Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Ποια ήταν η πέμπτη φάλαγγα του Φράνκο
και ποια είναι σήμερα αυτή των δανειστών μας



Στις αρχές Νοεμβρίου του 1936, οι εθνικιστικές δυνάμεις πολιορκούσαν ασφυκτικά τη Μαδρίτη. Την πόλη υπεράσπιζε ο στρατηγός Χοσέ Μιάχα. Πέρα από την πίεση των εθνικιστών, οι οποίοι είχαν ήδη καταλάβει τα περίχωρα της Μαδρίτης, ο Μιάχα αντιμετώπιζε και άλλα προβλήματα. Οι πολιτοφύλακες δεν υπάκουαν στις διαταγές του, αφού δέχονταν εντολές μόνο από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Παράλληλα, οι χιλιάδες αναρχικοί που είχαν συρρεύσει εκεί από τη Βαρκελώνη, αρνούνταν να εκτελέσουν οποιαδήποτε εντολή.
 Την ίδια στιγμή, στο αντίπαλο στρατόπεδο, ένας από τους διοικητές των πολιορκητών, ο στρατηγός Εμίλιο Μόλα (φωτο), παραχώρησε συνέντευξη Τύπου. Σε ερώτηση των δημοσιογράφων για το ποια από τις τέσσερις φάλαγγές του, θα εισερχόταν πρώτη στη Μαδρίτη, απάντησε: «Ήδη βρίσκεται μέσα στην πόλη μία φάλαγγά μας, είναι η πέμπτη φάλαγγα των Ισπανών πατριωτών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν κατά των ερυθρών δήμιων».
Οι ανόητοι κομπασμοί του, έδωσαν το σύνθημα της σφαγής των αντιφρονούντων μέσα στην πόλη. Εξτρεμιστικές ομάδες άρχισαν να περιφέρονται από συνοικία σε συνοικία και να συλλαμβάνουν οποιονδήποτε, για τον οποίο μπορεί να υπήρχε η υποψία πως ήταν συμπαθών τον Φράνκο. Οι συλλήψεις αυτές ισοδυναμούσαν στην πραγματικότητα με θάνατο, αφού οι συλληφθέντες μεταφέρονταν από τη μια φυλακή στην άλλη, με την πρόφαση της μεταγωγής τους, μέχρις ότου να χαθούν τα ίχνη τους και τελικά εκτελούνταν σε απόμερα σημεία της πρωτεύουσας. Τα θύματα δεν ήταν απαραίτητα εθνικιστές, αλλά και μέλη αντίπαλων πολιτικών ομάδων του δημοκρατικού στρατοπέδου και συνδικάτων. Πολύ γρήγορα, στις δολοφονίες αυτές ενεπλάκησαν άτομα του κοινού ποινικού δικαίου, ώστε να λεηλατήσουν τα σπίτια των φονευθέντων. Ο Μιάχα δεν είχε την δυνατότητα να επιβάλει την τάξη. Χιλιάδες Μαδριλένοι κατέφυγαν στις ξένες πρεσβείες και στα προξενεία. Τελικά χρειάστηκε να παραμείνουν εκεί 33 ολόκληρους μήνες, μέχρι οι εθνικιστές να καταλάβουν την πόλη.
* * *
Κάπως έτσι ενεργούν στην Ελλάδα, ως «Πέμπτη φάλαγγα» και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Μιλώ κυρίως για την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων με μπροστάρη τον Στουρνάρα, που δυστυχώς έχει ακόμη εξουσία. Όλοι αυτοί ενεργούν εις βάρος της κυβέρνησης και υπέρ των δανειστών. Τελικά όμως ότι κάνουν είναι εις βάρος του Ελληνικού λαού, αφού οι δανειστές στον λαό θέλουν να φορτώνουν τα παραπάνω μέτρα. Κι αυτό να ξεσηκωθεί για να «ρίξει» την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και να έρθουν (μετά από εκλογές είναι αλήθεια) όσοι επιβιώσουν από τους πεμπτοφαλαγκίτες.

Θα μου πείτε ότι υπονοώ πως όλοι αυτοί «σαμποτάρουν» την κυβέρνηση. Τα ίδια δεν έκαναν οι κυβερνώντες όταν ήταν στην αντιπολίτευσή; Ναι, αλλά δεν θεωρώ πως ήταν το ίδιο. Σήμερα η κυβέρνηση θέλει να πείσει τους δανειστές να μην ανησυχούν, για τα κεφτά τους, μια που η Ελλάδα θα πάει καλά. Ενώ η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και οι δυο προηγούμενες, (Παπαδήμου και ΓΑΠ) τον ελληνικό λαό πως «μας παίρνει τα μέτρα για το καλό μας». Ήταν ουσιαστικά από την ίδια μεριά του τραπεζιού και το πρόβλημά τους ήταν «πώς να περάσουν» τα μέτρα κι όχι «πως να τα αποφύγουν».
Με αυτά και αυτά φτάσαμε λίγο πριν το Πάσχα θα «σας αφήσω» για μια βδομάδα και θα είμαι και πάλι εδώ την Πέμπτη 5 του Μάη. Να σας ευχηθώ λοιπόν

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σε όλους


Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Ένας στους δύο Ρώσους επιθυμεί
επαναφορά της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού



Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν τα στοιχεία του Russia Today που παραθέτει το παρακάτω κείμενο. Όμως αν βγάλω συμπέρασμα από το πόσοι Έλληνες είμαστε μετανιωμένοι από το ότι ο Σημίτης μας έβαλε στη ζώνη του Euro είμαι σίγουρος πως κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Αντίστοιχο ποσοστό πιστεύω υπάρχει και στις άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, Μια που ήταν κομμάτι μιας υπερδύναμης, ενώ τώρα στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορες για τον υπόλοιπο κόσμο.
* * *
Περισσότεροι από τους μισούς πολίτες της Ρωσίας θεωρούν ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν μια αρνητική εξέλιξη που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί
ενώ ακόμα περισσότεροι υποστηρίζουν ότι θα καλωσόριζαν την επαναφορά του σοσιαλιστικού συστήματος και της ΕΣΣΔ.
Σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση που επικαλείται το Russia Today το 56% των Ρώσων εκφράζει αρνητικά συναισθήματα για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ το 28% υποστηρίζει ότι τα συναισθήματά του για την ΕΣΣΔ είναι απολύτως θετικά. Άλλο ένα 16% θεωρεί ότι η ερώτηση δεν προσφέρεται για απλοϊκές απαντήσεις.
Το 51% των ερωτηθέντων απάντησε ότι η κατάρρευση της ΕΣΣΔ θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, ενώ το 33% ανέφερε ότι ήταν αναπόφευκτη.
Όταν οι ερευνητές ρώτησαν το κοινό αν θα ήθελαν την επανίδρυση της Σοβιετική Ένωσης το 58% απάντησε θετικά, με το 14% να θεωρεί τέτοιο ενδεχόμενο ρεαλιστικό. Το 44% απάντησε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ακατόρθωτο, ενώ το 31% ανέφερε ότι θα δυσαρεστούταν από μια τέτοια εξέλιξη.
Το ποσοστό της νοσταλγίας για της ΕΣΣΔ στη Ρωσία είναι το υψηλότερο από το 2000, όταν το 75% τασσόταν υπέρ της επιστροφής στον σοσιαλισμό.


Αναδημοσίευση: toumba-lights.blogspot.gr

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Ψιτ… συνάδελφε!
(δημοσιογραφικό και πένθιμο)



Το παρακάτω κείμενο το βρήκα στο topontiki.gr. Ίσως να δημοσιεύτηκε και στην έντυπη έκδοση τη εφημερίδας «Το Ποντίκι».
Εδώ ο Δημήτρης Μηλάκας λέει αλήθειες.
* * *
Για να δημιουργηθούν  οι πιθανότητες  επιτυχίας ενός  αγώνα , βασική προϋπόθεση είναι η διάχυση του δίκαιου χαρακτήρα του στην κοινωνία, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί  ανοχή, συμπάθεια, κατανόηση και υποστήριξη. Δεν υπάρχει άλλος κλάδος, άλλη επαγγελματική κατηγορία, που υπονόμευσε τόσο συστηματικά  αγώνες  (άλλων) εργαζομένων υποθάλποντας τον κοινωνικό αυτοματισμό όσο η δημοσιογραφία και οι δημοσιογράφοι. Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να «κλάψει» κανείς για τον «θάνατο» του  επαγγέλματος…
Ο θάνατος άλλωστε έχει επέλθει προ πολλού και σίγουρα πολύ πριν την κατάθεση του ασφαλιστικού από την κυβέρνηση της «αριστεράς» του Αλέξη Τσίπρα. Η βαριά ασθένεια του επαγγέλματος ξεκινά από πολύ παλιότερα. Τότε, που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα… Από τότε, το «σύμπλεγμα» των media  τοποθετήθηκε δίπλα στην εξουσία και πρόσφερε τις υπηρεσίες του με το αζημίωτο  για τη διαχείριση (και όχι ενημέρωση) της κοινής γνώμης. Όσο οι πόροι ήταν επαρκείς το σύστημα μπορούσε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή του: εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας, μοίρασμα της πίτας στην οικονομική ολιγαρχία, αρκετά ψίχουλα για την ικανοποίηση των ψευδαισθήσεων των «λειτουργών» του Τύπου, κάποιοι από τους οποίους –και όχι λίγοι- συνήθισαν στο παντεσπάνι.
Ενσωματωμένο στο σύστημα εξουσίας το δημοσιογραφικό επάγγελμα (κατά περίπτωση ακούσια ή εκούσια)  αναλάμβανε την βρώμικη δουλειά με μοναδικό στόχο την διαιώνιση μιας βολικής και προσοδοφόρας κατάστασης για όσους ήταν στο κόλπο. Έτσι γίνονταν οι δουλειές, έτσι υπογράφονταν οι συμβάσεις, έτσι χαρίζονταν η διαφήμιση,  έτσι μοιράζονταν οι θέσεις φιλέτα, έτσι  εξασφαλίζονταν 2 και 3 και 4 και 5 αργομισθίες, έτσι καπαρώνονταν γραφεία τύπου, θέσεις σε γραμματείες  και πάει λέγοντας. Έτσι, εξασφαλίστηκαν δουλειές με αστρονομικές απολαβές (τάχα ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης) έτσι, σιγά- σιγά άρχισε να παγιώνεται η εικόνα και η αντίληψη του αλήτη ρουφιάνου δημοσιογράφου. Κάπως έτσι, ένας ολόκληρος κλάδος αφέθηκε στο σάπισμα της «ευημερίας»…
Χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια υπηρέτησης  των πολιτικών του μονόδρομου των μνημονίων για να αντιληφθεί ο δημοσιογραφικός κλάδος ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί σε τοίχο. Το αντιληφθήκαμε άραγε (ως επαγγελματικό συνάφι) μόνο και μόνο γιατί συνθλιβόμαστε και μεις πάνω σ αυτόν τον τοίχο; Τι άραγε κάναμε αυτά τα τελευταία χρόνια και δεν βλέπαμε που πάμε; Είχαμε δουλειές να κάνουμε…

  • Την πέσαμε στους δημοσίους υπαλλήλους που είναι πολλοί και δεν δουλεύουν
  • Κράξαμε τους συνταξιούχους που ζουν πολύ και παίρνουν πολλά
  • Ξεφωνίσαμε ταξιτζήδες, φροτηγατζήδες, δικηγόρους συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς που με τη στάση τους υπονομεύουν τις δυνατότητες εκσυγχρονισμού του τόπου
  • Τα βάλαμε με την δωρεάν παιδεία και τις δαπάνες για την υγεία
  • Γιουχάραμε τους αγρότες με τα καγιέν που τρώνε τις επιδοτήσεις στα στριπτιζάδικα
  • Ξεφωνήσαμε κάθε πορεία και διαμαρτυρία γιατί  κάνει κακό στην αγορά και τον τουρισμό
  • Υποστηρίξαμε με πάθος κάθε συμφωνία με τους δανειστές όλα αυτά τα χρόνια για να μην  χρεοκοπήσουμε και κοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις
  • Χορέψαμε σε κάθε σκοπό που βόλευε την όποια κυβέρνηση για να υλοποιήσει τις απαιτήσεις των δανειστών, για περικοπές, περικοπές,  περικοπές  και ξεπουλήματα όσο –όσο.

Φωνάζουμε τώρα και θα απεργήσουμε «διαρκώς» για το ασφαλιστικό «μας» ενώ εδώ και  χρόνια σιγοντάρουμε τις πολιτικές που έχουν καταστρέψει όλους τους υπόλοιπους. Κοιτάζοντάς μας, (σαν κλάδο) ολοένα και περισσότερο  θυμίζουμε την περιβόητη παραγκόβια ατάκα: εμείς (και το ταμείο μας) να είμαστε καλά και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε…
Να όμως που ήρθε η σειρά μας…
ΥΓ: Οι γενικεύσεις είναι πολλές φορές ενοχλητικές και άδικες. Ωστόσο ένα ποτήρι νερό μπορεί εύκολα να χρωματιστεί, αρκεί μια σταγόνα μπογιάς και το νερό δεν πίνεται…