέρες και θα τα πούμε και πάλι την Πέμπτη 13 Ιουλίου

* * *

Δύο μεγάλες περιόδους σκληρής λογοκρισίας έχει γνωρίσει μεταπολεμικά η χώρα μας. Την μία επίσημη, σκαιή και βάρβαρη επί δικτατορίας. Τη δεύτερη ανεπίσημη, μουγγή και δόλια επί Σημίτη.

Επρόκειτο κυριολεκτικά για τον άνθρωπο χωρίς κανένα χάρισμα αλλά τον τέλειο αχυράνθρωπο της οικονομικής εξουσίας. Για να ληστεύουν ανεμπόδιστα τη χώρα κι αυτός να κάνει πως δεν ξέρει. (Και το ίδιο κάνει ακόμα.)

Την κατασκευή της εικόνας του είχαν αναλάβει εργολαβικά τα μεγάλα ΜΜΕ. Ήταν «ο σοβαρός», «ο εκσυγχρονιστής»,  «ο καταλληλότερος», «ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχαμε».

Και βέβαια, «ο πρωθυπουργός που μας έβαλε στην ΟΝΕ».

Με απάτη που πληρώνουμε εφτά χρόνια τώρα, γιατί κάποιους ισχυρούς τους συνέφερε να μπούμε κι ας καταστραφούμε οι υπόλοιποι.

Δεν επιτρεπόταν ο παραμικρός αντίλογος.

Όποιος διατύπωνε διαφορετική θέση εξουδετερωνόταν ποικιλοτρόπως. Αν ήταν δημοσιογράφος απολυόταν και πέρναγε στα αζήτητα. Αν ήταν πολιτικός τον διέβαλαν ή τον γελοιοποιούσαν.

Αν ήταν συγγραφέας, σκηνοθέτης, καλλιτέχνης, έμπαινε στη μαύρη λίστα. Το όνομα και το έργο του αποκλείονταν από τα κρατικά κανάλια, τα μεγάλα ιδιωτικά και βέβαια τις μεγάλες εφημερίδες.

Στο ανθρωπάκι είχαν φορέσει μια αστραφτερή μηντιακή πανοπλία. Και ήταν επιτακτική ανάγκη να μη φανεί ότι αποκάτω δεν υπάρχει τίποτα. 

Κυνηγήθηκαν αρκετοί δημοσιογράφοι και μεταξύ αυτών   απολύθηκε από το «Έθνος» που δούλευε χρόνια ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτός πήρε ανάποδες και  έκανε μήνυση στον πανίσχυρο πρώην εργοδότη του.

Οι αιτιάσεις του ήταν δικονομικά σωστές αλλά δεν ήταν δυνατόν να υπάρξουν απτές αποδείξεις. Κατά τον δικηγόρο του χρειαζόταν κάποιους μάρτυρες, κάπως γνωστούς, να καταθέσουν υπέρ του.

Ο Βασίλης παρά την εικόνα καβγατζή που εξέπεμπε ήταν ένας πολύ ευγενικός και διακριτικός άνθρωπος. Δεν θέλησε να βαρύνει κανέναν φίλο του. Ήξερε ότι θα σήμαινε τον αποκλεισμό του από τα  ΜΜΕ του Σημιταριού.

Δεν ζήτησε από κανέναν να πάει μάρτυρας υπέρ του στο δικαστήριο. Αλλά και κανείς δεν προσφέρθηκε. Ίσως κάποιοι να μην το έμαθαν γιατί πουθενά δεν δημοσιοποιήθηκε. Ισχύει κι αυτό.

Πήγα εγώ ως μοναδικός μάρτυρας, παρά τις αντιρρήσεις του.

Όχι πως υπήρχε πιθανότητα να δικαιωθεί. Αλλά τουλάχιστον εμπόδισα τον Βασίλη να δείρει μέσα στο δικαστήριο τον μάρτυρα κατηγορίας εναντίον του.

Ήταν ένας δημοσιογράφος από την ίδια εφημερίδα, δηλωμένος φίλος και θαυμαστής του Βασίλη που αιφνιδίως ανέβλεψε και τον έβγαλε άχρηστο. 

Φυσικά, ούτε η δίκη που έγινε, εμφανίστηκε σε κανένα Μέσο.