• • •
ι καταγγελίες του για την ευρεία διαφθορά της αστυνομίας της Νέας Υόρκης τον μετέτρεψαν σε παρία του Σώματος. Το 1971, μια σφαίρα καρφώθηκε στο πρόσωπό του σε μια έφοδο για ναρκωτικά, τα θραύσματα της οποίας παραμένουν ακόμη πάνω του, ενώ έχει χάσει την ακοή από το αριστερό του αυτί. Η κατάθεσή του ενώπιον της επιτροπής Knapp για τους χρηματισμούς και τους εκβιασμούς των συναδέλφων του πυροδότησε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία του αστυνομικού σώματος και οδήγησε σε εκτεταμένες εκκαθαρίσεις αστυνομικών.
Μεγάλωσε από Ιταλούς μετανάστες γονείς στο Μπρούκλιν. Λάτρευε τα αστυνομικά μυθιστορήματα και ως παιδί ονειρευόταν να φορέσει τη στολή του αστυνομικού. Μετά από μια επίσκεψή του στην Ιταλία σε μικρή ηλικία, αγάπησε τον κόσμο και τα ταξίδια. Σε ηλικία 18 ετών εγγράφτηκε στο στρατό, ενώ το 1959 έγινε αστυνομικός του Σώματος της Νέας Υόρκης. Η χίπικη εμφάνισή του και ο ζήλος του να προχωράει σε συλλήψεις ακόμη και εκτός βάρδιας δεν προκάλεσε τη συμπάθεια των συναδέλφων του. Η αγάπη του για το μπαλέτο και την όπερα δεν ταίριαζαν με το συντηρητικό πρόσωπο του σώματος. Ζούσε μια μποέμικη ζωή σε ένα μικρό διαμέρισμα, ήταν γνωστός ως ο «Πάκο» και έκρυβε το αστυνομικό του σήμα.
Ο ιδεαλιστής αξιωματικός Σέρπικο αντέδρασε από νωρίς στις κλίκες και τα λαδώματα από εγκληματίες, τζογαδόρους και κοινούς εμπόρους. Αρνήθηκε να αποδεχτεί την απληστία, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει εχθρούς εντός και εκτός του σώματος.
Το 1967, ο Σέρπικο άρχισε να εξιστορεί τα όσα γνώριζε σε υψηλόβαθμους αξιωματούχους στο αρχηγείο της αστυνομίας και το δημαρχείο της πόλης. Μιλούσε με ονόματα, ημερομηνίες, αλλά κανείς δεν αντιδρούσε. Εκνευρισμένος, μαζί με έναν φίλο και συνάδελφό του, αποφάσισε να απευθυνθεί σε έναν ρεπόρτερ των New York Times.
Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας στις 25 Απριλίου 1970 άσκησε πίεση προς το δήμαρχο John V. Lindsay να συστήσει την επιτροπή Knapp, ενώπιον της οποίας ο Σέρπικο κατέθεσε ότι «δεν υφίσταται ακόμη η κατάσταση όπου ένας τίμιος αστυνομικός να μπορεί να δρα χωρίς φόβο, κοροϊδία ή αντίποινα από τους συναδέλφους του».
Η επιτροπή διενέργησε την ευρύτερη έρευνα στο εσωτερικό της αστυνομίας στην ιστορία της πόλης και αποκάλυψε ένα καθεστώς παγιωμένης διαφθοράς και συγκάλυψης που οδήγησε στην αναμόρφωση του σώματος.
Για το ρόλο του ως ο Φρανκ Σέρπικο, το 1973, ο Αλ Πατσίνο κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα. Στην ταινία, ο Σέρπικο είναι ο τίμιος αστυνομικός που ματωμένος μεταφέρεται με το όχημα της διμοιρίας του στο νοσοκομείο, όπου μήνες μετά τη θεραπεία του, λαμβάνει κάρτες που του εύχονται «να σαπίσει στην κόλαση». Αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη και να μεταβεί στην Ευρώπη. Στο τέλος της ταινίας αναφερόταν ότι «πλέον ζει κάπου στην Ελβετία».
Χρόνια αργότερα, αφότου ταξίδεψε στο εξωτερικό, γύρω στο 1980 επέστρεψε στις ΗΠΑ, όπου αποφάσισε να ζήσει ως νομάς. Πλέον, ζει ως μοναχός σε ένα μικρό δωμάτιο χτισμένο στο δάσος κοντά στον ποταμό Hudson, δύο ώρες περίπου από τη Νέα Υόρκη. Αποφεύγει τον καταναλωτισμό, τον οποίο αποκαλεί ως «μια άσχημη αμερικανική συνήθεια» και την πλύση εγκεφάλου εκ μέρους των Μέσων. Τρέφεται αποκλειστικά με φυτικές και οργανικές τροφές, μαγειρεύει σε φούρνο που λειτουργεί με ξύλα, ο οποίος ζεσταίνει και το δωμάτιό του και δεν έχει ούτε τηλεόραση ούτε Ίντερνετ. «Αυτή είναι η ζωή μου τώρα», λέει ο ίδιος. «Το δάσος, η φύση και η απομόνωση».
Με άρθρο του στην ιστοσελίδα politico.com υποστηρίζει ότι η αστυνομία δεν έπαψε να είναι διεφθαρμένη και αποκαλύπτει ότι δέχεται απειλές ακόμη και σήμερα
Ακολουθεί το άρθρο του, που έγραψε το 2014, σε ηλικία 78 ετών.
Ακόμα και σήμερα είναι πολύ δύσκολο για μένα να παρακολουθήσω αυτές τις σκηνές που απεικονίζουν με πολύ ρεαλιστικό και τρομακτικό τρόπο αυτό που συνέβη σε μένα στις 3 Φεβρουαρίου του 1971. Είχα πρόσφατα μεταφερθεί στο τμήμα Ναρκωτικών της Νέας Υόρκης και κινούμασταν εναντίον ενός εμπόρου ναρκωτικών στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας στην περιοχή των ισπανόφωνων στο Μπρούκλιν.
Με το πρόσχημα ότι μιλούσα ισπανικά, ο αστυνομικός που με κάλυπτε μου ανέθεσε να ανοίξω εγώ την πόρτα του διαμερίσματος, λέγοντας μου «άσε τα υπόλοιπα πάνω μας».
Ο ένας αστυνομικός στεκόταν δυο – τρία μέτρα μακριά μου κρατώντας το όπλο του και ο δεύτερος ήταν στο πλατύσκαλο, κρατώντας και εκείνος το όπλο του.
Όταν η πόρτα άνοιξε έσπρωξα και έσπασα την αλυσίδα. Ο ύποπτος έκλεισε την πόρτα και σφήνωσε το κεφάλι και το δεξί μου ώμο. Στην ταινία η σκηνή «γίνεται Χόλιγουντ» και ο Αλ Πατσίνο παλεύει.
Εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ, αλλά προσπάθησαν να στοχεύσω τον δράστη με περίστροφο «Smith & Wesson» που κρατούσα. Από πίσω μου δεν ήρθε βοήθεια. Εκείνη τη στιγμή ο θυμός μου απέσπασε την προσοχή μου και έκανα το σχεδόν μοιραίο λάθος να πάρω τα βλέμμα μου από τον δράστη, ουρλιάζοντας στον αξιωματικό αριστερά μου: «Τι στο διάολο περιμένεις; Βοήθησέ με!»
Μόλις γύρισα το πρόσωπό μου είδα τη φλόγα του όπλου που εκπυρσοκροτούσε και σχεδόν αμέσως, πυροβόλησα ως αντανακλαστική αντίδραση. Ο δράστης συνελήφθη αργότερα
Όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου, ήμουν ξαπλωμένος σε μια λίμνη από αίμα που έτρεχε από την πληγή στο μάγουλό μου.
Αναρωτιόμουν αν έλειπε το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και άκουσα μια φωνή να μου λέει να μην ανησυχώ και ότι θα γινόμουν καλά.
Άνοιξα τα μάτια μου και είδα έναν ηλικιωμένο Ισπανόφωνο να με κοιτάζει όπως ο Κάρλος Καστανέντα στην ταινία Δον Χουάν.
Οι συνάδελφοί μου δεν φαίνονταν πουθενά. Δεν άκουσα καν την αναφορά «αστυνομικός τραυματίστηκε» στον ασύρματο και δεν κάλεσαν ασθενοφόρο. Αργότερα έμαθα ότι ο Ισπανόφωνος κάλεσε τις Πρώτες Βοήθειες.
Ένα περιπολικό ανταποκρίθηκε και αφού αντιλήφθηκε ότι ο τραυματίας ήταν αστυνομικός της Δίωξης Ναρκωτικών με πήγαν σε ένα κοντινό νοσοκομείο. Το ίδιο βράδυ ένας από τους αστυνομικούς που με μετέφεραν είπε, «αν ήξερα ότι ήταν αυτός, θα τον είχα αφήσει εκεί να αιμορραγεί μέχρι θανάτου».
Ο ένας από τους συναδέλφους μου που υποτίθεται ότι θα με κάλυπταν στην επιχείρηση, με επισκέφθηκε στο νοσοκομείο για να μου φέρει το ρολόι μου. Τους είπα: «τι διάολο να το κάνω το ρολόι. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν την κάλυψή σας. Που ήσασταν;». Μου απάντησε «άντε πηδήξου» και έφυγε.
Και οι δύο βραβεύτηκαν αργότερα γιατί μου έσωσαν τη ζωή.
Ακόμη δεν ξέρω τι συνέβη εκείνη τη μέρα και ποτέ δεν έγινε μια κανονική έρευνα. Όμως, χρόνια αργότερα, ζήτησα τον λόγο από τον Πάτρικ Μέρφι, ο οποίος ήταν επίτροπος της αστυνομίας εκείνη την περίοδο.
Έβγαζε ένα λόγο για την υπόθεσή μου στο John Jay College of Criminal Justice, και του είπα: «Το όνομά μου είναι Φρανκ Σέρπικο και μου έχουν φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι εδώ και 35 χρόνια και εσείς, κύριε Μέρφι είστε υπεύθυνος. Είστε ο άνθρωπος που ως Επίτροπος γίνατε η αιτία να αρχίσω τη δική μου προσπάθεια για να ξεριζώσω τη διαφθορά. Θα έπρεπε να με προστατεύστε και εσείς με εκθέσατε σε κίνδυνο. Τι έχετε να πεις; Εκείνος κατέβασε το κεφάλι του και δεν έβγαλε μιλιά.
Δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο με έριξαν στην παγίδα οι συνάδελφοί μου. Αλλά το τμήμα της Δίωξης Ναρκωτικών ήταν διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο, με πολλούς αστυνομικούς να παίρνουν χρήματα από τους εμπόρους που υποτίθεται ότι κυνηγούσαν.
Είχα αρνηθεί το λάδωμα και είχα καταθέσει εναντίον συναδέλφων μου. Στους κόλπους της αστυνομίας υπάρχει μια παράξενη υποκουλτούρα, ένας κώδικας συμπεριφοράς που υπαγορεύεται από τη στάση «εμείς και αυτοί», που επιβάλλεται από ένα «μπλε τοίχο της σιωπής». Είναι η δική τους εκδοχή της ομερτά, που εφαρμόζει η Μαφία. «Αν μιλήσεις δεν είσαι πλέον ένας από εμάς. Είσαι ένας από αυτούς».
Και όπως έγραψε το 1993 στο βιβλίο του «Above The Law» ο Τζέημς Φάιφ, σε εθνικό επίπεδο, οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον κώδικα, πολλές φορές δεν βοηθούν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως η δική μου.
Μετά από 40 και πλέον χρόνια, αυτό που μου συνέβη μοιάζει με αρχαία ιστορία που έγινε θρύλος του Χόλιγουντ. Για εμένα δεν ισχύει αυτό. Είμαι 78 ετών και ακόμη δεν ακούω από το ένα αυτί, περπατάω με μαγκούρα και κουβαλάω θραύσματα του βλήματος κοντά στο μυαλό μου.
Δεν πειράζει όμως. Χάρη στον σκηνοθέτη Σίντνεϊ Λιούμετ και την εξαίρετη ερμηνεία του Αλ Πατσίνο ο Σέρπικο είναι στη 40η θέση της λίστας του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου με τους κορυφαίους ήρωες. Έτσι, σε κάθε ταξίδι μου μέσα και έξω από τη χώρα συναντώ ανθρώπους που μου λένε ότι αποφάσισαν να γίνουν αστυνομικοί γιατί εμπνεύστηκαν από την ιστορία μου, βλέποντας την ταινία.
Αντίθετα, 40 χρόνια μετά, δέχομαι ακόμη επιστολές μίσους από εν ενεργεία και συνταξιούχους αστυνομικούς του τμήματος της Νέας Υόρκης. Πριν από λίγα χρόνια, μετά τον θάνατο του Ντέιβιντ Ντερκ, ενός από τους λίγους αστυνομικούς που ήταν συμπαραστάτες μου στον αγώνα κατά της διαφθοράς, πήρα ένα μήνυμα στο ίντερνετ με τίτλο «NYPD Rant» (το καρφί του NYPD). Μου έγραφε, «να πας να βρεις τον μέντορά σου παλιοκαρφί».
Ένας πρώην κατάδικος μου αποκάλυψε ότι ένας αξιωματικός του είχε πει πως θα είχε βγάλει εκατομμύρια αν δεν υπήρχε το κάθαρμα ο Σέρπικο.
Ο πληροφοριοδότης μου εξήγησε ότι είχαν στήσει μια καλολαδωμένη μηχανή και εγώ της έριξα άμμο στα γρανάζια.»
Πολλοί αγνοούν ότι ο αληθινός Σέρπικο ζει. Νομίζουν ότι ο χαρακτήρας είναι φανταστικός. Το θέμα βέβαια είναι αν υπάρχει ακόμη διαφθορά στη αστυνομία και ο βετεράνος αστυνομικός είναι απόλυτος στην άποψή του:
Ναι, υπάρχει.
Σέρπικο να πολεμήσουν τη διαφθορά υπάρχουν;.
Αναδημοσίευση: tvxs.gr και mixanitouxronou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου