Μητσοτακισμός όπως βοναπαρτισμός!

Για τελευταία μου ανάρτηση πριν την καθιερωμένη ανάπαυλα του Αυγούστου, επέλεξα το άρθρο του Τάσου Παππά με τον ίδιο τίτλο στην «Εφημερίδα των συντακτών» την Τετάρτη 31 Ιουλίου. Εκφράζει την άποψή του, παραθέτοντας και γεγονότα, για τον λόγο που ο κ. Μητσοτάκης κάνει «συγκεκριμένες πολιτικές κινήσεις».

«Θα τα ξαναπούμε» την Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου. ΚΑΛΟ υπόλοιπο ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ σε όλους

* * *

Μόνο σε ένα πεδίο ήταν απολύτως έτοιμη από καιρό η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας: στο στήσιμο του κομματικού κράτους.

Πριν από δύο χρόνια ο τότε τομεάρχης της Ν.Δ. –σημερινός υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης– Μάκης Βορίδης, σε μια έξαρση δημοκρατικής ευαισθησίας, είχε καλέσει τον αρχηγό του, Κυριάκο Μητσοτάκη, να επινοήσει τους τρόπους (δεν διευκρίνιζε τι εννοούσε) για να μην ξαναζήσει η χώρα μια περιπέτεια με κυβέρνηση της Αριστεράς. Φοβόταν ότι θα κλονιστούν οι κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες και θα απειληθεί το καθεστώς.

Τότε δεν είχαμε δώσει μεγάλη σημασία. Πιστέψαμε ότι ήταν μια συνήθης ρητορική υπερβολή. Αλλωστε, ανάλογου εμπρηστικού περιεχομένου τοποθετήσεις είχαμε και από άλλα στελέχη της ακροδεξιάς πτέρυγας του κόμματος, που πρωταγωνιστούσαν στη δημόσια συζήτηση. Είχαν πιάσει στασίδι στα φιλόξενα δεξιά μέσα ενημέρωσης και εκτόξευαν σε καθημερινή βάση διχαστικά συνθήματα, εκμεταλλευόμενοι την αλαλία των φιλελεύθερων οι οποίοι είχαν λουφάξει για να μην κατηγορηθούν ότι υπονομεύουν την πορεία του κόμματος προς την εξουσία και την απλόχερη στήριξη που προσέφεραν οι δημοσιολόγοι της Κεντρο-αντι-αριστεράς οι οποίοι σιχαίνονταν τον ΣΥΡΙΖΑ όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Αντιμετωπίσαμε με ελαφρότητα αυτήν την προσέγγιση, παρά το γεγονός ότι και ο ίδιος ο πρόεδρος της Ν.Δ. είχε κάνει μια δήλωση που έπρεπε να μας προβληματίσει: «Να τελειώνουμε μ’ αυτούς (σ.σ. τους συριζαίους) όχι μόνον γι’ αυτά που κάνουν αλλά και γι’ αυτά που σκέφτονται». Εξωφρενικές απόψεις που δεν συναντάμε σε ευρωπαϊκές χώρες με σταθερό κοινοβουλευτικό σύστημα. Καταφύγαμε στην ψυχανάλυση για να ερμηνεύσουμε τη στάση τους και να καθησυχάσουμε τους εαυτούς μας. Είπαμε ότι οι άνθρωποι περνούσαν κρίση πανικού. Συμπεριφέρονταν σαν φυσικοί ιδιοκτήτες της χώρας και επειδή το σενάριο της αριστερής παρένθεσης δεν τους έβγαινε, αφού οι περιστασιακοί ενοικιαστές δεν έλεγαν να ξεκουμπιστούν, είχαν χάσει τον έλεγχο των λόγων τους.

Νομίσαμε πως θα ήταν μια προσωρινή κατάσταση και ότι γρήγορα θα συμφιλιώνονταν με την πραγματικότητα, όπως είχαν συμφιλιωθεί οι ιδεολογικοί πρόγονοί τους τη δεκαετία του 1980, όταν και κείνοι υποστήριζαν μετ’ επιτάσεως πως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν θανάσιμος κίνδυνος για το αστικό καθεστώς. Φαίνεται όμως ότι δεν μίλαγαν στον αέρα ούτε ο κ. Βορίδης ούτε ο κ. Μητσοτάκης. Εχουμε την απόδειξη μπροστά μας. Μόνον σε ένα πεδίο ήταν απολύτως έτοιμη από καιρό η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας: στο στήσιμο του κομματικού κράτους.

Παρά τον ευφημισμό που χρησιμοποιούν οι ντουντούκες της Δεξιάς (επιτελικό κράτος) δεν γίνεται να κρυφτούν οι δύο στρατηγικές στοχεύσεις του συγκεκριμένου σχεδίου. Η πρώτη είναι να αποφευχθεί πάση θυσία η νίκη ενός αριστερού κόμματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που θα επιχειρήσει να αμφισβητήσει τις σταθερές του συστήματος (δηλαδή ένας ΣΥΡΙΖΑ πριν από τη συνθηκολόγηση του Ιουλίου 2015) και η δεύτερη είναι να συγκροτηθεί ένας ισχυρός μηχανισμός που θα αναφέρεται και θα λογοδοτεί μόνον στον πρωθυπουργό – η επιτομή του βοναπαρτισμού.

Η πρώτη στόχευση εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του άρχοντος συγκροτήματος το οποίο δεν ανέχεται παρεκκλίσεις από την κανονικότητα, όπως αυτό την αντιλαμβάνεται. Η δεύτερη καλύπτει την ανασφάλεια του επικεφαλής της κυβέρνησης, ο οποίος εκτιμά (σωστή η ανάλυσή του) ότι δεν ελέγχει απολύτως το κόμμα του και φοβάται μήπως πέσει θύμα των εσωκομματικών συγκρούσεων που αναπόφευκτα θα προκύψουν όταν θα αρχίσουν να ξεπηδούν τα προβλήματα και οι δυσκολίες από τις πολιτικές που θα εφαρμόζονται.

Η χρονιά της ήττας για το αναπηρικό και το φεμινιστικό κίνημα

Ρένα Καραλαριώτου

Η χρονιά που τελειώνει, της δουλειάς των πιο πολλών μια που ο Αύγουστος, είναι μήνας διακοπών, είναι μια χρονιά γεμάτη ήττες. Και δε μιλάω για την πολιτική, και για την αλλαγή της κυβέρνησης που είναι ουσιαστικά μια επιστροφή.

Αλλά για τις ήττες δύο κινημάτων. Του αναπηρικού και του φεμινηστικού

Και θα ξεκινήσω από τα εύκολα. Μια ήττα του αναπηρικού κινήματος.

Ανάρτησε ο ευρωβουλευτής πια, της ΝΔ Στέλιος Κυμπουρόπουλος το παρακάτω κείμενο

Δεν θέλησα ποτέ μόρια, επιδόματα, χάρες. Ίσες ευκαιρίες διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που δεν υπάρχει.

Δε θα ασχοληθώ με τις απαντήσεις στο tweet, γιατί προεκλογική περίοδος ήταν και κάποια μπορεί να γράφτηκαν και για πολιτικούς λόγους.

Βρήκε όμως αφορμή, ο τότε αναπληρωτής υπουργός υγείας ΠαύλοςΠολάκης κι απάντησε

Αν διεκδικούσες ΙΣΕΣ ευκαιρίες κύριε Κυμπουροπουλε , να έβαζες χαρτιά για να προσληφθείς επιμελητής Β στο ΕΣΥ με κρίση από συμβούλιο όπως οι άλλοι γιατροί και όχι έτσι. (Όπως δικαιούσουν ως ΑΜΕΑ)

ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ να λες αυτά που λες!!!

Και κάναν όλοι επίθεση στον κ. Πολάκη που αντιμετώπισε τον κ Κυμπουρόπουλο ως έναν πολιτικό αντίπαλο κι όχι σαν κάποιον που ήθελε προστασία ως ανάπηρος.

Αντίθετα δεν ακούστηκε τίποτε για τον Γιώργο Κύρτσο που είπε στον Αιμίλιο Λιάτσο στο Kontra channel.

«Εντάξει, ο Κυμπουρόπουλος θα βγει με κοινωνικά κριτήρια πρώτος. Δεν υποκλινόμαστε στην πολιτική σοφία του. Υποκλινόμαστε στον κοινωνικό συμβολισμό του Κυμπουρόπουλου…»

Εδώ έπρεπε να ξεσηκωθούν ο Τύπος και τα αναπηρικά σωματεία.

Αν δεν θεωρείται τίποτε σπουδαίο τον Κυμπουρόπουλο, γιατί τον βάλατε υποψήφιο ευρωβουλευτή; Για την αναπηρία του; Για να τον λυπηθεί ο κόσμος και να τον ψηφίσει και να κερδίσει ψηφαλάκια η ΝΔ;

Ο κ. Κύρτσος αντιμετώπισε τον κ. Κυμπουρόπουλο σαν κάποιον, «λυπηθείτε τον καημένο». Και κάναν επαιτεία. Που τους βγήκε τελικά γιατί και η ΝΔ βγήκε πρώτη στις Ευρωεκλογές αλλά και ο Κυμπουρόπουλος πήρε 577.114 ψήφους δικαιώνοντας τον Γιώργο Κύρτσο.

Και για τον κ. Πολάκη το μόνο που ίσως μπορώ να τον καταλογίσω, είναι η τελευταία φράση του κειμένου του ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ. Γιατί πολύ καλά τα λέει ο πρώην υπουργός οι ανάπηροι πρέπει να έχουν προνόμια για να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Γιώργος Κύρτσος, Στέλιος Κυμπουρόπουλος και Παύλος Πολάκης

Ας πούμε κάτι απλό, δεν γίνεται να μην έχουν δικαίωμα ψήφου αν δεν μπορούνε να προσεγγίσουν την κάλπη γιατί το εκλογικό τμήμα είναι σε όροφο χωρίς ασανσέρ και με στενή σκάλα. Ας κατεβαίνει στο δρόμο ο δικαστικός αντιπρόσωπος με μια «δεσμίδα ψηφοδέλτια» για να εκτελέσει εκεί το δικαίωμα του. Κάτι που είναι υποχρεωμένοι κι ευχαρίστως το κάνουν.

Και τόσα άλλα. Δεν χρειάζεσαι ίσες ευκαιρίες λοιπόν κ. Κυμπουρόπουλε. Χρειάζεσαι διευκολύνσεις ώστε να αντιμετωπίσεις ανυπέρβλητες τις δυσκολίες που έχεις και ηρωικά αντιμετωπίζεις. Αλλά όπου δεν χρειάζεται ΤΟΤΕ να σε αντιμετωπίζουν ως ίσο, όπως έκανε ο κ. Πολάκης, όταν θεώρησε πως αναρτάς βλακείες το twitter.

Και πάμε στη μεγάλη ήττα του γυναικείου κινήματος.

Θα αναφερθώ στην κ Νοτοπούλου που «άκουσε» απίστευτα πράγματα επειδή είναι γυναίκα. Αλλά και στο τελευταίο της Νόνης Δούνια, που ανασύρουν επαγγελματικές της φωτογραφίσεις στο PLAY BOY από την εποχή που δούλευε ως μοντέλο. Λες και δεν έκανε μια τίμια δουλειά ή δεν άξιζε τα χρήματα που έπαιρνε. Άλλοι είναι ανεπάγγελτοι στο κοινοβούλιο και άλλοι αν δεν «είχαν μέσον» τον τότε πρωθυπουργό, δε θα έβρισκαν δουλειά στην Εθνική Τράπεζα. Και πολύ φοβάμαι αν δεν είχαν το επώνυμο που έχουν δουλειά θα ψάχναν έως και σήμερα

Κατερίνα Νοτοπούλου και Νόνη Δούνια

Αλλά να πάμε και στο τοπικό επίπεδο, που η κ. Καραλαριώτου που την στήριξα και την στηρίζω πιο φανατικά, υπέστη ήττα την δεύτερη Κυριακή των Δημοτικών εκλογών. Μία ήττα που ήρθε από την πόλη της Λάρισας. Μια που η Ρένα Καραλαριώτου κέρδισε σε όλα τα χωριά πλην Κοιλάδας και Ραχούλας, τη Γιάννουλη την θεωρώ κομμάτι της πόλης.

Δηλαδή ο κ Καλογιάννης εκλέχτηκε, βασικά λόγω των ψήφων της πόλης που κατέστρεψε και εξακολουθεί να καταστρέφει. Άλλο που πολλοί καταστηματάρχες, που τον ψήφισαν για πολιτικούς λόγους ή γιατί «στήριξαν την υποψηφιότητα» κάποιου συμβούλου του, είναι ήδη «κοψοχέρηδες». Θα τον υποστούν όπως όλοι μας ακόμη μια τετραετία.

Όμως με τις εκλογές στη Λάρισα, θα ασχοληθώ σε νέο μου σημείωμα μετά την καθιερωμένη ανάπαυλα του Αυγούστου.

Εγώ πάντως είμαι ακόμη πιο «φανατικός οπαδός» της Ρένας, γιατί μ’ εντυπωσίασε που άντεξε και ξεπέρασε τον πόλεμο που της κάναν. Και την θαυμάζω για την αξιοπρέπεια και τη δύναμη με τα οποία ουσιαστικά τα αντιμετώπισε. Έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, όχι σχετικά με τις ιδέες της και σ’ αυτά που έλεγε. Αλλά ως προς το ότι είναι γυναίκα και μάλιστα όμορφη και ανεξάρτητη γυναίκα. Της κάναν επίθεση, όχι τόσο φανερά είναι αλήθεια, για την προσωπική και την επαγγελματική της ζωή. Κι όχι για την πολιτική της σταδιοδρομία που κρίνεται κάτι παραπάνω από πετυχημένη.

Βέβαια υπάρχει και η συνέντευξη, και του ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΥ σ’ αυτή Ντίνου Διαμάντου που είπε στη συνέντευξη στη «Θεσσαλία τηλεόραση» στις 31 Μαΐου στον Γιάννη Κολλάτο, πως «η κ Καραλαριώτου είναι και μηχανικός, όσο και αν έχει δουλέψει, ο καθένας το ξέρει». Αυτό ακούγεται στο 9:39 – 9:44 στο βίντεο που αναδημοσιεύω παρακάτω.

Αλλά και που αναρωτήθηκε «αν ξέρει κανείς ένα έργο της κ Καραλαριώτου, ως πολιτικός μηχανικός». Την φράση αυτή, όσο και να την έψαξα στο βίντεο από το youtube δεν την βρήκα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά πως ειπώθηκε. Έχω την αίσθηση, αφού είδα το απόσπασμα πάνω από δέκα φορές, ότι ακριβώς αυτή η φράση κόπηκε στο 6:39. Κι ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στον τεχνικό, που έκανε ακριβώς έτσι το μοντάζ που ελάχιστοι μπορούν να το αντιληφθούν.

Αλλά δείτε τον κ Διαμάντο στη «Θεσσαλία τηλεόραση»

Το φύλο της λοιπόν χτύπησαν και εδώ έγκειται η ήττα του γυναικείου κινήματος στη Λάρισα. Δεν άκουσα ΜΙΑ φωνή από αντίπαλους συνδυασμούς ή γυναικείες οργανώσεις υπέρ της Ρένας. Να την υπερασπιστούν ακριβώς σ’ αυτό τον τομέα. Μάλλον όχι γενικά από αντίπαλους συνδυασμούς, αλλά από γυναίκες υποψήφιες αντίπαλων συνδυασμών. Δεν έπρεπε να πει κάποια, πως «δεν μ’ ενδιαφέρει τι κάνει στην προσωπική της ζωή, και θα ήμουν μαζί της ως γυναίκα αν κάπου συμφωνούσα πολιτικά»; ή «Μπορεί να διαφωνώ με ότι λέει, αλλά τη ζηλεύω για τη μαχητικότητά της»;

Ούτε για τα όσα απαράδεκτα είπε, ο επικεφαλής ακόμη της παράταξης «Νέα Λάρισα», κι από το Σεπτέμβριο Δημοτικός σύμβουλος της «Συμπαράταξης Λαρισαίων. Και ίσως αντιδήμαρχος για €υνόητους λόγους, είδα καμιά ανακοίνωση.

Απλά κρύφτηκαν πίσω από το παραταξιακό τους συμφέρον, κι έχασαν ΟΛΕΣ οι γυναίκες. Ανεξάρτητα αν εκλέχτηκαν ή όχι. Έχασαν το δίκιο τους, την αγωνιστικότητά τους, την περηφάνια τους.
Τώρα ποια, και καλά «φεμινίστρια» μπορεί να μιλήσει για «σεξισμό» ή ότι τις φέρονται ως ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας; Αφού δεν έκανε καν προσπάθεια να υπερασπιστείς μια γυναίκα, που το μόνο που της καταλόγιζαν είναι αυτό ακριβώς.

Κι απευθύνομαι και στις «φεμινίστριες» που ήταν υποψήφιες, που αυτές χρειαζόταν περισσότερο θάρρος, αλλά και σ’ αυτές που δεν είχαν πολιτευτεί σ’ αυτές τις εκλογές.

Όμως τώρα σχολιάζεται πως είναι μηδαμινή η παρουσία των γυναικών στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο. Μα αν «περάσει μία γραμμή» επηρεάζει όλες τις υποψηφιότητες. Γιατί ανεξάρτητες, ικανές, κοινωνικές, με ωραίες ιδέες και ας μην ακουστεί σεξιστικά, όμορφες είναι όλες οι υποψήφιες. Κι αν δεν τα έχουν όλα τα πλεονεκτήματα έχουν τα πιο πολλά. Η Ρένα όμως έχει και κάτι παραπάνω, τολμάει.

Και τον άλλο μήνα θα ήταν σίγουρα δήμαρχος, αν την αντιμετώπιζαν πολιτικά. Έστω φανατικά, μόνο και μόνο γιατί είχε τη στήριξη της ΝΔ.

Πηγή: twitter.com, protothema.gr, athensmagazine.gr