Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Μια μαρτυρία για την κρίση Ιμίων
και το ντοκουμέντο της προδοσίας (;;;)



Συμπληρώθηκαν είκοσι ένα χρόνια από την βραδιά της Κρίσης στα Ίμια. Το βράδυ της 30ης προς 31ης Ιανουαρίου 1996, που είχαμε κατάληψη από τουρκικές δυνάμεις για λίγες ώρες των δυτικών Ιμίων έστω από 10 βατραχανθρώπους.

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εκείνο το βράδυ είχαμε τρεις νεκρούς.

Αφού ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού απόνηώνεται από τη φρεγάτα «Ναυαρίνο» και κάποια στιγμή ενώ πετά μεταξύ των βραχονησίδων Πίτα και Καλόλιμνος αναφέρει βλάβη και χάνεται από τα ραντάρ. Αργότερα θα ανασυρθούν νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν. Σχετικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις..

Το χαρακτηριστικό εκείνων των ημερών είναι πως ο Σημίτης ήταν πρωθυπουργός λίγων ωρών και την επόμενη ημέρα ευχαρίστησε τους Αμερικανική κυβέρνηση από το βήμα της Βουλής, ταπεινωτική ενέργεια για μένα και πολλούς άλλους με την κατάληξη που είχε η υπόθεση. Δείτε το στο video (στο 4:15) μαζί με το υπέροχο σχόλιο της Μαλβίνας για τα γεγονότα, στον παλιό καλό Σκάι της πρώτης περιόδου λειτουργίας του.

Την περασμένη Κυριακή (29/1/17) στην «Καθημερινή», ο κ. Στ. Σταθουλόπουλος που ήταν εκείνη την εποχή στην πρεσβεία μας στην Άγκυρα,  αφού διετέλεσε, μεταξύ άλλων, επί μακρόν, σύμβουλος και εκπρόσωπος Τύπου στις ελληνικές πρεσβείες Άγκυρας, Βόννης και Βερολίνου, περιγράφει τα γεγονότα όπως τα έζησε. Προσθέτει ακόμη κι ένα ντοκουμέντο που αποδεικνύει πως από εκείνη την βραδιά η περιοχή που και για τους Τούρκους ήταν Ελληνική «γκριζαρίστικε».

Δείτε τι γράφει ο κ Σταθουλόπουλος και θαυμάστε τον πρωθυπουργό και (κυρίως) την κυβέρνησή του. Και κρίνεται αν ήταν μειοδότες (προδότες ή απλώς ανίκανοι;) από τις πρώτες ημέρες τις θητείας τους.
* * *
Η νύχτα της 30ής προς την 31η Ιανουαρίου του 1996 στην Άγκυρα ήταν διπλά παγερή. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μια φίλη, διπλωματική συντάκτις μεγάλης τουρκικής εφημερίδας, που μου ζήτησε να αναβάλουμε το ραντεβού στο γραφείο μου το πρωί της επομένης επειδή, παρά το προχωρημένο της ώρας, είχαν ειδοποιηθεί τα ΜΜΕ ότι θα υπάρξουν δηλώσεις μετά το πέρας της συνεχιζόμενης μακράς έκτακτης σύσκεψης στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών –με τη συμμετοχή και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων– για την κρίση στα Ιμια.
Στήθηκα στην τηλεόραση κι η ώρα περνούσε δύσκολα με κάποια μεταμεσονύκτια επανάληψη σίριαλ. Τελικά, στη 01.40΄ και χωρίς να διακοπεί το τρέχον πρόγραμμα, εμφανίστηκε «αθόρυβα» σε ζώνη στο κάτω μέρος της οθόνης του ιδιωτικού Interstar η είδηση ότι «Στρατιώτες μας αποβιβάστηκαν στο Καρντάκ» (η τουρκική ονομασία των Ιμίων). Μη πιστεύοντας στα μάτια μου, κι αφού ζήτησα τηλεφωνικά επιβεβαίωση από τη συνάδελφο Α. Μερσενιέ, ειδοποίησα τον πρέσβη μου Δ. Νεζερίτη και στη συνέχεια τον υπουργό Τύπου και κυβερνητικό εκπρόσωπο Δ. Ρέππα. Η αντίδραση του τελευταίου ήταν εύλογα δύσπιστη: «Είσθε σίγουρος;». «Διαβάζω τώρα στην οθόνη τη συμπληρωματική πληροφορία ότι σε λίγο ο ίδιος ο Τούρκος αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών Ντενίζ Μπαϊκάλ θα προβεί σε δηλώσεις. Θα σας ξαναπάρω, επομένως, σε λίγο», του απάντησα.
Πράγματι, γύρω στη 01.50΄, αμέσως μετά το πέρας της μακράς σύσκεψης, εμφανίσθηκε ο κ. Μπαϊκάλ, συνοδευόμενος από τον εκπρόσωπο Τύπου του υπουργείου, Ομέρ Ακμπέλ. Και οι δύο επιβεβαίωσαν ότι «η Τουρκία αποβίβασε στρατιώτες της σε βραχονησίδα, όπου δεν υπήρχαν Ελληνες στρατιώτες και ανήρτησε τη σημαία της»· κι ακόμη, ότι «αναμένουμε, με καλή θέληση, να αποσυρθούν οι Ελληνες στρατιώτες, οπότε και εμείς θα πράξουμε το ίδιο, ώστε να αποκατασταθεί το status quo ante».
Με δεύτερη τηλεφωνική επικοινωνία, μετέφερα τις δηλώσεις στον υπουργό Τύπου κι αυτός, με τη σειρά του, στη «μικρή κυβερνητική σύσκεψη», που είχε αρχίσει στο πολιτικό γραφείο του πρωθυπουργού στις 00.30΄. Αργότερα, μου διηγήθηκε ότι η πληροφορία έπεσε σαν κεραυνός και αντιμετωπίσθηκε με περισσή δυσπιστία, ακόμη και ως προς το πρόσωπό του, ως κομιστή της είδησης.
Αποτέλεσμα της δυσπιστίας αυτής: το ΓΕΕΘΑ κατάφερε μόλις στις... 05.05΄ να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Δηλαδή, επί περίπου 4 κρίσιμες ώρες από τη στιγμή της κατάληψης, γύρω στη 01.00΄, και πάνω από 3 ώρες μετά τα δύο τηλεφωνήματά μου, η ελληνική πολιτική ηγεσία συνέχιζε να διαπραγματεύεται μέσω των ΗΠΑ με βάση λανθασμένα δεδομένα και με, ως εκ τούτου, καθοριστικά αποδυναμωμένα επιχειρήματα· κι αυτό επειδή η αρμόδια στρατιωτική ηγεσία ούτε είχε μεριμνήσει για την αποτροπή, ούτε αντελήφθη την επέμβαση αλλά και ούτε ήταν σε θέση να την εξακριβώσει σε εύλογο χρονικό διάστημα.

Η εξήγηση
Οκτώ μήνες αργότερα, στην αποχαιρετιστήρια εκδήλωση στην Αγκυρα –λόγω της μετάθεσής μου στη Βόννη– βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω κατ΄ ιδίαν με τον βοηθό υφυπουργό Εξωτερικών, πρέσβη Ινάλ Μπατού, αρμόδιο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό:
«Τελικά, πώς φτάσαμε σε εκείνη τη νύχτα;», τον ρώτησα. «Να σας πω», απάντησε, «τα πράγματα ήταν αρκετά απλά: Από τη στιγμή που επιμένατε στην παραμονή των κομάντος σας στη βραχονησίδα, έπρεπε να αντιδράσουμε. Οι στρατιωτικοί πρότειναν αυτό που καλά γνωρίζουν· να αποβιβαστούν, δηλαδή, δυνάμεις μας στη βραχονησίδα που είχατε καταλάβει και να απωθήσουν ή και να αιχμαλωτίσουν τους εκεί κομάντος. Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουμε εμείς οι πολιτικοί· ώστε να αναζητούμε και άλλες, λιγότερο επώδυνες λύσεις. Ρώτησα το Ναυτικό μας αν τα γύρω νησάκια έχουν επίσης καταληφθεί από ελληνικές δυνάμεις. Η απάντηση ήταν αρνητική. Πώς θα ήταν, άλλωστε, δυνατόν να καλύψετε όλες τις πέριξ νησίδες; Κάνατε όμως ένα βασικό σφάλμα: δεν επανδρώσατε τουλάχιστον και την άλλη βραχονησίδα των διαμφισβητούμενων Ιμίων. Πιθανώς, επειδή ήταν η μικρότερη και η δυτικότερη. Τι ευκολότερο, λοιπόν, από το να αποβιβαστούν σε μια κατασκότεινη νύχτα με έντονη θαλασσοταραχή βατραχάνθρωποί μας από την παραπλέουσα φρεγάτα στην αφύλακτη βραχονησίδα; Και για να σας το εξηγήσω με ποδοσφαιρικούς όρους: χάναμε 1-0 και ισοφαρίσαμε 1-1».
Ο συνομιλητής μου παρέπεμπε στο ότι η απόφαση είχε ήδη δρομολογηθεί τη Δευτέρα 29.1, σε έκτακτη σύσκεψη, όπου και ο ίδιος συμμετείχε. Πράγματι, η εφημερίδα «Χουριέτ» στις 30.1. –την προηγουμένη δηλαδή της επέμβασης– είχε γράψει: «Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες, κατά τη χθεσινή έκτακτη σύσκεψη ασφαλείας», καθορίστηκε η τουρκική στάση: Αν η Ελλάδα δεν δεχθεί να αποσύρει τους στρατιώτες της, η Τουρκία θα αποκλείσει τις βραχονησίδες ή θα αποβιβάσει κομάντος σε άλλο τμήμα των Ιμίων ή και σε γειτονικό νησί». Το καυτό δημοσίευμα έστειλα το πρωί της ίδιας ημέρας, ως «Αμέσου Επιδόσεως» (241/30.1.1996) στην Κεντρική μου Υπηρεσία με κοινοποίηση στο υπουργείο Αμυνας! Αναρωτιέμαι, τι παραπάνω άραγε χρειαζόταν από αυτή την έγκαιρη και σαφή προειδοποίηση, ώστε να προστατευθεί και η δυτική βραχονησίδα;
Περί ελληνικών λαθών και η συνομιλία μου, δύο μήνες μετά τα γεγονότα, με τον γνωστό δημοσιογράφο Μεχμέτ Αλί Μπιράντ: «Το μεγάλο λάθος σας ήταν η αποστολή αγήματος στα Ιμια. Θα αρκούσε απλά να αφαιρεθεί η εκεί τουρκική σημαία. Η στρατιωτική αυτή ενέργεια προκάλεσε την Αγκυρα να αντιδράσει για λόγους όχι μόνο εντυπώσεων αλλά και εσωτερικής στήριξης, που τόσο είχε ανάγκη τότε η Τσιλέρ· ακόμη κι αν είχε αμφιβολίες για την ορθότητα των τουρκικών επιχειρημάτων».

Επίσημος χάρτης
Η άσκηση κυριαρχίας επί των Ιμίων από την Ελλάδα αδιαλείπτως από το 1947 υπήρξε έμπρακτη και ειρηνική, χωρίς η Τουρκία να την αμφισβητήσει μέχρι την κρίση του 1996. Προς επίρρωσιν δε, δύο μήνες μετά τα γεγονότα, εντοπίσαμε (χάρις στον συνάδελφο στο Γραφείο Τύπου Ε. Κοσμά) και ένα νεώτερο, εντελώς πρόσφατο ντοκουμέντο. Επρόκειτο για μια έκδοση της Γενικής Διοίκησης Χαρτογράφησης του τουρκικού υπουργείου Αμυνας σε συνεργασία με τον γερμανικό χαρτογραφικό οίκο R. Ryborsch. Είχε εκδοθεί μόλις το 1994 και ήταν ο αναλυτικότερος χάρτης της αγοράς (κλίμακα 1:500.000!)· πράγμα που παρείχε τη δυνατότητα αναγραφής ονομάτων ακόμη και βραχονησίδων. Στην επίμαχη θαλάσσια περιοχή, στις μεν τουρκικές βραχονησίδες προσετίθετο στην (με λατινική γραφή) ονομασία τους η συντομογραφία «Ad» (Ada=Νήσος), στις δε ελληνικές: «N» (=Νήσος). Με έκπληξη, διαπιστώσαμε ότι τα Ιμια αναγράφονταν ως «N. Limnia» (που είναι και η ορθή, μη παρεφθαρμένη φωνητικά, ελληνική ονομασία)! Κι αυτό, σε έναν επίσημο τουρκικό χάρτη, που κυκλοφόρησε δύο μόλις χρόνια πριν από την κρίση στα Ιμια…
Ενημέρωσα τον πρέσβη και το υπουργείο Τύπου, στο οποίο και απέστειλα 30 από τα αντίτυπα του χάρτη, που σπεύσαμε να εξασφαλίσουμε στην ελεύθερη αγορά. Επίσης, προμηθεύσαμε με αντίτυπα τόσο τους ξένους ανταποκριτές όσο και 5 τουρκικές εφημερίδες. Ο διπλωματικός συντάκτης της «Γκιουναϊντίν», Ιμπραχήμ Γκιουντούζ, με αναζήτησε για μια εκτενέστερη ενημέρωση, στη συνέχεια δε η προσκείμενη στις ένοπλες δυνάμεις εφημερίδα του εκυκλοφόρησε (13.6.96) με τον κύριο πρωτοσέλιδο πηχυαίο τίτλο: «Παράλειψη του Καρντάκ σε χάρτη» και υπότιτλο: «Χάρτης που εκπόνησε η Χαρτογραφική Υπηρεσία του Υπουργείου Αμυνας εμφανίζει τις βραχονησίδες Καρντάκ να ανήκουν στην Ελλάδα». Στην πρώτη σελίδα προβλήθηκε και το επίμαχο απόσπασμα του χάρτη-μπούμερανγκ, ενώ και στο σχετικό ρεπορτάζ επισημαινόταν ότι «...η Τουρκία δίνει φοβερά ατού στον αντίπαλο. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο συνεργασίας με τον γερμανικό χαρτογραφικό οίκο, η Χαρτογραφική μας Υπηρεσία ήταν αυτή που καθόρισε τα τοπωνύμια».

Η αλλοίωση
Αμέσως μετά, αρχές του 1997, ο χάρτης επανεκδόθηκε(!) με μοναδική αλλαγή την αντικατάσταση του «N. Limnia» σε «Kardak Ad.». Η απόπειρα αλλοίωσης των ασύμφορων δεδομένων ενός χάρτη που είχε βασιστεί σε ενυπόγραφο δοκίμιό τους (όπως με διαβεβαίωσε ο γερμανικός οίκος αργότερα), προσέλαβε και ευτράπελη διάσταση μια και αφαίρεσαν επιπλέον και την ονομασία «N. Zouka» μιας άλλης μικρής βραχονησίδας, η οποία μάλιστα, κείμενη ΝΑ των Ιμίων, απέχει ακόμη λιγότερο από την τουρκική ακτή. Επειδή όμως δεν βρέθηκε κάποια τουρκική ονομασία, την άφησαν... αβάπτιστη (τουλάχιστον, δεν την εξαφάνισαν)!
Ο χάρτης λοιπόν του 1994 –σε αντιπαραβολή πλέον με την εκ των υστέρων αλλοίωσή του– τεκμηριώνει, ως νεώτερο επίσημο τουρκικό ντοκουμέντο, την από το 1947 μέχρι και το 1995 αποδοχή από την Aγκυρα όσων υπαγόρευαν τα ήδη γνωστά παλαιά ντοκουμέντα για το καθεστώς των Δωδεκανήσων και προδίδει το όψιμο και καινοφανές των τουρκικών διεκδικήσεων.
Σοβαρές άλλωστε επιφυλάξεις για το δίκιο της Αγκυρας στο ζήτημα των Ιμίων δεν δίστασαν να διατυπώσουν τότε όχι μόνο κορυφαίοι Τούρκοι αρθρογράφοι (Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, Ερτουγρούλ Οζκιόκ, Γιαλτσίν Ντογάν, Γκιουνερί Τζιβάογλου) αλλά και τα μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και το σημαντικότερο, ο ίδιος ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ισμαήλ Χακί Καρανταγί, που μίλησε για «μέγα στρατηγικό λάθος». Απόλυτα συμβατός, δηλαδή, και με τη στρατιωτική υπηρεσία που είχε εγκρίνει τον χάρτη του 1994.
Αναφέρθηκα εκτενέστερα στο παραπάνω θέμα, επειδή περιέργως η χώρα μας δεν έχει ακόμη διεθνώς αξιοποιήσει επαρκώς το νέο σημαντικό αυτό τεκμήριο. Ομως, ποτέ δεν είναι αργά· προπάντων δε στις μέρες μας (3 αντίτυπα του χάρτη, που έχω ακόμη στο αρχείο μου, θέτω ευχαρίστως στη διάθεση αρμοδίων φορέων).


Αναδημοσίευση: kathimerini.gr

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Αναστέλλουν την κυκλοφορία τους μετά
απο 1 αιώνα «Το Βήμα» και «Tα Νέα»;



Το τέλος μίας ακόμη ιστορικής επιχείρησης φαίνεται πως φέρνει η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Κι αυτή είναι επιχείρηση Τύπου.
Συγκρότημα όχι μία εφημερίδα. Έκλεισαν τα 7,5 χρόνια που βρισκόμαστε σε μνημόνιο πολλές επιχειρήσεις τύπου. Να ξεκινήσω στις εφημερίδες από την «Ελευθεροτυπία» κι αφού αναφέρουμε την «Απογευματινή» και να καταλήξουμε στον «Ελεύθερο Τύπο», που ξανακυκλοφόρησε και την «Αυριανή». Στην τηλεόραση «χάσαμε» το «Alter» σχεδόν το «Mega» αλλά και τον «902» που πουλήθηκε στον κ. Βρυώνη και λειτουργεί τώρα ως «Ε». Στο ραδιόφωνο ουκ έστιν αριθμός σταθμών που σίγησαν.
Την περασμένη Κυριακή ανήγγειλε (;) το τέλος του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη ο νυν ιδιοκτήτης του με άρθρο του στο Βήμα
Και μιλάμε για έναν οργανισμό που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις.
Για τον οργανισμό που έβγαζε τις εφημερίδες «Ελεύθερο Βήμα» από το 1922 κι «Αθηναϊκά Νέα» από το 1931. Όμως και οι δυο εφημερίδες έκοψαν τη πρώτη λέξη το 1945 για να ξεχαστεί η στήριξη τους στον Μεταξά και τον Χίτλερ.
Οι εφημερίδες που έγιναν ποιο πράσινες κι από το ΠΑΣΟΚ ενώ πριν το 1981 το συγκεκριμένο κόμμα δεν έγινε πάνω μονόστηλο. Το τι ρόλο έπαιξε το συγκεκριμένο συγκρότημα θα το δούμε σε μελλοντικό σημείωμά μου.
Δείτε τώρα το άρθρο της πρώτης σελίδας του «Βήματος της Κυριακής» 29 Ιανουαρίου 2017 σχολιασμένο εύστοχα, με κόκκινα γράμματα, από τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Χριστόφορο Κάσδαγλη στο Blog του. Βγάλτε τα συμπεράσματά σας για το αν και πότε θα απαλλάξει τη χώρα η βδέλλα που είχε πάνω της η Ελλάδα μας σχεδόν έναν αιώνα.
Για όσους πουν γιατί να μη λυπηθώ για τους τόσους άνεργους, θα πω πως λυπάμαι. Όχι για όλους όμως. Παρά για τους υπάλληλους γραφείου, τους τεχνικούς Τύπου και τους εργάτες Τύπου. Κι όχι για όλους του άλλους καθώς σαν «φελλοί»  κάπως θα επιπλεύσουν.
 * * *
ΠΟΙΟΙ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΤΥΠΟ
«’Το Βήµα’ και ‘Τα Νέα’ αναγκάζονται να αναστείλουν εντός των ηµερών την έκδοσή τους για οικονοµικούς λόγους.
Αυτή είναι η βασική αλήθεια: για οικονομικούς λόγους.
Και αυτό γιατί οι πιστώτριες τράπεζες αποφάσισαν να δεσµεύσουν – και δέσµευσαν – προς όφελός τους, έναντι των δανείων που έχουν χορηγήσει, κάθε έσοδο του Οργανισµού, είτε αυτό προέρχεται από την πώληση των εφηµερίδων είτε από την καταχώριση εµπορικών διαφηµίσεων.
Θεωρητικά η διατύπωση είναι σωστή. Κρύβεται ωστόσο ένα τρυκ από πίσω. Τα ίδια θα έλεγε το άρθρο αν ο ΔΟΛ ήταν ενήμερος και οι τράπεζες είχαν σπεύσει κακοπροαίρετα να καταγγείλουν τις δανειακές του συμβάσεις. Τα πράγματα ωστόσο δεν έγιναν έτσι. Τα δάνεια δεν είναι ενήμερα και η διοίκηση του ΔΟΛ έχει αθετήσει πολλές φορές τις δεσμεύσεις της απέναντι στις τράπεζες, ενώ είναι εκτεθειμένη και ως προς τις υποχρεώσεις της προς τρίτους, και πρώτα απ’ όλα προς τους εργαζόμενους σ’ αυτόν.
Ουσιαστικά ο Οργανισµός στερείται κάθε διαθέσιµου πόρου µε αποτέλεσµα να µη δύναται να υποστηρίξει την εκτύπωση των εφηµερίδων του, ούτε βεβαίως να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία των άλλων µέσων που διαθέτει.
Ισχύει.
Κατά τα φαινόµενα οι πιστώτριες τράπεζες, Alpha Bank, Εθνική Τράπεζα, Πειραιώς και Eurobank, αποφάσισαν την ένταξη του Οργανισµού σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης µη λαµβάνοντας καµία πρόνοια για τη συνέχιση των εκδόσεών του. Απέρριψαν ακόµη και το θετικό για αυτές αίτηµα µιας ενδιάµεσης χρηµατοδότησης, η οποία θα διατηρούσε ενεργό το περιουσιακό στοιχείο και την αξία του, τρέχουσα και άυλη, αλώβητη.
Αν και δεν υπάρχει επαρκής πληροφόρηση, η διατύπωση φαίνεται να είναι ακριβής. Υπάρχει ωστόσο ένα κρίσιμο ερώτημα: Η ιδιοκτησία του ΔΟΛ έχει να επιδείξει από τη δική της πλευρά οποιαδήποτε «πρόνοια για τη συνέχιση των εκδόσεών του», ώστε να μέμφεται τρίτους που δεν το έχουν κάνει;
Εναντι, λοιπόν, της ένταξης στο καθεστώς ειδικής διαχείρισης, η οποία αναµένεται να λάβει χώρα τις επόµενες ηµέρες, αφαίρεσαν κάθε δυνατότητα συναλλαγής από τον ΔΟΛ.
Το δυστύχηµα είναι ότι οι τράπεζες αδιαφόρησαν για την τύχη των 500 και πλέον εργαζοµένων, οι οποίοι απλήρωτοι επί µήνες έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειµένου να διασώσουν τις εκδόσεις και τα άλλα Μέσα του Οργανισµού.
Η ένσταση δεν αφορά την ακρίβεια της διατύπωσης. Αφορά το γεγονός ότι για μία ακόμη φορά, όπως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο ιδιοκτήτης χρησιμοποιεί τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις του ως ασπίδα για να προστατευτεί από τους πιστωτές του.
Οι διοικούντες τις τέσσερις τράπεζες, χωρίς καµία αίσθηση ιστορικότητας και δηµοκρατικής ευθύνης, αγνοούν επίσης ότι µε τις σαράφικες επιλογές τους στραγγαλίζουν τις καταξιωµένες στη συνείδηση του ελληνικού λαού φωνές της ευρύτερης δηµοκρατικής παράταξης και επιχειρούν να σβήσουν από τον εκδοτικό χάρτη τις σοβαρότερες εκφράσεις ορθολογισµού και εθνικού συµφέροντος.
Δεν θα ‘πρεπε να περιμένετε, κύριοι του ΔΟΛ, καμία αίσθηση ιστορικότητας, πολλώ δε μάλλον δημοκρατικής ευθύνης, από τους τραπεζίτες. Δεν είναι αυτή η αποστολή τους. Σαράφικες επιλογές ναι, αίσθηση ιστορικότητας και δημοκρατικής ευθύνης όχι.
Δεν αντιλαµβάνονται ότι µαζί µε «Το Βήµα» και «Τα Νέα» θα υποβαθµιστούν αξίες του αστικού µεταπολεµικού συστήµατος και θα καταρρεύσουν βασικές εστίες των Γραµµάτων, της Τέχνης και του Πολιτισµού.
Παρά τις επιμέρους ενστάσεις που θα μπορούσαν να διατυπωθούν από διάφορες πλευρές, προσωπικά θα προσυπέγραφα την παραπάνω διατύπωση σχεδόν ανεπιφύλακτα, ιδίως προσεγγίζοντας το θέμα με όρους πλουραλισμού.
Και µαζί τους βεβαίως η κυβέρνηση και η αξιωµατική αντιπολίτευση που υποκριτικά εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για τη διάσωση των εφηµερίδων αλλά επί της ουσίας αδιαφορούν και δεν συναινούν για την καταθεση µιας τροπολογίας που θα µπορούσε να λύσει προσωρινά το χρηµατοδοτικό πρόβληµα.
Σ’ αυτό το διπλό μέτωπο προς κυβέρνηση και αντιπολίτευση διακρίνω μια στροφή. Σαν να εγκαταλείπεται το υστερικά αντικυβερνητικό εκδοτικό δόγμα των τελευταίων ετών, που έβγαλε τον ΔΟΛ από την κοίτη της (με την καλή έννοια) παράδοσής του. Όσον αφορά τώρα τη λύση του προβλήματος με μία τροπολογία, κατ’ αρχήν δεν ορίζεται το ακριβές περιεχόμενο της ώστε να μπορεί να κριθεί. Θα έλεγα ωστόσο ότι η ίδια η αντίληψη ότι τέτοια θέματα μπορούν να λυθούν με μία τροπολογία επαναφέρουν -αντιθέτως- τον ΔΟΛ στην κοίτη της (με την κακή έννοια) παράδοσής του. Διότι η παράδοση του ΔΟΛ επιδέχεται, καλώς ή κακώς, πολλαπλές αναγνώσεις.
Αλλά, το επαναλαμβάνω, αν πρόκειται να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα του ΔΟΛ, έστω και την ύστατη στιγμή, αυτό πρέπει να γίνει βάσει αρχών και όχι ειδικών φωτογραφικών ρυθμίσεων. Όχι μόνο γιατί στην ουρά περιμένουν και άλλοι εκδοτικοί όμιλοι, αλλά και γιατί αν πρόκειται σ’ αυτή τη συγκυρία να δοθούν λύσεις, αυτές θα έπρεπε να φέρουν το πρόσημο μιας νέας αξιοπιστίας, μοναδική προϋπόθεση ώστε να φανούν ανθεκτικές μέσα στο άγριο σημερινό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον.
Στην πραγµατικότητα οι δύο εφηµερίδες, που εκδίδονται από τη δεκαετία του ’20, φιµώνονται! Η διοίκηση του ΔΟΛ επιφυλάσσεται να αναπτύξει δηµοσίως τα επιχειρήµατά της σχετικά µε τη δίωξη του Οργανισµού.
Από όλα τα παραπάνω δεν προέκυψε ότι οι δύο εφημερίδες φιμώνονται. Αντιθέτως, η επιφύλαξη που διατυπώνει η διοίκηση του ΔΟΛ και η επιμονή της να εμφανίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως δίωξη, μοιάζουν με διατύπωση απειλής. Φυσικά, τα επιχειρήματα που υπόσχεται να παρουσιάσει είναι ευπρόσδεκτα. Αλλά δεν θα ‘πρεπε να επιφυλαχθεί να τα αναπτύξει στο μέλλον, θα περίμενε κανείς να τα παραθέσει στο ίδιο αυτό το φύλλο του Βήματος της Κυριακής, ώστε να υπάρξει η αναγκαία πληροφόρηση των αναγνωστών και της κοινής γνώμης. Αυτός είναι ο ρόλος της εφημερίδας: να ενημερώνει, και όχι να εξαπολύει απειλές προς την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση ή τις τράπεζες.
Οι εργαζόµενοι, όλοι όσοι υπηρέτησαν και υπηρετούν τις αξίες της ακηδεµόνευτης δηµοσιογραφίας, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν, παρά τις αντιξοότητες, τον αγώνα για τη διάσωση του Οργανισµού, των ιστορικών εφηµερίδων και των άλλων εκδόσεών του.
Μακάρι να τα καταφέρουν. Σ’ αυτή τη δίκαιη επιδίωξη που αφορά τον πλουραλισμό της ενημέρωσης και την προάσπιση θέσεων εργασίας, κάθε υπεύθυνος πολίτης, πολύ δε περισσότερο κάθε άνθρωπος του Τύπου, οφείλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι!
Αυτή είναι η υπόσχεσή µας σε όλους εσάς που µείνατε µαζί µας τόσα χρόνια.»

Και το συνολικό σχόλιο του κ. Κάσδαγλη για το συγκεκριμένο άρθρο του «Βήματος της Κυριακής» μάλλον του Στ. Ψυχάρη
Άφησα για το τέλος τον τίτλο: Ποιοι, λοιπόν, στραγγαλίζουν τον Τύπο; Ευλόγως, το κύριο άρθρο του Βήματος δεν δίνει ρητή απάντηση. Ίσως γιατί στο ερώτημα αυτό εμπλέκονται πολλοί περισσότεροι από όσους το άρθρο θέλει να υπονοήσει. Και προφανώς εμπλέκονται και εκείνοι ή εκείνος που συνέταξε το κείμενο.
Κι εδώ προκύπτει η τελευταία ένσταση, που είναι σχετική με τον συντάκτη του -ανυπόγραφου- κειμένου. Κάτι που στη σημερινή οριακή συγκυρία έχει νομίζω τη σημασία του. Είναι μήπως οι εργαζόμενοι στον ΔΟΛ; Παρότι σε μερικά σημεία γίνεται επίκλησή τους, προφανώς όχι. Αν ήταν εκείνοι οι συντάκτες του κειμένου, ασφαλώς θα είχαν και άλλες ευθύνες να καταλογίσουν προς διάφορες κατευθύνσεις, και προπαντός προς την εργοδοσία που τους έχει αφήσει απλήρωτους τόσους μήνες.  Είναι μήπως ο Βασίλης Μουλόπουλος, ο οποίος υποτίθεται ότι έχει αναλάβει τις ευθύνες του οργανισμού; Ούτε αυτό φαίνεται να συμβαίνει, αν κρίνει κανείς με βάση τις διατυπώσεις του κειμένου. Δεν μένει παρά «η διοίκηση του ΔΟΛ», δηλαδή ο Σταύρος Ψυχάρης. Που θα ήταν καλύτερα αν έβαζε την υπογραφή του, και γενικότερα αν αναλάμβανε, λόγω και έργω, το βάρος των ευθυνών του.


Αναδημοσίευση: kasdaglis.wordpress.com

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Εν τρίτον



Τα δύο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τα μαθήματα που πήρε η Αριστερά και η Δεξιά σχολίασε σε άρθρο του, με τον ίδιο τίτλο, στη «Δημοκρατία» της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου ο Μανώλης Κοττάκης
* * *
Την κλασική ανάλυση για τη συμπλήρωση δύο ετών διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τη γνωρίζετε: Βύθισε τη χώρα στην παρακμή. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι άλλο είναι το αμάρτημα της Αριστεράς, η καθήλωση στη στασιμότητα, η παρακμή προϋπήρχε, ας μου επιτραπεί να κάνω μία εντελώς διαφορετική ανάγνωση.
Θεωρώ, αγαπητοί φίλοι, αυτά τα δύο χρόνια μεγάλο μάθημα, και για την Αριστερά και για τη Δεξιά. Για την Αριστερά διότι έζησε με χρονοκαθυστέρηση 26 ετών το δικό της 1989, τη δική της πτώση του τείχους, τη δική της κατάρρευση της αυταπάτης.
Στα ανέμελα χρόνια της αντιπολίτευσης η μπλαζέ προσέγγισή της ήταν: «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Δύο χρόνια μετά το μόνο που κατέστη εφικτό ήταν η πλήρης ενσωμάτωση της Αριστεράς στο καπιταλιστικό σύστημα της οικονομίας της αγοράς: Νομιμοποίησε πλήρως τη φιλελεύθερη ιδεολογία με ιδιωτικοποιήσεις, μεταρρυθμίσεις κ.ά.
Από μία άποψη η Μεταπολίτευση ολοκληρώθηκε. Αρχισε με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τη Ν.Δ. και ολοκληρώνεται με τη νομιμοποίηση του φιλελευθερισμού από την Αριστερά. Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ κανείς πια στο μέλλον δεν δικαιούται να τρέφει αυταπάτες.
Για τη Δεξιά, πάλι, η διετία της Αριστεράς αποτελεί πρώτης τάξεως μάθημα κατά του ελιτισμού. Η «παρένθεση» την οποία ονειρεύτηκαν - σχεδίασαν οι στρατηγικοί νόες της διαρκεί μέχρι σήμερα, εξελίσσεται σε κεφάλαιο και, αν δεν προσέξουν, μπορεί να γίνει και βιβλίο. Οι αφ’ υψηλού προσεγγίσεις τόσο το 1981 με τον Παπανδρέου, η ταχεία πτώση του οποίου προεξοφλούνταν, όσο και το 2015 με τον Τσίπρα οδηγούν σε πολιτικά αδιέξοδα.
Τώρα, όσον αφορά τον Τσίπρα αυτόν καθαυτόν, δύο παρατηρήσεις για τον τρόπο άσκησης της εξουσίας· μία θετική, μία αρνητική. Η θετική είναι ότι ξηλώνει πόντο πόντο το σύστημα της κλεπτοκρατίας που οδήγησε τον τόπο στη χρεοκοπία, κάπως αργά, είναι η αλήθεια-ήταν λαϊκή απαίτηση από το 2004.
Η αρνητική είναι πως δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει το μυαλό του στη διακυβέρνηση παρά μόνο στην εξασφάλιση ενός εκλογικού ακροατηρίου που θα του επιτρέψει να μείνει ισχυρός παίκτης στη δημόσια ζωή. Για να το πω όπως το είπε μία φίλη μου, τέως μεσαία τάξη, «αυτοί σου δίνουν σημασία μόνο αν πειστούν ότι τρως από τα σκουπίδια.
Οι υπόλοιποι δεν τους ενδιαφέρουμε...» Αν αύριο το πρωί γίνουν εκλογές και ο Τσίπρας χάσει αξιοπρεπώς, κανένα πρόβλημα γι’ αυτόν. Για τον εαυτό του έχει γράψει ιστορία, πουθενά στην Ευρώπη δεν κυβέρνησε η Αριστερά. Για την Ελλάδα, όμως, όχι. Δεν έχει καταφέρει να γράψει. Είναι ο πρωθυπουργός του 1/3. Και ας κέρδισε τα εξώφυλλα όλου του πλανήτη.