Γόνος ή μπακαλιάρος;

Την διαπλοκή και την αναξιοκρατία που προκύπτει λόγω της κληρονομικότητας που υπάρχει σ’ αυούς παίρνουν διευθυντικές θέσεις ενοχοποιεί για την οικονομική κρίση ο Κώστας Βαξεβάνης σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο Documento την Κυριακή 24 Μαρτίου.

Κι επειδή είναι η τελευταία μου ανάρτησή στο Google +, που θα έχει κλείσει τη Δευτέρα, στο Pinterest.com έχω τον λογαριασμό: Giwrgos που εκεί θα βρείτε «τον πίνακα»:  Κείμενα Garfield. Ή φυσικά μπορείτε να παρακολουθείτε κατ' ευθείαν το blog μου niaaou.blogspot.com

* * *

Ένας σοβαρός λόγος που οδήγησε στην κατάρρευση του οικονομικοπολιτικού συστήματος της διαπλοκής ήταν η αδυναμία του να αυτονομηθεί από την αδηφάγα ανάγκη του να ικανοποιεί τον εαυτό του. Δημιουργούσε και ικανοποιούσε ανάγκες ενός κλειστού συστήματος. Οι εργολαβίες δεν περιορίζονταν σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα αλλά επεκτείνονταν σε κάθε έκφραση της καθημερινότητας.

Ενδιάμεσοι της πολιτικής, νταβατζήδες της οικονομίας, δημοσιογράφοι της διεκπεραίωσης, μεταπράτες του παραγόμενου «τίποτα» δημιουργούσαν έναν στεγανοποιημένο κόσμο στον οποίο ήταν απαραίτητοι και με αυτό τον τρόπο αλάθητοι και αιώνιοι. Ετσι δημιουργήθηκαν οι πάπες και οι παπατζήδες της εγχώριας σωτηρίας. Ευλογούσαν και ευλογούνταν από την τηλεόραση, εύχονταν τα καλύτερα για τον κόσμο και εξασφάλιζαν τα πάντα για τον εαυτό τους.

Η φαντασία τους μπορεί να ήταν απεριόριστη στην απάτη, μπορεί να αγόραζαν offshore, να πουλούσαν αέρα μέσω τραπεζικών προϊόντων, να νοίκιαζαν ευτυχία, αλλά ταυτόχρονα έπεσαν θύματα της αιμομικτικής τους σχέσης. Η ανάγκη τους να αναπαράγουν τον εαυτό τους, να εξασφαλίζουν συνεχώς το στενό οικογενειακό τους συμφέρον, να προάγουν τα παιδιά, τα εγγόνια τους και τα εγγόνια των παιδιών τους τους έκανε να στερηθούν κάθε δοκιμασία με την πραγματικότητα και να καταλήξουν σε μια αέναη προσπάθεια να απονέμουν εξουσία στους εαυτούς τους με έναν αφύσικο τρόπο. Εστειλαν τα παιδιά τους στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια (πρόσφατα δημοσιεύματα στις ΗΠΑ αμφισβητούν την αξιοκρατία σε αυτήν τη διαδικασία), τα συνέστησαν στους κύκλους τους, τους απένειμαν τον τίτλο του άξιου και στη συνέχεια τα όρισαν κληρονόμους της εξουσίας.

Η ζωή όμως για τους γόνους είναι πιο σκληρή από τους γονείς. Οι πρώτοι που έπεσαν θύματα αυτής της σκληρότητας ήταν οι επιχειρηματικές ελίτ. Μεγάλοι οίκοι του οικονομικού γίγνεσθαι κατέρρευσαν σε μερικές νύχτες μέσα στην κρίση, ενώ κάποιοι άλλοι απλώς ζουν καταναλώνοντας τα περισσεύματα από τις κληρονομιές.

Οι πολιτικοί οίκοι, αν και πιο σύνθετο φαινόμενο, ακολούθησαν. Οι κόρες και οι γιοι των πατεράδων τους μετατράπηκαν σε ιούς του πολιτικού συστήματος και σήμερα απλώς σηματοδοτούν την αδυναμία του να εκσυγχρονιστεί.

Είναι μοναδικό φαινόμενο στην υφήλιο οι γόνοι των πολιτικών στην Ελλάδα να χρήζονται ικανοί για την πολιτική και κυρίως κληρονόμοι για την εξουσία. Στην Ευρώπη ο γιος του Μιτεράν δεν κληρονόμησε εξουσία, ούτε ο γιος της Θάτσερ ή του Βίλι Μπραντ αλλά στην Ελλάδα είναι δεδομένο πως από τον γιο του Βαρβιτσιώτη έως αυτόν του Παπανδρέου και τα εγγόνια του Μητσοτάκη, όλοι τους είναι άξιοι για το καλύτερο. Η πολιτική κληρονομιά μεταφέρεται με ένα αδιόρατο Ε9 και χτίζει ορόφους στην κυριαρχία αυτής της χώρας.

Για κάποιον λόγο η οικονομική και η πολιτική ελίτ δεν δείχνουν να ξεφεύγουν από την κατάρα της ελληνικού οικογενειακού ονείρου, το οποίο ρίχνει πανωσήκωμα στις ταράτσες των γονιών. Η ελληνική καθεστηκυία τάξη τα έχει προβλέψει όλα για τους γόνους της εκτός από την πιθανότητα να μη βγει γόνος ακριβού οξύρρυγχου, δηλαδή χαβιάρι αλλά μπακαλιάρος.

Την αγωνία του μπακαλιάρου ζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ταυτόχρονα την αυταπάτη του χαβιαριού. Του απονεμήθηκε η εξουσία, του αποδόθηκαν αξιοσύνες που δεν προκύπτουν από το βιογραφικό του, του δημιουργήθηκε ένα προφίλ που δεν επιβεβαιώνεται σε καμιά δημόσια εμφάνισή του. Γύρω του υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να δηλώσουν ότι είναι ο καλύτερος και δημοσκόποι για να κάνουν τις απαραίτητες αριθμητικές πράξεις που να το επιβεβαιώνουν. Η τηλεόραση του απονέμει εύσημα επιχειρηματικότητας, ανθρωπιάς, επικοινωνιακής ευχέρειας και κυρίως πολιτικής αρτιότητας. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν υπάρχει και η πραγματική ζωή.

Σε αυτή την πραγματική και όχι μιντιακή ζωή η συμπεριφορά του Κυρ. Μητσοτάκη δεν έχει κανένα στοιχείο που να τον συνδέει με τη μεγαλοπρέπεια που επικαλείται. Ο λόγος του είναι προσβλητικός και απαξιωτικός με χρήση στερεοτυπιών, η πολιτική του εμβάθυνση εκφράζεται με επιθέσεις στους αντιπάλους και η αυτογνωσία του είναι κάτι εμφανώς ξένο. Θεωρεί τον εαυτό του ως τον πρίγκιπα που πρέπει να προσκυνηθεί και γεμίζει την αυλή του με γελωτοποιούς, γιατί τι πρίγκιπας θα ήταν χωρίς παλιάτσους. Οι λύσεις που προτείνει είναι φετφάδες σουλτάνου ο οποίος θα δώσει εντολή και όλα θα αλλάξουν. Οι διορθώσεις του γίνονται μπροστά στον καθρέφτη και όχι μπροστά στην ηθική, την πολιτική ή τη συνείδηση.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ο καθρέφτης του έχει επίστρωση Αδωνη Γεωργιάδη και διαύγεια Νίκου Γεωργιάδη. Οπότε δεν έχει κανένα νόημα να τον ρωτά συνεχώς αν υπάρχει ομορφότερος και καταλληλότερος για πρωθυπουργός.

Η πορφυρογένεση του Κυρ. Μητσοτάκη, εν αντιθέσει με ό,τι πιστεύει ο ίδιος, αποτελεί τεράστιο πρόβλημα γιατί δεν κέρδισε τίποτε επειδή το άξιζε αλλά επειδή κάποιοι του το ανέθεσαν. Τη μέρα λοιπόν που πιστεύει πως θα ανοίξουν σαμπάνιες για να γιορτάσουν πρέπει να είναι έτοιμος για την πιθανότητα να μην είναι γόνος οξύρρυγχου αλλά χαλασμένος μπακαλιάρος.

Αποχαιρετισμός στο Google plus (Google +)

Η πρώτη ένδειξη για το κλείσιμο του αποτυχημένου Google+ μας ήρθε τον περασμένο Αύγουστο, όταν η Google France αποφάσισε να κλείσει τη σελίδα της στο κοινωνικό δίκτυο και να παροτρύνει τους χρήστες να την ακολουθήσουν στο Facebook. Σήμερα, διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Google+. για όλους τους χρήστες. 
Κάτι που θα γίνει τη Δευτέρα. Κι αυτό το ανακοινώνει στα προφίλ μας:  «Ο λογαριασμός σας στο Google+ θα κλείσει στις 2 Απριλίου 2019. Η λήψη του περιεχομένου σας από το Google+ ενδέχεται να διαρκέσει κάποιο χρόνο, οπότε ξεκινήστε πριν την 31η Μαρτίου του 2019.»

Η Google είχε παρουσιάσει το κοινωνικό δίκτυο της το 2011 σε μια προσπάθεια να ανταγωνιστεί το Facebook. Στην αρχή κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον του κοινού, χάριν στο σύστημα προσκλήσεων για να συμμετέχει κανείς, αλλά με τον καιρό το ενδιαφέρον αυτό άρχισε να ατονεί και ουσιαστικά οι περισσότεροι αναγκαζόταν να δημιουργήσουν λογαριασμό απλά για να χρησιμοποιούν τις υπόλοιπες υπηρεσίες της εταιρείας ή για να πραγματοποιούν login σε υπηρεσίες άλλων εταιρειών μέσω Google Connect.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, η Google προσπάθησε να μετρήσει το κατά πόσο συμμετέχει ο κόσμος που διατηρεί λογαριασμό στο κοινωνικό δίκτυο της και τα αποτελέσματα είναι άκρως εντυπωσιακά: το 90% των επισκέψεων στο Google+ από απλούς χρήστες είχε διάρκεια μικρότερη από 5 δευτερόλεπτα και οι περισσότερες από αυτές ήταν τυχαία clicks!!!

Παρ’ όλα αυτά εγώ προωθώντας καθημερινά το blog μου σ’ αυτό, είχα αρκετα καλά αποτελέσματα. Βέβαια όταν μια ανάρτηση την «ανέβαζα» και στο twitter, τα click πολλαπλασιαζόταν. Κι όταν η ανάρτηση αυτή «μπαίνει» και στο Facebook ακόμη περισσότερο.

Βέβαια στο Google + κοινοποιούσα όλα τα κείμενά μου. Στο twitter ενδιαφέρουσες αναδημοσιεύσεις και τα πιο πολλά από τα δικά μου κείμενα. Και στο Facebook τα δικά μου κείμενα και τις πιο ενδιαφέρουσες από τις αναδημοσιεύσεις μου.

Τώρα που χάνω το Google + έχω προβληματιστεί αρκετά για το τι θα κάνω με το σύνολο των κειμένων μου. Σκέφτηκα να δημιουργήσω ομάδα στο Facebook, αλλά αν το κάνω αυτό ακυρώνω την επιλεκτικότητα που δίνω σ’ αυτό. Οπότε δε θα το κάνω ακόμη, και θα δω αν το κάνω.

Τη προώθηση όλων των κειμένων μου, αρχικά, θα την κάνω μέσω του twitter. Βέβαια το Google Blog, το οποίο χρησιμοποιώ, πάντα προτείνει στο τέλος κάθε ανάρτησης το Pinterest. Μιλάω για το τελευταίο «κουμπί», αυτό δεξιά το Faceboook, κάτω - κάτω. 
Iσως ακόμη βρω κάποια άλλη ενδιαφέρουσα «πλατφόρμα» το Σαββατοκύριακο, να τη χρησιμοποιώ.

Όσοι με διαβάζεται μέσω του Google + πολύ θα ήθελα να με βρείτε στο twitter ή στο facebook που είμαι με ίδια στοιχεία. Όνομα και φωτογραφία.

Όσο για το Google + θα είναι μια ευχάριστη ανάμνηση για όλους που το χρησιμοποιήσαμε. Εγώ ελάχιστα έμπαινα εκεί, αφού το ψάξιμο και τ' άλλα δυο κοινωνικά δίκτυα απορροφούν τον περισσότερο διαδικτυακό μου χρόνο. Αλλά σίγουρα το Google + θα μου λείψει.

Πηγή:  techgear.gr