Νοσταλγώντας την Ομόνοια

Το πιο αγαπημενο μου σημείο της πρωτευουσας, ειναι η Ομόνοια. Εκει έμενα, σε ξενοδοχειο της, καθε φορά που πήγαινα ως τη δεκαετία του '90. Μετά αν και η αδερφή μου πήγε στην Καλλιθέα, πήγε στην πρωτεύουσα για σπουδες, πάντα πήγαινα.
Από το 2005 και μετά, το προσωπικό ανέκδοτο είναι αν έχω μαζί μου διαβατήριο. Επειδή τελευταία πήγαινα μόνο σε κεντρικά σημεία και μόνο μεσημέρι δεν είδα πολλά άσχημα πράγματα. Μόνο μια υποβάθμιση. Ισως υπερβολική.
Ομως μαθαίνω την κατάντια της όπως όλου κέντρου της Αθήνας αλλά και της Πάτρας.
Στεναχωρέθηκα διάβασα την περασμένη Τρίτη (28/9) στην "Καθημερινή" όταν υπό τον ίδιο τίτλο ο κ. Δημήτρης Ρηγόπουλος είχε το παρακάτω τίτλο. Που φυσικά με αντιπροσωπεύει

* * *

Tίποτα δεν θα μείνει στην Ομόνοια; Μπορεί.
Εκλεισαν και τα Goody's. Σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της ελληνικής επικράτειας το γεγονός θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο. Αλλά στην Ομόνοια αποκτά άλλες διαστάσεις, φωτίζεται με διαφορετικό φως.
Η ελληνική αλυσίδα γρήγορου φαγητού είναι κομμάτι της ραχοκοκαλιάς της μεσαίας τάξης, έτσι όπως ζυμώθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η μετάβαση από τη συνήθεια του σπιτικού φαγητού στην κουλτούρα του "τρώω έξω" χτίστηκε πάνω σε εκατομμύρια παρτίδες χάμπουργκερ και σε ακόμη περισσότερες μερίδες προτηγανισμένες πατάτες.
Η εικόνα των κατεβασμένων λαμαρίνων πονάει. Από την Ομόνοια περνάς πια μόνο όταν δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Πρέπει να λιμοκτονείς για να περάσει από το μυαλό σου ότι θα ξοδέψεις έστω και πέντε λεπτά από τη ζωή σου σε αυτό το αποκαρδιωτικό σκηνικό για να βάλεις κάτι στο στόμα σου. Αν μπορείς να την αποφύγεις την αποφεύγεις μετά χαράς. Ή κάνεις υπομονή μέχρι να φτάσεις σε μια πιο ευχάριστη περιοχή. Και αν η σύγκριση είναι με την Ομόνοια, δεν θα δυσκολευθείς πολύ. Αν τα Goody's τα μάζεψαν άρον άρον, αυτό σημαίνει ότι η πτώση όχι μόνο δεν έχει ανακοπεί, αλλά βαθαίνει, πιάνει ρίζες.
Τα Goody's της Ομόνοιας τα θυμάμαι καλά. Στην εποχή που η μανία για υγιεινή διατροφή ήταν κτήμα μιας εκκεντρικής μειονότητας, καταφθάναμε στον ναό του φαστ φουντ με μάτια γουρλωμένα από επιθυμία. Γνωρίζαμε τις κοπέλες στα ταμεία, λέγαμε τα νέα της ημέρας και δίναμε ένα αόριστο ραντεβού για το επόμενο μεσημέρι.
Και τότε, στα μέσα της δεκαετίας του '90, η Ομόνοια δεν ήταν η πρώτη επιλογή για κανέναν Αθηναίο. Διατηρούσε κάτι φευγαλέο από τον λούμπεν μύθο της, αλλά υπήρχε μια ορμή προς το μέλλον, κυρίως μέσα από τη μεγάλη υπόσχεση των έργων του μετρό και μιας δειλής, ακόμα, επιχειρηματικής κινητικότητας. Αν τολμήσω να συγκρίνω την Ομόνοια του 1995 με την Ομόνοια του 2010, η απόσταση μετριέται σε έτη φωτός.
Εδώ και πολλά χρόνια, η Ομόνοια βυθίζεται σταθερά σε ένα νέο κεφάλαιο που άνοιξε μπροστά στα μάτια μας χωρίς να πάρουμε μυρωδιά.
Αυτό είναι ένα κατόρθωμα όλο δικό μας.