Ρεπόρτερ χωρίς ομπρέλα

Με μεγάλη τραγικότητα με μεταδίδουν οι δημοσιογράφοι την, όποια είδηση, στα stand up τους. Αυτή καυτηριάζει ο Παντελής Μπουκάλας σε άρθρο του στην «Καθημερινή» με τον ίδιο τίτλο την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου. To φιλμάκι το οποίο αναφέρει στην αρχή ο κ Μπουκάλας είναι, για όποιον δεν το έχει δε,ι εδώ

* * *

Το φιλμάκι που έγινε ταχύτατα βιράλ στον κόσμο του Διαδικτύου θα μπορούσε να τιτλοφορείται «Αποκαλυπτήρια ψευδομένου»: Ενας ρεπόρτερ του αμερικανικού Weather Channel μεταδίδει τα νέα για τον καταστροφικό κυκλώνα «Φλόρενς». Τον βλέπουμε να πολεμάει να μείνει όρθιος κι ακούμε τη φωνή του στον τόνο της αγωνίας. Οι άνεμοι τον σφυροκοπούν, το σώμα του γέρνει, κλονίζεται. Σίγουρα την ώρα της ζωντανής μετάδοσης οι τηλεθεατές θα προσεύχονταν ν’ αντέξει το άξιο παλικάρι. Αξιο; Την πιο κρίσιμη στιγμή, στο βάθος της εικόνας εμφανίζονται δύο νεαροί να περπατούν χαλαρά κι αμέριμνα. Ουδείς άνεμος τους δυσκολεύει. Και ο ρεπόρτερ γελοιοποιείται σε απευθείας μετάδοση. Θέλησε να παραστήσει τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, που έπεσε θύμα της έκρηξης του Βεζούβιου, το 79 μ.Χ., όταν η επιθυμία της αυτοψίας τον οδήγησε πολύ κοντά στον κρατήρα και κάηκε. Τον Αμερικάνο μας τον έκαψε το πρόχειρο στήσιμο της απάτης.

Εστω κι έτσι, το επεισόδιο έχει κάτι να μας πει, πέρα από το ότι η αχαλίνωτη φιλοδοξία και η ανοησία ομοιοκαταληκτούν. Τι κερδίζουν άραγε οι τηλεθεατές, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, όταν βλέπουν τους ρεπόρτερ να στήνονται κάτω από τη βροχή ή το χιόνι, χωρίς ομπρέλα ή νιτσεράδα, για να μας πουν τα συνήθη για αποκλεισμένους δρόμους, πεσμένα δέντρα και κατεστραμμένα μαγαζιά; Τιμωρούνται άραγε από τους προϊσταμένους τους, που θέλουν «λάιβ, περισσότερο λάιβ», ή αυτοσκηνοθετούνται σ’ αυτόν τον ψευτοηρωικό ρόλο, με την ελπίδα ότι έτσι θα αναβαθμίσουν τη ζωντάνια, την ακρίβεια και την αλήθεια του ρεπορτάζ τους και θα προβάλουν ένα προφίλ άφοβου και δυναμικού ρεπόρτερ;

Για ψευδαίσθηση πρόκειται, όχι για σοβαρή ελπίδα. Οταν λένε (φωνάζουν μάλλον) πως «όλα θυμίζουν κόλαση του Δάντη», το κλισέ μένει κλισέ, όπου κι αν βρίσκονται, μέσα σε κάποιο ρέμα, μιαν ανάσα από την πυρκαγιά, σε ασφαλή καφετέρια ή στο αυτοκίνητο του καναλιού. Αρκεί που πήγαν κάπου, στην πηγή, στην εστία των γεγονότων, για να ενημερώσουν το κοινό τους. Δεν χρειάζεται να διαλαλούν ότι πήγαν και να το διαφημίζουν υποδυόμενοι τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν χρειάζεται να εκδραματίζουν τη δουλειά τους για να κερδίζουν λίγη παραπάνω αληθοφάνεια.

Υπάρχουν ρεπορτάζ πράγματι επικίνδυνα. Το πολεμικό πρώτα πρώτα. Ενα ρεπορτάζ καιρικών φαινομένων όμως, όσες δυσκολίες κι αν έχει, δεν είναι πολεμικό, κι ας επιμένει ένα άλλο κλισέ να μιλάει για «πόλεμο της φύσης». Είναι μια προφανής παρωδία. Δεν χρειάζεται. Και δεν πείθει.