Η Ευρώπη σε δύσκολους καιρούς: Αδύναμη ηγεσία, ουρά των Αμερικανών...

Θα είχαμε πόλεμο αν την Ευρώπη κυβερνούσαν ηγέτες στο ύψος των περιστάσεων; Αναρωτιέται σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο news247.gr την Παρασκευή 27 Μαΐου ο Γιώργος Καρελιάς.

 • • •

Όταν ο κόσμος συνολικά και κάθε χώρα χωριστά ζουν δύσκολες μέρες, συνήθως οι άνθρωποι στρέφονται στις ηγεσίες. Και το πρώτο ερώτημα που έρχεται στα χείλη μπορεί να είναι: Αραγε, όσα γίνονται σήμερα θα μπορούσαν να αποφευχθούν, αν είχαμε ηγέτες στο ύψος των περιστάσεων;

Για να το κάνουμε συγκεκριμένο: Θα είχαμε πόλεμο αν την Ευρώπη κυβερνούσαν ο Κόλ αντί του Σόλτς στη Γερμανία και ο Μιτεράν αντί του Μακρόν στη Γαλλία; Αν στη Γερμανία δεν είχε αποχωρήσει η Μέρκελ, η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης θα σερνόταν πίσω από τους Αμερικανούς;

Μόλις έγινε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και επιβλήθηκαν οι πρώτες κυρώσεις στον Πούτιν, άρχισαν τα δοξαστικά για «την «Ευρώπη που ξυπνάει». Αρχισαν και οι λοιδορίες για την Μέρκελ, που «είχε κολεγιά με τον Πούτιν». Πόση αλήθεια υπάρχει σε όλα αυτά; Και πόση προπαγάνδα;

Πρώτον, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στο πέρασμα των πολλών δεκαετιών του Ψυχρού Πολέμου, η Ρωσία, είτε ως Σοβιετική Ενωση μέχρι το 1989 είτε ως μεμονωμένη χώρα στη συνέχεια, ήταν παράγοντας ασφάλειας στην Ευρώπη. Ως υπερδύναμη έκανε και αυτή, όπως οι Αμερικανοί, πολέμους (πχ Αφγανιστάν), αλλά ουδέποτε απείλησε το στάτους κβο στην Ευρώπη. Μετά την κατάρρευση του ανατολικού συνασπισμού (1989), έχασε όλες τις χώρες-δορυφόρους της(οι περισσότερες έγιναν μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ) χωρίς να ανοίξει μύτη. Η Ρωσία του Πούτιν ήταν προνομιακός οικονομικός εταίρος πολλών ευρωπαϊκών χωρών, με πρώτη τη Γερμανία. Το ρωσικό αέριο και πετρέλαιο έρεε άφθονο με κερδισμένες όλες τις πλευρές(win win). Η Γερμανία έγινε παγκόσμια οικονομική δύναμη και η Ρωσία ενίσχυε τα συναλλαγματικά της αποθέματα.

Δεύτερον, ποιος έσπρωξε τον Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία; Η αυτοκρατορική μεγαλομανία του, όπως λέει η εύκολη προπαγανδιστική ανάλυση; Ή μήπως ισχύει αυτό για το οποίο είχε προειδοποιήσει εδώ και πολλά χρόνια η παλιά αλεπού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής Χένρι Κίσινγκερ; Αν τον είχαν ακούσει και δεν φούσκωναν τα μυαλά του Ζελένσκι για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, θα είχαμε σήμερα πόλεμο;

Τρίτον, η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία απέτυχε να αποτρέψει τη ρωσική εισβολή. Θα είχε το ίδιο αποτύχει και η Μέρκελ;

Τέταρτον, η σημερινή ηγεσία των Βρυξελλών, όπως εκφράζεται από την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πελαγοδρομεί. Ανακοινώνει κυρώσεις, τις οποίες αρκετές χώρες δεν ακολουθούν, γιατί απλούστατα θα τις οδηγήσουν στην οικονομική καταστροφή.

Πέμπτον, γιατί η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία, αφού απέτυχε να αποτρέψει τον πόλεμο, δεν κινεί γη και ουρανό για να τον σταματήσει; Γιατί ο Σολτς και ο Μακρόν, βέροι πολιτικοί, δεν κάνουν ό,τι ο Ιταλός τραπεζίτης Ντράγκι, που βλέπει καλύτερα από αυτούς τι περιμένει την Ευρώπη, αν επιδεινωθεί η ενεργειακή κρίση;

Η ευρωπαϊκή ηγεσία σέρνεται πίσω από τους Αμερικανούς. Όμως, οι ΗΠΑ είναι μακριά και η οικονομία τους δεν εξαρτάται από τη ρωσική ενέργεια. Επιπλέον, στόχος τους δεν είναι να τερματιστεί ο πόλεμος, αλλά να ταπεινωθεί η Ρωσία και να ανατραπεί ο Πούτιν. Το ξεφούρνισε ο γκαφατζής Μπάιντεν και έσπευσαν να τον διορθώσουν οι δικοί του. Αλλά η Ευρώπη έχει κάθε συμφέρον να επιδιώξει τον άμεσο τερματισμό του πολέμου, γιατί αυτό επιτάσσει το συμφέρον των λαών της.

Σε παγκόσμια γεγονότα αυτού του βεληνεκούς, ο ρόλος μια μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έσπευσε από την πρώτη στιγμή να υπερθεματίσει στην επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Αλλά φρόντισε να ζητήσει εξαίρεση για τα τάνκερ Ελλήνων εφοπλιστών που μεταφέρουν ρωσικό πετρέλαιο, όπως αποκάλυψε το Bloomberg.

Αυτή είναι «πολιτική αρχών», που είπε και ο πρωθυπουργός στον Μπάιντεν και στο Κογκρέσο...