Μαύρη είν’ η Friday στα βουνά

Την τρόπο με τον οποίο μεταφέρουμε αυτούσια στην Ελλάδα συνήθειες της Δύσης και πιο πολύ των Αμερικάνων καυτηριάζει σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στην «Δημοκρατία» της Παρασκευής 26 Νοεμβρίου ο Παναγιώτης Λιάκος

• • •

Στα μελλοντικά πανηγύρια θα ακούμε καντροτσάμικα, που θα παίζονται με μπάντζο. Θα τα χορεύουν καουμπόιδες με φουστανέλες, μπότες και σπιρούνια.

Ό,τι πιο προφητικό έχει παιχτεί τα τελευταία χρόνια στο σινεμά είναι το «Αλαλούμ», μία σπονδυλωτή, σατιρική ταινία (παραγωγής του 1982), σε σκηνοθεσία Γιώργου Αποστολίδη, Γιάννη Σμαραγδή και Γιάννη Τυπάλδου. Το σενάριο φέρει τις υπογραφές του Γιάννη Κακουλίδη και του Χάρρυ Κλυνν.

Σε κάποια σκηνή της ταινίας σκάει μύτη στην πλατεία του χωριού ο Τζέι Αρ (ρόλος που ενσαρκώνει ο Χάρρυ Κλυνν), ο οποίος είναι κάτι ανάμεσα σε καουμπόι και φουστανελοφόρο χωρικό. Είναι μερακλωμένος, κολλάει χιλιάρικο στο τζουκ μποξ και αυτό αρχίζει να παίζει το τραγούδι «Ρασπούτιν» των Boney M. Εκείνος αρχίζει να φέρνει γυροβολιές και να ρίχνει πιστολιές στον αέρα.

Οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν να δείξουν με αυτήν την τραβηγμένη από τα μαλλιά εξέλιξη τον βαθμό διάβρωσης της ελληνικής καθημερινότητας και του λαϊκού πολιτισμού από τις γελοίες και αταίριαστες με την κοινωνία αμερικανιές. Σ’ αυτήν την ιστορικής σημασίας σκηνή βλέπουμε πόσο αξιοθρήνητη είναι η άκριτη υιοθέτηση ξένων προτύπων και η άτσαλη ενσωμάτωσή τους στις ζωές μας.

Κατ’ αναλογία, τα ίδια ισχύουν και για τις σαχλαμαρίτσες, όπως τα Χάλογουιν, τις Μαύρες Παρασκευές και τα μαύρα χάλια, που εισάγουμε κάθε τόσο από τα ξένα, δίχως ποτέ να εκτελωνίζονται ηθικά και αισθητικά.

Με τούτα και με κείνα βλέπεις και πόσο πεταμένα είναι τα λεφτά που δαπανούν οι Ελληνες για να συντηρούν την ασύμφορη, αδρανή και εν πολλοίς διακοσμητική «ανεξάρτητη» Αρχή που αποκαλείται Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Αν δούλευε κανονικά αυτό το ευρωβόρο μαραφέτι, θα είχε προστιμάρει όλους τους σταθμούς που κακοποιούν τόσο βάναυσα την ελληνική γλώσσα και μεταδίδουν άκριτα διαφημίσεις, μεγάλο μέρος των οποίων εκφωνείται σε… γκρίκλις, δηλαδή σε εξαμερικανισμένα ελληνέζικα.

Εθνική ανεξαρτησία δεν γίνεται δίχως γλωσσική και πολιτισμική αυτάρκεια. Η επικράτεια του οίκου μας αρχίζει από τις σκέψεις που κάνουμε και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε εντός του. Τι να τον κάνεις τον κούφιο αντιαμερικανισμό, σύντροφε, όταν οι πνευματικοί σου λιμένες είναι τίγκα στα γιάνκικα αεροπλανοφόρα, που κουβαλούν λέξεις made in USA;