Τα καλοκαίρια των παιδικών της χρόνων αναπολεί η Τασούλα Επτακοίλη σε άρθρο της στη «Καθημερινή» της Παρασκευής 25 Αυγούστου
• • •
Ο πλανόδιος πωλητής οπωρολαχανικών που περνάει με το μουλάρι του από τα πλακόστρωτα δρομάκια και σε ξυπνάει. («Εδώ η ζαχαρένια ντομάτα, η μελιτζάνα, η μπάμια…») Η πλεκτή κουρτίνα στο παράθυρο που σαλεύει με το αεράκι. Γάλα με Hemo, ψωμί με βούτυρο και μέλι για πρωινό. Πετσετέ φόρεμα για τη θάλασσα. Πλαστικά παπουτσάκια με κούμπωμα στο πλάι. Τάπερ με πεπόνι και σταφύλια. Παγωτό πατούσα ή μπανάνα (ζόρικο δίλημμα). Γεμιστά ψημένα στον φούρνο της γειτονιάς (με τριμμένη φρυγανιά στις «κορφές» των λαχανικών, για να γίνονται κριτσανιστές). Καρπούζι από το μποστάνι. Εμαγιέ λεκάνη με τις καρπουζόφλουδες στον πάγκο της κουζίνας για τη γαϊδουρίτσα του παππού. Τυράκι σε τσαντίλα κρεμασμένο στη βρύση. Ψάρεμα με καλάμι από τον βράχο. «Μανίνα» και «Κατερίνα», ίσως και κανένα Ρομάντσο, για τα μεσημέρια που οι άλλοι κοιμούνται κι εσύ πρέπει να κάνεις ησυχία. Ζελέ φράουλα με κομμάτια ροδάκινο (ανοίγεις κάθε τόσο το ψυγείο και κουνάς τα μπολάκια, να δεις αν έπηξε). Ντους με το λάστιχο στην αυλή. Τα μαγιό απλωμένα στο σχοινί κάτω από τις λεμονιές. Ο ήχος από τα ζάρια που πέφτουν πάνω στο ξύλινο τάβλι. Το κέντημα της μαμάς: τραπεζομάντιλο με κλωστή μουλινέ· μοβ και πορτοκαλιά ανθάκια με φουσκοβελονιά, πράσινα κλαδάκια με ριζοβελονιά. Το δικό σου κέντημα, με σταυροβελονιά, που δεν λέει να τελειώσει: μια τροφαντή πάπια σε καμβά για καδράκι. Λάστιχο για παιχνίδι με τις φίλες το απόγευμα. Μετά κρυφτό. Παράσταση καραγκιόζη στο καφενείο του χωριού. Ποδηλατάδα στην προκυμαία. Καγιανάς για βραδινό ή τηγανίτες με τουλουμοτύρι, τηγανισμένες στο πετρογκάζ. Η κολώνια «Μυρτώ» της γιαγιάς με άρωμα λεμονιού. Γυναίκες που κουβεντιάζουν μέχρι τα μεσάνυχτα καθισμένες στα σκαλοπάτια των σπιτιών τους. Ο ήχος από τα ξύλινα παντζούρια που κλείνουν.
Τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων, τα αλλοτινά· τόσο μακρινά, κι όμως τόσο κοντά μας. Σχεδόν τα ζούμε ακόμη. «Από την πλευρά της Φυσικής, το παρελθόν δεν παύει να υπάρχει μόνο και μόνο επειδή η γνώση μας το έχει προσπεράσει», γράφει στο έξοχο βιβλίο του «Ο θάνατος του αιώνιου» (το διαβάζω για πολλοστή φορά) ο Νεοζηλανδός μοριακός βιολόγος δρ Ντάριλ Ρίνεϊ. «Πολλά από όσα ζήσαμε εξακολουθούν να υφίστανται ως “φυσική κατασκευή” κάπου μέσα στο τοπίο του χρόνου. Στο ευρύτερο σχήμα των πραγμάτων, το σήμερα δεν είναι καθόλου πιο πραγματικό από κάποιο χθες».
Πόσο παρήγορο ακούγεται αυτό. Μέσα στα τοπία του χρόνου, μπορεί και να είμαστε πάντα εκείνα τα παιδιά που μετρούσαν μπάνια και παγωτά και βιάζονταν να μεγαλώσουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου