Ανοικτή επιστολή προς τους νέους Ευρωβουλευτές

Λίγο καθυστερημένα, αναδημοσιεύω την ανοικτή επιστολή της «SOS Τροχαία Εγκλήματα και της Διεθνούς Συνεργασίας Θυμάτων Τροχαίων (IRVP)» . Η ανοικτή επιστολή απευθυνόταν  προς όσους ζητούσαν την ψήφο μας για το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο. Όμως έχει ενδιαφέροντα στοιχεία και το κάνω αλλάζοντας απλά τον τίτλο μια που πλέον είναι «προς τους νέους Ευρωβουλευτές»

Τέλος η ανοικτή αυτή επσιτολή της «SOS Τροχαία Εγκλήματα και της Διεθνούς Συνεργασίας Θυμάτων Τροχαίων (IRVP)» συνοδεύεται από ανακοίνωση, προς όλους μας με επίσης «τρομακτικά στοιχεία»:

 154 άνθρωποι σκοτώνονται κάθε ώρα στους δρόμους του κόσμου, 3700 κάθε μέρα. Μια μεγάλη ανθρώπινη καταστροφή που μπορεί να αποφευχθεί εντελώς. Αλλά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει καν επιτροπή οδικής ασφάλειας, λόγω "έλλειψης ενδιαφέροντος" των ευρωβουλευτών...

Για το τεράστιο αυτό πρόβλημα Δημόσιας Υγείας, σε θεσμικό επίπεδο ο Επίτροπος Υγείας της ΕΕ είναι "αναρμόδιος"...και δεν ασχολείται!

Πριν ψηφίσετε στις επερχόμενες εκλογές, ζητήστε από τον υποψήφιο σας να δημοσιοποιήσει τη θέση του γι αυτά τα ζητήματα.

Όχι πια πρόβατα επί σφαγή.

Ας δούμε το αυτούσιο το κείμενο της ανοιχτής αυτής επιστολής:

* * *

 

Οι τροχαίες συγκρούσεις αποτελούν παγκόσμια ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα Δημόσιας Υγείας. Η Ευρώπη αν και ασφαλέστερη συγκριτικά με  τις υπόλοιπες ηπείρους στον τομέα οδική ασφάλεια, θρηνεί κάθε χρόνο πάνω απο 25.000 νεκρούς από τροχαία και πολλούς περισσότερους σοβαρά τραυματίες  οι περισσότεροι από τους οποίους θα ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους με μια αναπηρία. Οι επιπτώσεις  του τροχαίου τραύματος είναι ιδιαίτερα σημαντικές τόσο στα άμεσα θύματα  όσο και στο ευρύτερο οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον.

Για δεύτερη συνεχή δεκαετία (2001-2010 & 2011-2020) οι στόχοι που τέθηκαν επισήμως  για περιορισμό των θανάτων από τροχαία σε Ευρωπαικό επίπεδο κατά 50% δεν επετεύχθησαν.  Τα επίσημα αποτελέσματα εμφανίζουν μεγάλη απόκλιση από τους τεθέντες στόχους και τα πέντε τελευταία χρόνια δεν επετεύχθη καμιά ουσιαστική προόδος σ αυτόν τον τομέα. Η επανάληψη της ίδιας λογικής (50% μείωση) για τρίτη δεκαετία δείχνει μια εθιμοτυπική αντιμετώπιση του προβλήματος που προκαλεί αμφισβήτηση στην κοινή γνώμη και ιδιαίτερα στις οικογένειες των θυμάτων για την πρόθεση αποτελεσματικότητας της υιοθετημένης  πολιτικής.

* 2011 -2020: Στόχος και Πραγματικότητα. Πηγή ETSC

Περαιτέρω προβληματισμό προκαλεί το γεγονός πως κάθε ευρωπαική χώρα είναι «ελεύθερη» να διαχειριστεί όπως νομίζει το πρόβλημα. Κάθε χώρα μπορεί να έχει διαφορετικά όρια ταχύτητας, διαφορετικά  όρια συγκέντρωσης αλκοόλ στο αίμα, διαφορετικές διοικητικές ποινές για τους παραβάτες διαφορετική ποινική αντιμετώπιση για τους παραβάτες που σκοτώνουν και διαφορετικό ύψος αποζημίωσης για την απώλεια ζωής ή την αναπηρία.

Οι εκλογές για το ευρωπαικό κοινοβούλιο θεωρούνται σημαντικές για το μέλλον της Ευρώπης. Αυτό το μέλλον όμως περιλαμβάνει και την εξάλειψη των τροχαίων συγκρούσεων και του τροχαίου τραύματος καθώς και των άλλων επιπτώσεων της μηχανοκίνητης κυκλοφορίας στην υγεία των πολιτών της Ευρώπης;

Ζητάμε απ όσους συμμετείχαν μέχρι σήμερα στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο και όσους επιδιώκουν να εκλεγούν σ αυτό μια καθαρή απάντηση:

– Θεωρούν ή όχι το τροχαίο τραύμα, πρόβλημα που αφορά ιδιαίτερα τους νέους, σαν ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα Δημόσιας Υγείας στην Ευρώπη, ;

Αν η απάντηση σ αυτo τo ερώτημα είναι θετική θα θέλαμε να γνωρίζουμε αν  υποστήριξαν ή θα υποστηρίξουν την θέση πως το θέμα της οδικής ασφάλειας σε ευρωπαικό επίπεδο ανήκει στην αρμοδιότητα  του Επιτρόπου Υγείας (και κατ επέκταση σε κάθε χώρα των υπουργείων Υγείας) και όχι του επιτρόπου Μεταφορών  και των υπουργείων Μεταφορών  κάθε χώρας.

Δυστυχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια σε ευρωπαικό επίπεδο καμία πρωτοβουλία δεν αναλήφθηκε για τα παραπάνω θέματα από τον επίτροπο Υγείας, όχι λόγω προσωπικής ανεπάρκειας αλλά λόγω του ότι θεωρείται «θεσμικά αναρμόδιος».

Σαν πολίτες της Ευρώπης, σαν συλλογικότητες που εκπροσωπούν θύματα τροχαίων συγκρούσεων θα θέλαμε να γνωρίζουμε αν στην περίπτωση που θα εκλεγείτε ως μέλος τους Ευρωπαικού Κοινοβουλίου αν θα υποστηρίξετε την διαιώνιση αυτής της κατάστασης ή την ΑΜΕΣΗ ριζική αλλαγή της στη λογική πως όλα τα αναφερθέντα αποτελούν προβλήματα Δημόσιας Υγείας και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Δυστυχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια στο Ευρωπαικό κοινοβούλιο ενώ συγκροτήθηκαν κάθε είδους επιτροπές  απέτυχαν όλες οι προσπάθειες για την συγκρότηση μιας επιτροπής Οδικής Ασφάλειας λόγω έλλειψης ικανού αριθμού ενδιαφερομένων…

Θα θέλαμε να γνωρίζουμε αν θεωρείτε αναγκαία την ύπαρξη μια τέτοιας επιτροπής και αν θα συμμετείχατε σ αυτήν ή αν όπως την θεώρησε επι χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωβουλευτών, την θεωρείτε και σεις περιττή ή σημαντική αλλά για κάποιους άλλους.

Με εκτίμηση

Πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

Αθήνα 14 Μαίου 2019 

Αναδημοσίευση: sostegr.wordpress.com

Είσαι πραγματικά ελεύθερος όταν δεν σε νοιάζει η γνώμη των άλλων

Τελικά λίγο ως πολλοί όλοι έχουμε γίνει «δημόσια πρόσωπα». Με τα social media, μας ενδιαφέρει λίγο ως πολύ η γνώμη των «φίλων μας» σ’ αυτά. Πόσο μάλλον αν είναι πραγματικοί γνωστοί μας. Έτσι όλοι μας είμαστε σε μια κατάσταση να «αυτολοφοκρινόμαστε» και τελικά να μη νιώθουμε ελεύθεροι.

Ας δούμε ένα θαυμάσιο κείμενο της συγγραφέα Πράξιας Αρέστη που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε αυτές τις καταστάσεις

* * *

Στις μέρες μας, και με τα social media να έχουν εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας, ό,τι κάνουμε, δεν το κάνουμε καθαρά για μας, δηλαδή επειδή μας αρέσει, αλλά για να το δουν πρώτα οι άλλοι. Για να “πάρουμε λάικ”. Τελικά, μας ενδιαφέρει τόσο πολύ το “λάικ” διάφορων άσχετων ή άγνωστων σε μας προσώπων;

Παλιά μας ενοχλούσε το κουτσομπολιό της γειτονιάς και των γιαγιάδων στο πάρκο άντε και κάποιων κακεντρεχών συγγενών ή φιλών. Τώρα, το πρόβλημα έχει επεκταθεί μέσω των κοινωνικών δικτύων, αφού εμείς οι ίδιοι του δίνουμε τροφή να μεγαλώνει.

Κάποιοι, πολύ λίγοι σε αριθμό, έχουν καταφέρει να βρουν την ισορροπία μεταξύ του κάνω κάτι για μένα και του κάνω κάτι για να το δείξω στους άλλους. Kάποιοι έχουν χάσει εντελώς την μπάλα όντας στην πραγματικότητα δυστυχισμένοι και εξαρτημένοι από τα λάικ και την εικόνα που θέλουν να δείχνουν προς τα έξω και κάποιοι είναι εντελώς απενεχοποιημένοι και απελευθερωμένοι από το σύγχρονο κόσμο του θεαθήναι. Σε ποια κατηγορία θέλουμε ν’ ανήκουμε;

Όσο πιο απελευθερωμένοι είμαστε από το τι πιστεύουν οι άλλοι για μας, τόσο πιο απελευθερωμένοι γινόμαστε γενικότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε να φτάνουμε στο άλλο άκρο, δηλαδή να πληγώνουμε τον εαυτό μας ή τους γύρω μας γιατί κάθε είδους ελευθερίας έρχεται με ευθύνες. Κι όσο πιο ελεύθερα είναι το μυαλό και η ψυχή μας, τόσο πιο ευτυχισμένοι νιώθουμε γιατί πολύ απλά έχουμε ξεφορτωθεί ένα τεράστιο βάρος άσχημων και ανούσιων σκέψεων που μας ταλαιπωρούν και μας οδηγούν σε λάθος κινήσεις.

Γιατί θέλουμε να έχουμε ένα τεράστιο σπίτι; Γιατί θέλουμε να έχουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο και το τελευταίο μοντέλο κινητού, ενώ η οικονομική μας κατάσταση δεν το επιτρέπει; Γιατί στερούμαστε το φαΐ μας για να ταξιδεύουμε πιο συχνά και σε μέρη ακριβά; Γιατί αγοράζουμε συνεχώς ρούχα, κοσμήματα και διάφορα άλλα πράγματα υπερχρεώνοντας τις χρεωστικές μας κάρτες; Είμαστε σίγουροι ότι το κάνουμε για μας;

Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα που χρειάζεται ένας άνθρωπος για την επιβίωσή του αλλά και για την ευτυχία του, είναι πολύ πιο λίγα από αυτά που μας έβαλαν στο μυαλό μας οι διαφημίσεις των εταιρειών και των τραπεζών, η πλούσια ζωή των influencers και το χόλιγουντ. Σίγουρα στην προσπάθειά μας ν’ αποκτήσουμε όσα πιο πολλά υλικά αγαθά μπορούμε για να τα επιδεικνύουμε μετά στα social media, ξεχάσαμε αυτά που πραγματικά μας κάνουν ευτυχισμένους.

Ξεχάσαμε πώς είναι να έχουμε μία αληθινή και βαθιά επαφή με τους ανθρώπους και το περιβάλλον γύρω μας. Και αφήνουμε να χάνεται ποιοτικός χρόνος που θα μπορούσαμε να έχουμε για τον εαυτό μας και μ’ αυτούς που αγαπάμε.

Το να είμαστε τέλειοι και αρεστοί σε όλους είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε; Και να το θέλουμε δεν μπορούμε να το φτάσουμε, οπότε είναι σαν να κυνηγάμε διαρκώς έναν κρυμμένο θησαυρό που δεν υπάρχει. Δεν μπορούν όλοι να είναι αρεστοί σε όλους και δεν μπορούν όλοι να συμπαθούν όλους, όπως ούτε κι εμείς οι ίδιοι θέλουμε και συμπαθούμε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτό να είναι πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι να μην είμαστε ο εαυτός μας και να καταπιεζόμαστε για να προβάλλουμε συνεχώς μια ψεύτικη, χαρούμενη εικόνα που πολλές φορές δε μας αντιπροσωπεύει.

Η γνώμη των άλλων μας νοιάζει μόνο όταν γίνεται καλόβουλα από άτομα που νοιάζονται για μας και θέλουν να μας βλέπουν να εξελισσόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι. Μόνο σ’ αυτοί την κριτική θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί κι όχι στην άκυρη και κακόβουλη κριτική.

Το να είμαστε ο εαυτός μας, ακόμη κι αν δεν έχουμε τις πολυτέλειες άλλων ή τα συχνά κι ακριβά ταξίδια τους, δε σημαίνει ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλά περισσότερο δε σημαίνει ότι αυτοί είναι ευτυχισμένοι. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα κι αυταπάτη, το να συγκρίνουμε δηλαδή τον εαυτό μας με τους άλλους. Γινόμαστε καλύτεροι μόνο για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας.

Κι εξάλλου τις πιο όμορφές μας αναμνήσεις τις έχουμε από τα πιο απλά και λιτά. Ένα βράδυ με φίλους στη θάλασσα, διάφορα ευτράπελα που θυμόμαστε και γελούμε, στιγμές έρωτα σε ένα μόνο κρεβάτι ενός φτηνού ξενοδοχείου, βόλτες στην πόλη και πιτόγυρα που καταβροχθήσαμε χωρίς τύψεις. Το να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, όσο ακραίο κι αν αυτό θεωρείται στην κοινωνία που ζούμε, δεν είναι καθόλου εύκολο είναι, όμως, ο πιο αληθινός δρόμος που μπορούμε να πάρουμε. Κι άστε τους άλλους να λένε.

Αναδημοσίευση: enallaktikidrasi.com