Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ BANK OF AMERICA: Παταγώδης
αποτυχία για τα προγράμματα "στήριξης"
του Ευρωπαϊκού Νότου



Τόσο η Πορτογαλία όσο και η Ιρλανδία πλησιάζουν στο τέλος των προγραμμάτων στήριξης, τα οποία εφαρμόζουν κατόπιν συμφωνίας με την Τρόικα, και σύντομα θα ανακύψει το ζήτημα του τερματισμού αυτών των προγραμμάτων. Ωστόσο, η επιτυχής… «αποφοίτηση» μιας χώρας από πρόγραμμα του ΔΝΤ είναι δύσκολη, ενώ τα εμπειρικά στοιχεία σχετικά με την επιτυχία προηγούμενων προγραμμάτων του ΔΝΤ είναι στην καλύτερη περίπτωση ασαφή, τονίζει σε έκθεσή της η Bank of America. Ο μοναδικός τρόπος να αξιολογηθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα η επιτυχία αυτών των προγραμμάτων στήριξης είναι, σύμφωνα με τους οικονομολόγους της BofA, η εξέταση των ακόλουθων κριτηρίων: α) αν το ΔΝΤ κατάφερε να αποτρέψει τη χρεοκοπία μιας χώρας, β) αν οι χώρες κατάφεραν να αποκτήσουν ξανά.... ανεξάρτητη πρόσβαση στις αγορές, μετά την εφαρμογή των προγραμμάτων, γ) αν οι χώρες που εφάρμοσαν κάποιο πρόγραμμα του ΔΝΤ υπήρξαν επιτυχείς στην αποκατάσταση ανισορροπιών, όπως το χρέος και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και δ) αν επετεύχθη οικονομική ανάκαμψη μετά την εφαρμογή των προγραμμάτων, τα οποία έχουν ως στόχο να δώσουν ώθηση στο ΑΕΠ μέσω της εφαρμογής δομικών μεταρρυθμίσεων.
Το εύρημα των αναλυτών της BofA είναι ότι τα προγράμματα αυτά σημειώνουν μικρή μόνο επιτυχία, σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια, τονίζουν ωστόσο ότι χρειάζεται προσοχή όταν αποτελέσματα από το παρελθόν επιχειρείται να συγκριθούν με τα σημερινά προγράμματα που εφαρμόζουν χώρες της Ευρωζώνης.
Κατά πρώτον, οι χώρες της ευρωζώνης έχουν την ιδιαιτερότητα ότι δεν μπορούν να προσαρμόσουν τη νομισματική τους πολιτική με βάση τις ανάγκες τους. Κατά δεύτερον, τα περισσότερα προγράμματα του ΔΝΤ στο παρελθόν σχεδιάστηκαν για αναδυόμενες οικονομίες, σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Επίσης, ο σχεδιασμός αυτών των προγραμμάτων έχει εξελιχθεί στην πάροδο του χρόνου. Τέλος, τα προγράμματα που εφαρμόζονται στην Ευρωζώνη δεν έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά από το ΔΝΤ, αλλά η ευθύνη μοιράζεται μεταξύ του Ταμείου, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ.
Σε κάθε περίπτωση, το πιο σημαντικό επιχείρημα για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στην Τρόικα ήταν η εμπειρία που διαθέτει σε επίπεδο σχεδιασμού και επίβλεψης. Και πάλι, όμως, από τη σύγκριση μπορούν να προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Είναι σημαντικό να ληφθεί υπόψη ότι η έρευνα σχετικά με τα αποτελέσματα των προγραμμάτων του ΔΝΤ αντιμετωπίζει μία σημαντική δυσκολία: να καταφέρει να διαχωρίσει ποια αποτελέσματα οφείλονται στο πρόγραμμα καθαυτό και ποια οφείλονται σε άλλους παράγοντες. Ο βαθμός αποτελεσματικότητας αυτού του διαχωρισμού αποτελεί σοβαρό παράγοντα απόκλισης, μπορεί να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την ορθότητα των συμπερασμάτων και αποτελεί τη βασική αιτία για την ασάφεια των αποτελεσμάτων που καταγράφονται στη διεθνή βιβλιογραφία, αναφέρει η έκθεση.
Για παράδειγμα, τα στατιστικά αναφορικά με τις χρεοκοπίες ενδέχεται να αποπροσανατολίζουν, στο βαθμό που δεν αντανακλούν με σαφήνεια το κατά πόσο ένα πρόγραμμα εφαρμόστηκε με συνέπεια. Αν και μόνο το 7% των προγραμμάτων ακολουθήθηκε από κάποια χρεοκοπία, το 42% όλων των περιστατικών χρεοκοπίας αφορούσε χώρες που βρέθηκαν σε πρόγραμμα του ΔΝΤ κάποια στιγμή μεταξύ του 1952 και του 2008 (συνολικά 538 προγράμματα). Επιπλέον, μεγάλο ποσοστό των προγραμμάτων του ΔΝΤ που απέτυχαν και οδήγησαν σε κάποιου είδους χρεοκοπία/ αναδιάρθρωση, χαρακτηρίστηκαν από μεγάλη αύξηση του δημόσιου χρέους ακόμα και μετά την έναρξη εφαρμογής των προγραμμάτων αυτών.
Ερώτηση 1: Η παρέμβαση του ΔΝΤ συμβάλλει στην επίλυση μιας κρίσης;
Από ακαδημαϊκή σκοπιά, αν και υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ως προς την επίδραση των παρεμβάσεων του ΔΝΤ στην προσαρμογή του ισοζυγίου πληρωμών, δεν υπάρχει συναίνεση σχετικά με την αποτελεσματικότητά τους στο να αποτρέψουν μια νέα κρίση. Έτσι, αν και μερικά από τα βασικά συμπεράσματα στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρουν ότι ένα πρόγραμμα μπορεί να βελτιώσει το εξωτερικό ισοζύγιο μιας χώρας και να μειώσει τις πιθανότητες μια νομισματικής κρίσης, άλλες έρευνες εντοπίζουν μικρή μόνο θετική συμβολή στην αποτροπή μιας νομισματικής κρίσης.
Όταν πρόκειται για κρίσεις κρατικού χρέους, η πιο αξιοσημείωτη προσέγγιση αφορά το πώς τα προγράμματα επηρεάζουν τον κίνδυνο χώρας μεσοπρόθεσμα. Και τα συμπέρασμα είναι ότι τα προγράμματα αυτά αυξάνουν τον κίνδυνο μιας μετέπειτα χρεοκοπίας, στην πενταετία που ακολουθεί την ολοκλήρωσή τους, κατά 1,5%-2% σε σχέση με ένα σενάριο το οποίο δεν θα περιελάμβανε την εφαρμογή τέτοιου προγράμματος. Πάντως, αν και υπάρχουν ακαδημαϊκές έρευνες που δείχνουν ότι ένα πρόγραμμα του ΔΝΤ μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο μιας απότομη διακοπής των κεφαλαιακών ροών, καταγράφονται στη βιβλιογραφία και αποτελέσματα ερευνών που δείχνουν ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να οδηγήσει σε εκροές.
Ερώτηση 2: Τα προγράμματα του ΔΝΤ εξασφαλίζουν επιστροφή στην ανάπτυξη;
Και πάλι, τα συμπεράσματα των ακαδημαϊκών είναι αντιφατικά. Σε γενικές γραμμές όμως, δείχνουν να συμφωνούν ότι η εφαρμογή ενός προγράμματος του ΔΝΤ δεν οδηγεί σε σημαντική ώθηση στην ανάπτυξη. Αν και κάποιος θα περίμενε ότι η ανάπτυξη θα ήταν χαμηλότερη στη διάρκεια ενός προγράμματος (σε μεγάλο βαθμό λόγω δημοσιονομικής λιτότητας) και υψηλότερη μετά τη λήξη του, τα αποτελέσματα απέχουν σημαντικά από αυτή την εικόνα.
Όπως είναι αναμενόμενο, η ανάπτυξη υποχωρεί όσο ένα πρόγραμμα βρίσκεται σε εξέλιξη, ανακάμπτει μεσοπρόθεσμα, αλλά δεν καταφέρνει να φτάσει σε επίπεδα προ προγράμματος, όταν πρόκειται για κλασικές περιπτώσεις κρίσης προϋπολογισμών. Άλλες έρευνες αποκαλύπτουν ότι πράγματι η εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος επιβραδύνει την ανάπτυξη, μετά τη λήξη του όμως η ανάπτυξη είναι μεν βελτιωμένη, αλλά παραμένει μικρότερη από αυτή που θα ήταν αν δεν είχε προηγηθεί το πρόγραμμα.
Ερώτηση 3: Καταφέρνουν τα προγράμματα του ΔΝΤ να προσελκύσουν ιδιωτικά ξένα κεφάλαια;
Και σε αυτή την περίπτωση, δηλαδή στο κατά πόσο μία χώρα καταφέρνει να προσελκύσει ιδιωτικά κεφάλαια από το εξωτερικό αφότου έχει ολοκληρώσει ένα πρόγραμμα προσαρμογής, σαφές συμπέρασμα στη διεθνή βιβλιογραφία δεν υπάρχει. Άλλες έρευνες δίνουν αρνητική απάντηση, άλλες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι πράγματι υπάρχει βελτίωση, ειδικά όταν η μακροοικονομική προσαρμογή είναι επιτυχής. Το ίδιο ισχύει και για το δημόσιο χρέος: δεν υπάρχει καμία ξεκάθαρη ένδειξη ότι ένα πρόγραμμα του ΔΝΤ μπορεί να έχει άμεσο και καταλυτικό ρόλο στο να διευκολύνει την επιστροφή μιας χώρας στις αγορές. Όμως, υπάρχουν ενδείξεις ότι στο βαθμό που ένα πρόγραμμα μπορεί να επηρεάσει θετικά αυτές τις πολιτικές, η επιστροφή στις αγορές διευκολύνεται έμμεσα.
Συμπερασματικά, οι θετικές επιδράσεις των προγραμμάτων του ΔΝΤ κάθε άλλο παρά ξεκάθαρες είναι. Αυτό, όπως σχολιάζει η BofA, δεν σημαίνει ότι τα προγράμματα αυτά είναι άχρηστα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ασφαλές παράδειγμα για το τι θα συνέβαινε χωρίς αυτά, και πιθανότατα η κατάσταση σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν χειρότερη.
Όμως η έλλειψη ξεκάθαρων αποδείξεων είναι αισθητή, ειδικά σε ό,τι αφορά την επίπτωση αυτών των προγραμμάτων στην ανάπτυξη και στη δυνατότητά τους να λειτουργήσουν ως καταλύτες προσέλκυσης κεφαλαίων. Χαρακτηριστικά οι οικονομολόγοι της BofΑ σχολιάζουν πως«αυτό επιβεβαιώνει την άποψή μας ότι η επιτυχία των σημερινών προγραμμάτων στην ευρωζώνη -ειδικά σε περιπτώσεις χωρών με υψηλά επίπεδα χρέους και φτωχές προ κρίσης επιδόσεις στο πεδίο της ανάπτυξης- κάθε άλλο παρά εξασφαλισμένη είναι. Και ότι κάποιες χώρες ίσως χρειαστούν νέα στήριξη, όταν το πρώτο τους πρόγραμμα θα έχει ολοκληρωθεί».



Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Ο κ. Νίκος Δένδιας στο Κολέγιο
Τζον Τζέι της Νέας Υόρκης



Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης & Προστασίας του Πολίτη.κ. Νίκος Δένδιας  βρέθηκε την περασμένη Πέμπτη 12/4 (προαναγγελία της εκδήλωσης αριστερά) στο Κολέγιο Τζον Τζέι  της Νέας Υόρκης για ομιλία του με θέμα "Η ασφάλεια των πολιτών και το κράτος του νόμου."

Η κυρίως αίθουσα ήταν γεμάτη (το Κολέγιο Τζον Τζέι παρέχει εξειδικευμένες σπουδές στην "Ποινική Δικαιοσύνη") και ο Δένδιας αφού επισήμανε οτι  σκοπός του ταξιδιού του στην Αμερική είναι να συζητήσει αντι-τρομοκρατικές τακτικές με το FBI  είπε το απίστευτα βαρετό ποιηματάκι του με... ένα διαρκές ηλίθιο χαμόγελο.

Έδωσε στην Ελλάδα τα εύσημα για την καταπληκτική μας δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την ιστορία κλπ (μεγάλη πρωτοτυπία). Δικαιολόγησε την αστυνομική βαρβαρότητα ως το γράμμα του νόμου που πρέπει να εφαρμοστεί. Επισήμανε ότι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζει τρία (μόνο;!) σημαντικά προβλήματα με κεντρικό το μεταναστευτικό (υπογράμμισε μάλιστα ότι οι ανθρωπιστικές οργανώσεις υπερβάλλουν σε σχέση με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων).
Τα άλλα δύο προβλήματα: εγκληματικότητα (και οι καημένοι απροστάτευτοι πολίτες) και εξτρεμιστές (δεξιοί και αριστεροί). Αφού ξαναεμπεδώσαμε τη θεωρία των δύο άκρων, ήρθε και η ώρα για ερωτήσεις:

- "Ακούσαμε πολλά για τα προβλήματα στην Ελλάδα αλλά όχι και για τα αίτια. Τι συμβαίνει με τους τραπεζίτες; Γι'αυτούς δε δουλεύετε;"

Απάντηση: κενό.

- "Πως σκοπεύετε να αντιμετωπίσετε το γεγονός ότι έχει παρεισφρήσει η Χρυσή Αυγή στους κόλπους της αστυνομίας;

 Απάντηση: κενό. Ψιλοενόχληση στο κοινό.

Απαντήσεις τέλος. Η βραδιά συνεχίστηκε με δεξίωση στην οποία οι διαδηλωτές δε ήταν καλεσμένοι.
Η Αριστερή Κίνηση Νέας Υόρκης είχε προγραμματίσει πικετοφορία έξω από την αίθουσα και μοίρασε φυλλάδια με την ερώτηση "Τι δουλειά έχει ο Νίκος Δένδιας να δίνει ομιλία απόψε στο Τζόν Τζέι, προσκεκλημένος του προέδρου το ιδρύματος και του Κέντρου για τα Διεθνή Ανθρώπινα Δικαιώματα ενώ θα έπρεπε να καταζητείται για εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού;."
Στο κείμενο επισημαίνεται ότι από τη στιγμή που Δένδιας ανέλαβε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη όχι μόνο δημιούργησε ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος, αλλά οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν έχουν τη σφραγίδα του απολυταρχισμού: άκριτη άσκηση βίας εναντίον διαδηλωτών, βασανισμοί κρατουμένων, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συλλήψεις και εκφοβισμοί δημοσιογράφων και ανοχή στους Νεοναζί. Το κείμενο παρουσιάζει με λεπτομέρεια τέτοια περιστατικά που καταγράφτηκαν στο διεθνή τύπο και καλεί τον κόσμο να διαμαρτυρηθεί.

Ένα είναι σίγουρο: πολλοί Έλληνες του εξωτερικού ούτε επαναπαύονται ούτε εφησυχάζουν. Και όποτε και όπως μπορούν επαναλαμβάνουν με ηχηρό τρόπο στους δοσίλογους της κυβέρνησης ότι δεν είναι ευπρόσδεκτοι πουθενά.

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Τρία χρόνια πριν... τρία «μαύρα» χρόνια μετά...



Την περασμένη Τρίτη 23/4 κανονικά ήταν του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Φέτος ως συνήθως (όταν το Ορθόδοξο Πάσχα είναι μετά την συγκεκριμένη ημερομηνία) το γιορτάζουμε την Δεύτερη μέρα του. Φέτος στις 6/5. Εκείνη τη μέρα βρήκε ο ανεκδιήγητος ΓΑΠ, τη μέρα της γιορτής του μια που το Πάσχα ήταν στις 4/4, να μας ρίξει στα σαγόνια του ΔΝΤ και της τρόικας. Αυτή τη μέρα η Ζεζα Ζήκου αρθρογραφίες στην «Οικονομική Καθημερινή» εξιστορώντας τα γεγονότα που μας οδήγησε στην αποφράδα εκείνη μέρα. Ταυτόχρονα παραθέτει τα προσωπικά της συναισθήματα τα οποία και συμμερίζομαι.
*  *  *
Ομολογώ πως θέλω να αλλάξω την ημέρα των γενεθλίων μου. Δεν αντέχω να έχει αμαυρωθεί αυτή η ημερομηνία. Ανήμερα τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, 23 Απριλίου, πανευτυχής η μάνα μου με βάφτισε στην ιστορική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο στο Φανάρι. Δυστυχώς, σαν σήμερα την ίδια ημέρα, πριν από τρία χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελλόριζο άνοιξε την κερκόπορτα στην κόλαση της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ. Πολιτικοί, καθηγητές οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι και ολόκληρο το κατεστημένο αποφάσισαν να ξεχάσουν όσα γνώριζαν. Και εκατομμύρια εργαζόμενοι πληρώνουν το τίμημα αυτής της σκόπιμης αμνησίας.
Ηταν μια ημέρα πικρή για την Ελλάδα η 23η Απριλίου, που ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προσέφυγε στο ΔΝΤ, μια μέρα που θα καταγραφεί ως «μαύρη Παρασκευή 23 Απριλίου» στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας. Οι οικονομικές κρίσεις δεν είναι «θεοδικίες». Δεν είναι παίγνια μιας ανεξέλεγκτης μοίρας. Είναι «Κοινωνιοδικίες». Παρενέργειες δηλαδή ιστορικών δράσεων και επιπόλαιων επιλογών. Ετσι κάθε κοινωνία εκτρέφει τις μορφές κρίσης που αντιστοιχούν στη δομή της, επινοεί τους συγκεκριμένους και «αρμόζοντες» ιστορικούς τρόπους για να τις αντιμετωπίσει και αποκρυσταλλώνει τον δικό της ειδοποιό περί κρίσεως πολιτικό λόγο.
Πώς μας έσυρε στο Καστελλορίζο. Αρχικώς ο Γιώργος Παπανδρέου, αντί να πάρει μέτρα, προτίμησε το «φλερτ»· την Goldman Sachs και την Deutsche Bank. Σύμφωνα με τραπεζικές πηγές, η ελληνική κυβέρνηση ανέθεσε στις δύο αυτές τράπεζες ταυτόχρονα την εντολή να απευθυνθούν στις αγορές για την εξασφάλιση δανεισμού ύψους 25 δισ. ευρώ (private placement). Ωστόσο, η διεθνής πρακτική επιβάλλει ώστε τέτοιες εντολές να δίνονται μόνο σε χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Στο τέλος του 2009 ο αντιπρόεδρος της Goldman, Γκάρι Κον, συνάντησε τον κ. Παπανδρέου στο «Πεντελικόν» της Κηφισιάς. Στις αρχές του 2010 ο τότε επικεφαλής της Deutsche Bank, Γιόζεφ Ακερμαν, επισκέφθηκε το Μέγαρο Μαξίμου. Στις πρωτοβουλίες αυτές εμπλέκονταν πολλοί παράγοντες με προνομιακή πρόσβαση στον πυρήνα της εξουσίας Παπανδρέου. Οι πρωτοβουλίες ναυάγησαν.
Το πραγματικό σοκ για τον Γιώργο Παπανδρέου ήλθε στο Νταβός, στο τέλος Ιανουαρίου του 2010. Επειτα από συζητήσεις με Ελληνες και κυρίως ξένους συνομιλητές του, μεταξύ των οποίων ο νομπελίστας Οικονομίας Τζόζεφ Στίγκλιτζ και ο μεγαλοεπενδυτής Τζορτζ Σόρος, λέγεται πως πείστηκε ότι η δυναμική του δημόσιου χρέους είναι τόσο ισχυρή ώστε δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια καταστροφική χρεοκοπία. Τότε, λέγεται ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σκέφτηκε ότι τα κράτη που φθάνουν στο χείλος της χρεοκοπίας απευθύνονται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Διαπίστωσε όμως ότι τα κεφάλαια που απαιτούνταν προκειμένου η Ελλάδα να αποφύγει την πτώχευση ήταν πέντε φορές περισσότερα από αυτά που μπορούσε να προσφέρει το ΔΝΤ. Αμέσως μετά ο Παπανδρέου επισκέφθηκε τη Μόσχα και το Παρίσι, για να «περικυκλώσει» το Βερολίνο, αφού η καγκελάριος Μέρκελ και η ΕΚΤ αρνούνταν να αποδεχθούν ότι έπρεπε να υπάρξει «ευρωπαϊκή λύση» σε συνεργασία με το ΔΝΤ.
Αλλά ο Παπανδρέου διατηρούσε μυστική επικοινωνία με τον Ντομινίκ Στρος-Καν, αναζητώντας μια φόρμουλα επέμβασης του ΔΝΤ στην Ευρώπη. Την πέτυχε και μετά πήγε στο Καστελλόριζο... Ο Νίκος Παπανδρέου, ο οποίος συμμετείχε αποφασιστικά (αν και πάντοτε παρασκηνιακά) στη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν θιασώτης της προσφυγής στο ΔΝΤ.
Τρία χρόνια μετά, η Ελλάδα έχει γίνει ένα ζωντανό παράδειγμα που βλέπει να στοιχειώνει τον εναέριο χώρο της το φάντασμα του Ιρβινγκ Φίσερ, του κορυφαίου Αμερικανού οικονομολόγου την εποχή της Μεγάλης Υφεσης.
Υστερα από ογδόντα χρόνια, η θεωρία του αποπληθωρισμού χρέους γίνεται και πάλι διάσημη χάρη στην ανεκδιήγητη πολιτική της τρόικας. Ο Φίσερ ήταν εξαιρετικά ευφυής, αλλά και πολύ σαφής, όταν αποκάλυπτε «το μεγάλο παράδοξο», «το κύριο μυστικό των μεγάλων υφέσεων»: «Οσο περισσότερα πληρώνουν οι οφειλέτες, τόσο περισσότερα χρωστούν», «η ίδια η προσπάθεια των ατόμων να ελαφρύνουν το φορτίο του χρέους, αυξάνει το φορτίο αυτό». Το ίδιο ακριβώς παράδοξο παρατηρούμε και στην πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης.
Οσο περισσότερο μειώνονται οι μισθοί για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, τόσο περισσότερο αυξάνεται το πραγματικό χρέος. Αρα το θέμα δεν είναι ότι δεν εφαρμόζουμε σωστά την πολιτική. Απλώς η πολιτική δεν είναι σωστή. Οσο πιο πιστά την εφαρμόζουμε, τόσο χειρότερα αποτελέσματα έχουμε. Για τους πιστωτές, όμως, αποτελεί ευτύχημα, επειδή αυξάνει την αξία των χρημάτων τους και τους επιτρέπει να αγοράσουν πολύ φθηνά οτιδήποτε απαξιώνεται (ανθρώπους, επιχειρήσεις, γη).

Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Η επίσκεψη της «εσωτερικής τρόικας»
στην Ολυμπία Οδό, μια άλλη άποψη



Ως πασαρέλα και φιάσκο χαρακτηρίζει ο πρώην πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων στην Ολυμπία Οδό «Η ΓΑΛΑΡΙΑ» Θόδωρος Τσελεπής, την χθεσινή (25/4) επίσκεψη Σαμαρά - Βενιζέλου και Τσούκαλη, ως εκπροσώπου της ΔΗΜΑΡ, στο Ζευγολατιό, σε εργοτάξιο της Ολυμπίας Οδού.
Ο κ. Τσελεπής καταγγέλλει ότι έχουν μεταφέρει εργαζόμενους από τον «ΜΟΡΕΑ», φορτηγά της εταιρίας «ΣΒΩΛΟΣ» από το λιμάνι της Πάτρας και χωματουργικά μηχανήματα δίχως άδειες, ασφάλειες και πινακίδες, στα οποία έχουν κολλήσει ένα αυτοκόλλητο βαφτίζοντάς τα έτσι μηχανήματα της Ολυμπίας Οδού.
Στη δήλωσή του ο κ. Τσελεπής αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Αν ο Μπεν Άφλεκ γνώριζε τον Σαμαρά θα μπορούσε να σκηνοθετήσει μια νέα επιχείρηση ARGO και να διεκδικήσει εκ νέου το Oscar σκηνοθεσίας αυτή τη φορά για το 2013. Οι χιλιάδες απολυμένοι της Ολυμπίας Οδού πιθανόν να μην την έβλεπαν ποτέ γιατί ακόμα και τα 7 ευρώ για διασκέδαση είναι περιττά έξοδα όταν δεν έχεις να αγοράσεις τα απαραίτητα.
Την Πέμπτη 25 Απριλίου Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, ο Β. Βενιζέλος και ο Ν. Τσούκαλης θα επιθεωρήσουν τα έργα της Ολυμπίας Οδού που επαναξεκινούν.
Αλήθεια βρε ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ποια Ολυμπία Οδός?
Δεν υφίσταται καμία Ολυμπία οδός κανένα έργο.
Δεν υπάρχει σύμβαση σε ισχύ. Υπάρχει μόνο διακοπή εργασιών και τίποτε άλλο.
Εδώ και μερικές βδομάδες στήνεται το σκηνικό της επιχείρησης εξαπάτησης χιλιάδων ανέργων και των οικογενειών τους. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά?
Στην φιέστα που θα παρουσιαστεί ως επανεκκίνηση της Ολυμπίας Οδού μεταφέρονται εργάτες του «ΑΚΤΩΡ» από εργοτάξια του αυτοκινητόδρομου «ΜΟΡΕΑΣ», ντύνονται με γιλέκα της «Ολυμπίας Οδού» βαφτίζονται εργαζόμενοι της «Ολυμπίας Οδού» και θα παριστάνουν πως εργάζονται.
Μεταφέρονται φορτηγά της εταιρίας «ΣΒΩΛΟΣ» από το λιμάνι της Πάτρας, βαφτίζονται φορτηγά της «Ολυμπίας Οδού» και θα κάνουν πως εργάζονται.
Μεταφέρονται χωματουργικά μηχανήματα δίχως άδειες, ασφάλειες και πινακίδες βαφτίζονται μηχανήματα της «Ολυμπίας Οδού» και θα κάνουν πως εργάζονται.
«Προσλαμβάνονται» πρώην εργαζόμενοι της «Ολυμπίας Οδού» που γνωρίζουν τα μέρη ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ για όσο θα διαρκέσει η φιέστα με την υπόσχεση πως θα προτιμηθούν όταν ξανά ξεκινήσει η «Ολυμπία Οδός»
Μεταφέρθηκαν 4 τουλάχιστον ημιφορτηγά 4Χ4 κίτρινου χρώματος του αυτοκινητόδρομου «ΜΟΡΕΑΣ» και με πρόχειρο ταμπελάκι «Ολυμπία Οδός» θα κάνουν πως εργάζονται στα εργοτάξια της «Ολυμπία Οδός».
Όλοι αυτοί όταν τελειώσει το σόου Χατζηδάκη-Σαμαρά-Βενιζέλου-ΔΗΜΑΡ θα επιστρέψουν στην κυριολεξία από κει που ήρθαν.
Ας απαντήσει κάποιος. Γιατί δεν μπορεί κανείς να προσλάβει κανένα εργαζόμενο στην Ολυμπία Οδό? Μήπως γιατί δεν υφίσταται έργο? Γιατί μαζεύουν χιλιάδες βιογραφικά σε σύμβαση παραχώρησης που δεν υφίσταται εξαπατώντας χιλιάδες οικογένειες που ζουν δίχως το παραμικρό έσοδο? Γιατί όλη αυτή η φιέστα? Για να παρουσιαστεί ως αξιόπιστος ο υπουργός? Για να δοθεί το αίσθημα της ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης? Γιατί παρουσιάζουν ως συμφωνία για επανεκκίνηση κάτι που δεν υφίσταται αφού δεν υπάρχει συμφωνία για χρηματοδότηση από τις τράπεζες? Γιατί μιλάνε για επανεκκίνηση όταν ακόμα οι ίδιες οι εταιρίες δεν τα έχουν βρει μεταξύ τους για ξαναμοίρασμα του έργου που μίκρυνε μέχρι την Πάτρα? Γιατί ετοιμάζονται να περάσουν τη νέα σύμβαση παραχώρησης μέσα στο καλοκαίρι?
Μία συμβουλή μόνο. Μην κάνει το λάθος και ζητήσει ο Σαμαράς την άδεια κατεδάφισης της γέφυρας του Μεγανίτη γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Αυτά τα λίγα για το σόου Χατζηδάκη-Σαμαρά-Βενιζέλου-ΔΗΜΑΡ και έπεται και συνέχεια...»

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Χούντα… 2013



Λέει η αντιπολίτευση πως έχουμε Χούντα, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητους Έλληνες δηλαδή. Το ίδιο πιστεύει και η πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού. Ακόμη ακούγεται στ’ αυτιά μου «Η Χούντα δε τελείωσε το ‘73» Οι φιλομνημονιακοί (εγκλωβισμένοι και βολεμένοι πολίτες, βουλευτές και κυβερνώντες) τα λένε υπερβολικά όλα αυτά. Βρήκα άρθρο του κ. Θύμιος Καλαμούκη της Ελληνοφρένειας που αποδεικνύει πως ΝΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΧΟΥΝΤΑ και συγκρίνει τις δυο Χούντες. Αυτή που κήρυξε την 21η Απριλίου 1967 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος μ’ αυτή που ξεκίνησε την 23η Απριλίου 2010 ο Γιωργάκης Παπανδρέου (ΓΑΠ).
*  * *
Τα μέλη της κυβέρνησης δεν είναι συνταγματάρχες, ταξίαρχοι και πολύ περισσότερο στρατηγοί. Είναι στην κυβέρνηση μετά από εκλογές και όχι μετά από την κάθοδο των τανκς. Έχουμε κόμματα, εφημερίδες.  Έχουμε τις βασικές ελευθερίες, λόγου, έκφρασης, συνάθροισης (αν και αυτό συζητείται…). Η χώρα δεν είναι απομονωμένη. Δεν έχουμε Μακρόνησο. Για την ακρίβεια την έχουμε, αλλά άδεια… Δεν έχουμε ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η τηλεόραση είναι έγχρωμη και το σήμα του έθνους δεν είναι ένα πουλί.
Ναι τέτοια Χούντα, δεν έχουμε. Η παραπάνω διευκρίνιση κρίνεται ως  αναγκαία, επειδή κάθε φορά που συγκρίνεται η σημερινή κατάσταση με Χούντα, εγείρονται ενστάσεις και αντιδράσεις, του στυλ, «μα τι λέτε, τότε είχαμε τον στρατό στα πράγματα, τότε είχαμε εξορίες, φυλακίσεις, περιορισμούς κλπ». Ναι σωστά, τότε είχαμε όλα αυτά και άλλα τόσα. Να το ξαναπούμε λοιπόν, τέτοια χούντα δεν έχουμε. Δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε τέτοια χούντα, το 2013.
Στρατιωτική χούντα όπως αυτή της περιόδου 1967- 1974, δεν έχουμε. Έχουμε όμως μια άλλη Χούντα. Ιδιότυπη, συγκαλυμμένη και  εκλεγμένη. Πως προκύπτει Χούντα, εν μέσω «Δημοκρατίας»; Από τα εξής γεγονότα.
Η ενημέρωση του λαού, δεν γίνεται από ένα κρατικό κανάλι και 5 εφημερίδες ελεγχόμενες από την λογοκρισία. Η ενημέρωση γίνεται από  πολλά κανάλια και πολλές εφημερίδες. Κινείται όμως μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, με αυστηρά όρια. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αρκετά επιτρέπονται. Όποιος βγει από αυτό, συνήθως «τρώγεται», με αριστοτεχνικές μεθόδους. Αυτό το πλαίσιο επιτρέπει να βυσσοδομείς κατά των αναλώσιμων πρωθυπουργών, βουλευτών, υπουργών, αλλά απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά, να σχολιάσεις πράξεις εκδοτών, μεγαλοεπιχειρηματιών, καναλαρχών, κρατικοδίαιτων συμφερόντων. Πόσο μάλλον να αποκαλύψεις θέματα σχετικά με την διαπλοκή κράτους- επιχειρήσεων. Εκτός αυτού η life style αντίληψη της πολιτικής, η παραπολιτική ματιά και η προσωποκεντρική οπτική των θεμάτων περιορίζει το εύρος των πληροφοριών και συσκοτίζει την επικαιρότητα. Επιπλέον οι άνθρωποι που παρελαύνουν από τα μικρόφωνα τηλεοράσεων και ραδιοφώνων, δεν είναι περισσότεροι από 100- 150, αναμασώντας απόψεις του ίδιου ιδεολογικού προσανατολισμού, από έναν πληθυσμό 11 εκατομμυρίων. Προπαγάνδα χουντικής αντίληψης, σε αμπαλάζ «πολυφωνίας»!

Η συνάθροιση του λαού
, για θέματα διεκδικήσεων, είναι τυπικώς ελεύθερη, αν και παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθεια της «δημοκρατίας», νε την περιορίσει, σε μια λωρίδα, σε μια πλατεία, σε μια μέρα,  με επιχειρήματα του τύπου, «διαδηλώνουν μειοψηφίες». Παρά την φιλότιμη προσπάθειά τους, οι συγκεντρώσεις διεξάγονται ακόμη. Αλλά δεν διεξάγονται κανονικά. Πόσες από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις των τελευταίων ετών, ολοκληρώθηκαν ομαλά και έστειλαν το μήνυμα που ήθελαν οι διαδηλωτές να σταλεί. Ελάχιστες. Εκτός αυτού, η αδιαφορία της εξουσίας για  την «λαϊκή οργή», η προκλητική αγνόηση των χιλιάδων διαμαρτυρόμενων, οδηγεί σε νέκρωση έναν βασικό κανόνα δημοκρατίας, που λέει: Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αφουγκράζονται τις διαθέσεις του λαού και με κάποιο τρόπο ισορροπούν τις αποφάσεις τους, ώστε να εκτονώνεται το βαρύ κλίμα. Αυτό στην «ελληνική δημοκρατία», της κρίσης δεν γίνεται. Ο λαός διαδηλώνει, διαμαρτύρεται και οι κυβερνήσεις συνεχίζουν απτόητες το έργο τους, αγνοώντας τις λαϊκές διαθέσεις.
Οι νυχτερινές επισκέψεις στις Σκουριές και στην Κερατέα, αστυνομικών δυνάμεων, σπάζοντας πόρτες, δεν συνιστούν στοιχείο δημοκρατικής διαδικασίας. Οι αύξηση της κρατικής καταστολής και αυθαιρεσίας οργάνων της τάξης, με μπουνιές κλωτσιές κατά πολιτών, με τόνους χημικών, με ανελέητο κυνηγητό, δεν είναι δημοκρατία. Οι προληπτικές προσαγωγές, με αστείες αφορμές, δεν είναι δημοκρατία. τα βασανιστήρια στην ΓΑΔΑ, οι μηχανισμοί παρακολούθησης κατά δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων, οι στημένες επιθέσεις λάσπης, δεν είναι δημοκρατία. όταν παραβιάζονται άρθρα του Συντάγματος, όχι με ραδιοφωνικά ανακοινωθέντα, αλλά με τροπολογίες και πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ή ακόμα και δια της διολισθήσεως… Η ανεργία δεν είναι Δημοκρατία. Ούτε η έλλειψη υγείας και παιδείας. Η ανασφάλεια, η αγωνία για την καθημερινότητα δεν είναι δημοκρατία. οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι προσλήψεις μέσω μη κυβερνητικών εταιρειών δεν είναι δημοκρατία.

Όλα τα παραπάνω είναι Χούντα.
Κυρίως και επειδή  συμβαίνουν σε καθεστώς που φέρει τον τίτλο δημοκρατία, κυρίως και επειδή συμβαίνουν το έτος 2013. Επειδή οι κοινωνίες, σύμφωνα με όσα μας λένε, έχουν καταφέρει στον 21ο αιώνα, να διεκπεραιώνουν αλλιώς τις διαφορές τους και επειδή το κράτος υπάρχει για να εγγυάται ελευθερίες, δικαιώματα, κατακτήσεις.
Η δημοκρατία πρέπει και οφείλει να είναι καθαρή δημοκρατία, σωστή δημοκρατία, τυπική δημοκρατία. Στην δικτατορία είναι δεδομένο ότι θα μπουκάρουν στο σπίτι σου τη νύχτα, στην δημοκρατία είναι ανεπίτρεπτο. Στην δικτατορία απαγορεύονται οι διαφορετικές και μειοψηφούσες φωνές, στην δημοκρατία επιβάλλονται.
Η δημοκρατία, δεν μπορεί να είναι ολίγον έγκυος. Ή είναι δημοκρατία, ή δεν είναι.
ΥΓ1. Εννοείται δεν τρέφω αυταπάτες, για την αστική δημοκρατία. Δεν πιστεύω πως είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ελευθερία για όλους. Το αντίθετο, πιστεύω πως είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ελευθερίες για τους λίγους και ψευδαίσθηση ελευθερίας για τους πολλούς. Το θέμα και το νόημα του παραπάνω πονήματος, είναι ότι στην Ευρώπη του 2013, ο άρρωστος καπιταλισμός δεν μπορεί πια να προσφέρει τις μέτριες υπηρεσίες που πρόσφερε κάποτε.
ΥΓ2. Επίσης εννοείται, ότι δεν το έχουν σε τίποτα, όταν κριθεί απαραίτητο, να γίνει το πέρασμα, από την «Δημοκρατική Χούντα», στην αυθεντική. Το κουμπί υπάρχει. Είναι θέμα χρόνου και συνθηκών να το γυρίσει κάποιος.
ΥΓ3. Όπως και να έχει, ο στόχος παραμένει. Μια πραγματική, λαϊκή ουσιαστική Δημοκρατία, των ανθρώπων και των ουσιαστικών αξιών, με ελευθερία, ίσες ευκαιρίες και δικαιοσύνη.

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Ο Αρχιεπισκόπου Κύπρου δέχθηκα απειλές
από την Τρόικα, στην Ελλάδα ποιός;



Φοβερή αποκάλυψη  έκανε ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου. Δεν την είδα πουθενά να δημοσιευτεί πέρα από κάποια blog. Το αναδημοσιεύω κι εγώ βάζοντας τον προβληματισμό μου για το τι έγινε εδώ στην Ελλάδα. Εκβιάσθηκε κανείς; Αν ναι ποιοι; (Στο μυαλό μου πάνε τα δυο συνεταιράκια). Και με τι τους εκβιάζουν; (η Siemens και ο Χριστοφοράκος ήρθαν στο μυαλό μου. Το θέμα είναι πως τα εγγόνια μας θα μαθαίνουν πολλά για τα μαύρα αυτά χρόνια.
*  *  *
Τα είπε έξω από τα δόντια ο προκαθήμενος της κυπριακής εκκλησίας, ο οποίος αναφέρθηκε στην έντονη αντιπαράθεση που ξέσπασε μεταξύ ...
της Εκκλησίας της Κύπρου και της τρόικας, λόγω της προσφυγής του Αρχιεπισκόπου στη δικαιοσύνη, με την οποία ζητά προσωρινό απαγορευτικό διάταγμα διαγραφής των μετοχών της Τράπεζας Κύπρου. «Μας απειλεί η τρόικα πως εάν δεν αποσύρω την προσφυγή μου στη Δικαιοσύνη για το διάταγμα, τότε θα κλείσει και τις δύο τράπεζες της Κύπρου».

Αυτή ήταν η δήλωση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου, η οποία προκάλεσε αντιδράσεις, όταν κλήθηκε να σχολιάσει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, για πάγωμα της διαδικασίας παγώματος διαγραφής μετοχών της Τράπεζας Κύπρου, μετά από αίτημα του Αρχιεπισκόπου.



Αναδημοσίευση: http://www.gkourou.com/2013/03/bomba.html

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Deutsche Welle: Μέρκελ, όπως Χίτλερ;



Συνελήφθη για δεύτερη φορά ο σκηνοθέτης κ. Δημήτρης Κολλάτος με αφορμή δύο πανό που ανάρτησε στο μπαλκόνι του, με τα οποία συνέκρινε την σημερινή Γερμανί με την ναζιστική και την Μέρκελ με τον Χίτλερ.
Όμως τους δυο αυτούς ηγέτες της Γερμανίας δεν τους ταυτίζουν μόνο οι Έλληνες (και πιο πολύ ο κ. Κολλάτος). Ας δούμε τι έγραψε η γερμανική εφημερίδα «Deutsche Welle».
*  * *
Με τίτλο «Μέρκελ, όπως Χίτλερ;», η γερμανική εφημερίδα «Deutsche Welle», αναλύει πώς η εικόνα της γερμανίδας καγκελαρίου συνδέθηκε στην Ευρώπη με τον ηγέτη του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSDAP) και δικτάτορα της Ναζιστικής Γερμανίας, Αδόλφο Χίτλερ.
«Η κρίση του ευρώ ξύπνησε παλιές μνησικακίες. Όλο και περισσότερο η γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ εμφανίζεται στο εξωτερικό ως Ναζί, ακόμα και ως ένας νέος Χίτλερ», γράφει χαρακτηριστικά η  Deutsche Welle και αναρωτιέται: «Μήπως η πολιτική κουλτούρα στην Ευρώπη απέτυχε;».
«Όλο αυτό ξεκίνησε στην Ελλάδα», συνεχίζει το δημοσίευμα και σημειώνει πως «πριν από περίπου τρία χρόνια, εξοργισμένοι Αθηναίοι βγήκαν στους δρόμους, κρατώντας πανό που απεικόνιζε την Μέρκελ να φορά στολή των Ες-Ες».
«Από τότε, η γερμανίδα καγκελάριος δεν αποφεύγει τις ναζιστικές συγκρίσεις στο πρόσωπό της. Τα αυστηρά μέτρα λιτότητας της Μέρκελ για την αντιμετώπιση της κρίσης του ευρώ έκαναν πολλούς διαδηλωτές στην Ευρώπη να τίθενται κατά της Γερμανίας, αφού την βλέπουν ως τη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου», σχολιάζει η Deutsche Welle και προσθέτει: «Εκείνη την περίοδο εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς, όπως το 1944 στο χωριό του Διστόμου, όπου στρατιώτες της Βέρμαχτ βίασαν πολλές γυναίκες και κορίτσια και σκότωσαν το σύνολο του πληθυσμού του χωριού».
«Σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά, πολλοί Έλληνες για ακόμη μια φορά είναι τα θύματα: Το ποσοστό των αυτοκτονιών στη χώρα έχει αυξηθεί κατά το ένα τρίτο, ενώ λιγότεροι από ένας στους δύο νέους στην Ελλάδα έχουν  δουλειά. Υπάρχει πρόβλημα καθημερινής επιβίωσης, καθώς η κρίση επηρεάζει ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού», συνεχίζει το δημοσίευμα.
«Είναι μετά να απορεί κανείς για τις μεγάλες διαδηλώσεις και τις άγριες επιθέσεις κατά των Γερμανών από ελληνικά μέσα;», διερωτάται η γερμανική εφημερίδα.
«Τηλεοπτικές εκπομπές που υιοθετούν τη ναζιστική πολεμική σημειώνουν σήμερα τις καλύτερες αποδόσεις στην Ελλάδα», αναφέρει, μεταξύ άλλων, η  Deutsche Welle.



Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Τα οικονομικά σκάνδαλα της χούντας



Το γεγονός χθες (21/4)  που συγκλόνισε την κοινή γνώμη είναι το γκάλοπ που δημοσίευσε η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Στο γκάλοπ αυτό, που τα αποτελέσματα του δημοσιεύω κι εδώ, το 30% των ερωτηθέντων πιστεύουν πως στη δικτατορία τα πράγματα ήταν καλύτερα. Αυτό ήταν μόδα χρόνια τώρα όπως γράφει κι ο συγγραφές του κειμένου που αναδημοσιεύω. Το κείμενο αυτό έχει ενδιαφέρων γιατί αναφέρεται στη διαφθορά της «χουντικής επταετίας». Εγώ για τα αποτελέσματα του γκάλοπ θέλω να δώσω συγχαρητήρια στους κυβερνώντες την τελευταία δεκαπενταετία που κατορθώσαμε να ξεχάσουμε μια μαύρη περίοδο της ιστορίας μας που τώρα μερικοί, το 30% λέει το γκάλοπ.
*  * *
Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967! 
Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και… η διαφθορά. Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χριστής διοίκησης»…
Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με… επαίνους. «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»… Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973…
Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.
Εν αρχή μια παρατήρηση: Οι ισχυρισμοί περί «λιτού» βίου των δικτατόρων και περί «αδιάφθορης» χούντας βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα παρακμής που εξέπεμπαν αυτοί οι άνθρωποι έπειτα από την αποκαθήλωσή τους. Δεν είναι αυτό επιτομή των εννοιών «αφέλεια» ή «υποκρισία» – κατά περίπτωση;
Παρατήρηση δεύτερη: Όντως, «τα λαμόγια χρειάζονται έναν Παπαδόπουλο»- τουλάχιστον τα εκκολαπτόμενα. Χρειάζονται, για να πάρουν … μαθήματα ταχύτητας, τόσο στη λήψη αποφάσεων, όσο και στη σύναψη καλών «κοινωνικών σχέσεων»…
Προτού καλά- καλά προλάβουν να … ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωμάτων που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Κόλλια. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργικά καθήκοντα αργότερα, το Δεκέμβριο του 1967.
Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς.
Ομολογίες δια στόματος Σάββα Κωσταντόπουλου…
Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση. «Σύμπτωση»: Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διυλιστήριο της χώρας. Επειδή όμως σε θέματα διαπλοκής είναι αναγκαίος κάποιος … πλουραλισμός, το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τάχθηκε στο πλευρό του Νιάρχου.
Τσάμπα οι – ενίοτε άγριες – διαμάχες που μαίνονταν επί χρόνια, για το θέμα αυτό, στο εσωτερικό της «αδιάφθορης» χούντας: Τελικά, το 1972, ο Ωνάσης αποσύρθηκε και το τρίτο διυλιστήριο ανέλαβαν οι Ανδρεάδης – Λάτσης. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.
Προτού «μιλήσουν» τα αποδεδειγμένα στοιχεία, ας δοθεί ο λόγος στον ίδιο τον προπαγανδιστικό … στυλοβάτη της χούντας: Τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωσταντόπουλο. Η δικτατορία είχε συμπληρώσει μισό έτος ζωής, όταν ο Κωσταντόπουλος γνωστοποίησε – με επιστολή- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις του:
«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).
Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του ’73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου ’73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:
«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος)
Η αλήθεια είναι ότι για πολλά από αυτά τα σκάνδαλα … δυνάμεθα μια χαρά να «γνωρίζωμεν» λεπτομέρειες, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ας προτάξουμε όμως τα πιο «light» κρούσματα, προτού παραδοθούμε στον ίλιγγο τον οποίο «εγγυώνται» τα οικονομικά μεγέθη ορισμένων ιστορικών …ξαφρισμάτων.
«Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών». Πολλά μπορεί να εννοούσε ο Κωσταντόπουλος, αλλά ας περιοριστούμε στην οικογενειοκρατία, όπως την τίμησε η κορυφαία «τριανδρία» της χούντας. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος.
Ο βολέψας, του βολέψαντος- αδέλφια, γαμπροί, κουνιάδοι…
Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ.Τέτοια άλματα στην υπαλληλική ιεραρχία, θα τα ζήλευε και ο φημισμένος αθλητής του επί κοντώ, ο Χρήστος Παπανικολάου, o οποίος – ειρήσθω εν παρόδω- το 1967 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Τύνιδα.
Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές- όπως δείχνει και η ψύχωσή του με … το μυστρί. Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. Κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην πλατεία Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες, κλπ. Πρακτικά πράγματα, πολλά χρήματα…
Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και – αργότερα- Βόρειας Ελλάδας. «Αι βέβαιοι μικρολοβιτούραι του Ματθαίου» συμπεριλαμβάνονταν στα πολλά συμπτώματα διαφθοράς του καθεστώτος, που διέγνωσε και κοινοποίησε με επιστολή του στον Κ. Καραμανλή ο γνωστός «γεφυροποιός», Ευάγγελος Αβέρωφ (Οκτώβριος 1968). Κατά τα φαινόμενα, όμως, ο Ματθαίου ήταν … περιστεράκι εν συγκρίσει προς δυο άλλους «εθνοσωτήρες». Τον Ιωάννη Λαδά και το Μιχάλη Ρουφογάλη.
Ο Λαδάς απέκτησε το σκωπτικό προσωνύμιο «κύριος καθαρά χέρια», χάρη στη ροπή του προς τα … θαλασσοδάνειαΟ Ρουφογάλης, αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έγινε διάσημος για δυο βασικές συνήθειές του. Η πρώτη: Με τη γυναίκα του Ντέλλα, φωτομοντέλο που νυμφεύθηκε το ’73, επιδόθηκαν σε «θορυβώδεις δεξιώσεις, δημοσίας εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξιν πλούτου» (εκφράσεις του Σάββα Κωσταντόπουλου). Η άλλη συνήθεια: Η εξασφάλιση δανειοδοτήσεων σε «ημετέρους», φυσικά με επιβάρυνση των κρατικών τραπεζών. Στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1974, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» αποκάλυψε δυο σχετικά έγγραφα του Ρουφογάλη. Μια κατηγορία δανείων αναφερόταν ως «χαριστικά και επισφαλή». Στα «χορηγηθέντα» δάνεια καταγραφόταν ποσόάνω του 1,5 δισεκατομμυρίου και στα «υπό έγκρισιν» πάνω του 1,6 δισεκατομμυρίου δρχ.
Προτού καν κλείσουν ένα μήνα στην εξουσία…
Ας δούμε όμως, με κάποια χρονική σειρά, μερικά από τα χουντικά … κατορθώματα. Προτάσσουμε επτά κινήσεις τους- όλες, σκέτα …ορόσημα.
Πρώτο «ορόσημο»: Σαν …έτοιμοι από καιρό, οι «εθνοσωτήρες» υπέγραψαν την πρώτη τους τερατώδη σύμβαση, προτού καν συμπληρωθεί μήνας από το πραξικόπημα – ναι, τέτοια αδημονία είχαν! Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967 ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής«υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο.
Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης, από αυτές που θα «έφερνε» η εταιρεία.
Ίδια, περίπου, ρύθμιση για τη Litton είχε προωθήσει στη Βουλή το 1966 μια από τις «κυβερνήσεις των αποστατών» – εκείνη του Στεφανόπουλου. Οι αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, όμως, ακύρωσαν το εγχείρημα, το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Για την ακρίβεια, το ανέβαλαν για οκτώ μήνες.
Τι έκανε στην ουσία η Litton, αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Εμπράκτως η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Όμως – όλα κι όλα- η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της!
Η επίσημη εξήγηση του καθεστώτος για λύση της σύμβασης; «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν»…
Αυτό που η χούντα ομολόγησε εμπράκτως, νωρίτερα το είχε δηλώσει ευθαρσώς στο περιοδικό «Ramparts» ο Ρόμπερτ Αλαν, υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα: «Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις».
Ο Αλαν είχε κάθε λόγο να συμπαθεί το δικτατορικό καθεστώς και ουδέποτε έκρυψε αυτή του την …αγάπη. Όταν κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα βασανιστήρια και τις διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων, είπε: «Οι περισσότεροι εξόριστοι και φυλακισμένοι ζουν σε νησιά, όπως είναι η Καταλίνα (σ.σ. θέρετρο στην Καλιφόρνιας). Είναι ελεύθεροι να πηγαίνουν και να έρχονται. Αναπνέουν καθαρό αέρα, βρίσκονται κάθε μέρα σε ωραίο ηλιόλουστο περιβάλλον και απλώς δεν έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».
Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν … θάμα
Δεύτερο «ορόσημο»: Το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η …Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ…
Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί … δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του ’68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του ’69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του ’69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.
Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του ’74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν …θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»…
Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.
Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι.
Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε … 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Η μεγάλη ευεργεσία προς τον κύριο Μακντόναλντ
Ήταν αδύνατον φυσικά να υπολογιστεί πόσοι … αστέρες του καθεστώτος έλαβαν μέρος – με τους ευνοούμενούς τους- σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την «επίβλεψη» πάντως την είχε – όπως προείπαμε- σύσσωμη η … αφρόκρεμα του καθεστώτος. Εάν υποτεθεί ότι το «Τάμα» κλήθηκε να άρει … μια εκκρεμότητα 139 ετών (1829 – 1968), τότε το ποσό που εξαφάνισαν τα αρπαχτικά της χούντας αντιστοιχεί σχεδόν σε τρία εκατομμύρια δρχ για κάθε χαμένο χρόνο! Καθόλου άσχημα…
Κάποιοι ενδεχομένως διερωτώνται πώς «βγήκαν στη φόρα» τα οικονομικά στοιχεία του «Τάματος», προτού καταρρεύσει η χούντα. Η απάντηση είναι απλή: Είχε ήδη αποκαθηλωθεί – προ δυο μηνών- ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει τη «φαυλοκρατία» των «άλλων».
Τρίτο «ορόσημο»: Το 1969 φαίνεται πως οι … μίζες της Litton είχαν ξεκοκαλιστεί. Ήταν λοιπόν ώρα για μία ακόμη μεγάλη, αποικιοκρατική σύμβαση, απ” αυτές που όταν υπογράφονται τρία τινά μπορεί να «μαρτυρούν» για τους διαχειριστές δημόσιου χρήματος: Αν δεν είναι ηλίθιοι, αν δεν νιώθουν – για κάποιο λόγο- εξαναγκασμένοι, τότε σίγουρα κάτι άλλο περιμένουν. Οι δυο τελευταίες εκδοχές φυσικά μπορούν να συνυπάρξουν…
Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικανός πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό απίστευτο.
Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι … χακί φύλαρχοι της στρατοκρατούμενης ελληνικής Μπανανίας, όμως, δεν χαλιναγώγησαν τη γαλαντομία τους. Εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του … Δημοσίου!
Το φοβερό ήταν ότι θα διεκπεραίωναν το έργο γηγενείς υπερεργολάβοι – ο Αμερικανός απλώς θα μεριμνούσε για μελέτες και δάνεια.Εάν ο Μακντόλαντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».
Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει.
«Στεγαστική αποκατάστασις» και θεσμοθέτηση ατιμωρησίας
Τέταρτο «ορόσημο»: Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες. Θα σε πετύχαινε ο αναρχο- κομμουνισμός «ασκεπή» και θα σου άνοιγε το κεφάλι…
Πέμπτο «ορόσημο»: Περίοδος εορτών ήταν, οι «εθνοσωτήρες» αποφάσισαν – ίσως εν όψει πρωτοχρονιάς – να κάνουν άλλο ένα καλό δώρο στον εαυτό τους. Καλό και ωφέλιμο στο … διηνεκές – έτσι τουλάχιστον ήλπιζαν.
Την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 1970, νομοθέτησαν τα «περί ευθύνης υπουργών». Μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι … συνάδελφοί του.
Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες συμπεριέλαβαν κάτι ακόμη στη ρύθμιση: «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.
Εάν επιτύγχανε το κατοπινό εγχείρημα της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», με τον Μαρκεζίνη και τις ελεγχόμενες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα επιβίωνε αυτή η ασυλία που πρόσφεραν στην αφεντιά τους οι συνταγματάρχες. Δυστυχώς για αυτούς, έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατέστη ανέφικτη η «μετάσταση» τέτοιων χουντικών θεσμών στο κοινοβουλευτικό τοπίο.
Έκτο «ορόσημο»: Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).
Αυτό ήταν το δεύτερο χατίρι των συνταγματαρχών προς τον Πάππας. Το πρώτο – πιθανότατα και το μεγαλύτερο – είχε γίνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ΦΕΚ 1968/Α/201). Ήταν το «πράσινο φως» για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.
Ο Πάππας είχε απασχολήσει και για άλλο λόγο, εντονότατα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πριν από το πραξικόπημα: Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ είχαν καταγγείλει ως προνομιακούς … μέχρι αηδίας τους όρους της επένδυσης που είχε κάνει στη Θεσσαλονίκη, με το διυλιστήριο της ESSO, το ’62. Το φθινόπωρο του ’64, μάλιστα, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου επέβαλλε στον Πάππας τροποποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης.
Χρηματοδότησαν και την εκστρατεία του … Νίξον!
Ο Τομ Πάππας ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της χούντας. Τόσο γρήγορα συντελέστηκε η μεταξύ τους οικονομική – πολιτική διαπλοκή, ώστε το 1967, στην κυβέρνηση Κόλλια , διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης ένας προσωπάρχης του επιχειρηματία, ο Παύλος Τοτόμης. Στη συνέχεια ο Τοτόμης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΕΤΒΑ. Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.
«Παράλληλα»; ….Όχι ακριβώς. Κατά τα φαινόμενα ο Πάππας βρήκε τρόπο να ενώσει τις δυο μεγάλες … συμπάθειές του, την ελληνική χούντα και το Νίξον. Με δεσμούς … χρήματος. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον: Ότι η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια.Μετρητά, ζεστά- ζεστά… Είχαν «ζεσταθεί» από τη συνεχή κίνηση!
Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ” εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.
Έβδομο «ορόσημο»: Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 1972. Ο Παττακός έδωσε εντολή να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Ποια κρέατα; Της Αργεντινής. Αυτά που «μαύριζαν», αυτά που θα «ξέμεναν». Τα γνωστά και ως «κρέατα Μπαλόπουλου». Μαζί με το «Τάμα», ίσως το πιο … εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας!
Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός κι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο … πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο!
Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δυο, ήταν πως χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών…
Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά, εκείνα της Αργεντινής. Η προαναφερθείσα εντολή του Παττακού ήταν γραπτή και αναγνώστηκε στο δικαστήριο.
Ο Μπαλόπουλος έγινε σλόγκαν και … στα γήπεδα
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του ’74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «Τάματος»: Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς, η ανατροπή του Παπαδόπουλου.
Κάπως έτσι έμεινε στην … Ιστορία το όνομα του Μπαλόπουλου, τον οποίον περιέβαλαν επίσης επίμονες φήμες για ατασθαλίες στον ΕΟΤ, όταν ήταν γραμματέας του οργανισμού.
Το σκάνδαλο των κρεάτων ενέπνευσε και τους … φιλάθλους. Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε καλά, η κερκίδα τον αποκαλούσε με ευκολία«βόδι Αργεντινής» ή «κρέας του Μπαλόπουλου».
Μέσα σε αυτή τη … θύελλα των σκανδάλων, φάνταζαν «παρωνυχίδες» ήσσονος σημασίας οι απ” ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες. Όσο για τη «λιτή» ζωή που έκαναν οι συνταγματάρχες και οι δικοί τους άνθρωποι, θα άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς τις εξιστορήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, τόσο για τη δική της ντόλτσε βίτα, όσο και για τη χλιδή της διαμονής της ίδιας και της Δέσποινας Παπαδοπούλου στο Παρίσι, όταν – κάποια στιγμή- το επισκέφθηκαν οι δύο τους.
Για την συνηθισμένη εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:
«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).
«Χαβιάρι Περσίας και παγωμένα καβούρια Αλάσκας»
Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ” όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».
Για την Ιστορία: Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν προβεβλημένοι επιχειρηματίες, όπως οι Λάτσης και Κιοσέογλου. Στο γάμο τους; Το … αδιαχώρητο. Θυμάται η Ντέλλα: «Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων “Τιτάν” με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία».
Αυτή ήταν λοιπόν η … αδιάφθορη δικτατορία! Αναμφιβόλως, η χούντα μετέφερε … πολύ μακριά τη σκυτάλη της διαφθοράς, την οποία – για να είμαστε ακριβείς- παρέλαβε από τα προγενέστερα χρόνια.
Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Siemens» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα… κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που – κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.
Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα … αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε…
Εάν λοιπόν όλα αυτά στιγμάτισαν την εικοσαετία 1954- 1974, γιατί σήμερα τόσα στόματα πιπιλίζουν μονότονα την «καραμέλα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το …’74 και είχαν μαμά τη Μεταπολίτευση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που θεωρεί σωστή...




Αναδημοσίευση: http://olympia.gr/2013/03/29/%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B4%CE%B1%CE%BB%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82/

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Όχι άλλο φως στο τούνελ...



Με το «φως στην άκρη του τούνελ» που βλέπουν κατά καιρούς αυτού που μας κυβερνάνε ασχολήθηκε σε άρθρο του ο Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή» της περασμένης Τετάρτης 17 Απριλίου.
*  * *
«Εν δε τω πορεύεσθαι εγένετο αυτόν εγγίζειν τη Δαμασκώ, και εξαίφνης περιάστραψεν αυτόν φως από του ουρανού, και πεσών επί την γην ήκουσε φωνήν λέγουσαν...». Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής οι απόστολοι του έθνους δεν μας λένε ότι ακούνε φωνές, όπως άκουσε ο απόστολος των εθνών Παύλος και μεταστράφηκε στον χριστιανισμό. Μας λένε μόνο ότι βλέπουν φως. Οχι στον ουρανό, αλλά στο βάθος του τούνελ εντός του οποίου πορευόμαστε, άπιστοι εμείς και τυφλοί, σαν τον Σαούλ πριν γίνει Παύλος. Τελευταίος στη χορεία των αγγελιαφόρων του φωτός ο κ. Στουρνάρας. Το είδε κι αυτός να ξεμυτάει, αν και δεν αποσαφήνισε με ποιας εμβέλειας τηλεσκόπιο το διέκρινε.
Ας είναι. Καλή καρδιά χρειάζεται. Υπομονή. Και θετική σκέψη. Αλλά και η καλούτσικη σχέση με το χιούμορ δεν περιττεύει. Διότι αν στρωθεί κανείς να μετρήσει πόσοι μέχρι τώρα ξεγελάστηκαν (ή ξεγέλασαν) λέγοντας πως είδαν φως στην άκρη του τούνελ, θα μελαγχολήσει. Πρώτα θα θυμηθεί τις διαβεβαιώσεις των Παπανδρέου (τόσο του χρονικώς απόμακρου Ανδρέα όσο και του γεωγραφικώς μεμακρυσμένου Γεωργίου) ότι αυτό που φαίνεται στο βάθος δεν είναι φανός θυέλλης, αλλά ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, φωτοδότης και θερμαντικός. Υστερα το ίδιο φως άστραψε στα μάτια του κ. Παπακωνσταντίνου. Επειτα στο βλέμμα του κ. Βενιζέλου. Κατόπιν στους οφθαλμούς
Αφού, λοιπόν το είδαν όλοι αυτοί, είπε και ο κ. Στουρνάρας να πάρει την παρακαμπτήριο προς τη Δαμασκό, ενόσω όδευε προς Βρυξέλλες. Κι άστραψε φως και γνώρισε ο υπουργός το μέλλον μας: ασφαλές, μεταρρυθμισμένο, λαμπρό. Περίπου όπως περιέγραψε το παρόν μας ο πρωθυπουργός στο έκτακτο τηλεοπτικό διάγγελμά του (μόνον έτσι «συνομιλεί» πια με τον λαό του), όπου και επέλεξε το ύφος του καθηγητή που απευθύνεται σε δύστροπα και οκνηρά μαθητούδια. Δεν ξέρω τίνος συμβουλή είναι το πατερναλιστικό στυλ, δεν προσθέτει πάντως κύρος στα πρωθυπουργικά λεγόμενα.
Πόσοι αναγνώρισαν άραγε τον βίο τους, την καθημερινότητά τους, σαν τμήμα της ωραίας εικόνας που ζωγράφισε ο κ. Σαμαράς; Πόσοι ένιωσαν ότι όντως τους αφορούσαν όσα χαρμόσυνα έλεγε, για μια Ελλάδα που πια τη ζηλεύουν οι τρίτοι αντί να τη χαρακτηρίζουν παράδειγμα προς αποφυγήν; Εντάξει. Τα πράγματα δεν είναι κατάμαυρα. Σίγουρα δεν είναι μαύρα και δεν θα γίνουν ποτέ για τους λιγοστούς που έχουν μονίμως εξασφαλισμένα κάποια πλεονεκτήματα, ενώ είναι γκρίζα για όσους δεν ξεκοκάλισαν ακόμα το απόθεμά τους. Οι άλλοι, ωστόσο, οι πάμπολλοι, ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι και άλλοι τόσοι που δουλεύουν «ελαστικά», ξεκρέμαστοι, και πληρώνονται έναντι, ποιο λόγο έχουν να εμπιστευτούν την όραση όσων τους υποδεικνύουν φως στην άκρη του τούνελ και τη γλώσσα όσων τους διαβεβαιώνουν ότι τα δύσκολα πέρασαν; Εχουν, άλλωστε, δικά τους μάτια για να βλέπουν, δικά τους αυτιά για ν’ ακούνε. Και γλώσσα δική τους για να πουν την αλήθεια τους. Εστω κι αν δεν θα μεταδοθεί σε έκτακτο διάγγελμα και σε εθνικό δίκτυο.

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Βυθιζόμαστε!!! (Αθήνα και Λάρισα)


















«Εδώ και μήνες παρακολουθούμε μια συντονισμένη επιχείρηση απαξίωσης της Η χώρα μας βρίσκεται άλλοτε στα ''πάνω'' της και άλλοτε στα ''κάτω'' της - όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά.

Ορισμένες περιοχές της Ελλάδας βυθίζονται και άλλες ανυψώνονται στο πέρασμα του χρόνου, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις δορυφόρων από το διάστημα, όπως ανακοίνωσε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA).

Χρησιμοποιώντας δεδομένα ραντάρ που συνέλεξαν οι δορυφόροι ERS-1 και ERS-2, ένα νέο πρόγραμμα επεξεργασίας, με την ονομασία "Wide Area Processor" (WAP), κατέγραψε τη διαχρονική παραμόρφωση του εδάφους στη διάρκεια περισσότερων από δέκα ετών, διαπιστώνοντας, ότι ορισμένες περιοχές της Ελλάδας βυθίζονται κατά περίπου 10 χιλιοστά ανά έτος.

Πού ανιχνεύτηκε η υψηλότερη καθίζηση
Υψηλή καθίζηση, μεταξύ άλλων, ανιχνεύθηκε στην Αθήνα, στη Λάρισα και γύρω από τον Κορινθιακό κόλπο. Τόσο καθίζηση όσο και ανύψωση, εντοπίστηκαν μέσα και γύρω από την πόλη της Θεσσαλονίκης, όπου οι τάσεις παραμόρφωσης ήσαν ανάμικτες.Ο νέος ευρωπαϊκός επεξεργαστής δεδομένων δημιουργεί χάρτες της παραμόρφωσης της Γης, από τα δορυφορικά δεδομένα των ραντάρ, με περισσότερη ακρίβεια από ποτέ. Αυτοί οι χάρτες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανίχνευση και την παρακολούθηση των γεωλογικών φαινομένων.

Όπως τονίζει η ESA, η γη κάτω από τα πόδια μας δεν είναι πάντα σταθερή. Σε ορισμένες περιοχές, το έδαφος βυθίζεται ή υποχωρεί, λόγω της εξόρυξης μεταλλευμάτων, των σεισμών και της εξόρυξης φυσικού αερίου, μεταξύ άλλων παραγόντων.

Υπάρχουν επίσης περιοχές που υφίστανται ανύψωση, η οποία μπορεί να προκαλείται από την υπόγεια διόγκωση των ηφαιστείων ή από τη σύγκρουση μεταξύ των τεκτονικών πλακών.

Η μέτρηση αυτών των γεωμορφολογικών αλλαγών δεν είναι πάντα εύκολη, ειδικά όταν αυτές συμβαίνουν σε μέρη που δεν είναι εύκολα προσβάσιμα.

Δυνατότητα παρακολούθησης σεισμικών κινδύνων και ηφαιστείων
Όμως τα ραντάρ των δορυφόρων που ασχολούνται με την παρατήρηση της Γης, μπορούν από ψηλά να χαρτογραφήσουν αυτές τις αλλαγές με ακρίβεια χιλιοστού. Για να το επιτύχει αυτό, ο WAP εφαρμόζει μια τεχνική της συμβολομετρίας. Με το συνδυασμό εικόνων που αποκτήθηκαν με την πάροδο του χρόνου, είναι δυνατό να εκτιμηθούν οι παραμορφώσεις του εδάφους με μεγάλη ακρίβεια.

Το επόμενο βήμα θα είναι να εφαρμοστεί η ανάλυση του WAP σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Επιπλέον, ο WAP έχει σχεδιαστεί για να επεξεργάζεται τα δεδομένα από διάφορους αισθητήρες, έτσι ώστε να μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν οι πληροφορίες και από άλλους δορυφόρους (Envisat, ALOS, TerraSAR-Χ και τον μελλοντικό Sentinel-1).

Οι νέες αυτές δυνατότητες θα επιτρέψουν τη συγκέντρωση πολύτιμων γεω-πληροφοριών για την, από το διάστημα, παρακολούθηση των σεισμικών κινδύνων, των ηφαιστείων, των πεδινών παράκτιων καθιζήσεων, της άμυνας κατά των πλημμυρών και των υδρογεωλογικών κινδύνων όπως οι κατολισθήσεις.

Ο βελτιωμένος WAP αναπτύχθηκε από το Γερμανικό Κέντρο Αεροδιαστημικής (DLR) στο πλαίσιο του έργου της ESA ''GSE Terrafirma''.




Αναδημοσίευση: http://to-synoro.blogspot.gr/2013/04/blog-post_3710.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/HdYIr+%28to+synoro%29

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Γυναίκες δημοσιογράφοι
υπέρ της Ζωής Κωνσταντοπούλου



Αυτή την εποχή συνεδριάζει η επιτροπή για να διευρυνθούν οι ευθύνες για την απόκρυψη  της «λίστας Λαγκάρντ» από τον κ . Παπακωνσταντίνου. Και μόνο από αυτόν κι όχι κι από τον κ Βενιζέλο όπως πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ ή και τους κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίονου όπως πρότειναν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η «Χρυσή Αυγή». Ο κ. Παπκωνσταντίνου παραπέμφθηκε ομόφωνα μετά από την επιμονή της κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου στην
«επιτροπή θεσμών και διαφάνειας» (απ’ όπου και η φωτογραφία). Τώρα στην προανακρίτική επιτροπή για τη «Λιστα Λαγκάρντ», που σοφά την τοποθέτησε ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως αντιμετωπίζει τους μάρτυρες με την ίδια μαχητικότητα και γίνεται επικίνδυνη για το σύστημα. Μετά απ’ όλα αυτά γα ανηθικότητα του δημόσιου λόγου που έχει στοχοποιήσει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνουν λόγω δεκάδες γυναίκες δημοσιογράφοι που συνυπογράφουν σχετική ανοιχτή επιστολή. Την οποία και συνυπογράφω (όπως πιστεύω κι άλλοι άνδρες)
Το κείμενο έχει ως εξής:
* * *
 «Εδώ και μήνες παρακολουθούμε μια συντονισμένη επιχείρηση απαξίωσης της βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωής Κωνσταντοπούλου: επιλεκτικές «διαρροές» στα μέσα ενημέρωσης αποσπασμάτων των διαλόγων της Προανακριτικής για τη λίστα Λαγκάρντ, μονομερή ρεπορτάζ, απαξιωτικά σχόλια για την προσωπικότητά της και τη μέθοδο εργασίας της ως νομικού και μέλους της επιτροπής (πρόσφατα την αποκάλεσαν "θηλυκό Ιαβέρη", αλλά και "χυδαίο υποκείμενο"). Αποκορύφωμα αυτής της επιχείρησης, το σεξιστικό άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη στο «Βήμα» της Κυριακής της 7ης του Απρίλη, όπου -στη χυδαιότερη ώς τώρα εκδοχή της- παρουσιάζεται η θεωρία των δύο άκρων. Η μαχητική βουλευτίνα της Αριστεράς εξισώνεται με τον ναζιστή Ηλία Κασιδιάρη. Από την άρρωστη αυτή εξίσωση προκύπτει «το ερμαφρόδιτο τέρας Ζωή Κασιδιάρη»!
Ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι και μαχόμενες γυναίκες στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, θεωρούμε απαράδεκτη τη στράτευση συναδέλφων μας σε αυτή την πρωτοφανή επιχείρηση: στοχεύει στην πολιτική εξόντωση μιας μάχιμης νέας βουλευτίνας και, εντέλει, στη διαστρέβλωση του πολιτικού λόγου της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την απαξίωση του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Καταδικάζουμε δημόσια τον λαϊκισμό, τη βαρβαρότητα και την ανηθικότητα αυτού του «δημοσιογραφικού» λόγου. Καταδικάζουμε τα ρεαλιστικά και τα μεταφορικά (αλλά εξίσου βίαια και εξίσου τρομακτικά) χαστούκια που δίνουν σε βουλευτίνες οι όποιοι Κασιδο-Πρετεντέρηδες. Καλούμε τα Διοικητικά Συμβούλια των Ενώσεών μας να πάρουν δημόσια θέση, να μην νομιμοποιήσουν, τουλάχιστον ηθικά, την έκπτωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος, να υπερασπιστούν τους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας και να προστατεύσουν το κύρος του κλάδου μας.

Πόπη Χριστοδουλίδου, μέλος Δ.Σ. ΕΔΟΕΑΠ, πρόεδρος του ΤΥΠ, Αλεξάνδρα Χρηστακάκη, μέλος Δ.Σ. ΠΟΕΣΥ, Ανθή Παζιανού, γραμματέας Δ.Σ. Σωματείου Εργαζομένων ΜΜΕ Λέσβου, Κατερίνα Κατή, Ευγενία Λουπάκη, Λίνα Γιάνναρου, Ντέπυ Γκολεμά, Ματίνα Παπαχρηστούδη, Τζώρτζια Κοντράρου, Αφροδίτη Τζιαντζή, Φωτεινή Λαμπρίδη, Νινέτα Βιδάλη, Ελεάννα Ροζάκη, Λαμπρινή Χ. Θωμά, Αγγέλα Νταρζάνου, Δώρα Σαρρή, Ελευθερία Αλαβάνου, Τζούλι Τσίγκα, Χριστίνα Βίδου, Αννα Σαμπατακάκη, Ελένη Βασιλάκη, Ντάνι Βέργου, Χριστίνα Παπασταθοπούλου, Αλίκη Μάτση, Δήμητρα Κακαουνάκη, Μαρία Δήμα, Ελένη Γκρούη, Βίκυ Καπετανοπούλου, Αθηνά Κουφοπάνου, Θεοδώρα Αγουρίδου, Μαρία Λούκα, Βασιλική Σιούτη, Ιωάννα Ηλιάδη, Γεωργία Φάσσου, Κατερίνα Μπακιρτζή, Σταυρούλα Πουλημένη, Ανζελίκ Κουρούνις, Ειρήνη Προμπονά, Μάγδα Κλαυδιανού, Αναστασία Γιάμαλη.»



Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Το πείραμα που έλυσε το πρόβλημα της φτώχειας



Φανταστείτε μία πόλη στης οποίας τους κατοίκους η κυβέρνηση θα πρόσφερε σταθερό εισόδημα διαβίωσης, ανεξάρτητα από το ποιοι ήταν και τι έκαναν. Αυτό ακριβώς συνέβη πειραματικά, για μία χρονική περίοδο 4 ετών κατά τη δεκαετία του 1970, στον Καναδά, όταν κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση αποφάσισαν να διασφαλίσουν ένα εγγυημένο μίνιμουμ εισόδημα στις φτωχότερες οικογένειες της πόλης Ντοφίν της Μανιτόμπα.
Λίγα πράγματα έχουν γίνει γνωστά σχετικά με τα αποτελέσματα του πειράματος στη μικρή πόλη αγροτών, καθώς η καναδική κυβέρνηση για άγνωστους λόγους προτίμησε να μη δημοσιοποιήσει τα πορίσματα.
Έπειτα, όμως, από πενταετή έρευνα και επίμονο αγώνα, η καθηγήτρια και κοινωνική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα, Έβελιν Φόρτζετ, κατάφερε το 2009 να βρει πρόσβαση στα σχετικά αρχεία. Και αυτό που εξήγαγε ως συμπέρασμα ήταν ότι το εν λόγω πειραματικό πρόγραμμα θα μπορούσε να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει με εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας.
Σε αντίθεση με το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, η οποία απευθύνεται μονάχα σε άτομα τα οποία πληρούν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, το σχέδιο «Μίνιμουμ Εισόδημα» απευθυνόταν σε όλους, όντας το πρώτο και το μόνο τέτοιου τύπου ανοικτό πρόγραμμα κοινωνικής στήριξης που τέθηκε ποτέ σε λειτουργία, όχι μόνο στον Καναδά, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, τερματίστηκε αναπάντεχα το 1978, όταν ο Καναδάς επλήγη από ισχυρή οικονομική ύφεση.
Αρχικά, το πείραμα είχε συλληφθεί ως πιλοτικό πρόγραμμα το οποίο αφορούσε στην αγορά εργασίας. Αυτό που ήθελε να μάθει η κυβέρνηση ήταν τι θα συνέβαινε αν ο καθένας ξεχωριστά στην πόλη λάμβανε ένα σταθερό εισόδημα και, ειδικότερα, εάν οι άνθρωποι θα εξακολουθούσαν να θέλουν να εργαστούν. Και αποδείχτηκε πως όντως οι άνθρωποι δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν τις εργασίες τους.
Δύο μονάχα τμήματα της εργατικής δύναμης της μικρής πόλης μείωσαν το χρόνο εργασίας τους ως αποτέλεσμα του προγράμματος: οι μητέρες και οι έφηβοι. Οι μεν λόγω του ότι είχαν πλέον τη δυνατότητα να περάσουν περισσότερο χρόνο με τα νεογέννητα βρέφη τους και οι δε επειδή η πίεση να συνεισφέρουν στο εισόδημα των οικογενειών τους δεν ήταν πια τόσο πιεστικό.
Στην περίοδο κατά την οποία βρισκόταν σε ισχύ το πρόγραμμα, οι επισκέψεις στα νοσοκομεία μειώθηκαν κατά 8.5%: λιγότερα εργατικά ατυχήματα, λιγότερες επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων λόγω αυτοκινητιστικών ατυχημάτων και περιστατικών οικογενειακής βίας, αλλά και λιγότερα προβλήματα ψυχιατρικής φύσεως.
Με σημερινούς όρους, μία αντίστοιχη μείωση της τάξης του 8.5% στα περιστατικά ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ολόκληρο τον Καναδά θα απέφερε στην κυβέρνηση 4 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Εάν ένας τέτοιος τύπος προγράμματος κοινωνικής στήριξης μπορούσε να εφαρμοστεί σε μεγαλύτερα τμήματα πληθυσμού και αποδειχθεί αποτελεσματικότερο από κάθε άλλο πρόγραμμα πρόνοιας, τότε γιατί ο Καναδάς, αλλά και άλλες χώρες στον κόσμο δεν έχουν επιχειρήσει να το θέσουν σε εφαρμογή;
Καθώς τονίζει η Έβελιν Φόρτζετ, το μεγαλύτερο ίσως εμπόδιο είναι η υπερίσχυση των αρνητικών στερεότυπων για τους φτωχούς: «είναι βαθιά ριζωμένη στις συνειδήσεις των ανθρώπων η πεποίθηση ότι δεν θα έπρεπε να προσφέρουμε στους ανθρώπους χρήματα για το τίποτα»...