Διαλέξαμε το τραγούδι για την Eurovision μέσα σε κλίμα πένθους

Την περασμένη Τετάρτη έγινε η επιλογή του τραγουδιού για την φετινή Eurovision. Δεν την παρακολούθησα. Η αλήθεια είναι πως δεν συμμετείχαν καταξιωμένοι τραγουδιστές αλλά παιδιά που βγήκαν από talent show.
Είναι αλήθεια πως δεν τα ξέρω γιατί δεν τα έχω παρακολουθήσει αυτά τα shows. Έχω μείνει στα Fame story που έβλεπα την μεταμεσονύχτια επανάληψη των live, και φυσικά ξεχώρισα φωνές σε πολλά στιλ τραγουδιού.
Τα τραγούδια που άκουσα ήταν πολύ καλά. Κάτι που δείχνει πως τα παιδιά. Όλα δουλεύουν.
Την Πέμπτη λοιπόν είδα αποσπάσματα από τον Ελληνικό διαγωνισμό. Αυτό που είδα απογοητεύτηκα. Σκούρο το σκηνικό κι όλοι να φοράνε μαύρα. Όχι σκούρα αλλά μαύρα. Σαν να υπήρχε Εθνικό πένθος. Έμαθα πως είπε και η παρουσιάστρια πως φέρνουμε πλέον τον διαγωνισμό στο πραγματικό του ύψος (και ύφος). Μα αυτό είναι πραγματικό ύφος; Η ΜΑΥΡΙΛΑ;
Δεν πρέπει κανένας που συνετέλεσε στην συγκεκριμένη βραδιά όχι να αγαπάει το διαγωνισμό αυτό, κι εγώ όπως πολλοί τον θεωρώ πανηγυράκι ευκαιρία να προβάλουμε τον τόπο μας και να κάνουμε ως χώρα δημόσιες σχέσεις, αλλά να τον έχει παρακολουθήσει όπως τον βλέπουμε όλοι οι Έλληνες κάνοντας πλάκα με τις εμφανίσεις και σχολιάζοντας τα τραγούδια. Κανένας κι όχι μόνο η παρουσιάστρια που νιώθαμε σαν να κάνει αγγαρεία.
Αλήθεια αν κάνει η ΝΕΤ παρουσίαση σκυλάδικων θα βάλει τον κ. Κωστάλα παρουσιαστή, που αγαπάει την κλασική μουσική; Ή αντίστοιχα ένα κονσέρτο θα το παρουσιάσει ο κ. Μυλωνάς που είναι γνώστης του δημοτικού μας τραγουδιού και το λατρεύει; Αν και η ευγένεια που χαρακτηρίζει τους δυο αυτούς ανθρώπους αν υποχρεωθούν να κάνουν κάτι τέτοιο θα το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο (για το αντίστοιχο είδος της μουσικής) και δε θα προσβάλουν κανένα.
Για τα μαύρα ρούχα και τα σκοτεινά πλάνα που θυμίζαν τηλεόραση εποχής ΥΕΝΕΔ, ακούστηκε πως ΄θέλαν να κάνουν οικονομία (λες κι εκεί είναι τα χρήματα, στα φώτα και τα χρώματα) και δείξουμε πως λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας πενθούμε.
Ε λοιπόν όχι δεν πενθούμε. Θέλουμε να μείνουμε στα πόδια μας αν και οι πολιτικοί ταγοί κάνουν το παν να μας ρίξουν στο πάτωμα. Αν νιώθουν έτσι πρόβλημα τους. Δυστυχώς το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι δικό μας, μια που δεν προβλέπετε να απαλλαγούμε σύντομα από αυτούς