Αναζητώντας τους ηγέτες

Στη χθεσινή (24/3) «Καθημερινή» ο διευθυντής της κ. Αλέξης Παπαχελάς, σε άρθτο του με τον ίδιο τίτλο, δείχνει το μεγάλο Ευρωπαϊκό πρόβλημα που είναι το ίδιο με το Ελληνικό. Η έλλειψη πολιτικών.

* * *

Είμαστε κι εμείς στα μαύρα μας τα χάλια, είναι όμως και οι γύρω μας... Μόνο σιγουριά δεν μπορεί να αντλήσει κανείς όταν κοιτάει γύρω του και βλέπει την ποιότητα και το μέγεθος των ηγετών στην Ευρώπη. Δίπλα μας έχουμε τον απίθανο Μπερλουσκόνι, ο οποίος μπορεί να ξεκίνησε σαν δυναμικός εκφραστής τμήματος της ιταλικής κοινωνίας αλλά έχει καταλήξει σε γραφική καρικατούρα ηγέτη. Στο Παρίσι έχουμε έναν πρόεδρο, ο οποίος με νευρωτικό άγχος βιάστηκε να ξεκινήσει τον «δικό του πόλεμο» και κινδυνεύει να φέρει την ευρωατλαντική συμμαχία στα όριά της. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για τον Βρετανό πρωθυπουργό, ο οποίος θα ήθελε να συγκριθεί με τη Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά του λείπουν βασικά στοιχεία της πετυχημένης ηγετικής συνταγής. Η Γερμανίδα καγκελάριος, πάλι, μοιάζει να έχει άποψη και πυγμή, αλλά δεν έχει «ευρωπαϊκή ψυχή» ανάλογη με εκείνη των Σμιτ και Κολ.
Το έλλειμμα ηγεσίας δεν είναι μόνο ελληνικό, λοιπόν. Το βλέπουμε πια διεθνώς, ακόμη και στη Ρωσία όπου πρόεδρος και πρωθυπουργός ερίζουν δημοσίως για σοβαρά θέματα. Το βλέπουμε και στους διεθνείς οργανισμούς γιατί ο μεν γ.γ. του ΟΗΕ εμφανίζεται αδύναμος, αν όχι ανύπαρκτος, οι δε εκπρόσωποι της Ε.Ε. εξαιρετικά ελαφρείς. Το βλέπουμε επίσης και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού όπου για πρώτη φορά η Ουάσιγκτον εμφανίζεται, σε μια μεγάλη διεθνή κρίση, σε ένα ρόλο που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε «τροχονόμο» και διπλωματικό παρατηρητή. Να συμπληρώσω δε, με την ευκαιρία, πως η πιο δραματική αποκάλυψη των WikiLeaks για την Ελλάδα ήταν το πόσο τραγικό ήταν το επίπεδο και πόσο μεγάλη η απλοϊκότητα της ανάλυσης των Αμερικανών διπλωματών που υπηρέτησαν στην Αθήνα την περίοδο 2004 - 10.
Το πρόβλημα, πάντως, είναι ότι ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο περίπλοκος, απρόβλεπτος και επικίνδυνος την ίδια στιγμή που διαπιστώνουμε όλοι μας πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας. Δεν ξέρω τι φταίει γι’ αυτό, ενδεχομένως να έχει να κάνει με τον υπερβολικά πιεστικό ρόλο των media που καθιστά την επικοινωνία και όχι την ουσία βασικό κριτήριο επιλογής ηγετών. Δεν είναι, πάντως, παρήγορο να νιώθεις ότι όταν η χώρα σου περνάει μια μεγάλη κρίση, εν μέσω διεθνούς αστάθειας και κρίσης, δεν υπάρχουν πουθενά στον ορίζοντα οι Ντε Γκωλ, οι Αντενάουερ, οι ιστορικοί ηγέτες που απαιτούν οι περιστάσεις.