Ο επιμένων Ελληνικά

Αυτό ήταν το σύνθημα καμπάνιας της δεκαετίας του ’80. Και μάλιστα στο τηλεοπτικό της σποτ πρωταγωνιστής ήταν ο ηθοποιός κ. Νίκος Παπαναστασίου.
Ήταν τόσο μεγάλη επιτυχία της καμπάνιας που ο συγκεκριμένος ηθοποιός, με βάση τον χαρακτήρα της διαφήμισης έκανε ταινία, νομίζω βγήκε και στους κινηματογράφους αν και τη συγκεκριμένη ταινία τη γνωρίσαμε όλοι απ’ το βίντεο, με τίτλο «Λαλάκης ο εισαγόμενος».
Η ιδέα του ήταν ν’ αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα μια που υπήρχε η απειλή της ανεργίας.
Σήμερα σχεδόν 30 χρόνια μετά βλέπουμε ότι ξεχάσαμε τις προτροπές του Λαλάκη.
Κυριάρχησαν παντού τα ξένα. Αυτά μας έκανε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάποτε τα ξένα ήταν ακριβότερα λόγω φόρων. Τώρα; Ελεύθερη αγορά σου λέει.
Πρόσφατα πήγα σε ένα γειτονικό μπακάλικο. Λίγα πράγματα ήθελα να πάρω και δεν πήγα στο Super market.
Πήρα μια μαρμελάδα ένα βούτυρο και ζάχαρη.
Θες από τρέλα, θες από ιδεολογία, θες γιατί μου άρεσε από παλιά η συγκεκριμένη μάρκα; Έψαξα μια συγκεκριμένη μαρμελάδα.
Δεν την είχε, το μπακάλικο φυσικά δεν μπορεί να έχει πολλές φίρμες από κάθε είδος πολύ περισσότερο από είδη που δεν «φεύγουν».
Τι έχεις κυρ Νίκο; Αυτή τη δίνω και στα παιδιά μου. Και ο μικρός ξετρελάθηκε από την γεύση του. Πήρα κι ένα βούτυρο που έγραφε με μεγάλα γράμματα το όνομα ενός νησιού μας και πήρα και τη ζάχαρη. Κι έφυγα.
Πραγματικά η μαρμελάδα μου άρεσε. Από περιέργια άρχισα να κοιτάζω την ετικέτα μια που η γεύση της μου θύμιζε και φράουλα και κεράσι είχε και κάτι που δεν καταλάβαινα τι ήταν. Βλέπω πως ήταν από 4 φρούτα.
Παρακάτω παρακάτω και η αποκάλυψη. Παρασκευάζεται στην Γαλλία. Άραγε σε από ποια χώρα προέρχονται τα φρούτα;
Άρχισαν να μου μπαίνουν ψύλλοι μήπως και τ’ άλλα δεν είναι ελληνικά;
Κοιτάζω το βούτυρο που είχε με μεγάλα γράμματα, κάτω από τη λέξη Βούτυρο το όνομα ελληνικού νησιού.
Πρόσεξα πως με μικρά, σχετικά με το μέγεθος των γραμμάτων του νησιού, μπροστά απ’ αυτό έγραφε «τύπου».
Φημίζεται σκέφτομαι το νησί για το βούτυρο; Ίσως λεώ, δεν είμαι παντογνώστης, και το βούτυρο τις συγκεκριμένης περιοχής είναι διαφορετικό απ’ τ’ άλλα αλλά και τα των Αλέπων. Δε θυμάμαι από ποια Ευρωπαϊκή χώρα ήταν.
Η ζάχαρη λέω θα είναι ελληνική. Η Ελλάδα έχει μεγάλη παραγωγή σε ζάχαρη. Θυμήθηκα πως όταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 η κυβέρνηση Σημίτη έκλεισε, και πούλησε τα μηχανήματα μην κανείς τολμήσει και το ξαναλειτουργήσει, το εργοστάσιο Ζαχάρεως στη Λάρισα είπαν πως μας φτάνει η ζάχαρη απ τις Σέρρες.
Φυσικά σταμάτησαν και οι αγρότες μας να καλλιεργούν ζαχαρότευτλα όπως την ίδια εποχή σταμάτησαν και τα καπνά.
Κοιτάζω την χαρτοσακούλα της ζάχαρης που έλεγε. Συσκευάζεται στην Ελλάδα.
Που παράγεται; Ψάχνω ψάχνω ψάχνω. Και ανάμεσα απο χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες είδα προϊόν Σερβίας.
Σήμερα το πρωί άκουσα πως βρίσκεται στα «σκαριά» νέα καμπάνια στην Αθήνα υποστηριζόμενη από φορείς για την προώθηση των Ελληνικών προϊόντων.
Αφού η πολιτεία δεν μπορεί να κάνει τίποτε, εγώ πιστεύω πως δε θέλει κιόλας, πολύ καλή είναι κι εγώ προσωπικά τη στηρίζω.