Την περασμένη Τρίτη (8/3) καταπιάστηκε με την κρίση των 30. Εγώ το έπαθα το 1998 (και δεν νομίζω να το ξεπέρασα). Τα λέει τόσο όμορφα στο άρθρο που νιώθω σαν να το έγραψε ο καθένας από μας (30ρηδες και πάνω).
Τα σχόλια που είναι δημοσιευμένα με την δική μου υπογραφή είναι τα σχόλια που γράψαν στο άρθρο της κ. Μελέτη με τα στοιχεία του κάθε ένα όπως ακριβώς τα ‘βάλαν (ως χθες βράδυ).
* * *
Είναι μέρες τώρα που αυτή η σκέψη μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Δεν είναι κάτι που με απασχολούσε ποτέ, αλλά τελευταία το σκέφτομαι έντονα. Λίγο κάποιες σκόρπιες φωτογραφίες που έτυχε να πέσουν στα χέρια μου από την καλύτερη ηλικιακά περίοδο της ζωής μου 19-24, λίγο τα φλας μπακ απολογισμού που κάνω, λίγο το γεγονός ότι μετράω ήδη πέντε χρόνια από τότε που η ζωή μου άλλαξε ριζικά με την είσοδο μου στην τηλεόραση. Όλα αυτά και άλλα π ολλά αποτελούν σημεία αναφοράς που αποδεικνύουν πως τα χρόνια περνούν και πίσω δεν γυρνούν.
Και ενώ είχα την αίσθηση πως μέχρι τα τριάντα ο καιρός περνά αργά, ή αν όχι αργά σταθερά χωρίς να το καταλαβαίνεις και έχοντας την αίσθηση πως η ζωή είναι όλη μπροστά σου και σε περιμένει, συνειδητοποιώ πως μετά τα τριάντα κάτι συμβαίνει και νιώθεις πως η ταχύτητα του χρόνου ξαφνικά διπλασιάζεται ή και τριπλασιάζεται δίνοντας σου την αίσθηση πως περνούν δύο χρόνια και νομίζεις πως όλα ήταν χθες.
Μέσα σε όλα αυτά, ο γάμος ενός καλύτερου μου φίλου, το Σάββατο που μας πέρασε, ήρθε να μου ταρακουνήσει και άλλο τα νερά και να μου δώσει να καταλάβω για τα καλά πως η ζωή φεύγει, ο χρόνος δεν σταματά, και πως οι στιγμές που που μας χαρίζονται σε αυτή τη ζωή για να ζήσουμε, να ερωτευτούμε , να απολαύσουμε ανθρώπους πράγματα και καταστάσεις είναι τελικά δανεικές . Και λίγες.
Ο φίλος μου Κώστας παντρεύτηκε. Την αγαπημένη του Λύδα, μετά από επτά χρόνια σχέσης. Επτά χρόνια; Αναρωτήθηκα...Μα εγώ τη Λύδα, δεν τη θυμάμαι καλά, δεν την έζησα και αυτό γιατί ο χρόνος φεύγει και τα πράγματα αλλάζουν.
Ήταν το καλοκαίρι του 1997 όταν είδα τον Κώστα πρώτη φορά στη Σαντορίνη. Οι παρέες μας διασκέδαζαν επί δέκα μέρες, κάθε βράδυ διπλανά τραπέζια. Δεν γνωριστήκαμε ποτέ, ωστόσο πλέον φατσικά αναγνώριζε ο ένας τον άλλον. Το ερχόμενο χειμώνα, οι παρέες μας συναντήθηκαν και πάλι, αυτή τη φορά στο Privilege , εκεί όπου κάθε Παρασκευή και Σάββατο διασκεδάζαμε εκ νέου δίπλα δίπλα. Σιγά σιγά αρχίσαμε να χαιρετιόμαστε , να μιλάμε ώσπου γνώρισα τα υπόλοιπα μέρη της παρέας του, και εκείνοι τις δικές μου φίλες. Δέσαμε, ταιριάζαμε. Κάναμε ωραία παρέα. Με ξενύχτια, εξόδους , εκδορμές στη Μύκονο, μεθύσια, πάρτυ, ατελείωτες νύχτες σε σπιτιά να μιλάμε, να παίζουμε χαρτιά, καφέδες, μπαρ, μπουζούκια. Χειμώνα – καλοκαίρι.
Μία παρέα με αγόρια ως επί το πλείστον. Τον Κώστα Γ, τον Κώστα Π, τον Βασίλη, τον Στέφανο, τον Νίκο, τον Περικλή, και άλλους. Ήταν οι φίλοι μου. Με είχαν στα ώπα ώπα, και εμένα και τις κολλητές μου. Εμένα όμως περισσότερο...Μόνο όμορφες στιγμές έχω να θυμάμαι από τα παιδιά. Μόνο τρέλλες και υπερβολές. Για πέντε χρόνια, ήταν η καθημερινή μου συνήθεια, περνούσα ώρες μαζί τους.Ηταν οι κολλητοί μου, οι εξομολογητές μου, οι συμβουλάτορες μου, και εγώ αποτελούσα το γυναικείο μυαλό που τους έδινε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που τους απασχολούσαν όσον αφορά στο γυναικείο φύλλο. Κοπέλες έρχονταν και έφευγαν από την παρέα, έκοβα κίνηση , τους έλεγα την γνώμη μου , την υπολόγιζαν. Όπως και εγώ τη δική τους. Στις ακεφιές μου ήταν εκεί! Να με ανεβάσουν, να με «ποτίσουν» , να με ακούσουν, να με γυρίσουν όλοι μαζί ομάδα στο σπίτι μου, όταν έπινα λίγο παραπάνω και δεν με άφηναν να οδηγήσω.
Και το Σάββατο ο ένας από αυτούς παντρεύτηκε. Δεν ήταν ο πρώτος. Άλλοι 4 έχουν ήδη παντρευτεί και κάποιοι από αυτούς είτε έχουν παιδί είτε περιμένουν. Και όμως, έζησα ένα βράδυ, σαν να μην πέρασε μία μέρα. Σαν να μην έχει περάσει ούτε χρόνος από το 1997 που τους γνώρισα. Η ίδια τρέλλα, ή ίδια παρέα, το ίδιο κέφι, τα ίδια αστεία. Κάποια πράγματα τελικά δεν αλλάζουν ποτέ. Άνθρωποι έρχονται , άνθρωποι φεύγουν , καταστάσεις αλλάζουν, αλλά κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές.
Μέσα σε ένα σαββατόβραδο αναπολήσαμε τόσα χρόνια, τόσα περιστατικά, αν και αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι πολλά από αυτά που μου περιέγραψαν οι φίλοι μου , δεν τα θυμάμαι και τόσο καλά... Δεν μπορεί να έπινα πια τόσο πολύ... Χικ. Στην υγεία μας.
Τους καμάρωσα. Μου είχαν λείψει, αλλά η ζωή σε αναπροσαρμόζει. Είναι δύσκολο για μία κοπέλα να διατηρήσει την ανέμελη, εργένικη ζωή όταν μπει στη ζωή της ένας άντρας. Και είναι δύσκολο και από την πλευρά των φίλων της να παραμείνουν έτσι «χύμα», προστατευτικοί και εκδηλωτικοί όταν εκείνη συνοδεύεται. Είναι δύσκολο όσο μεγαλώνεις, τελειώνεις τις σπουδές σου , ξεκινάς να δουλεύεις και να έχεις υποχρεώσεις, να μπορείς να διατηρήσεις την ένταση και τους ρυθμούς των εξόδων που έκανες όταν ακολουθούσες μία πιο ανέμελη ζωή.
Όσα και αν έχουν γίνει , όσα και αν γίνουν, ένα είναι σίγουρο. Τα παιδιά αυτά έχουν αποτελέσει σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Τους φυλάω μέσα στην καρδιά μου και πάντα θα συγκινούμαι και θα χαίρομαι όταν τους βλέπω, όταν τους ακούω και όταν τους σκέφτομαι.
Εύχομαι στον Κώστα και στη Λύδα, να ζήσουν ευτυχισμένοι, να είναι πάντα γεροί και δυνατοί... Ακόμα ένας αμετανόητος εργένης πέρασε την κουλούρα. Μένουν ακόμα κάποιοι, μένω και εγώ, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου για να παντρευτώ τελευταία γιατί το Σάββατο έβαλα στοίχημα ότι πρώτα θα τους αποκαταστήσω όλους και μετά θα πάρω σειρά
MELI
ΑπάντησηΔιαγραφήTa xronia feugoun thes den thes, san twn matiwn sou tis vafes...! Me pnigei omws touth h stenaxwria ;-) Kalo vradu! :')
Κώσταε
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπάντηση στο «Πως περνάνε έτσι τα χρόνια……»
Αγαπημένη μου φίλη Ελεονώρα (άσχετο το ξέρεις ότι το word το Ελεονώρα με ωμέγα το βγάζει λάθος) ,
Διάβασα με πολύ προσοχή το άρθρο σου και οφείλω να ομολογήσω ότι συγκινήθηκα πολύ με τα ωραία σου λόγια. Την αρχική όμως συγκίνηση την διαδέχτηκε γρήγορα η οργή και ο θυμός για τις τεράστιες ανακρίβειες που αναφέρεις το άρθρο σου! Γιατί προσπαθείς να παραπλανήσεις το κοινό που σε διαβάζει; Γιατί Ελεονώρα (βρε είσαι σίγουρη για το ωμέγα?) δεν λες την αλήθεια? Γιατί ζεις μέσα στο ψέμα? Γιατί δε σέβεσαι τον απλό άνθρωπο που σε διαβάζει και σε βλέπει στο γυαλί και θέλεις να δείξεις έναν άλλο εαυτό? Όλα λοιπόν για τη showbiz???
Με φέρνεις λοιπόν στη δύσκολη θέση να βάλω τα πράγματα στη θέση τους και να πω την αλήθεια στο κοινό σου και να απαντήσω σε όλες τις ανακρίβειες και τα ψέματα που γράφεις το άρθρο σου……
Ψέμα 1: Λες ότι είμαι ο καλύτερος σου φίλος. Μα πώς το λες αυτό μετά από όλα αυτά που μου έχεις κάνει? Μετά από όλες τις βρισιές που μου έχεις ρίξει, τις πισώπλατες μαχαιριές στη δουλειά....Θυμάσαι που σε μένα αρχικά είχαν προτείνει να κάνω τον Πρωινό Καφέ και ξαφνικά εσύ ύπουλα μου έφαγες τη δουλειά γιατί είχες καλύτερο μπούστο και μεγαλύτερο βύσμα….. Τώρα ξαφνικά είμαστε φίλοι?????
Ψέμα 2: Λες ότι δε θυμάσαι τη Λήδα… Ξέχασες που τις είχες σκάσει τα λάστιχα του αυτοκινήτου της μια φορά έξω από το σπίτι μου και που τις έστελνες απειλητικά sms να μην με πλησιάζει γιατί είμαι δικός σου? Ξέχασες που τις έκανες βουντού και που είχατε πιαστεί μαλλί με μαλλί στο Ρέμο?
Ψέμα 3: Λες για το πώς γνωριστήκαμε και το πώς περνάγαμε παλιά. Ξέχασες όμως να πεις ότι όλοι μας σε αποφεύγαμε γιατί δεν σταμάταγες να μιλάς, γιατί συνέχεια πάθαινες νευρικούς κλονισμούς και έκλαιγες χωρίς λόγο, γιατί μας έπαιρνες 100 τηλέφωνα τη μέρα για το που θα πάμε, γιατί ερχόσουν παντού απρόσκλητη. Ξέχασες να πεις ότι στο Privilege έτρωγες πόρτα και έφερνες κάθε φορά την αστυνομία και μας έκανες ρεζίλι των σκυλιών. Ξέχασες να πεις ότι όποτε μιλάγαμε σε άλλη γυναικά την έβριζες και με το τσιγάρο της έκαιγες τα ρούχα. Ξέχασες να πεις ότι κάθε φόρα γινόσουν λιώμα στο ποτό μόνη σου και έκανες εμετό παντού και σε όλα τα αυτοκίνητα και κάνεις από τη παρέα δεν σε έβαζε στο αυτοκίνητο του. Ξέχασες να πεις για τα προβλήματα σου με το τζόγο….
Ψέμα 4: Λες ότι ήρθες στο γάμο μου ως καλεσμένη. Ξέχασες να πεις ότι ήρθες απρόσκλητη ότι έκανες φασαρία που δεν σε είχαν σαν καλεσμένη και άρα δεν ήσουν σε κάποιο τραπέζι και ότι απαίτησες με ύφος χιλίων καρδιναλίων να κάτσεις στο νυφικό τραπέζι γιατί είσαι μια celebrity όμως χαρακτηριστικά είπες και ούρλιαζες ξέρει ποια είμαι εγώ????
Ψέμα 5: Λες ότι τελείωσες τις σπουδές σου. Μα ποιες σπουδές Ελεονώρα ?(να κάνεις κάτι με το word και το ωμέγα πάντως). Πες επιτέλους την αλήθεια ότι δεν μπήκες ποτέ πανεπιστήμιο και μόλις που τελείωσες το λύκειο με βαθμό μάλιστα 10,5 !
Ψέμα 6: Λες ότι θα παντρευτείς τελευταία. Αποκάλυψε ποια ότι έχεις παντρευτεί ήδη 3 φορές (η μια στο Las Vegas) και έχεις χωρίσει και τις 3 γιατί είσαι υστερική από τη ζήλια σου και οι 3 πρώην σύζυγοι σου έχουν κάνει ασφαλιστικά μέτρα να μην τους πλησιάζεις στα 500 μέτρα.
Αγαπημένη μου φίλη Ελεονώρα (το ωμέγα το έχεις για να κάνεις εντύπωση έτσι?), τώρα που η αλήθεια αποκαταστάθηκε να δω τι δικαιολογίες θα βρεις….
Αγαπημένη μου φίλη Ελεονώρα μόλις μας έφεραν το δώρο σου….μια ολοκαίνουργια αστραφτερή Aston Martin DB 9….οπότε με μεγάλη χαρά και η Λήδα και εγώ σε ευχαριστούμε πολύ για τις ευχές σου και χαρήκαμε πολύ που ήρθες στο γάμο μας και περάσαμε όπως παλιά…...Και να ξέρεις ότι ακόμα και τα παραπάνω να ήταν αλήθεια (είδες τι κάνει μια Aston Martin) εμείς πάλι θα σε αγαπούσαμε γιατί απλούστατα είσαι η φίλη μας η Ελεονώρα με ωμέγα!
Υ.Γ. 1. Τον κουμπάρο γιατί δεν τον αναφέρεις στους φίλους σου? Μήπως υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος???????? Μήπως σε βολεύει που τον ξέχασες?????
Υ.Γ.2. Ελπίζω η τετραπέρατη showbiz να καταλάβει τι είναι πλάκα και τι όχι…
Giwrgos
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήσε τη ζωή σου Ελεονώρα και μη σε ρίχνουν τέτοια πράγματα. Κι εγώ το παθαίνω αυτό με τους φίλους μου και κάθε μέρα με γεγονότα που θυμάμαι.
Ας πούμε επειδή όπως πολλοί έχω ένα «κόλλημα» με τα αθλητικά θυμάμαι σαν χθες διάφορα γεγονότα και πάνω από εικοσαετία.
Ας πούμε πως μπορεί και σένα να συμβαίνει. Για σκέψου το Eurobasket του 1987. Πολλά γεγονότα εκείνης της μέρας θα θυμάσαι, αν και πρέπει να ήσουν πολύ μικρούλα. (Που ήσουν ας πούμε, την παρέα που πανηγύρισες, το βλέμα του Καμπούρη να βάζει τις βολές στο τέλος ή ακόμη ακόμη τον Τσατσένκο, γιγαντας 2,31 να πέφτει πάνω στον Γιαννάκη). Εγώ θυμάμαι πράγματα του 1982 (Μουντιάλ στην Ισπανία). Γι’ αυτό σου λέω προσπέρασε τα. Ζήσε όσο πιο καλά μπορείς και προσπέρασέ τα