Για δεύτερη φορά ζούμε, την επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα

Το 2011 την "Αποστασία  Βενιζέλου" επανάληψη ως φάρσα του 1965 με θύμα έναν Γ. Παπανδρέου και το 2021 ένας Κ. Μητσοτάκης  πέφτει (;) με γεγονότα παρόμοια του 1993

Η ιστορία επαναλαμβάνεται έχει πει ο γερμανός φιλόσοφος Καρλ Μαρξ. Την πρώτη φορά σαν τραγωδία και την δεύτερη ως φάρσα.

Το απόφθεγμα αυτό του ανθρώπου που έδωσε  θεωρητικό υπόβαθρο της Οκτωβριανή επανάσταση και του Σοβιετικό καθεστώς, το βλέπουμε να έχει εφαρμογή για δεύτερη φορά στην πολιτική ζωή της χώρας μας.

Και μάλιστα και τις δυο φορές σε γόνους πολιτικών οικογενειών που έδωσαν στη χώρα Πρωθυπουργούς, όπως βλέπετε στο κολάζ.

Μιλάω για το Γεώργιο Παπανδρέου και τον Γιώργο Ανδρέα Παπανδρέου, παππού κι εγγονό.

Αλλά και τον Κων/νο Μητσοτάκη και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οι πτώσεις των κυβερνήσεών τους είναι και ίσως είναι πανομοιότυπες. Αλλά για τους πρώτους μιλάμε για τραγωδίες και για τους δεύτερους για κωμωδίες. Βέβαια θα γελάνε στο μέλλον μ’ αυτά που θα διαβάζουν, γιατί εμείς κλαίμε.

Μάλλον δεν είναι κλάμα, μάλλον κλαυσίγελος είναι, γιατί πολλοί συνιδητοποιούμε τι ψηφίσαν οι Έλληνες.

Ας δούμε μια μια τις περατώσεις για τις οποίες μιλάω αφού γυρίσουμε  αρχικά λίγο περισσότερο από μισό αιώνα πίσω:

• Στις 16 Φεβρουαρίου 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ένωση Κέντρου κατήγαγαν εκλογικό θρίαμβο, λαμβάνοντας το 52,8% των ψήφων και μία άνετη πλειοψηφία 171 εδρών στη νέα Βουλή. Η νέα κυβέρνηση που προέκυψε έφερε τη σφραγίδα του πρωθυπουργού, ο οποίος προσπάθησε να τηρήσει, όχι τόσο επιτυχημένα, τις εσωκομματικές ισορροπίες. Ήταν ένα εγχείρημα αρκετά δύσκολο, διότι η Ένωση Κέντρου ήταν ένας κομματικός σχηματισμός χωρίς ιδιαίτερη ιδεολογική συνοχή. Περιλάμβανε στις τάξεις του από φιλοβασιλικούς δεξιούς και σκληρούς αντικομουνιστές έως δημοκρατικούς σοσιαλιστές.

Στο Υπουργείο Προεδρίας τοποθετήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κόκκινο πανί για το Παλάτι και τη Δεξιά, στο Υπουργείο Οικονομικών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (πατέρας του σημερινού πρωθυπουργου), πολιτικός με ηγετικές φιλοδοξίες και ιδιαίτερες ικανότητες στο παρασκήνιο και στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης ο Πέτρος Γαρουφαλιάς, φίλος μεν του πρωθυπουργού, αλλά κυρίως πολιτικός με στενές σχέσεις με το Παλάτι.

Παρ’ όλο που υπήρξε έλλειψη συνοχής στο κυβερνητικό στρατόπεδο η κυβέρνηση «άντεξε» ενάμισι χρόνο

Από την πρώτη ημέρα του Ιουλίου του 1965 η χώρα θα εισέλθει στον αστερισμό της πιο μεγάλης πολιτικής και θεσμικής κρίσης στη μετεμφυλιοπολεμική της ιστορία. Το έναυσμα θα δώσει ο πρωθυπουργός, Γεώργιος Παπανδρέου, που θα ζητήσει την παραίτηση του Υπουργού Εθνικής Αμύνης, Πέτρου Γαρουφαλιά, προκειμένου να αναλάβει ο ίδιος το κρίσιμο αυτό υπουργείο. Ο εκλεκτός τού Παλατιού αρνείται και δηλώνει απροκάλυπτα ότι θα το πράξει μόνο αν του το ζητήσει ο βασιλιάς!

Ο 25χρονος βασιλιάς Κωνσταντίνος, που βρίσκεται στην Κέρκυρα, αναμένοντας τη γέννηση του πρώτου του παιδιού (της πριγκίπισσας Αλεξίας), αρνείται να υπογράψει το διάταγμα αντικατατάστασης του Γαρουφαλιά.

Το βράδι της 14ης Ιουλίου παραδίδεται στον Γεώργιο Παπανδρέου η τρίτη βασιλική επιστολή, είχαν προηγηθεί άλλες δυο στις 7 και 10 Ιουλίου , με την οποία του επισημαίνεται να μην επιμείνει στην παραίτησή του Γαρουφαλιά. Ηγετικά στελέχη της Ένωσης Κέντρου (Μητσοτάκης, Τσιριμώκος, Αλλαμανής, Μπακατσέλος κ.ά.) ανεβαίνουν στο Καστρί και του ζητούν να μην σπρώξει τα πράγματα στο δρόμο της ρήξης με το στέμμα.

Ο Παπανδρέου θα απαντήσει στον βασιλιά με επιστολή, επισημαίνοντάς του ότι δεν μπορεί να είναι «πρωθυπουργός υπό απαγόρευση», προαναγγέλλοντας κατά κάποιο τρόπο την παραίτησή του.

Λίγες ώρες αργότερα, 15 Ιουλίου πια, ορκίστηκε ενώπιόν του το πρώτο κλιμάκιο της κυβέρνησης των «Αποστατών», όπως ονομάστηκαν, υπό τον πρόεδρο της Βουλής, Ιωάννη Αθανασιάδη - Νόβα (Πρώτη Κυβέρνηση των «Αποστατών»).

Ακολούθησε Δεύτερη Κυβέρνηση των «Αποστατών» στις 20 Αυγούστου με Πρωθυπουργό τον στον παλαίμαχο σοσιαλιστή Ηλία Τσιριμώκο, στέλεχος της ΕΚ και δεινό επικριτή της πρώτης κυβέρνησης, Μετά από πολλά γεγονότα «Αποστασίας» θα λήξει τυπικά με την πτώση της κυβέρνησης Στεφανόπουλου στις 22 Δεκεμβρίου 1966 και την άνοδο στην εξουσία της μεταβατικής κυβέρνησης του τραπεζίτη Ιωάννη Παρασκευόπουλου, που έχει εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 28 Μαΐου 1967. Αλλά τους πρόλαβαν οι συνταγματάρχες στις 21 Απριλίου του 1967, που έκαναν την δικτακτορία.

Πραγματικά όλα αυτά τα γεγονότα έχουν έναν δραματικό χαρακτήρα. Μάλιστα ήταν τόσο έντονη η εποχή και το σύνθημα των υποστηρικτών του Γεωργίου Παπανδρέου που κυριαρχούσε το καλοκαίρι του 1965 ήταν ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ

• Το 2009 ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είδε πως η Ελλάδα πήγαινε για χρεοκοπία ζήτησε την συνεργασία των συνεργασία των άλλων δυνάμεων της Βουλής. Αυτοί αρνήθηκαν και προκήρυξε εκλογές για τις 7 Οκτωβρίου του 2009.

Το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε με 43,9% και ο εγγονός και συνονόματος του Γεωργίου Παπανδρέου, Γιώργος, «πήρε εντολή» να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά».

Μετά από πολλές περιπέτειες, που δεν είναι του παρόντος, «κάλεσε το ΔΝΤ» στις 23 Απριλίου του 2010. Στις 31 Οκτωβρίου 2011, πρότεινε να διεξαχθεί δημοψήφισμα, για την έγκριση των μέτρων που είχαν αποφασισθεί λίγες μέρες πριν.

Μέτρα που για τον Ελληνικό λαό, εντασσόταν στα «μνημονιακά μέτρα» που ξεκίνησαν τον Μάιο του 2010.

Η απόφαση του δημοψηφίσματος προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος.

Αλλά και στο εξωτερικό τα πράγματα δεν ήταν πιο καλά. Ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί συμφώνησε με την καγκελάριο της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ να καλέσουν τον Παπανδρέου στις Κάννες όπου θα διεξαγόταν η σύνοδος των G20 για να τον πείσουν θέμα του δημοψηφίσματος να είναι η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Στις 2 Νοεμβρίου, μια ώρα πριν τη συνάντηση με τον Παπανδρέου και το Βενιζέλο, αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργό των οικονομικών, ο Σαρκοζί έκανε κρυφές συνεννοήσεις. Συνάντησε τη Μέρκελ, τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, τη διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ και τους προέδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρόμπει και συμφώνησαν να τηρήσουν κοινή στάση

Πριν τη σύνοδο ο Μπαρόζο, είχε επικοινωνήσει με τον πρόεδρο της ΝΔ Σαμαρά, που τον είχε πληροφορήσει ότι ήταν πλέον διατεθειμένος να στηρίξει μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ για να αποφύγει το δημοψήφισμα. Μετά τη λήξη της συνάντησης με την ελληνική αντιπροσωπεία ο Μπαρόζο παρότρυνε το Βενιζέλο να δράσει για την ακύρωση του δημοψηφίσματος.

 Όταν τα ξημερώματα της Πέμπτης 3 Νοεμβρίου η ελληνική αποστολή επέστρεψε στην Αθήνα, δημοσιεύτηκε δήλωση του τότε υπουργού Οικονομικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης Ευάγγελου Βενιζέλου κατά της διεξαγωγής δημοψηφίσματος, στην οποία ισχυριζόταν ότι «η θέση της Ελλάδας μέσα στο ευρώ είναι μια ιστορική κατάκτηση της χώρας που δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Το κεκτημένο αυτό του ελληνικού λαού δεν μπορεί να εξαρτηθεί από την διεξαγωγή δημοψηφίσματος.» Με τη στάση του Βενιζέλου συντάχθηκαν πολλοί υπουργοί και βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, ενώ την υιοθέτησε και ο Γιώργος Παπανδρέου την ίδια ημέρα με ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο.

Έχοντας παραιτηθεί από την ιδέα του δημοψηφίσματος, ο πρωθυπουργός κατάφερε στην ψηφοφορία της 4ης Νοεμβρίου να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή

Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου συναντήθηκε στο προεδρικό μέγαρο με τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνη Σαμαρά, ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στη συνάντηση υπήρξε συμφωνία μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.  Ακολούθησαν τετραήμερες διαβουλεύσεις με συμμετοχή των κομματικών επιτελείων του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑ.Ο.Σ., για την επιλογή του προσώπου που θα ηγούνταν στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Οι διεργασίες ολοκληρώθηκαν την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου, οπότε επιλέχτηκε ο Λουκάς Παπαδήμος, ως νέος πρωθυπουργός.  Η νέα κυβέρνηση, που ορκίστηκε στις 11 Νοεμβρίου του 2011, περιλάμβανε έξι στελέχη από τη Νέα Δημοκρατία, τέσσερα από το ΛΑ.Ο.Σ., ενώ παρέμειναν σχεδόν όλα τα στελέχη της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στις 11 Απριλίου 2012, ο Λουκάς Παπαδήμος ανακοίνωσε την πρόθεση του να παραιτηθεί, πιστεύοντας ότι η κυβέρνηση έχει ολοκληρώσει το έργο που κλήθηκε να επιτελέσει, και έτσι προκηρύχθηκαν οι εκλογές της 6ης Μαΐου 2012.

Στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ στις 12 Μαρτίου του 2012 ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανακηρύχθηκε ο μοναδικός υποψήφιος για το αξίωμα του προέδρου του κόμματος, καθώς ήταν ο μοναδικός ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών βάσει καταστατικού. Ο Βενιζέλος ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές που έγιναν λόγο μετά. Με το ΠΑΣΟΚ να παίρνει 13,18%

Όσο σοβαρά ήταν τα πράγματα, αν θυμηθούμε τα γεγονότα της εποχής, και η αποστασία του Βαγγέλη Βενιζέλου που οδήγησαν στην πτώση του Γιώργου Παπανδρέου είναι μια κωμικοτραγική ιστορία. Που ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει τα γεγονότα ως την πιο φαιδρή, γελοία, σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας.

♦ Ξαναγυρίζουμε πάλι στη δεκαετία του ’60:

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, παρ’ όλο που «έριξε», το λιγότερο χρεώθηκε, τον Γεώργιο Παπανδρέου, δεν μπόρεσε να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας. Κυρίως γιατί μετά τις κυβερνήσεις των αποστατών έγινε η δικτατορία και η χώρα «μπήκε στον γύψο»

Μετά την πτώση της και παρά τη στενή συνεργασία τους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν τον συμπεριέλαβε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας που σχημάτισε τον Ιούλιο του 1974.

Μετά από πολλές «περιπέτειες» στην πολιτική του ζωή, κατόρθωσε κι  εκλέχθηκε βουλευτής Χανίων  με το προσωποπαγές Κόμμα Νεοφιλελευθέρων. Τελικά εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία μετά την απόφαση του Καραμανλή για διεύρυνση του κόμματος στον κεντρώο χώρο, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Συντονισμού. Το 1980 έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη έως τις εκλογές του 1981.

Την 1 Σεπτεμβρίου του 1984 η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας τον εξέλεξε πρόεδρο του Κόμματος σε διαδοχή του Ευάγγελου Αβέρωφ.

Πρωθυπουργός από το 1981 ήταν ο Ανδρέα Παπανδρέου με τον οποίο υπήρχε κόντρα από τότε που ήταν στο ίδιο κόμμα, την Ένωση Κέντρου. Πριν ακόμη ο Μητροτάκης «ρίξει» την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου.

Από τον οποίο Ανδρέα «έχασε» και τις εκλογές της 2ας Ιουνίου του 1985. Στις οποίες το ΠΑΣΟΚ πήρε 45,8% και η ΝΔ 40,8.

Την ίδια εποχή άρχισε να «γιγαντώνεται οικονομικά» ο Γιώργος Κοσκωτάς που το 1982 είχε αγοράσει τον δημοσιογραφικό και εκδοτικό οργανισμό «Γραμμή Α.Ε.» από τον Παύλο Μπακογιάννη (να σημειώσω πως ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν σύζυγος της Ντόρας, σημερινής βουλεύτριας κόρης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ), και το 1984 αγόρασε το 56% του μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Κρήτης.

Τον Οκτώβριο του 1987 άρχισαν να έρχονται στο φως αποκαλύψεις για το παρελθόν του Κοσκωτά (πλαστογραφίες, φορολογικά αδικήματα, παράνομη εξαγωγή συναλλάγματος κλπ.)

Η υπόθεση αυτή, όπως και άλλες εκμεταλλεύτηκε ο Μητσοτάκης μετά από νίκη του στις εκλογές του Ιουνίου 1989  έκανε κυβέρνηση, σε συνεργασία με τον Συνασπισμό μια που δεν είχε αυτοδυναμία. Τα δυο αυτά κόμματα με πρωθυπουργό τον Τζανή Τζανετάκη, οδήγησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου σε ειδικό δικαστήριο.

Εκλογές πάλι είχαμε το Νοέμβριο του 1989. Πάλι δεν εξελέγη ο Μητσοτάκης. Και μαζί με το ΠΑΣΟΚ, που ο Παπανδρέου είχε πλέον αθωωθεί και τον Συνασπισμό έγινε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα.

Τον οποίο «έριξε» ο Μητσοτάκης για να πραγματοποιήσει το απωθημένο του κι επιτέλους να γίνει πρωθυπουργός τον Απρίλιο του 1990. Εξασφαλίζοντας 152 έδρες στη Βουλή.

Εκείνη την εποχή είχαμε την έκρηξη του «Μακεδονικού».  Έπειτα από τη σύγκρουσή του με τον Κ. Μητσοτάκη για τον χειρισμό του Μακεδονικού κι αφού αναγορεύεται σε αυτόνομο πολιτικό πόλο, ο Α. Σαμαράς ανακοινώνει στις 30 Ιουνίου 1993 την ίδρυση της «Πολιτικής Άνοιξης». Το «Μακεδονικό» και οι σχέσεις του με τον Αντώνη Σαμαρά, τον «έριξε» στις 9 Σεπτεμβρίου 1993.

Σε καταγγελίες του Μητσοτάκη που έγιναν αργότερα, κυρίως μέσω συνεντεύξεων, πως τον «έριξαν» οικονομικά συμφέροντα. Κυρίως έχει αναφερθεί το όνομα του Σωκράτη Κόκκαλη και του Αριστείδη Αλαφούζου. Μάλιστα από τότε καθιερώθηκε ο όρος «Διαπλοκή». Θυμίζω ο Αλαφούζος είχε αγοράσει, τις κατασχεμένες επιχειρήσεις ΜΜΕ του Κοσκωτά. Τον Σκάι και την Καθημερινή. Όπως και ο Κόκκαλης είχε τον Ραδιοφωνικό σταθμό FLASH και το ομότιτλο μηνιαίο περιοδικό.

Αν δει κανείς την εποχή, μιλάμε για μια δύσκολη εποχή. Τόσο στα γεωπολιτικά, μια που άλλαζε εκείνη την εποχή ό κόσμος και μαθαίναμε το «Μακεδονικό» μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Όσο και στον οικονομικό τομέα μια που με τη «πτώση του Κομμουνισμού», οι νεοφιλελεύθεροι αποθρασύνθηκαν και επιχείρησαν την κατάλυση του κοινωνικού κράτους. Μέσω της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην Ελλάδα.

Βέβαια είναι δραματικό γι’ αυτούς, αλλά προσωπικά πιστεύω πως η πτώση αυτής της κυβέρνησης είναι η μεγαλύτερη υπηρεσία του Αντώνη Σαμαρά και των ΜΜΕ στην Ελλάδα.

• Και φτάνουμε στο σήμερα. Που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός πρέπει να κυρώσει μνημόνια συνεργασίας με την Βόρειο Μακεδονία. Τα οποία είχαν υπογραφεί στη Βόρεια Μακεδονία στις 2 Απριλίου του 2019.

Εν τω μεταξύ ο Αντώνης Σαμαράς, εξακολουθεί κατά της βόρεια Μακεδονίας. Και φέρεται να επηρεάζει πάνω από 10 βουλευτές της Κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ. Όταν αυτή «μετρά» 158 βουλευτές,

Και να φτάσουμε στον Μένιο Φουρθιώτη. Που δεν μπορεί να μην έχει προσβάσεις στην κυβέρνηση. Όταν είχε φρουρά 9  περιπολικά και 14 αστυνομικοί για 24ωρη φύλαξη του, Πολλά έγιναν τον τελευταίο μήνα με τον Φουρθιώτη.

Βέβαια του πήραν την αστυνομική φρουρά μετά το περιστατικό με τον φωτορεπόρτερ του Documento Μάριο Ραφαήλ Μπίκο στα τέλη του Μαρτίου. Βέβαια ήρθε η καταγγελία του Κώστας Βαξεβάνης συμβόλαιο εκτέλεσής του αλλά και αποκάλυψη της πλαστής δημοσιογραφικής ταυτότητας του Φουρθιώτη. Και όλα αυτά οδήγησαν στη σύλληψη του «παρουσιαστή» που είναι αντιμέτωπος πλέον με δύο κακουργήματα και επτά πλημμελήματα .

Την κυβέρνηση να «μη βγάζει άχνα», αν κι όλα δείχνουν πως ο πρώην μάνατζερ και τηλεπαρουσιαστής, έχει προσβάσεις σ΄ αυτήν. Και να μην έχει η σιωπή της κυβέρνησης αυτό δείχνει. Τώρα αν επιβεβαιωθούν αυτά δεν ξέρω πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να μείνει πρωθυπουργός.

Και τελικά είναι γελοίο σε λίγο καιρό ο Κυριάκος να λέει πως τον  «έριξε» ένας trash τηλεπαρουσιαστής. Όταν ο πατέρας του έλεγε πως τον έριξαν ο Αλαφούζος κι ο Κόκκαλης αυτός θα λέει πως τον έριξε ο «manager», ίσως το προαγωγός ταιριάζει πιο πολύ, της Τζούλιας Αλεξανδράτου.