Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ποιος είναι ο μητροπολίτης Καλαβρύτων
και Αιγιαλίας Αμβρόσιος (Αθανάσιος Λενής)



Ο υφυπουργός Παιδείας Κώστας Ζουράρις (φωτο) μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, είπε για τον Μητροπολίτη: «Με το γέρο το Μητροπολίτη Αμβρόσιο δεν γίνεται να τα έχω καλά. Με τον «παλιό χωροφύλακα». Το «φασισταριό»».
«Αντί να πάει σε ένα μοναστήρι να κλειστεί και να σώσει ό,τι απέμεινε από την ψυχή του στα υπόλοιπα χρόνια που του χαρίζει ο Θεός, λέει αυτές τις αηδίες.»
Διάφορα Χουντικά και κρυφοχουντικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα έβαλαν με τον κ. Ζουράρι. Τον άνθρωπο που τιμά στο ακέραιο την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του που πήρε στις δυο τελευταίες εκλογές. Από τους λίγους βουλευτές του κοινοβουλίου που έχουν «μέζεα του στεατοπυγικού του υποσυστήματος» όπως είπε σε ομιλία του στη Βουλή.
Ας δούμε ποιος είναι ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιάλιας κ Αμβρόσιος (κατά κόσμον Αθανάσιος Λενής) και το πόσο δίκιο έχει ο κ. Ζουράρις
* * *
Ο μητροπολίτης Αμβρόσιος Λενής (κατά κόσμον Αθανάσιος Λενής) γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου 1938 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1963.
Σύμφωνα με το wikpedia, χειροτονήθηκε διάκονος στις 31 Μαΐου 1961 και πρεσβύτερος στις 17 Ιουλίου 1963.

Εκεί ξεκινά μια καμπή στην καριέρα του:
Υπηρέτησε ως ιερέας της Χωροφυλακής από το έτος 1963 μέχρι το 1974.
Στην επίσημη ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας αναφέρεται πως «επί μία δεκαετία υπηρέτησε ως Πρεσβύτερος στο Σώμα της τότε Βασιλικής Χωροφυλακής, ως Ιεροκήρυκας του Σώματος».
Ο συγγραφέας Γιάννης Γκίνης, στο βιβλίο του «Ιεράρχες διάκονοι της χούντας», (Α' έκδοση 1978, Β’ έκδοση από τις εκδόσεις Βασδέκης, 1981) αναφέρει ότι το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος είχε γράψει τον Σεπτέμβριο του 1976, με αφορμή την χειροτονία του στην Μητρόπολη Ταλαντίου, πως από ιεροκήρυξ είχε λάβει τον βαθμό του Μοιράρχου, και κατόπιν του Ταγματάρχου Χωροφυλακής.
Μετά την πτώση της Χούντας έγινε Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος μέχρι το 1978. Στις 17 Αυγούστου 1976, χειροτονήθηκε τιτουλάριος μητροπολίτης Ταλαντίου. Στις 12 Οκτωβρίου 1978, εξελέγη μητροπολίτης της Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.

Οι ύμνοι στους βασανιστές της Χούντας
Στο αποκαλυπτικό βιβλίο του, ο Γ. Γκίνης περιγράφει ότι σε ομιλία του στις 17 Αυγούστου του 1976 απηύθυνε ιδιαίτερο ασπασμό στους αξιωματικούς και οπλίτες της Ελληινκής Χωροφυλακής για τα «ατυχή συμβάντα εν τη ενασκήσει του υπερησιακών του καθήκοντος» τα οποία οδήγησαν ορισμένους να στερηθούν την ελευθερία τους.
Το θέμα του Αμβρόσιου μάλιστα, είχε φέρει στη Βουλή και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπαδημητρίου, ο οποίος ρωτούσε τον τότε υπ. Δημόσιας Τάξης τι μέτρα πρόκειται να λάβει για την «κάθαρση» της Εκκλησίας.
Μάρτυρας κατηγορίας του παπα-Γιώργη Πυρουνάκη
Στο ίδιο βιβλίο εξιστορείται ακόμη πως ο Αμβρόσιος, που στο μεταξύ έχει εκλεγεί Καλαβρύτων καί Αιγιαλείας, καταθέτει το 1979 σαν ο κύριος μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του παπά-Γιώργη Πυρουνάκη, τον οποίο κατηγορεί, όχι μόνο ότι «βλασφημεί κατά της Εκκλησίας», όχι μόνο ότι «είναι υβριστής Εκκλησίας και Επισκόπων», αλλά και ότι … «αιρετίζει» και ότι «διδάσκει αιρετικάς διδασκαλίας».






Αναδημοσίευση: iefimerida.gr

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Εκλογή της Λεπέν στη Γαλλία εκτός αν…



Στην Γαλλία τις δυο τελευταίες Κυριακές, 20 και 27 Νοεμβρίου, εξελέγη ο υποψήφιος της κεντροδεξιάς για τις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν το 2017 (στις 23/4 και 7/5). Όλοι οι «πολιτικοί αναλυτές» στην Ευρώπη θεωρούν πως θα είναι ο άνθρωπος που θα αντιμετωπίσει την Μαρίν Λεπέν στον 2ο γύρο της προεδρικής εκλογής.
Εγώ πιστεύω πως αν πράγματι είναι έτσι, θα έχουμε την εκλογή της Λεπέν στον προεδρικό θώκο της Γαλλίας. Κι έχω τους λόγους που εξηγούν αυτή τη γνώμη μου.
Ο Φρανσουα Φιγιόν, νέος ηγέτης πια των του συντηρητικού κόμματος των Ρεπουμπλικανών θεωρείται ως αυστηρός, «θατσεριστής», ρωσόφιλος και συντηρητικός.
Θεωρεί κανείς πως αυτά είναι πλεονκτήματα; Και δεν μιλάω για το Ρωσόφιλος ή το συντηριτικός. Αλλά για το Θατσεριστής.
Να μη ξεχνάμε πως η Μάργκαρετ Θάτσερ που ήταν πρωθυπουργός της Αγγλίας από το 1979 ως το 1990, όταν πέθανε τον Απρίλιο του 2013 οι Άγγλοι βγήκαν στους δρόμους πανηγυρίζοντας τον θάνατό της, κάτι που δεν συνέβη ποτέ και πουθενά στον κόσμο.
Και αυτά που υποσχέθηκε ο Φιγιόν όντως είναι νεοφιλελεύθερο και θατσερικό. Μια που μιλάει για περιορισμό κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ τις δημόσιες δαπάνες και πως θέλει να περικόψει κατά 500.000 τις θέσεις δημοσίων υπαλλήλων. Επιπλέον, δηλώνει ότι θα θυσιάσει «ιερές αγελάδες» της γαλλικής εργατικής νομοθεσίας, όπως την εργάσιμη εβδομάδα των 35 ωρών, ενώ θα αυξήσει και τα όρια συνταξιοδότησης. Αν πιστεύει κανείς πως υποσχόμενος τέτοια πράγματα μπορεί να εκλεγεί ένας πολιτικός στην Γαλλία είναι γελασμένος.
Εκτός των άλλων η κ. Μέρκελ δήλωσε την στήριξή του στον Φρανσουά Φιγιόν. Όμως τα τελευταία χρόνια όπου γίνονται εκλογές, έχουμε σε όλο τον κόσμο νίκες σε ότι αντιτίθεται η Γερμανική κυβέρνηση και οι ακόλουθοί τους. Ας θυμηθούμε στην Ελλάδα (δυο τελευταίες βουλευτικές εκλογές και δημοψήφισμα, το δημοψήφισμα της Αγγλίας και τις εκλογές των ΗΠΑ). Μιλάω φυσικά για το τι βλέπαμε προεκλογικά κι όχι τι έγινε μετά τις εκλογές, αν έγινε.
Θα είναι λοιπόν επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας η Μαρίν Λεπέν;
Όχι πιστεύω εγώ. Ο κ. Φιγιόν με αυτά που πιστεύει δε θα μπει καν στον δεύτερο γύρο των εκλογών της Γαλλίας. Κι αυτό γιατί θεωρώ τους Γάλλους λαό με, λεγόμενες, προοδευτικές ιδέες. Γι’ αυτό θα έχουμε κόντρα στην κ. Λεπέν τον υποψήφιο της κεντροαριστεράς, μια που το «Αριστερό μέτωπο» του κ. Μελανσόν δε φαίνεται, ακόμη τουλάχιστον, να διεκδικεί την δεύτερη θέση.
Δεν ξέρω αν θα είναι ο Ολάντ που με το finish του πάρει πάλι τα πάνω του μια που δημοσκοπικά είναι στο nadir, αλλά σε σχέση με τον αντίπαλο του δεύτερου γύρου (έχουν σίγουρη την Λεπέν πρώτη) σίγουρα θα εκλεγεί.
Εκτός των άλλων ακούστηκε, στην Ελλάδα, πως μπορεί στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος μπορεί να ψήφισαν και πολλοί που δεν θα το ψηφίσουν στις προεδρικές εκλογές. Για να βγάλουν εκτός του Σαρκοζί, μια που στη Γαλλία δεν ψηφίζουν τα μέλη του κόμματος αλλά όσοι δώσουν τα 3 €.
Αν έγινε κάτι τέτοιο γιατί να μη ψήφισαν, σοσιαλδημοκράτες που θεωρούνται αντίπαλοι των Ρεπουμπλικάνων, για να βγάλουν «εκτός αγώνα» τον μετριοπαθή Ζιπέ; Ώστε στις 23 Απριλίου να υπάρχει εκτός της φασίστριας Λεπέν και του Νεοφιλελεύθερου Φινιόν; Έτσι που να είναι αυτονόητο πως είναι διαφορετικοί, μια που με έναν μετριοπαθή Ρεπουμπλικάνο οι γραμμές δεν είναι και τόσο ευδιάκριτες

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2016

Οχτώ ιστορίες από τη ζωή του Φιντέλ Κάστρο



Τα ξημερώματα του Σαββάτου 26/11 ο αδερφός του Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ ανακοίνωσε απευθυνόμενος στον λαό της Κούβας: «Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 (τοπική ώρα) χθες το βράδυ»
Έτσι ο ηγέτης της Κούβας από το 1959 μέχρι το Δεκέμβριο του 1976 και αργότερα πρόεδρος της χώρας μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου του 2008 έγινε ιστορία.
Με την ευκαιρία ας δούμε ένα κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου στο περιοδικό Κ της Καθημερινής. Το κείμενο δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2006 με αφορμή τα 80α γενέθλια του Φιντέλ Κάστρο
* * *
Δεν έγινε μπλουζάκι όπως ο Ερνέστο. Η εικόνα του δεν γέμισε εφηβικά δωμάτια και μόνο ο Ντιέγκο Μαραντόνα σκέφτηκε να κάνει τατουάζ με το πρόσωπό του. Κι όμως ο Φιντέλ Κάστρο, κέρδισε τη θέση του μεταξύ των μεγαλύτερων επαναστατών της ιστορίας.
Για τους εκατομμύρια ανθρώπους που ορκίζονται στο όνομά του και τους εκατομμύρια άλλους, που θα εύχονταν να είχαν πετύχει οι απόπειρες δολοφονίας της CIA, ο Φιντέλ αποτέλεσε ένα από τα σύμβολα της πολυτάραχης ιστορίας που μας κληροδότησε ο 20ός αιώνας. Θα μπορούσαν να το βεβαιώσουν οι εννέα Αμερικανοί πρόεδροι που ήλθαν και παρήλθαν κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Θα συμφωνούσαν και οι Ρώσοι στρατηγοί που παρά λίγο να οδηγηθούν σε πυρηνικό πόλεμο για ένα μικρό νησί της Καραϊβικής. Δεν θα διαφωνούσαν ούτε οι αντικαθεστωτικοί Κουβανοί που ζουν στο Μαϊάμι και ακόμη θρηνούν για την αποτυχημένη επέμβαση στον κόλπο των Χοίρων.
Εμείς παρουσιάζουμε σήμερα οχτώ ιστορίες από τη ζωή του Κουβανού επαναστάτη

Φιλαράκο… μήπως έχεις δέκα δολάρια;
Νοέμβριος του 1940. Στο γραμματοκιβώτιο του Λευκού Οίκου φτάνει μια επιστολή από τον 12χρονο τότε Φιντέλ Κάστρο που, μεταξύ άλλων, αναφέρει και τα εξής: “Καλέ μου φίλε Ρούσβελτ… αν θέλεις στείλε μου ένα χαρτονόμισμα των δέκα δολαρίων πράσινο αμερικάνικο, με γράμμα, γιατί δεν έχω ποτέ δει ένα χαρτονόμισμα δέκα δολαρίων πράσινο αμερικάνικο και θα ήθελα να έχω ένα από αυτά”. Και, για να μην φανεί αχάριστος, συμπληρώνει στο υστερόγραφο: “εάν θέλεις σίδερο για να φτιάξεις τα πλοία σου θα σου δείξω τα μεγαλύτερα minas (ορυχεία) σιδήρου. Είναι στο Μαγιάρι, στο Οριέντε της Κούβας”.
Κάποιος άμοιρος διπλωματικός υπάλληλος του Λευκού Οίκου μπήκε στον κόπο να απαντήσει στην επιστολή, χωρίς όμως να εσωκλείσει το δεκαδόλαρο. Πρόκειται ενδεχομένως για ένα από τα πλέον τραγικά ολισθήματα της αμερικανικής διπλωματίας, δεδομένου ότι ο μικρός Φιντέλ… τα πήρε πολύ άσχημα. Δυο δεκαετίες αργότερα είχε απαλλοτριώσει τουλάχιστον 900 εκατομμύρια δολάρια από τα περιουσιακά στοιχεία μεγάλων πολυεθνικών, όπως η United Fruit, ενώ επίσης είχε εθνικοποιήσει ξένες και κουβανικές περιουσίες (μεταξύ των οποίων και κάτι κτήματα της μάνας του).

Ο άνθρωπος που εφηύρε τον Φιντέλ
Υπάρχει ένα όνομα, η αναφορά του οποίου μπορεί να εξοργίσει τους περισσότερους διπλωματικούς συντάκτες και ανταποκριτές των Νιου Γιορκ Τάιμς: Χέρμπερτ Μάθιου. Τον φωνάζουν “Ο άνθρωπος που εφηύρε τον Κάστρο” από τον τίτλο ενός βιβλίου για τη ζωή του. Παλαιότερα τον αποκαλούσαν “ασβό”, το παρατσούκλι που του κόλλησε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ.
Ο Μάθιου έκανε το μεγάλο δημοσιογραφικό του ντεμπούτο το 1935 καλύπτοντας την ιταλική εισβολή στην Αβησσυνία – όπου τάχθηκε ανοιχτά στο πλευρό του Μουσολίνι. Ένα χρόνο αργότερα, τον βρίσκουμε να καλύπτει τον ισπανικό εμφύλιο, υποστηρίζοντας όμως τις δημοκρατικές – αντιφασιστικές δυνάμεις των κομμουνιστών και των αναρχικών. Η σύζυγος του Χέμινγουεϊ πίστευε για χρόνια ότι ο Μάθιου είναι ο πραγματικός ήρωας του «Για ποιον χτυπά η καμπάνα».
Ο δαιμόνιος δημοσιογράφος θα αποφασίσει να ταξιδέψει στην Κούβα εν μέσω της επανάστασης, όχι για να αποκαλύψει νέα στοιχεία αλλά για να διαψεύσει μια πληροφορία που είχαν μεταδώσει τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης: το θάνατο του Κάστρο. Και τα καταφέρνει. Από τα ρεπορτάζ του η αμερικανική κοινή γνώμη θα γνωρίσει έναν «ρομαντικό επαναστάτη» της δεκαετίας του ’60 –γεγονός που εξοργίζει ακόμη και σήμερα τους συναδέλφους του στους Νιου Γιορκ Τάιμς.
Παραδόξως, το δημοσιογραφικό τέλος του «ασβού» θα έρθει από ένα φαινομενικά αθώο αστείο του Φιντέλ. «Θυμάσαι που ακολουθούσες την ομάδα μου στα δάση της Σιέρα Μαέστρα;» των ρώτησε όταν συναντήθηκαν το 1959 στις ΗΠΑ και συμπλήρωσε: «είχα μόνο 18 στρατιώτες και τους έβαζα να κάνουν κύκλους για να νομίζεις ότι είμαστε περισσότεροι». Η ιστορία του Κάστρο δεν ήταν αληθινή. Για πρώτη φορά όμως σύσσωμος ο αμερικανικός Τύπος έδωσε βάση στα λεγόμενα του Κουβανού ηγέτη για να αποκαθηλώσει τον Μάθιου.

Δολοφονήσατε τον Κάστρο
Ένας μικρός θίασος στο Μπράιτον της Αγγλίας ανεβάζει την παράσταση «Σκοτώνοντας τον Κάστρο». Η ιστορία διαδραματίζεται στο αρχηγείο της CIA το 1960 όπου πράκτορες και επιστήμονες καταθέτουν προτάσεις για τη δολοφονία του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης. “Να του βάλουμε εκρηκτικά στο πούρο” λέει ο ένας. “Όχι, να του βάλουμε δηλητήριο στις κάλτσες” απαντά κάποιος άλλος. “Μα τι λέτε” τους διακόπτει ένας τρίτος “θα ντύσουμε κάποιον σαν τον Χριστό και θα τον βγάλουμε σε μια παραλία ώστε ο κόσμος να νομίζει ότι έρχεται η δευτέρα παρουσία και να ανατρέψει τον άθεο ηγέτη του”.
Φτηνά σενάρια θεατρικής φαντασίας; Κάθε άλλο! Όλες αυτές οι προτάσεις, με μικρές μόνο παραλλαγές (το δηλητήριο θα έμπαινε σε μαγιό και η αίσθηση της Δευτέρας Παρουσίας θα πραγματοποιούνταν με ρίψεις πυροτεχνημάτων), έχουν κατατεθεί επισήμως από υπαλλήλους της CIA. Πρόκειται για ορισμένες μόνο από τις τουλάχιστον 32 προτάσεις του διαβόητου προγράμματος Mongoose για την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο (το οποίο επέβλεπε προσωπικά ο Ρόμπερτ Κένεντι με εντολή του αδερφού του και προέδρου των ΗΠΑ, Τζον Φιτζέραλντ).
Ίσως σε καμιά άλλη περίοδο από την ιστορία της ανθρωπότητας ένα κράτος δεν σπατάλησε τόσα κεφάλαια, τόσες εργατοώρες και τόση φαιά ουσία για να απομακρύνει από την εξουσία έναν και μόνο άνθρωπο.
Μιλώντας φυσικά για φαιά ουσία, ακόμη και στελέχη της CIA αναγνώρισαν ότι αυτή που καταναλώθηκε στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις τη δεκαετία του ‘60 και του ‘70 ίσως να μην ήταν και ιδιαίτερα υψηλής ποιότητας. “Εάν απλώς διηγούμασταν στον Κάστρο τους τρόπους με τους οποίους σχεδιάζαμε να τον δολοφονήσουμε είναι πολύ πιθανό να είχε πεθάνει από τα γέλια” είπε κάποτε στο BBC ένα πρώην στέλεχος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. “Αναρωτιέμαι τι σκεφτόμασταν” συμπλήρωσε ο ίδιος “όταν αναζητούσαμε χημικές ουσίες οι οποίες θα έκαναν το μούσι του Φιντέλ Κάστρο να πέσει.

Σύγκρουση με ένα μπουκάλι ρούμι
Είναι φαίνεται γραμμένο στη μοίρα κάθε ηγέτη του δυτικού ημισφαιρίου που θέλει να ανατρέψει τις υπάρχουσες ισορροπίες (προς το καλύτερο ή το χειρότερο), να βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πολυεθνική εταιρεία. Εάν ο Αλιέντε της Χιλής βρήκε τον αντίπαλό του στο πρόσωπο της αμερικανικής ΙΤΤ, ο Φιντέλ έμελλε να συγκρουστεί με την οικογένεια Μπακάρντι.
Κι όμως τίποτα δεν προδίκαζε αυτή την θυελλώδη σχέση, όταν ο Κάστρο έμπαινε θριαμβευτής στην πόλη της Αβάνας. “Gracias, Fidel” έγραφε ένα μεγάλο πανό που είχαν κρεμάσει έξω από τα κεντρικά τους γραφεία οι ιδιοκτήτες της διάσημης εταιρείας με το ρούμι.
Λίγα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι άνθρωποι αγόρασαν ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό B-26 Marauder με στόχο να βομβαρδίσουν την Κούβα ενώ πιστεύεται ότι χρηματοδοτούσαν τα σχέδια δολοφονίας του Κουβανού ηγέτη. Η φιλία είχε μετατραπεί σε άσβεστο μίσος εν μια νυκτί όταν ο Κάστρο εθνικοποίησε τις εγκαταστάσεις της επιχείρησης. Το διάσημο ρούμι, με το οποίο ο Χέμινγουεϊ έπινε τα κοκτέιλ του (“τα μοχίτο μου στο La Bodeguita, και τα ντακίρι μου στο El Floridita” όπως συνήθιζε να λέει) απαρνήθηκε ακόμη και την καταγωγή του. Μόλις στη δεκαετία του ’90, όταν η Κούβα μετατράπηκε σε επίκεντρο του “νεοεπαναστατικού” τουρισμού, η ετικέτα στα μπουκάλια με το Ρούμι άρχισε να αναγράφει και πάλι: ”Casa Fundada en Cuba, 1862”.

Πόλεμος της προπαγάνδας
Η Μινέρβα Αλβάρεζ ζει σε μια από τις φτωχότερες γειτονιές της Αβάνας. Μια μέρα βρήκε έξω από το διαμέρισμά της μια φωτογραφία του Τζορτζ Μπους (που υποσχόταν να την ελευθερώσει από την τυραννία) μαζί με φωτοτυπίες από την χάρτα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του ανθρώπου!
Αποστολέας του μηνύματος ήταν το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει δαπανήσει εκατομμύρια δολάρια σε προπαγανδιστικό υλικό. Σε ρόλο “ταχυδρόμου” βρισκόταν ο Αμερικανός διπλωμάτη Τζέιμς Κάσον, που μέχρι πρότινος εκτελούσε ατύπως χρέη πρεσβευτή στην Αβάνα.
Ήταν μια μόνο από τις μάχες στον πόλεμο της προπαγάνδας που ο Κάστρο και ο Κάσον είχαν ανάγει σε τέχνη Όταν ο πρώτος τοποθέτησε έξω από κτήριο της αμερικανικής αποστολής μια πινακίδα νέον με τον αριθμό 75 (αναφορά στον αριθμό των πολιτικών αντιφρονούντων που είχε συλλάβει η κυβέρνηση) οι άνθρωποι του Κάστρο γέμισαν την περιοχή με εικόνες από τα βασανιστήρια στο Άμπου Γκράιμπ και ναζιστικές σημαίες με το σύνθημα “Φασίστες: Made in USA”. Και όταν ο Κάσον, απτόητος, αποφάσισε να συνεχίσει το έργο του, η κουβανική τηλεόραση τον έκανε ήρωα μιας σειράς κινουμένων σχεδίων και περίγελο χιλιάδων παιδιών σε ολόκληρη την Κούβα. Σε ένα από τα επεισόδια ο Κάσον κυκλοφορούσε με ένα μαγικό ραβδί και ιδιωτικοποιούσε ότι έβρισκε μπροστά του (σχολεία νοσοκομεία, εργοστάσια) μέχρι που το αγριεμένο πλήθος τον κυνήγησε μέχρι το κτίριο της αμερικανικής αποστολής.
Ο διάδοχος του Κάσον απάντησε λίγους μήνες αργότερα τοποθετώντας στο ίδιο κτίριο γιγαντοοθόνες που μετέδιδαν αντικαθεστωτικά μηνύματα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο Κάστρο είχε καταφέρει να κρύψει σχεδόν ολόκληρο το κτίριο πίσω από ένα “δάσος” από σημαίες που, σύμφωνα με την κουβανική κυβέρνηση, συμβολίζουν τους 3.400 Κουβανούς που έχουν σκοτωθεί από ενέργειες των ΗΠΑ.

Ο Κόλπος των Χοίρων
Φορώντας τη στρατιωτική του στολή, ο Κάστρο παρακολουθούσε αμίλητος δυο γέροντες που λογομαχούσαν σε χαμηλούς τόνους – σαν παλιοί φίλοι. Δεξιά καθόταν ο Μπομπ Ρέινολντς, ένας από τους δεκάδες κατασκόπους της CIA που αναπτύχθηκαν στο νησί μετά τη επανάσταση. Ήταν ο άνθρωπος που, ως “σταθμάρχης” της υπηρεσίας στο Μαϊάμι, στρατολόγησε και εκπαίδευσε τους ακροδεξιούς Κουβανούς οι οποίοι πραγματοποίησαν την επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων. Αριστερά καθόταν ο Ραμίρο Βαλδές, πρωτοπαλίκαρο του Κάστρο, ο οποίος στη συνέχεια ανέλαβε επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας. “Είχατε τόσους πληροφοριοδότες στο νησί που ήταν φυσικό να αποκαλύψετε τα σχέδιά μας” παραπονιόταν ο Ρέινολντς.
“Απλώς είχαμε το λαό με το μέρος μας” του απαντούσε ο Βάλντες.Η στιχομυθία καταγράφηκε στην Αβάνα τον Απρίλιο του 2001, όταν οι πρωταγωνιστές των δυο στρατοπέδων αποφάσισαν να συζητήσουν τα περασμένα -αλλά διόλου ξεχασμένα- γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή τους πριν από τέσσερις δεκαετίες. Ο Κάστρο συμμετείχε στην παρέα, αλλά σιωπούσε όποτε ανέβαιναν οι τόνοι της συζήτησης.Μπορούσες όμως να υποθέσεις τι σκεφτόταν. Για αυτόν, ο Κόλπος των Χοίρων δεν σηματοδοτούσε απλώς μια στρατιωτική επιτυχία. Ήταν η στιγμή που αποφάσισε να ανακηρύξει την Κούβα “πρώτη Λαοκρατική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής” και κοιτάζοντας προς την ΕΣΣΔ να αναφωνήσει “Είμαι Μαρξιστής – Λενινιστής και θα είμαι Μαρξιστής – Λενινιστής μέχρι να πεθάνω”. Η εποχή όπου έτρωγε χάμπουργκερ στις ΗΠΑ και ζητούσε την στήριξη του Αμερικανού προέδρου είχε περάσει ανεπιστρεπτί.

“Μπάσταρδε Νικίτα”
“Νo cojones… maricón”. Οι βρισιές (τις οποίες αρνούμαστε να μεταφράσουμε) βγαίνουν από το στόμα του αναψοκοκκινισμένου Κάστρο καθώς μιλάει στο τηλέφωνο. Είναι 28 Οκτωβρίου του 1962 και ο διευθυντής της εφημερίδας Ρεβολουσιόν, Κάρλος Φράνκι, μόλις τον έχει ενημερώσει για το τηλεγράφημα που μεταδίδουν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία: Ο Νικίτα Χρουστσόφ πρόκειται να αποσύρει τους πυρηνικούς πυραύλους που είχε τοποθετήσει στην Κούβα και οι οποίοι οδήγησαν τις δυο υπερδυνάμεις στα πρόθυρα του πυρηνικού ολοκαυτώματος (“Να… τόσο δα κοντά”, όπως λέει ακόμη και σήμερα ο Αμερικανός τότε υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Μακναμάρα).
Είναι τέτοια η οργή του Κάστρο, ώστε ο Χρουστσόφ αναγκάζεται να του τηλεφωνήσει προσωπικά για να τον εξευμενίσει λέγοντάς του ότι μόνο έτσι μπορούσε να αποφευχθεί αμερικανική εισβολή στην Κούβα. Μάταιος κόπος. Τις ίδιες ημέρες οι βρισιές του Φιντέλ για τον Νικίτα γίνονται συνθήματα από χιλιάδες Κουβανούς – “το ανατριχιαστικό παράδειγμα ενός λαού” γράφει στο ημερολόγιό του ο Τσε Γκεβάρα “που ήταν έτοιμος να αιματοκυλιστεί σε μια πυρηνική επίθεση”.

Η Γνωριμία με τον Ερνέστο
“Δεν μου λέτε καλύτερα καμιά ιστορία με καουμπόηδες;”. Η πρώτη φράση του Τσε Γκεβάρα όταν του διηγήθηκαν τις ιστορίες κάποιου νεαρού δικηγόρου ονόματι Φιντέλ Κάστρο που μαχόταν τη δικτατορία του Μπατίστα δεν προδίκαζε τη δημιουργία ισχυρών δεσμών φιλίας. Οι δυο άνδρες συναντήθηκαν τελικά για πρώτη φορά σε ένα διαμέρισμα στην οδό Εμπαράν 49 στην πόλη του Μεξικού. Κάθισαν και συζήτησαν από τις οκτώ το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα – για τους Αμερικανούς και τους Ρώσους, για φιλοσοφία και πολιτική. “Έχω μια ιδέα για μια μελλοντική επανάσταση με στόχο την ανατροπή της δικτατορίας του Μπατίστα” είπε εκείνο το βράδυ ο Φιντέλ. Και όταν έφυγε, ο Τσε εξομολογήθηκε στη σύντροφό του Ίλδα: “είναι σκέτη τρέλα, αλλά μια τρέλα εφικτή, μια τρέλα ρεαλιστική…”
Το αν τελικά οι δυο επαναστάτες αποτέλεσαν ταιριαστό δίδυμο και μετά τις επιχειρήσεις που τους έφεραν στην εξουσία ίσως να μην απαντηθεί ποτέ.
Ο Ερνέστο ίσως να ένιωσε τα πρώτα σημάδια της αποξένωσης κάτω από τον καυτό ήλιο της Αιγυπτιακής ερήμου όταν επισκέφτηκε τη χώρα εκπροσωπώντας το νεαρό επαναστατικό καθεστώς της Αβάνας. “Τι δουλειά έχω εγώ εδώ;” μουρμούριζε μέσα από τα δόντια του και μια υπόνοια σχηματιζόταν στο μυαλό του. Ότι ο Κάστρο θα προτιμούσε να του αδειάσει τη γωνιά για να κυβερνήσει την Κούβα.

Αναδημοσίευση: info-war.gr