Κινδυνεύει η δημοκρατία από τον Τσίπρα;

Το πρώτο Σάββατο του Αυγούστου θα σας ευχυθώ όπως κάθε χρόνο ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, μια που θα πάω κι εγώ σε λίγες μέρες στο χωριό μου για την ετήσια ανανέωση και γέμισμα των «μπαταριών» να ανταπεξέλθω έναν ακόμη, δύσκολο, καθώς φαίνεται χρόνο,

Με το άρθρο του Γιώργου Χαρβαλιά στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» της 30^ης Ιουλίου θα σας δώσω ραντεβού την Παρασκευή 1^η του Σεπτέμβρη. Σ’ αυτό που έχει τον ίδιο τίτλο, αναλύει τις εμμονές του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ομάδας που έχει δίπλα του, αλλά ουσιαστικά και τον λόγο που ο Πρωθυπουργός και η σημερινή κυβέρνηση, των ΣΥΡΙΖΑ – Ανεξάρτητων Ελλήνων, θα εξαντλήσει την τετραετία

* * *

Στο στενό επιτελείο του Κυριάκου, στην παρέα των «Παραιτηθείτε», στα μεγαλοαστικά πηγαδάκια των βορείων προαστίων και σε ορισμένα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης καλλιεργείται εσχάτως μία επικίνδυνη φαντασίωση: ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι λίγο πολύ μια χούντα αλά Μαδούρο, που δεν έχει σκοπό να εγκαταλείψει την εξουσία, και πως σύντομα θα εξεγερθεί ο λαός για να βγει στους δρόμους και να την γκρεμίσει...

Οι θιασώτες αυτής της άποψης έχουν καταληφθεί από ένα είδος ντελίριου. Σε οποιαδήποτε κυβερνητική πρωτοβουλία ανακαλύπτουν «θεσμική εκτροπή» που παραπέμπει σε πρακτικές αυταρχικών καθεστώτων και θεωρούν ότι η άμεση απομάκρυνση του Τσίπρα, ει δυνατόν με ελικόπτερο από την ταράτσα του Μαξίμου, αποτελεί παλλαϊκό αίτημα σε μια κοινωνία έτοιμη να εκραγεί και να κυνηγήσει (μόνο) τους συριζαίους με βρεγμένη σανίδα.

Οι εμμονικές αυτές αναλύσεις, που στην ουσία ανακυκλώνονται σε πρωτοσέλιδα και αναρτήσεις πολύ συγκεκριμένων δημοσιογραφικών μέσων, ενσωματώνουν πλέον και τη λέξη «πραξικόπημα»! Αυτό που... παραλίγο να συμβεί με την έφοδο των καπεταναίων του Λαφαζάνη στο Νομισματοκοπείο και αυτό που θα συμβεί στο μέλλον, προκειμένου να μην παραδώσει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία!

Βαριές κουβέντες, ακραίες, έξαλλες και ανερμάτιστες, σε μία χώρα που τα τελευταία 43 χρόνια δεν παρουσίασε έλλειμμα δημοκρατίας, το αντίθετο θα έλεγα, μέχρι σημείου υπερβολής ενίοτε. Στη σύγχρονη Ιστορία ασφαλώς και οι ομαδικές... ψυχώσεις παίζουν τον ρόλο τους, καθώς μπορεί εύκολα να δρομολογήσουν πολιτικές ανατροπές· ακόμη κι αν βασίζονται σε «πλύση εγκεφάλου» ή διασπορά ψευδών ειδήσεων (ελληνιστί, fake news). To πρόβλημα, όμως, για την αξιωματική αντιπολίτευση και όλους όσοι βιάζονται να απαλλαγούν από τον Τσίπρα είναι ότι, δυστυχώς για αυτούς, η ψύχωση δεν είναι... ομαδική!

Σε μια κλειστή παρέα «νεοφιλελέ» πολιτευτών, διαπλεκόμενων επιχειρηματιών και επίδοξων «οpinion makers» αναπτύσσεται και μέχρι εκεί φτάνει. Η παρέα διαθέτει, πράγματι, ισχυρότατες προσβάσεις σε μέσα, χρήμα και μηχανισμούς επιρροής, αλλά με ασύμμετρα περιορισμένη απήχηση στη βαθιά χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, που ακούει τις λέξεις «πολιτικό τζάκι» ή «κόμματα εξουσίας» και τρέχει μακριά. Η απήχηση αυτή, άλλωστε, μετρήθηκε πρόσφατα στο κέντρο της Αθήνας και φάνηκε μικρότερη και από αυτήν που έχει το κίνημα της «απελευθέρωσης» των gay.

Επομένως, αν περιμένει ο Κυριάκος με σταυρωμένα χέρια ότι θα έρθει ο λαός αφιονισμένος από τα πύρινα πρωτοσέλιδα (των 12.000 φύλλων...) και τους αλαλαγμούς των καπεταναίων στο κανάλι του Φαλήρου να γκρεμίσει τον Τσίπρα, μάλλον θα περιμένει πολύ...

Ασφαλώς και ο λαός δεν λατρεύει τον Τσίπρα· ούτε το πολύχρωμο ασκέρι του με τα κάθε λογής «μπουμπούκια» που υποδύονται τους υπουργούς και κλείνουν το μάτι στα βρομόπαιδα που καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία. Πιθανότατα δε να τον καταψηφίσει στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Αλλά όχι για τις παρεμβάσεις του στη Δικαιοσύνη που αποτελούν «θεσμική εκτροπή» ούτε για την υποτιθέμενη προσπάθειά του να καταλύσει το πολίτευμα και να εγκαθιδρύσει σοβιέτ.

Τα περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης ελάχιστα λένε στα αυτιά του μέσου Ελληνα. Δυστυχώς, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο θεσμός έχει «γρατζουνιστεί» πολύ τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα στα ανώτατα κλιμάκια, που φάνηκε να αντιμετωπίζουν με συγκατάβαση τις μνημονιακές επιταγές αλλά και τις επιθυμίες της ντόπιας διαπλοκής. Ουδείς, λοιπόν, θα δώσει μάχη στους δρόμους για να σταματήσει ο Πολάκης να «τα χώνει» στους δικαστές.

Είναι λανθασμένο το πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης που επιλέγει η Νέα Δημοκρατία. Ο κόσμος δεν ψέγει τον Τσίπρα επειδή τον θεωρεί... επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Τον επικρίνει γιατί αποδείχτηκε όμοιος με τους προηγούμενους. «Ψευταράκος», όπως έλεγε ο Μεϊμαράκης, ή απλά «ονειροπόλος», όπως διατείνεται ο ίδιος για τις... αυταπάτες του. Ανεπαρκής σίγουρα, κρινόμενος εκ του αποτελέσματος, αν και όχι απαραίτητα χειρότερος από άλλους...

Επιμύθιον: Χωρίς αμφιβολία υπάρχει ένα μαζικό σύνδρομο στον πληθυσμό της χώρας, αλλά δεν είναι αυτό που φαντάζεται η Νέα Δημοκρατία. Δεν πρόκειται για μίσος προς μια κυβέρνηση (ψευτο)κομμουνιστών που απειλεί να κάνει την Ελλάδα Βενεζουέλα. Μαζική κατάθλιψη βιώνουμε επειδή και αυτός, παρά τις τσιριμονιές, αποδείχτηκε δέσμιος των δανειστών και επειδή οι άλλοι που επαγγέλλονται την αποκαθήλωσή του υπόσχονται ακόμη μεγαλύτερη συμμόρφωση στις αξιώσεις τους...

Τεχνολογία και τρόπος μετάδοσης ο θάνατος του ποδοσφαίρου

Τελευταίο ουσιαστικά κείμενο «της περιόδου 2016 – ‘17» μια που αύριο Σάββατο 5 Αυγούστου όπως κάθε Σάββατο έχω προγραμματισμένο να «ανεβάσω» άρθρο.

Και ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το ποδόσφαιρο που αγαπάμε να βλέπουμε κυρίως τηλεοπτικά.

Πρέπει να πούμε πρώτα για κάποιες αλλαγές που έγιναν, με κυρίως στον «τομέα της διαιτησίας». Στους διεθνείς αγώνες προστέθηκαν άλλοι δυο, πίσω από τις δυο εστίες, από εκεί που δεν υπάρχει ο επόπτης γραμμών, για να βλέπουν τι γίνεται στην «τυφλή» πλευρά του γηπέδου. Πραγματικά αποφεύχθηκαν κάποια «λάθη» αλλά όχι τόσα που να δικαιολογεί την ύπαρξη τους ειδικά σε σχέση με το κόστος στην γηπεδούχο ομάδα.

Αυτό που πραγματικά ήταν σωτήριο ήταν η τοποθέτηση υπολογιστή στην «γραμμή του τέρματος» για να βλέπουμε αν έχει επιτευχθεί γκολ. Αντίστοιχο μ’ αυτόν που υπάρχει στο τένις για να βλέπουμε αν το μπαλάκι έσκασε μέσα ή έξω. Κάτι αντίστοιχο νομίζω θα πρέπει να υπάρξει και στις υπόλοιπες γραμμές του γηπέδου, με το παιχνίδι να διακόπτεται αυτόματα (σφυρίχτρα να σφυρίζει μόνη της) αν η μπάλα βγει εκτός των γραμμών.

Μελετούν και το είδαμε στο πρόσφατο Κονφιντερεσιον καπ στη Ρωσία θέλουν να βάλουν το “instant replay” στον αγώνα. Να σταματάει δηλαδή το παιχνίδι, με απόφαση της θιγμένης ομάδας, μια ή δύο φορές σε κάθε ημίχρονο να βλέπουμε τη φάση και κάποιοι άλλοι διαιτητές ή αυτοί του αγώνα να αποφασίζουν. Κάτι ανάλογο γίνεται στο μπάσκετ.

Αυτό δεν δούλεψε καλά. Γιατί εκτός ότι γυρίζει ο αγώνας κάποιες φάσεις πίσω αποφασίζει και πάλι άνθρωπος. Ακυρώθηκαν κάποια γκολ που «είχαν μετρήσει» ως οφσάιτ και διορθώθηκαν κάποια διαιτητικά λάθη. Υπάρχει όμως και το πάθημα της γηπεδούχου Ρωσίας που σε κρίσιμο γι’ αυτή παιχνίδι,  δεν της δόθηκε πέναλτι που παρ’ όλο που το ριπλέι τα έδειξε σχεδόν καθαρό Η «σπρωξιά» που δέχθηκε ο Ρώσος ποδοσφαιριστής από τον αντίπαλό του είναι μπορεί να είναι καθαρή. Δε φαίνεται όμως η δύναμη του σπρωξίματος. Αν ήταν ικανή να ρίξει τον Ρώσο στο έδαφος. Επαφή όμως υπήρξε κι εδώ έπρεπε να μείνει η ομάδα των διαιτητών κατά τη γνώμη μου.

Εδώ ακριβώς είναι και το πρόβλημα με τις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων πια. Έχουμε τα Super slow replay, και μάλιστα από τόσο κοντά που δεν μένει τίποτε κρυφό και χάνεται η μαγεία του αθλήματος. Πόσες φορές τελευταία δεν είδαμε επιθετικό να «κάνει θέατρο» και να πέφτει μισό μέτρο πριν τον αντίπαλό; Και πόσες ώρες συζητήσεων, και κιλά μελάνη, δε θα είχαμε αν δεν το βλέπαμε από τόσο κοντά; Όμως στα «τζαρτζαρίσματα» όπως λένε τις αμοιβαίες σπρωξιές οι ποδοσφαιριστές δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις. Κι εξηγούμαι. Βλέπουμε από πολύ κοντά και σε υπερβολικά αργή κίνηση δυο ποδοσφαιριστές να σπρώχνονται κοντά στην «μεγάλη περιοχή» του ενός. Λίγο πριν έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον τερματοφύλακα ενώ έχει την μπάλα κι έχουν μπει στην «μεγάλη περιοχή» ξαφνικά πέφτει. Τώρα έπεσε λόγω της «δύναμης του σπρωξίματος»; Η λογική λέει όχι γιατί μια και δεν νιώθουμε  την δύναμή του, σκεφτόμαστε πως ο αμυντικός χαλαρώνει την πίεση για να αποφύγει την ανατροπή. Εδώ κι αν χάνεται η μαγεία του ποδοσφαίρου, τόσο που δεν μπορείς να το δεις ούτε κι ως θέαμα.

Κι από εκεί και πέρα έχουμε τους αθλητικούς που κάνουν τις μεταδόσεις να λένε οτιδήποτε άλλο εκτός τα περί του αγώνα. Μάλιστα χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτός που μ’ εκνευρίζει πιο πολύ και για μένα χειρότερο για τη συγκεκριμένη δουλεία Χρήστο Σωτηρακόπουλο, να λέει πως το συγκεκριμένο γεγονός το θυμάται σε παιχνίδι του 1952. Τώρα πως θυμάται κάτι που έγινε δέκα χρόνια πριν την γέννησή του είναι άλλο θέμα. Κύριοι σ’ αυτή την θέση σας βάζουν να λέτε τα ονόματα των ποδοσφαιριστών, να κρίνεται τις φάσεις και τις εξόφθαλμες βλακείες των διαιτητών κι όχι των προπονητών. Και τίποτε άλλο. Δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεστε εκεί αν δεν κάνετε μόνο αυτά γιατί εμείς χαμηλώνουμε την φωνή και βάζουμε μουσική βρίζοντας και παρακαλώντας για το «πότε θα ξαναπεργήσετε» για να έχουμε σε κάποια ένταση τον ήχο της τηλεόραση, για να ακούμε τον ήχο του γηπέδου.

Απόδειξη ενοχής Γεωργίου για προδοσία, η προστασία του από τους δανειστές

Έγινε επιτέλους ένα δικαστήριο (σε πλημμεληματικό βαθμό) με κατηγορούμενο τον πρώην πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου (φωτο). Οι κατηγορίες την οποία είχε να αντιμετωπίσει ήταν: Το αδίκημα που αποδίδεται στον κ. Γεωργίου αφορά το γεγονός ότι είχε διατηρήσει για μερικούς μήνες, μέχρι το τέλος του 2010 παράλληλα με την ιδιότητα του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ και εκείνη του μέλους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο οποίο είχε εργαστεί επί σειρά ετών. Παράλληλα αντιμετωπίζει την κατηγορία ότι δεν συγκαλούσε το διοικητικό συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ, αν και είχε σχετική υποχρέωση από το νόμο και μάλιστα όπως η απόφαση για την εκτίμηση του ελλείμματος δημοσίου χρέους ελήφθη χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των μελών του ΔΣ της ΕΛΑΣΤΑΤ τα οποία μάλιστα είχαν επιλεγεί από τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής.

Δευτέρα αγόρευσε ο εισαγγελέας που ήταν «Κόλαφος» κατά τον Γεωργίου και πρότεινε την ενοχή του. Ξεκινώντας την αγόρευση του, επικαλούμενος μια φράση του Δημοσθένη σχετικά με την ανάγκη σεβασμού στο νόμο, ο εισαγγελέας της έδρας του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων της Αθήνας, επισήμανε πως βάσει του ιδρυτικού της νόμου, ήταν υποχρεωτική η συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ μια φορά το μήνα και ο πρόεδρος ήταν υποχρεωμένος να εκτελεί τις αποφάσεις του.

Παράλληλα, ο εισαγγελέας επισήμανε σχετικά με το επιχείρημα του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ ότι είχαν υποκλαπεί τα email του από τον τότε αντιπρόεδρο, πως ο Ανδρέας Γεωργίου θα μπορούσε είτε να απέχει και να μην κρατάει ομήρους τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ καθώς αυτός ήταν «απλός συντονιστής - μαέστρος σε μια ορχήστρα που το κυρίαρχο όργανο ήταν το ΔΣ».

«Όφειλε ως πρόεδρος να βρίσκεται πάνω από κάθε προσωπική διαφορά. Θα μπορούσε, αν ήθελε να υποβάλει, αίτηση εξαίρεσης του αντιπροέδρου», τόνισε ο εισαγγελέας, προσθέτοντας πως όλα αυτά συνέβησαν την πιο σημαντική στιγμή ιστορικά από την ίδρυση της ΕΛΣΤΑΤ και επισημαίνοντας πως ο Ανδρέας Γεωργίου ήθελε να μετατρέψει την ΕΛΣΤΑΤ «σε ενός ανδρός αρχή».

«Υπήρχε έντονη ανάγκη εκείνη την περίοδο να σταθεί στο ύψος της η ΕΛΣΤΑΤ. Ο Ανδρέας Γεωργίου όφειλε να δώσει βήμα στα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ και να ακούει τις απόψεις τους. Παρεβη τον σεβασμό στο νόμο και στην ομάδα, στην συλλογικότητα», ανέφερε μεταξύ άλλων ο εισαγγελέας.

Κατόπιν αυτών του επιβλήθηκε η μέγιστη  προβλεπόμενη ποινή των δυο ετών με τριετή αναστολή, για το ένα από τα 3 σκέλη του αδικήματος της παράβασης καθήκοντος. «xάδι» θα έλεγα, «τρίχες».

Κ όμως ξεσηκώθηκε ακόμη μια φορά θύελλά στις Βρυξέλλες. Γιατί να τιμωρηθεί ο Γεωργίου.

Και είναι η δεύτερη φορά που το κάνουν, την πρώτη μάλιστα είχε τεθεί ως προαπαιτούμενο να πληρωθούν για τη δόση τα δικαστικά του έξοδα.

Και τώρα παρεμβαίνουν φανερά στη δικαιοσύνη την στιγμή μάλιστα η αντιπολίτευση, η οποία φαίνεται να τους «ακούει» χωρίς καμμιά κριτική, κατηγορεί για το ίδιο την κυβέρνηση.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ουσιαστικά ο Γεωργίου κατηγορείται (από την κ. Γεωργαντά και άλλους) πως με παράτυπες ενέργειές του έγινε η διόγκωση του χρέους και μπήκε η Ελλάδα στα μνημόνια. Άνοιξε δηλαδή την κερκοφόρα και μπήκαν οι δενειστές στην Ελλάδα.

Με το που σκέφτηκα «κερκοφόρα» θυμήθηκα πως Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών, παρά μόνο όταν από εσωτερική προδοσία μπήκαν από την Κερκόπορτα και περικύκλωσαν τους αμυνόμενους.

Δηλαδή σκέφτικα: «Φαντάσου την ώρα που άνοιγε ο προδότης την Κερκόπορτα, να πέσαν πάνω του Πολίτες». Την φαντασία μου την πάω ακόμη πιο πέρα, μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης ο αιχμάλωτος από τους Βυζαντινούς προδότης περιμένει να θανατωθεί. Όμως οι κατακτητές ζητάνε να ελευθερωθεί να μην κάψουν την Πόλη.

Αυτή η φανταστική ιστορία μου έρχεται στο μυαλό όταν οι δανειστές μας κι όχι εταίροι μας, ζητούν την απαλλαγή Γεωργίου.

Βέβαια θα συμφωνήσω με αρκετούς από εσάς πως είναι άδικο να συγκρίνω τους δανειστές μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τους Οθωμανούς. Μια που η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως φαίνεται στους χάρτες, δε μοιάζει με την Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά με το Γερμανικό Ναζιστικό κράτος στην ακμή του, που δεν κράτησε πολύ όπως δε θα κρατήσει πολύ και η σημερινή  Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πηγή:newsbomb.gr, enikos.gr και el.wikipedia.org