Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ρεπάρω

Συμβαίνουν τόσα πολλα γύρω μας και σ' όλο τον κόσμο που μπερδεύτικα. Το Μαρτη πλεον, μάλλον δε ξαναγράφω

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Σα διακονιάρης στη στράτα

Στη χθεσινή (25/3) «Καθημερινή» ο κ. Νίκος Ξυδάκης, σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο, χαρακτηρίζει την Ελλάδα της επανάστασης κι όχι μόνο

* * *


Εκατόν ενενήντα χρόνια από την εθνεγερσία, πού βρίσκεται η Ελλάδα; Μεγάλη και ανεπτυγμένη είναι, τόσο που δεν θα μπορούσαν να τη φανταστούν οι παππούδες μας ή οι πατεράδες μας. Αλλά χρεοκοπημένη, ασπόνδυλη, χωρίς πνοή. Και με Ελληνες αμήχανους, σαστισμένους, διχασμένους, φοβισμένους και εξαγριωμένους μαζί. Σαν να ’χει χαθεί το μακρυγιαννικό «εμείς», το εξόχως πολιτικό και δυναμικό, και να ’χουν απομείνει μύρια «εγώ» τρομαγμένα, μόνα κι αδύναμα. Σαν να ’χει χαθεί οριστικά ο αντάρτης, ο κλέφτης, ο ελεύθερος καρμπονάρος, ο μαχητής της δημοκρατίας, και να ’χει επιπλεύσει μοναχά ο ραγιάς, ο προσκυνημένος, ο συμβιβασμένος και άπληστος, ο πλεονέκτης.
Ωστε αν επιζεί ένα διάζευγμα με νόημα για τους Ελληνες, με όλα τα βάρη του αναχρονισμού, από τον καιρό της Επανάστασης ώς σήμερα, αυτό δεν είναι το «φουστανέλα ή φράκο», αλλά το «αγωνιστής ή ραγιάς». Δεν έχει νόημα ο επιπόλαιος, ανιστόρητος χωρισμός σε δυτικόφρονες και ανατολικόφρονες, διότι είμαστε πολλών φωνών τραγούδια και διαρκώς περισσότερων. Αντιθέτως, στην ιστορική καμπή που βρισκόμαστε επείγει να αναστοχαστούμε τους εαυτούς μας ως μαχητές: Μπορούμε να αγωνιστούμε πάλι για ελευθερία και προκοπή; Η ελευθερία δεν κερδίζεται άπαξ• είναι διαρκώς ζητούμενη και πάντα ακριβή.
Δύο αιώνες μετά την εθνεγερσία, η ελευθερία της ίδιας πατρίδας απειλείται και πάλι, με άλλους τρόπους, υπό άλλους όρους, σε άλλο κόσμο. Οι υπερήφανοι πολεμιστές, οι ευημερούντες της ειρήνης, οι προκομμένοι των γραμμάτων και του εμπορίου, απειλούνται από την υποδούλωση της ανέχειας, να ξεπέσουν στον ραγιά που περιγράφει ο Οδ. Ανδρούτσος: «το ταχιά βρίσκεται φτωχός, σα διακονιάρης στη στράτα». Ομως τώρα ο εχθρός δεν είναι ένας Τούρκος, ένας Αγαρηνός• οι εχθροί είναι πολλοί και βρίσκονται μέσα μας: απληστία, αφροσύνη, αχαλίνωτος ατομισμός, εμφύλιος. Αυτά μάς απειλούν. Με τα λόγια του Κοραή: «Προδότης της πατρίδος λογίζεται, όχι μόνον όστις παραδίδει εις τας χείρας των τυράννων τους αδελφούς του [...] αλλά και όστις δεν φεύγει τας πλεονεξίας, εκ των οποίων γεννάται η τυραννία».

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Αναζητώντας τους ηγέτες

Στη χθεσινή (24/3) «Καθημερινή» ο διευθυντής της κ. Αλέξης Παπαχελάς, σε άρθτο του με τον ίδιο τίτλο, δείχνει το μεγάλο Ευρωπαϊκό πρόβλημα που είναι το ίδιο με το Ελληνικό. Η έλλειψη πολιτικών.

* * *


Είμαστε κι εμείς στα μαύρα μας τα χάλια, είναι όμως και οι γύρω μας... Μόνο σιγουριά δεν μπορεί να αντλήσει κανείς όταν κοιτάει γύρω του και βλέπει την ποιότητα και το μέγεθος των ηγετών στην Ευρώπη. Δίπλα μας έχουμε τον απίθανο Μπερλουσκόνι, ο οποίος μπορεί να ξεκίνησε σαν δυναμικός εκφραστής τμήματος της ιταλικής κοινωνίας αλλά έχει καταλήξει σε γραφική καρικατούρα ηγέτη. Στο Παρίσι έχουμε έναν πρόεδρο, ο οποίος με νευρωτικό άγχος βιάστηκε να ξεκινήσει τον «δικό του πόλεμο» και κινδυνεύει να φέρει την ευρωατλαντική συμμαχία στα όριά της. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί για τον Βρετανό πρωθυπουργό, ο οποίος θα ήθελε να συγκριθεί με τη Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά του λείπουν βασικά στοιχεία της πετυχημένης ηγετικής συνταγής. Η Γερμανίδα καγκελάριος, πάλι, μοιάζει να έχει άποψη και πυγμή, αλλά δεν έχει «ευρωπαϊκή ψυχή» ανάλογη με εκείνη των Σμιτ και Κολ.
Το έλλειμμα ηγεσίας δεν είναι μόνο ελληνικό, λοιπόν. Το βλέπουμε πια διεθνώς, ακόμη και στη Ρωσία όπου πρόεδρος και πρωθυπουργός ερίζουν δημοσίως για σοβαρά θέματα. Το βλέπουμε και στους διεθνείς οργανισμούς γιατί ο μεν γ.γ. του ΟΗΕ εμφανίζεται αδύναμος, αν όχι ανύπαρκτος, οι δε εκπρόσωποι της Ε.Ε. εξαιρετικά ελαφρείς. Το βλέπουμε επίσης και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού όπου για πρώτη φορά η Ουάσιγκτον εμφανίζεται, σε μια μεγάλη διεθνή κρίση, σε ένα ρόλο που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε «τροχονόμο» και διπλωματικό παρατηρητή. Να συμπληρώσω δε, με την ευκαιρία, πως η πιο δραματική αποκάλυψη των WikiLeaks για την Ελλάδα ήταν το πόσο τραγικό ήταν το επίπεδο και πόσο μεγάλη η απλοϊκότητα της ανάλυσης των Αμερικανών διπλωματών που υπηρέτησαν στην Αθήνα την περίοδο 2004 - 10.
Το πρόβλημα, πάντως, είναι ότι ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο περίπλοκος, απρόβλεπτος και επικίνδυνος την ίδια στιγμή που διαπιστώνουμε όλοι μας πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας. Δεν ξέρω τι φταίει γι’ αυτό, ενδεχομένως να έχει να κάνει με τον υπερβολικά πιεστικό ρόλο των media που καθιστά την επικοινωνία και όχι την ουσία βασικό κριτήριο επιλογής ηγετών. Δεν είναι, πάντως, παρήγορο να νιώθεις ότι όταν η χώρα σου περνάει μια μεγάλη κρίση, εν μέσω διεθνούς αστάθειας και κρίσης, δεν υπάρχουν πουθενά στον ορίζοντα οι Ντε Γκωλ, οι Αντενάουερ, οι ιστορικοί ηγέτες που απαιτούν οι περιστάσεις.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Αύριο εθνική γιορτή με αποδοκιμασίες;

Όπου και πάνε οι κυβερνώντες πολιτικοί και δη οι υπουργοί αποδοκιμάζονται. Την προηγούμενη βδομάδα. Ήταν η σειρά του Λοβέρδου. Μάλιστα σε βιβλιοπωλείο στο Χαλάνδρι.
Την συγκεκριμένη αποδοκιμασία την μάθαμε μόνο από blog.
Όμως το γιαούρτωμα του Πάγκαλου στα Καλύβια, το είδαμε σ’ όλα τα κανάλια. Όπως σε πολλά μέσα είδαμε και τις αποδοκιμασίες του πρωθυπουργού στην Σύρο. Ως και η κ.Κατσέλη που θεωρείτε «αντιμνημονιακή», «τ’ άκουσε» προχθές στη Θεσσαλονίκη.
Το θέμα όμως ότι αύριο είναι η εθνική μας γιορτή. Έχουμε παρελάσεις και παριστάτε σ’ όλες τις πρωτεύουσες των νομών, υπουργοί ως εκπρόσωποι της κυβέρνησης. Αύριο πως θα πάνε; Δε θα έχουμε αποδοκιμασίες;
Πολύ πιθανό να έχουμε. Και μάλιστα πολλές.
Το άσχημο είναι πως δε θα τα δούμε live. Αυτό που φαντάζομαι τα μεγάλα κανάλια να έχουν συνδέσεις με τους χώρους των παρελάσεων να αναφέρουν τις αντιδράσεις του κόσμου όπως ακριβώς κάνουν στις εκλογές με τα εκλογικά τμήματα των κομμάτων.
Φυσικά κανένας μας δεν επικροτεί τις εκδηλώσεις αυτές. Όμως κάπως θα πρέπει να δείξει ο λαός μας την δυσαρέσκεια του. Θα μου πείτε υπάρχουν και χειροδικίες (όπως του κ. Χατζηδάκη ακόμη και του κ. Πάγκαλου). Φυσικά πάντα υπάρχουν θερμόαιμοι που κάνουν τέτοιες κινήσεις. Και να μη ξεχνάμε πως σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις επικρατεί η ψυχολογία του όχλου.
Πάντως αν γενικευτούν αύριο οι αποδοκιμασίες θα είναι μια απάντηση στον κ. Πάγκαλο που βλέπει παντού οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, μια που δεν είναι δυνατόν να έχει τόσους πολλούς ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Σε άλλες εκδηλώσεις βλέπει μόνο ΚΚΕ κι εδώ βλέπει ΣΥΡΙΖΑ.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Αρχίζουν να καταλαβαίνουν το λάθος τους

Ρίχνοντας μια ματιά στα blog, την περαμένη βδομάδα έπεσα σ’ αυτή την καταχώρηση του totefteri.blogspot.com.
Μου έφτιαξε τη μέρα μια που λέει για ένα Γερμανικό δημοσίευμα του Spiegel που αναγνωρίζει τελικά πως τα μέτρα καταστρέφουν την Ελλάδα.
Τώρα μιλάει για διαγραφή χρεών. Βασικά η άποψη μου είναι πως από εκεί πρέπει να πιαστεί ο κ. Παπανδρέου να ζητήσει την αναδιαπραγμάτευση κι ανατροπή του μνημονίου.
Βέβαια το περιοδικό λέει για αναδιαπραγμάτευση του χρέους, κάτι που δεν το θέλει ο πρωθυπουργός μας μια που λέει πως «θα πληρώσουμε όλα τα λεφτά». Και πώς θα το κάνουμε κ. Παπανδρέου αφού μήνα με τον μήνα έχουμε σημαντική υστέρηση των εσόδων; Πως θα το κάνουμε αφού βασικές δαπάνες δεν περιορίζονται; Και μιλάω για οριζόντιο κόψιμο του μισθού των πολιτικών μας. Μιλάω για περιορισμό των ταξιδιών τους. Μιλάω να πάψει η πολιτεία να παρέχει την πληρωμή των λογαριασμών κινητής τηλεφωνίας στους πολιτικούς.
Των μισθών λέω κι όχι των αποζημιώσεων των επιτροπών.
Βέβαια το Spiegel δεν έλεγε αυτά. Αλλά το καλό είναι πως βλέπουν οι συνέταιροί μας ότι κάτι πάει στραβά. Ε δεν μπορεί αν θέλουν τα λεφτά τους θα το διορθώσουν. Γιατί όπως πάνε τα πράγματα ΚΑΙ να ξεπουληθούμε όλοι ΚΑΙ να «βγούμε στο κλαρί» (γυναίκες και άντρες) δεν πρόκειται να μαζέψουν όσα χρειάζονται

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Αποδομεί το όνομά του

Ο κ. Παπανδρέου κατεδαφίζει την Ελλάδα, κατεδαφίζει και το όνομα που είχει φτιάξει ο πατέρας του στη συνείδηση του λαού. Ο πατέρας του που είχε φτιάξει το όνομα που είχε χαλάσει ο πατέρας του ο «γέρος της Δημοκρατίας» την εποχή που ήταν «πρωθυπουργός του ελληνικού κράτους στον εμφύλιο».
Παραχωρήσαμε λέει κυριαρχικά μας δικαιώματα. Μια δήλωση που αποτέλεσμα είχε να εισπράξει μήνυση τόσο αυτός κι όσοι ψήφισαν το λεγόμενο μνημόνιο (για εσχάτη προδοσία). Χαλάει την σχέση του με τους συνδικαλιστές που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ ακόμη και την εποχή του εκσυγχρονισμού.
Τώρα χτυπά τον Καντάφι. Προφανώς και δεν ήταν στο χέρι του να μη συμμετάσχει στις επιχειρήσεις, αλλά πιστεύω δεν έκανε προσπάθεια να διαπραγματευτεί να κερδίσουν όλοι τελικά.
Να πει στους Ευρωπαίους «αφήστε τον σε μένα» ώστε να διαπραγματευτεί με τον Καντάφι για το καλό το δικό του (Του Καντάφι) και της Ελλάδος. Φυσικά και του Παπανδρέου.
Θα μου πείτε είσαι σίγουρος πως θα το κατάφερνε; Όχι το αντίθετο. Αλλά να δείξει πως τιμά τους φίλους του. Αλλά τι λέω ε; Εδώ δεν τιμά τον λαό που του έδωσε τόσο μεγάλη διαφορά στις εκλογές του 2009. Δεν τιμά ούτε τους ανθρώπους που ψήφισαν εσωκομματικά αντίθετα απ’ ότι ήθελαν «οι βαρόνοι του τύπου» που χαϊδεύουν τα αυτιά των οπαδών του χώρου
Εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρος. Βλάκας ή μεγάλος ηγέτης είναι (αν πηγαίνει σε σωστό δρόμο, που μόνο ο ίδιος και μερικοί «αυλοκόλακες» πιστεύουν

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Ρεπάρω

Σημερα δεν μπορω να κάνω το καθημερινό μου σχολιο, λογω του ότι εκτάκτως πρεπει να βγω εκτός πόλης (και ξαφνικά μια που δεν το γνώριζα από χθες). Αυριο,. θα γράψω και πάλι το σχόλιο μου

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Μια εποχή που φεύγει

Από την «Καθημερινή» δημοσιεύω και σήμερα το άρθρο για να αναδείξω κάποιες απόψεις όπως κάνω κάθε Σάββατο. Είναι η άποψη του Αποστολου Λακασα από το φύλλο της Πέμπτης (16/3). Μια άποψη που δείχνει πως το σχολείο εκτός της μάθησης στις αίθουσες είναι κι άλλα πράγματα που θα χαθούν με τα «τέρατα» που κατασκευάζει η κ. Διαμαντοπούλου μ’ αυτές τις συναινώσεις

* * *


«Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύαμε, προτού έρθουμε εδώ, πόσο όμορφα μπορεί να νιώθει κανείς όταν πηγαίνει σχολείο. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά νιώθουμε μεταξύ μας και με τους καθηγητές μας σαν μέλη μιας μεγάλης οικογένειας», λένε οι 43 μαθητές του Γυμνασίου Εκάλης, στην επιστολή που έστειλαν στην υπουργό Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου. «Αν μας λένε την αλήθεια για το πόσο νοιάζονται για εμάς, τότε δεν πρέπει να κλείσουν το σχολείο μας, δεν πρέπει να μας στερήσουν την πνευματική οικογένεια που με τόσο κόπο και αγάπη έχουμε δημιουργήσει», υποστηρίζουν, διαμαρτυρόμενοι, για την πρόθεση του υπουργείου να καταργήσει το σχολείο τους, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού «Καλλικράτη».
Το τετρασέλιδο κείμενο της επιστολής σε πολλά σημεία έχει γραφτεί με ύφος που υποδηλώνει ακατέργαστη συναισθηματική φόρτιση και εφηβικό ενθουσιασμό - ύφος που σίγουρα δεν μπορεί να εκφράζει και τους 43 μαθητές που υπογράφουν την επιστολή. Ομως, η σχέση μαθητών-εκπαιδευτικών που περιγράφουν, μου θύμισε μια ιστορία που μου διηγήθηκε προ ημερών μια φίλη. Προ ετών στη Χίο ζούσε ένα χαρισματικό παιδί. Εξυπνος, άριστος στα μαθήματα, λίγο κλειστός, αλλά απόλυτα πιστός σε ό,τι αγαπούσε: διάβαζε, ζωγράφιζε και κάπου κάπου έγραφε στίχους ποιημάτων. Ο δάσκαλος του σχολείου αγαπούσε τον μαθητή και τον βοηθούσε να καλλιεργεί τα χαρίσματά του. Είχε δημιουργηθεί τέτοια σχέση με τον μαθητή και την οικογένειά του, που όταν το παιδί πέρασε σε ΑΕΙ της Αθήνας, ο παλιός δάσκαλος του έκανε ένα δώρο. Εδωσε τα κλειδιά ενός διαμερίσματός του στην Αθήνα για να μείνει κατά τη διάρκεια των σπουδών του, όση κι αν ήταν αυτή.
Η συγχώνευση μικρών σχολείων με στόχο την αξιοποίηση των μεγάλων μονάδων δίνει στο υπουργείο Παιδείας ένα σοβαρό αντεπιχείρημα σε όσους διαμαρτύρονται για το εκπαιδευτικό «ξεσπίτωμα». Βέβαια, ας μην γελιόμαστε. Ο βασικός λόγος των συγχωνεύσεων είναι η καλύτερη διαχείριση των εκπαιδευτικών, τη στιγμή που προβλέπονται προσλήψεις με το σταγονόμετρο το 2011-12. Επίσης, στις πόλεις οι συγχωνεύσεις θα οδηγήσουν σε οικονομία πόρων, καθώς οι μαθητές θα στεγαστούν σε ιδιόκτητα συγκροτήματα σχολείων και θα ξενοικιαστούν αίθουσες, που σήμερα στεγάζουν μικρότερα σχολεία. Αρα θα πρέπει να γίνουν οι συγχωνεύσεις.
Την ίδια στιγμή, πάντως, θα χαθεί το «μικρό σχολείο». Θα λείψουν τα παρτέρια και οι κήποι που φρόντιζαν μόνοι τους οι μαθητές στις αυλές των χωριάτικων σχολείων, που μυρίζουν πεύκο. Θα χαθεί το παιχνίδι στα διαλείμματα με τη συντροφιά των οικόσιτων ζώων της γειτονιάς. Θα χαθεί και η αίσθηση του «δικού μας» δασκάλου. Ενας άνθρωπος αρχικά «ξένος», που άρχιζε να παρατηρεί τις συμπεριφορές του χωριού, να σκοτώνει την ώρα του με τους «προύχοντες», να ξυπνά από τα κοκόρια και τον κυριακάτικο ήχο της καμπάνας. Ενός δασκάλου που ήξερε τις κλίσεις, τα χούγια των μαθητών, που μάθαινε τα προβλήματά τους, που δενόταν μαζί τους, καθώς τους παρατηρούσε να αλλάζουν τάξεις μένοντας στα ίδια θρανία του μικρού σχολείου. Μπορεί το σχολείο της πόλης να έχει μεγαλύτερα εφόδια και καλώς γίνονται οι συνενώσεις, όμως και οι κεραμοσκεπές των πέτρινων σχολείων προσφέρουν μόρφωση...

Μια εποχή που φεύγει

Από την «Καθημερινή» δημοσιεύω και σήμερα το άρθρο για να αναδείξω κάποιες απόψεις όπως κάνω κάθε Σάββατο. Είναι η άποψη του Αποστολου Λακασα από το φύλλο της Πέμπτης (16/3). Μια άποψη που δείχνει πως το σχολείο εκτός της μάθησης στις αίθουσες είναι κι άλλα πράγματα που θα χαθούν με τα «τέρατα» που κατασκευάζει η κ. Διαμαντοπούλου μ’ αυτές τις συναινώσεις

* * *


«Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύαμε, προτού έρθουμε εδώ, πόσο όμορφα μπορεί να νιώθει κανείς όταν πηγαίνει σχολείο. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά νιώθουμε μεταξύ μας και με τους καθηγητές μας σαν μέλη μιας μεγάλης οικογένειας», λένε οι 43 μαθητές του Γυμνασίου Εκάλης, στην επιστολή που έστειλαν στην υπουργό Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου. «Αν μας λένε την αλήθεια για το πόσο νοιάζονται για εμάς, τότε δεν πρέπει να κλείσουν το σχολείο μας, δεν πρέπει να μας στερήσουν την πνευματική οικογένεια που με τόσο κόπο και αγάπη έχουμε δημιουργήσει», υποστηρίζουν, διαμαρτυρόμενοι, για την πρόθεση του υπουργείου να καταργήσει το σχολείο τους, στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού «Καλλικράτη».
Το τετρασέλιδο κείμενο της επιστολής σε πολλά σημεία έχει γραφτεί με ύφος που υποδηλώνει ακατέργαστη συναισθηματική φόρτιση και εφηβικό ενθουσιασμό - ύφος που σίγουρα δεν μπορεί να εκφράζει και τους 43 μαθητές που υπογράφουν την επιστολή. Ομως, η σχέση μαθητών-εκπαιδευτικών που περιγράφουν, μου θύμισε μια ιστορία που μου διηγήθηκε προ ημερών μια φίλη. Προ ετών στη Χίο ζούσε ένα χαρισματικό παιδί. Εξυπνος, άριστος στα μαθήματα, λίγο κλειστός, αλλά απόλυτα πιστός σε ό,τι αγαπούσε: διάβαζε, ζωγράφιζε και κάπου κάπου έγραφε στίχους ποιημάτων. Ο δάσκαλος του σχολείου αγαπούσε τον μαθητή και τον βοηθούσε να καλλιεργεί τα χαρίσματά του. Είχε δημιουργηθεί τέτοια σχέση με τον μαθητή και την οικογένειά του, που όταν το παιδί πέρασε σε ΑΕΙ της Αθήνας, ο παλιός δάσκαλος του έκανε ένα δώρο. Εδωσε τα κλειδιά ενός διαμερίσματός του στην Αθήνα για να μείνει κατά τη διάρκεια των σπουδών του, όση κι αν ήταν αυτή.
Η συγχώνευση μικρών σχολείων με στόχο την αξιοποίηση των μεγάλων μονάδων δίνει στο υπουργείο Παιδείας ένα σοβαρό αντεπιχείρημα σε όσους διαμαρτύρονται για το εκπαιδευτικό «ξεσπίτωμα». Βέβαια, ας μην γελιόμαστε. Ο βασικός λόγος των συγχωνεύσεων είναι η καλύτερη διαχείριση των εκπαιδευτικών, τη στιγμή που προβλέπονται προσλήψεις με το σταγονόμετρο το 2011-12. Επίσης, στις πόλεις οι συγχωνεύσεις θα οδηγήσουν σε οικονομία πόρων, καθώς οι μαθητές θα στεγαστούν σε ιδιόκτητα συγκροτήματα σχολείων και θα ξενοικιαστούν αίθουσες, που σήμερα στεγάζουν μικρότερα σχολεία. Αρα θα πρέπει να γίνουν οι συγχωνεύσεις.
Την ίδια στιγμή, πάντως, θα χαθεί το «μικρό σχολείο». Θα λείψουν τα παρτέρια και οι κήποι που φρόντιζαν μόνοι τους οι μαθητές στις αυλές των χωριάτικων σχολείων, που μυρίζουν πεύκο. Θα χαθεί το παιχνίδι στα διαλείμματα με τη συντροφιά των οικόσιτων ζώων της γειτονιάς. Θα χαθεί και η αίσθηση του «δικού μας» δασκάλου. Ενας άνθρωπος αρχικά «ξένος», που άρχιζε να παρατηρεί τις συμπεριφορές του χωριού, να σκοτώνει την ώρα του με τους «προύχοντες», να ξυπνά από τα κοκόρια και τον κυριακάτικο ήχο της καμπάνας. Ενός δασκάλου που ήξερε τις κλίσεις, τα χούγια των μαθητών, που μάθαινε τα προβλήματά τους, που δενόταν μαζί τους, καθώς τους παρατηρούσε να αλλάζουν τάξεις μένοντας στα ίδια θρανία του μικρού σχολείου. Μπορεί το σχολείο της πόλης να έχει μεγαλύτερα εφόδια και καλώς γίνονται οι συνενώσεις, όμως και οι κεραμοσκεπές των πέτρινων σχολείων προσφέρουν μόρφωση...

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Με τη ρετσινιά του Γραικύλου

Σε συνέχεια του χθεσινού μου σχολίου, βάζω το άρθρο της κ. Τασούλας Καραϊσκάκη από την «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής (13/3) με τον ίδιο τίτλο που δείχνει με ακρίβεια την εκτίμηση που μας είχαν ανέκαθεν οι ευρωπαίοι και οι ξένοι γενικότερα

* * *


Σήμερα θα μεταδοθεί (στις 13/3μεταδόθηκε δηλαδή) στη Γαλλία το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ του Canal+ «Με τον Ντομινίκ Στρος-Καν στο ΔΝΤ» και οι Γάλλοι τηλεθεατές θα ακούσουν από το στόμα του επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι «οι Ελληνες είναι βουτηγμένοι μέσα στα σκατά. Και πάρα πολύ μάλιστα! Οταν μια γυναίκα λέει ότι δεν έχει ψωμί να φάει, λέει αλήθεια. Αυτός ο θυμός είναι θεμιτός. Οι άνθρωποι στον δρόμο έχουν την αίσθηση ότι τους εξαπάτησαν. Κι όμως είναι οι ίδιοι που μαγείρεψαν τα στοιχεία και που δεν πληρώνουν φόρους. Η φοροδιαφυγή είναι το εθνικό τους σπορ. Αλητεία στο έπακρον. Και επιπλέον, είναι οι πιο πλούσιοι!».
Δεν πρωτοτυπεί ο Στρος-Καν. Ανήθικους και γελοίους μας αποκαλούν από την εποχή των Λατίνων. Ο Κάτωνας, ο Ρωμαίος Δημοσθένης, μας χαρακτήριζε ευτελείς και αφερέγγυους (Πλούταρχος, «Μάρκος Κάτων»). Ο Κικέρωνας ονόμαζε τους Ελληνες «Γραικύλους» (Στ. Α. Κουμανούδης, «Συναγωγή νέων λέξεων»), δηλαδή κατώτερους, ανάξιους και έκτοτε φέρουμε ως ρετσινιά αυτή την ονομασία. Δεν υπάρχει αμφιβολία, έλεγε ο Αγγλος υπουργός Εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργός της Αγγλίας (1827) Τζορτζ Κάνινγκ, ότι οι Ελληνες είναι μια συμμορία αχρείων. Ως σκυλολόι, κοινωνία αποκρουστική, έθνος αγροίκο, διεφθαρμένο, αλαζονικό, σιχαμένο μας περιγράφουν οι Δυτικοί μέχρι τα σύγχρονα χρόνια. Ούτε αποτελεί το πρώτο συμβάν έντυπου χλευασμού της χώρας μας το πρόσφατο δημοσίευμα του Focus. Ως «Μπανανία του Πλάτωνος» ανέφερε την Ελλάδα γερμανικό περιοδικό όταν το 1988 είχε αναλάβει την προεδρία της ΕΟΚ.
Οντως η Ελλάδα είναι χώρα ανώριμη (από τη διαρκή ξενοδουλεία), σε αρκετούς τομείς υπανάπτυκτη, με κόμματα προσωποπαγή, πελατειακά, πολιτικό σύστημα ανεύθυνο, μεσαίες τάξεις καιροσκοπικές... Οντως, το σύνολο των φορολογικών μας εσόδων αγγίζει το 6,9% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 27,3%.
Ομως, φοροφυγάδες, δεν έχει μόνο η Ελλάδα. Το ένα τρίτο του παγκόσμιου πλούτου -20 τρισ. δολάρια- είναι φυγαδευμένο σε φορολογικούς παραδείσους, με απώλειες δισεκατομμυρίων για τις κυβερνήσεις. Σε όλη την Ευρώπη οι κυβερνήσεις υποβάλλουν τους πολίτες σε λιτότητα, ενώ αδυνατούν να επιβάλουν φορολογική δικαιοσύνη. Η αναδιανομή εισοδήματος γίνεται με την αντίστροφη φορά (πάγωμα μισθών και συντάξεων, αύξηση φόρων) και ο πλούτος καταλήγει στις τσέπες των ολίγων, που μένουν μακριά από τη φορολογική τσιμπίδα. Το 1/3 των εκατό μεγαλύτερων εταιρειών του Χρηματιστηρίου του Λονδίνου δεν κατέβαλε καθόλου φόρο τη διετία 2005-2006 (The Guardian). Την ίδια περίοδο 700 μεγαλοεπιχειρηματίες της Γερμανίας φοροδιέφευγαν. Παντού στην Ευρώπη, π.χ. στη Γερμανία ή τη Γαλλία η διαφθορά έχει πολλά πρόσωπα (Ζίμενς, Φολκσβάγκεν, Μάνεσμαν, Ντόιτσε Ποστ) ή (Ελφ-Ακιτέν, Κρεντί Λιονέ, Βοκιέ, Μπετανκούρ). Αλλά αυτό δεν τους αφαιρεί τον τίτλο της χρηστής πολιτείας.
Δύσκολο να αποσείσουμε το σιδηροπαγές προσωπείο που σκιαγράφησαν άλλοι για μας και το αποτελειώνουμε οι ίδιοι. Διότι, κάθε μέρα προσφέρουμε έτοιμες στο πιάτο τις αποδείξεις της αναξιότητάς μας. Δεν θα διασωθούμε με τον στρουθοκαμηλισμό, τον αυτο-οικτιρμό ή την ανταπόδοση των ύβρεων, αλλά με το περιμάζεμα της κληρονομιάς μας (υλικής και πνευματικής), την ανάσυρση του αυτοσεβασμού, την αίσθηση του μέτρου, του δικαίου, και την οικουμενική παιδεία.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Τέλειωσε το 1821 του Σκάι

Την Τρίτη που μας πέρασε προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιο το δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ 1821 από τον Σκάι. Ενός ντοκιμαντέρ που κατηγορήθηκε από εθνικιστές γιατί είπε πράγματα που μαθαίναμε από διάφορες άλλες πηγές (ο Γιάννης Σκαρίμπας για παράδειγμα έγραψε το «άλλο 1821»)
Σ’ αυτό το επεισόδιο μάθαμε πως η σύγχρονη Ελλάδα μας είναι κράτος και λόγω του (μοναδικού ίσως πολιτικού) φιλέλληνα. Του βασιλιά της Βαυαρίας και πατέρα του Όθωνα. Βασιλιάς Λουδοβίκος Α' της Βαυαρίας. Του ανθρώπου που έκανε στο Μόναχο Ελληνικά μνημεία Έβαλε τους γερμανούς ζωγράφους να κάνουν πινακες με τα ηρωικά κατορθώματα των Ελλήνων. Βέβαια οι Βαυαροί που ήρθαν με τον γιο του στην Ελλάδα δεν, μάλλον, πολύ λιγότερο φιλέλληνες.
Τώρα για την εκκλησία ως κομμάτι του συστήματος δεν ευνόησε την επανάσταση αλλά πάντα υπήρχαν ηρωικοί κληρικοί που ήταν στο πλευρό των Ελλήνων.
Η θρησκεία ήταν και είναι στοιχείο που ενώνει τους απανταχού Έλληνες και γι’ αυτό και καλλιεργήθηκε πως η εκκλησία βοήθησε την επανάσταση.
Για τις σφαγές του Ελληνικού στρατού ποτέ δεν μάθαμε μια που η ιστορία απευθυνόταν σε μικρά παιδιά και δε λες σε μικρό παιδί πως οι πρόγονοι του έκαναν βαρβαρότητες.
Το κυριώτερο για μένα είναι πως ενώ στην αρχή την χώρα μας την λέγαν Hellas, για να δείξουν πως δεν έχουμε καμιά σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό καθιερώθηκε από μια στιγμή και μετά να μας λένε Greece. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια (κυρίως την 8ετία ΠΑΣΟΚ, γιατί ΠΑΣΟΚ είναι μόνο η περίοδος 1981 – 1989) δειλά δειλά βλέπουμε το Hellas σε όλο και πιο πολλά σημεία (Τηλεοπτικές μεταδόσεις, souvenir κλπ)

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Το πτώμα βρόμησε – κηδέψτε το

Έγραφα προχθές για τον θάνατο του Μανώλη Φασουλή που τον βρήκαν νεκρό μετά από τέσσερις μέρες (τελικά οι μέρες ήταν δέκα). Η τραγωδία αυτή έπεσε πάνω στην εξέλιξη της Ιαπωνικής τραγωδία;. Ως τότε είχε συντελεστεί η πρώτη και η δεύτερη πράξη της. Βρισκόταν σε εξέλιξη όμως η τρίτη. Είχε γίνει ο σεισμός ( μας είπαν αρχικά 8,9 και το ανεβάσαν στο 9 Richter. Ακολούθησε το τσουνάμι που λόγω της διαφοράς ώρας το είδαμε και σε ζωντανή μετάδοση. Αρχιζαν και τα προβλήματα με τους πυρηνικούς αντιδραστήρες.
Καθησύχαζαν τον κόσμο η κυβέρνηση, που υπέδειξε φοβερή ψυχραιμία και στον σεισμό και στο τσουνάμι, ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα. Μας καθησύχαζαν κι εδώ οι επιστήμονες, με τις πληροφορίες που μας δίναν. Διάφοροι προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν πολιτικά συγκρίνοντάς το με το ατύχημα στο Τσερνόμπιλ το Πάσχα του 1986. «Τι θα γινόταν αν οι αντιδραστήρες ήταν Σοβιετικής κατασκευής», και «Πόσο υπεύθυνοι είναι οι Ιάπωνες».
Όμως από την Δευτέρα μαθαίναμε για εκρήξεις σε αντιδραστήρες, στον πρώτο στον τρίτο κλπ. Μάθαμε για την ραδιενέργεια που ανεβοκατέβαινε όπως ο υδράργυρος στο θερμόμετρο. Οι επιστήμονες εδώ άλλαξαν την πλάκα. Ίσως έχει όλος ο κόσμος πρόβλημα (απειροελάχιστες βέβαια οι πιθανότητες). Γαλλική εταιρία έβγαλε ανακοίνωση που λέει αν ήμασταν εμείς κι όχι οι Αμερικάνοι (νομίζω) δε θα υπήρχε πρόβλημα. Έτσι έμαθα πως το Ιαπωνικό κράτος δεν συμμετέχει στα πηρυνικά της χώρας και μόνο ιδιώτες συμμετέχουν και δη πολυεθνικές. Άρα προβλήματα έχουμε κι εδώ. Ποια η διαφορά με την αντιμετώπιση των Σοβιετικών; Καμία.
Άλλο λοιπόν υπεύθυνοι (έτσι δε λένε τους Ιάπωνες;) κι άλλο υπάκουοι (Εκεί οφείλετε η ψύχραιμη αντίδραση σε σεισμό και Τσουνάμι)
Έχω γράψει κι άλλες φορές πως ενώ τον Κομουνισμό όταν πέθανε τον κηδέψαν μ’ όλες τις τιμές (μπορεί και να τον σκοτώσαν δίνοντάς του την χαριστική βολή αν και σοβαρά άρρωστος) τον ιμπεριαλισμό, επειδή τον αγαπούν πολύ και τους βολεύει έστω κι έτσι, προσπαθούν να τον επαναφέρουν στην ζωή κοιτώντας τον.
Τα γεγονότα στην Ιάπωνα δείχνουν πως άρχισε να βρωμάει. Κι αν δεν τον θάψουν τώρα (αλλάζοντας ρότα αφήνοντας κατά μέρους τη μάχη για τα μεγάλα κέρδη και να κοιτάξουν πιο πολύ τον άνθρωπο, την ποιοτική ζωή, τη φύση κλπ) θα μας πάρει κι εμάς μαζί του. Και το θέμα είναι πως δε θα πάρει μόνο εμάς, τον απλό κόσμο, αλλά και όλους τους, πλνητάρχες κάθε είδους. Πολιτικούς, και Οικονομικούς.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Σειρά της (α/βαθιάς και β/βάθμιας
εκπαίδευσης να διαλυθεί

Ο μακαρίτης ο Μιλτιάδης Εβερτ ήταν γνωστός στην ελληνικό λαό με το παρατσούκλι «μπουλτόζας». Γιατί, το είπε και ο ίδιος μια που διέθετε και χιούμορ, πως όπου πάει τα σάρωνε όλα.
Τον ίδιο τίτλο ή παρόμοιο πρέπει να δοθεί και στη σημερινή κυβέρνηση. Γιατί εκτός από 1) Κυβέρνηση με αποφάσεις απο delivery (Κάνει ότι της λένε τα μεγάλα αφεντικά) 2) Κυβέρνηση κατοχής (Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς) 3) Είναι και ΚΚΕ Κυβέρνηση Κατεδάφισης Ελλάδος.
Κι αυτό γιατί είναι προσηλωμένη στο στόχο της. Τα ΛΕΦΤΑ.
Κι όχι να τα δώσει στον λαό της, αλλά στα αφεντικά της.
Τώρα μετά το ασφαλιστικό, το εργασιακό (του δημόσιου αρχικά τομέα και μετά του ιδιωτικού), τις μεταφορές, τα φαρμακεία και δεν θυμάμαι ποιους άλλους κατέστρεψε (ή επιχείρησε να καταστρέψει) τώρα σειρά έχει η εκπαίδευση.
Καταργούν σχολεία με στόχο λέει να κάνουν την παιδεία πιο καλή. Όμως το μόνο που τους ενδιαφέρουν είναι να εξοικονομήσουν λεφτά. Γιατί δεν είναι λογικό να συγχωνεύεται ένα τριθέσιο, ένα διθέσιο, κι ένα εξαθέσιο σχολείο σ’ ένα τετραθέσιο. Το παράδειγμα είναι από τον νομό Λάρισας. Όπως και η αναφορά της κ. Χριστοφιλοπούλου (υφυπουργός παιδείας) πως δεν είναι δυνατόν Θεσσαλία και Μακεδονία να έχει τους πιο πολλούς εκπαιδευτικούς. Λες και τους έπαιρναν τοπικά (Ας πάρουμε 100 για την Ανατολική Μακεδονία για παράδειγμα)
Θα μου πείτε πως κάνουν οικονομία; Δεν πρέπει να πληρώνουν μεταφορικά; Ναι θα πρέπει αλλά ως γνωστόν τι κράτος έχει ενταχθεί στο κίνημα «Δεν πληρώνω» και τα ΚΤΕΛ είναι απλήρωτα σε πολλές περιοχές από πέρυσι. Όσο για τις περιφέρειες, μια που εκεί πετάξαν το μπαλάκι, δεν έχουν πάρει (σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής» της περασμένης Κυριακής) ούτε σεντ ώστε και οι περιφερειάρχες να είναι απλήρωτοι.
Βλέπε οι κυβερνώντες είναι πονόψυχοι. Αφού δεν μπορούν να πληρώσουν απηλλάγησαν από πολλά έξοδα φορτώνοντάς τα στις περιφέρειες. Ετσι αυτοί δεν πληρώνουν μόνο τις περιφέρειες.
Και καλά στις πόλεις οι αποστάσεις χιλιομετρικά είναι μικρές (ως χρόνος είναι μεγάλε( στα χωριά τι γίνεται;
Απλά θα φύγει ο κόσμος, μια που το παιδί δεν είναι εύκολο να κάνει 300 και 500 μέτρα με τα πόδια να πάει ως την πλατεία του χωριού, να πάρει το σχολικό για να πάει στο σχολείο το πρωί και το μεσημέρι να επιστρέψει μ’ όλες τις καιρικές συνθήκες, να πάει στην γειτονική πόλη δίπλα στο σχολείο.
Έτσι η κυβέρνηση με μια κίνηση καταφέρνει δυο πράγματα. Και διαλύει την εκπαίδευση και διαλύει και την επαρχία (τα χωριά).

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Εφυγε ένας από μας - Ο Μανώλης Ρασούλης


Το άκουσα χθες το βράδυ και συγκλονιστικά.
Έφυγε απ’ τη ζωή ο Μανώλης Ρασούλης.
Ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος στιχουργός συνθέτης (τραγουδοποιός δηλαδή) και τραγουδιστής. Δεν πρόδωσε ποτέ τις αρχές του και τις ιδέες του. Συμφωνούσες ή διαφωνούσες ήταν πάντα αυτός που ήταν και δεν άλλαζε ιδέες για τίποτε.
Γεννήθηκε το 1945 στο Ηράκλειο αλλά ζούσε στη Θεσσαλονίκη.
Συνεργάτης πολλών Ελλήνων τραγουδιστών και συνθετών. Τον γνωρίσαμε με την «Εκδίκηση της γυφτιάς» στη συνεργασία του με τον Νίκο Παπάζογλου.
Αυτός ήταν ο πρώτος του δίσκος το 1978 και ακολούθησαν πολλοί ακόμη. Στον συγκεκριμένο δίσκο η μεγάλη του επιτυχία είναι το «Τρελή κι αδέσποτη» (Για ποιον δεν είναι, ή νομίζει πως είναι έτσι η αγαπημένη του;) Αλλα το πιο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του είναι το «κυρ διεύθυντα των δίσκων» που ουσιαστικά εξηγει του λόγους που θέλει να κυκλοφορίσουν τα τραγούδια του.
Ποιος θα ξεχάσει το «Πότε Βούδας πότε Κούδας» με τον Νίκο Παπαζογλου πάλι, το «Ολα σε θυμίζουν» με την Χαρούλα (δεν είχε γίνει ακόμη Χάρις) και το «Ν'άμαστε πάλι εδώ Ανδρέα» το έλεγε με τον Ανδρέα Μικρούτσικο.
Ειναι τόσες οι επιτυχίες του που για μα τις γράψω θα πρέπει να γράφω ως αύριο
Προσωπικά θα τον θυμάμαι μέσα από το τραγούδι για την Ελλάδα ("Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ") που έγραψε τους στίχους και δίχνει την αγάπη του για την χώρα μας. Μια αγάπη που τη μισή έστω να είχαν οι κυβερνώντες μας, και μας το δείχναν, θα ήμασταν σίγουροι για ότι κάνουν.
Ενα άλλο γεγονός που θα θυμόμαστε είναι πως την εποχή που έσκασε το σκάνδαλο της σχέσης της τρανσέξουαλ Τζένης Χειλουδάκη με τον εισαγγελέα (νομίζω Ρόδου) σκάρωσε αμέσως το σχετικό τραγουδάκι.
«Γεια σου κυρ εισαγγελέα με την Τζένη την ωραία...»
Και τώρα τον βρήκαν, συνεργάτες του απ’ την Αθήνα λέει άνοιξαν με κλειδαρά, νεκρό από παθολογικά αίτια τέσσερις μέρες μετά. Και τον Διονύση Σαβόπουλο να λέει δεν ξέρω ποιον να συλλυπηθώ, οπότε σας συλλυπούμαι όλους.
Θα συμφωνήσω με τον Νιονιο. Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΣΑΝ ΕΜΑΣ. Άρα ήμαστε (όλη η Ελλάδα) η οικογένειά του.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Πως περνάνε έτσι τα χρόνια...

Εδώ κι ένα μήνα, ίσως και δύο, η κ. Ελεονώρα Μελέτη εκτός της εκπομπής της (Πρωινή Μελέτη στο Star στις 7:30 το πρωί) αρθρογραφεί στο γυναικείο web περιοδικό Queen.gr
Την περασμένη Τρίτη (8/3) καταπιάστηκε με την κρίση των 30. Εγώ το έπαθα το 1998 (και δεν νομίζω να το ξεπέρασα). Τα λέει τόσο όμορφα στο άρθρο που νιώθω σαν να το έγραψε ο καθένας από μας (30ρηδες και πάνω).
Τα σχόλια που είναι δημοσιευμένα με την δική μου υπογραφή είναι τα σχόλια που γράψαν στο άρθρο της κ. Μελέτη με τα στοιχεία του κάθε ένα όπως ακριβώς τα ‘βάλαν (ως χθες βράδυ).

* * *


Είναι μέρες τώρα που αυτή η σκέψη μου έχει γίνει έμμονη ιδέα. Δεν είναι κάτι που με απασχολούσε ποτέ, αλλά τελευταία το σκέφτομαι έντονα. Λίγο κάποιες σκόρπιες φωτογραφίες που έτυχε να πέσουν στα χέρια μου από την καλύτερη ηλικιακά περίοδο της ζωής μου 19-24, λίγο τα φλας μπακ απολογισμού που κάνω, λίγο το γεγονός ότι μετράω ήδη πέντε χρόνια από τότε που η ζωή μου άλλαξε ριζικά με την είσοδο μου στην τηλεόραση. Όλα αυτά και άλλα π ολλά αποτελούν σημεία αναφοράς που αποδεικνύουν πως τα χρόνια περνούν και πίσω δεν γυρνούν.
Και ενώ είχα την αίσθηση πως μέχρι τα τριάντα ο καιρός περνά αργά, ή αν όχι αργά σταθερά χωρίς να το καταλαβαίνεις και έχοντας την αίσθηση πως η ζωή είναι όλη μπροστά σου και σε περιμένει, συνειδητοποιώ πως μετά τα τριάντα κάτι συμβαίνει και νιώθεις πως η ταχύτητα του χρόνου ξαφνικά διπλασιάζεται ή και τριπλασιάζεται δίνοντας σου την αίσθηση πως περνούν δύο χρόνια και νομίζεις πως όλα ήταν χθες.
Μέσα σε όλα αυτά, ο γάμος ενός καλύτερου μου φίλου, το Σάββατο που μας πέρασε, ήρθε να μου ταρακουνήσει και άλλο τα νερά και να μου δώσει να καταλάβω για τα καλά πως η ζωή φεύγει, ο χρόνος δεν σταματά, και πως οι στιγμές που που μας χαρίζονται σε αυτή τη ζωή για να ζήσουμε, να ερωτευτούμε , να απολαύσουμε ανθρώπους πράγματα και καταστάσεις είναι τελικά δανεικές . Και λίγες.
Ο φίλος μου Κώστας παντρεύτηκε. Την αγαπημένη του Λύδα, μετά από επτά χρόνια σχέσης. Επτά χρόνια; Αναρωτήθηκα...Μα εγώ τη Λύδα, δεν τη θυμάμαι καλά, δεν την έζησα και αυτό γιατί ο χρόνος φεύγει και τα πράγματα αλλάζουν.
Ήταν το καλοκαίρι του 1997 όταν είδα τον Κώστα πρώτη φορά στη Σαντορίνη. Οι παρέες μας διασκέδαζαν επί δέκα μέρες, κάθε βράδυ διπλανά τραπέζια. Δεν γνωριστήκαμε ποτέ, ωστόσο πλέον φατσικά αναγνώριζε ο ένας τον άλλον. Το ερχόμενο χειμώνα, οι παρέες μας συναντήθηκαν και πάλι, αυτή τη φορά στο Privilege , εκεί όπου κάθε Παρασκευή και Σάββατο διασκεδάζαμε εκ νέου δίπλα δίπλα. Σιγά σιγά αρχίσαμε να χαιρετιόμαστε , να μιλάμε ώσπου γνώρισα τα υπόλοιπα μέρη της παρέας του, και εκείνοι τις δικές μου φίλες. Δέσαμε, ταιριάζαμε. Κάναμε ωραία παρέα. Με ξενύχτια, εξόδους , εκδορμές στη Μύκονο, μεθύσια, πάρτυ, ατελείωτες νύχτες σε σπιτιά να μιλάμε, να παίζουμε χαρτιά, καφέδες, μπαρ, μπουζούκια. Χειμώνα – καλοκαίρι.
Μία παρέα με αγόρια ως επί το πλείστον. Τον Κώστα Γ, τον Κώστα Π, τον Βασίλη, τον Στέφανο, τον Νίκο, τον Περικλή, και άλλους. Ήταν οι φίλοι μου. Με είχαν στα ώπα ώπα, και εμένα και τις κολλητές μου. Εμένα όμως περισσότερο...Μόνο όμορφες στιγμές έχω να θυμάμαι από τα παιδιά. Μόνο τρέλλες και υπερβολές. Για πέντε χρόνια, ήταν η καθημερινή μου συνήθεια, περνούσα ώρες μαζί τους.Ηταν οι κολλητοί μου, οι εξομολογητές μου, οι συμβουλάτορες μου, και εγώ αποτελούσα το γυναικείο μυαλό που τους έδινε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που τους απασχολούσαν όσον αφορά στο γυναικείο φύλλο. Κοπέλες έρχονταν και έφευγαν από την παρέα, έκοβα κίνηση , τους έλεγα την γνώμη μου , την υπολόγιζαν. Όπως και εγώ τη δική τους. Στις ακεφιές μου ήταν εκεί! Να με ανεβάσουν, να με «ποτίσουν» , να με ακούσουν, να με γυρίσουν όλοι μαζί ομάδα στο σπίτι μου, όταν έπινα λίγο παραπάνω και δεν με άφηναν να οδηγήσω.
Και το Σάββατο ο ένας από αυτούς παντρεύτηκε. Δεν ήταν ο πρώτος. Άλλοι 4 έχουν ήδη παντρευτεί και κάποιοι από αυτούς είτε έχουν παιδί είτε περιμένουν. Και όμως, έζησα ένα βράδυ, σαν να μην πέρασε μία μέρα. Σαν να μην έχει περάσει ούτε χρόνος από το 1997 που τους γνώρισα. Η ίδια τρέλλα, ή ίδια παρέα, το ίδιο κέφι, τα ίδια αστεία. Κάποια πράγματα τελικά δεν αλλάζουν ποτέ. Άνθρωποι έρχονται , άνθρωποι φεύγουν , καταστάσεις αλλάζουν, αλλά κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές.
Μέσα σε ένα σαββατόβραδο αναπολήσαμε τόσα χρόνια, τόσα περιστατικά, αν και αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι πολλά από αυτά που μου περιέγραψαν οι φίλοι μου , δεν τα θυμάμαι και τόσο καλά... Δεν μπορεί να έπινα πια τόσο πολύ... Χικ. Στην υγεία μας.
Τους καμάρωσα. Μου είχαν λείψει, αλλά η ζωή σε αναπροσαρμόζει. Είναι δύσκολο για μία κοπέλα να διατηρήσει την ανέμελη, εργένικη ζωή όταν μπει στη ζωή της ένας άντρας. Και είναι δύσκολο και από την πλευρά των φίλων της να παραμείνουν έτσι «χύμα», προστατευτικοί και εκδηλωτικοί όταν εκείνη συνοδεύεται. Είναι δύσκολο όσο μεγαλώνεις, τελειώνεις τις σπουδές σου , ξεκινάς να δουλεύεις και να έχεις υποχρεώσεις, να μπορείς να διατηρήσεις την ένταση και τους ρυθμούς των εξόδων που έκανες όταν ακολουθούσες μία πιο ανέμελη ζωή.
Όσα και αν έχουν γίνει , όσα και αν γίνουν, ένα είναι σίγουρο. Τα παιδιά αυτά έχουν αποτελέσει σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Τους φυλάω μέσα στην καρδιά μου και πάντα θα συγκινούμαι και θα χαίρομαι όταν τους βλέπω, όταν τους ακούω και όταν τους σκέφτομαι.
Εύχομαι στον Κώστα και στη Λύδα, να ζήσουν ευτυχισμένοι, να είναι πάντα γεροί και δυνατοί... Ακόμα ένας αμετανόητος εργένης πέρασε την κουλούρα. Μένουν ακόμα κάποιοι, μένω και εγώ, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου για να παντρευτώ τελευταία γιατί το Σάββατο έβαλα στοίχημα ότι πρώτα θα τους αποκαταστήσω όλους και μετά θα πάρω σειρά

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Τα κατάφερε ο κ. Παπανδρέου

Μεγάλη πειθώ έχει ο κ. Παπανδρέου; 100%. Στο να κατηγορεί την Ελλάδα.
Αυτό αποδείχτηκε στην άλλη διαρκή που είχε η συνέντευξη του κ. Τρος Σκαν.
Εκτός ότι έψαχνε είσοδο στο ΔΝΤ του είπε πως οι Ελληνες «είναι χωμένοι μέσα στα σκ@τ@».
Βέβαια ο κ. Παπανδρέου σαν μετανάστης της χώρας μας βλέπει τι είναι γύρω εκεί που μένει. Στα Βόρεια Προάστια.
Και θα συμφωνίσω πως οι πιο πολλοί κάτοικοι των περιοχών αυτών, δεν λέω όλοι γιατί γενίκευση είναι αρχη φασισμού, έχουν πράγματι χόμπι τους την φοροδιαφυγή. Και αν πούμε πως αυτούς ενοούσε ο κ. Πάγκαλος, που δεν τους ενοούσε γιατί εκλέγεται στο υπόλοιπο Αττικής (και απο την επεξήγισή του μετά), πράγματι μαζί τα έφαγαν.
Με την διαφορά πως τώρα, που αν πράγματι η Ελλάδα είναι στο χείλος του γκρεμού, πληρώνουν τα λιγότερα. Κι εμείς που δεν συμμετείχαμε σ’ αυτά τα πάρτι πληρώνομαι την μερίδα του λέοντος.
Αν που έχει ο κ. Παπανδρέου την μισή αποτελεσματικότητα που έχει στο να κατηγορεί τους Ελληνες,να έχει στο να σώσει την χώρα θα γίνουμε σύντομα παράδεισος.
Όμως δεν με προξενεί εντύπωση που ο μεγαλύτερος δυσφημιστείς της χώρας μας είναι ο κ. Παπανδρέου.
Αυτός δεν είναι που είπε πέρυσι «πως κυβερνά ένα διεφθαρμένο έθνος» αυτός δεν είναι που έλεγε πως «είναι κυβερνήτης του Τιτανικού».
Ευτυχώς που δεν είναι οπαδός της θεωρίας, που ασπάζομαι κι εγώ για ποιο λόγο μας μισούν οι Βόρειοι.
Μα μισούν και μάλιστα πολύ γιατί βρισκόμαστε στην πιο ευλογημένη περιοχή του κόσμου, με θαυμάσιο καιρό. Ακόμη σεν δουλεύουμε όσο αυτοί και το καλοκαίρι διασκεδάζουμε τις οικογένειες τους και ικανοποιούμε (και σεξουαλικά) τις γυναίκες τους. Αν την είχε ακουστά σίγουρα θα προσπαθούσε να την αλλάξει. Θα έκανε κάτι να ικανοποιήσει και τους σκληρά εργαζόμενους στη Βόρειας Ευρώπη.

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Το μέλλον είναι εδώ

Από τον καιρό που ήμουν φοιτητής κι άρχισα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές άκουγα κι ακούω πως αυτοί είναι το μέλλον. Πραγματικά σιγά σιγά νέα πράγματα έμπαιναν στην ζωή των Ελλήνων. Στη διασκέδαση, στην δουλείά (αρχικά στα λογιστικά και αργότερα παντού) ως την ψυχαγωγία.
Από εδώ και πέρα αρχίσαν ν’ αλλάζουν τα πράγματα με την ανεξέλεγκτη πειρατεία του peer to peer που ακόμη, αν και πέσαν πάνω όλοι οι μεγάλοι προσπαθούν να καταπολεμίσουν.
Αυτό που άλλαξε την ζωή μας τελευταία όμως, είναι η «κοινωνική δικτύωση». Όλη η υφήλιος έγινε κυριολεκτικά ένα μικρό χωριό. Εγώ από την επαρχία πλέον πλησιάζω στο facebook οποιονδήποτε άνθρωπο. Είναι αλήθεια πως έχω μιλήσει και αλλάξει γνώμες με ανθρώπους που δεν υπήρχε περίπτωση να συναντήσω, μια που είναι χιλιόμετρα μακριά μου.
Λόγω κάποιας ενασχόλησης με τα καλλιτεχνικά, ακούω μουσική, παρακολουθώ όσο μπορώ θέατρο και κινηματογράφο και βλέπω όσο πρέπει (νομίζω) τηλεόραση, έχω γνωρίσει στο Facebook και twitter κάποιους από αυτούς που συνήθισε ο κόσμος να λέει «επώνυμους». Εκεί θα δεις την αγάπη που δείχνει ο απλός κόσμος σε κάποιους, τις ειλικρινείς κρίσεις της δουλειάς τους χωρίς να έχει την διάθεση να κολακέψουν κάποιον ή την εμπάθεια να κατηγορήσουν.
Πάντως εδώ όταν μπαίνει η πολιτική στη μέση τα πράγματα αρχίζουν και διαφοροποιούνται. Πρέπει να δει κανείς τα σχόλια που κάνουν στην σελίδα του πρωθυπουργού μας και των άλλων πολιτικών. Ως και στους τελείως αμέτοχους για αυτό που συμβαίνει, μόνο και μόνο γιατί είναι βουλευτής μεγάλου κόμματος, έχουμε (οχι ακραίες τόσο είναι αλήθεια) κρίσεις.
Πριν από όχι πολλά χρόνια αυτά ήταν σκηνές του μέλλοντος. Μόνο σε σενάριο κινηματογραφικής ταινίας μπορούσαν να συμβούν, σενάριο που δεν γυρίστηκε ακόμη μια που δεν πάει σε καμιά ταινία το μυαλό μου.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Τι έδειξε η Καθαρή Δευτέρα στην εθνική οδό

Χαμός έγινε τη Δευτέρα με το λιγοστό χιονάκι στην Εθνική οδό. Την ιδιωτικοποιημένη εθνική οδό με τα πολλά διόδια.
Ώρες ολόκληρες εγκλωβισμένοι στην Μαλακάσα στον Μαρτίνο και σε άλλες περιοχές κοντά στην Αθήνα. Γιατί; Διπλώσανε νταλίκες λέει, υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα που σταματούσαν να βάλουν αντιολισθητικές αλυσίδες στη Λωρίδα Εκάστου Ανάγκης και όπου νά ’ναι λέει και τα εκχιονιστικά δεν μπορούσαν να προχωρήσουν.
Φταίει δηλαδή ο κόσμος που παρεμπόδιζε το έργο. Φίλος που ασχολείται μ’ αυτά λέει ότι μπορούσαν να ρίξουν αλάτι για να μη είναι ολισθηρός ο δρόμος, αλλά θα έπρεπε, για να μην κλείσει καθόλου, να το ρίξουν πριν την χιονόπτωση ή το πολύ όταν το χιόνι έπεφτε. Όμως, απ’ ότι φαντάζομαι, λόγω της αργίας της Αποκριάς ποιος έμπειρος θα δούλευε; Να μη γίνω κακός να πω πως δεν υπάρχουν έμπειροι και ειδικοί στην συγκεκριμένη εταιρία μια που κοστίζουν.
Προσπαθούσαν οι οδηγοί να τηλεφωνήσουν στον αριθμό βοήθειας εθνικής οδού, υπό την εποπτεία της ίδιας εταιρείας, αλλά κανείς δεν απαντούσε, Είχαν πολλά τηλέφωνα λέει η υπεύθυνος λόγω της εκτάκτου ανάγκης. Μα τότε χρειάζεται στην έκτακτη ανάγκη. Πότε θα απαντάει σωστά; Όταν γίνεται κανονικά η κυκλοφορία; Πάλι θα γίνω κακός να πω: μήπως ήταν μειωμένες οι βάρδιες λόγω της αργίας;
Τον έλεγχο της συγκεκριμένης εταιρείας έχει ο υπουργός υποδομών. Ενας υπουργός που αντέδρασε άμεσα όταν άρχισε να εξαπλώνετε η κίνηση «Δεν πληρώνω» αλλά χρειάστηκε η δυναμικότητα του κ. Γκλέτσου να υποχρεώσει τις συγκεκριμένες εταιρίες να δώσουν κάρτες ελευθέρας στη Στηλίδα. Προστάτεψε δηλαδή την τσέπη της εταιρείας πλήρως, αφού έκανε τη μη πληρωμή των διοδίων «τροχαία παράβαση».
Τώρα; Κινητικέ το ίδιο γρήγορα; Ναι κινήθηκε. Τι έκανε όμως; Έδωσε εντολή στον εισαγγελέα να βρει του υπεύθυνους. Μα τους ξέρουμε τους υπεύθυνους κ υπουργέ. Είναι αυτοί που προστατέψατε από τους τζαμπατζήδες όπως εσείς είπατε, όταν επιβάλατε την νομιμότητα όπως υπονοήσατε.
Νομιμότητα όμως μονομερής; Να περάσετε νόμο πως για κάθε ώρα που θα αποκλείετε κάποιος άδικα στην εθνική οδό δικαιούται κάποιο σημαντικό ποσόν 1.000 Ευρώ για παράδειγμα.
Πάντως η ταλαιπωρία του κόσμου και η κατάληξη της, είναι πως δεν μπορεί να δουλέψουν ιδιωτικοποιημένα τέτοιες υπηρεσίες στη Ελλάδα. Και μάλιστα στην εκσυγχρονισμένη Ελλάδα του μνημονίου, που οι κρατούντες έχουν θεό το χρήμα και προσκυνούν τράπεζες και μεγαλοσυμφέροντα.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Διαλέξαμε το τραγούδι για την Eurovision
μέσα σε κλίμα πένθους

Την περασμένη Τετάρτη έγινε η επιλογή του τραγουδιού για την φετινή Eurovision. Δεν την παρακολούθησα. Η αλήθεια είναι πως δεν συμμετείχαν καταξιωμένοι τραγουδιστές αλλά παιδιά που βγήκαν από talent show.
Είναι αλήθεια πως δεν τα ξέρω γιατί δεν τα έχω παρακολουθήσει αυτά τα shows. Έχω μείνει στα Fame story που έβλεπα την μεταμεσονύχτια επανάληψη των live, και φυσικά ξεχώρισα φωνές σε πολλά στιλ τραγουδιού.
Τα τραγούδια που άκουσα ήταν πολύ καλά. Κάτι που δείχνει πως τα παιδιά. Όλα δουλεύουν.
Την Πέμπτη λοιπόν είδα αποσπάσματα από τον Ελληνικό διαγωνισμό. Αυτό που είδα απογοητεύτηκα. Σκούρο το σκηνικό κι όλοι να φοράνε μαύρα. Όχι σκούρα αλλά μαύρα. Σαν να υπήρχε Εθνικό πένθος. Έμαθα πως είπε και η παρουσιάστρια πως φέρνουμε πλέον τον διαγωνισμό στο πραγματικό του ύψος (και ύφος). Μα αυτό είναι πραγματικό ύφος; Η ΜΑΥΡΙΛΑ;
Δεν πρέπει κανένας που συνετέλεσε στην συγκεκριμένη βραδιά όχι να αγαπάει το διαγωνισμό αυτό, κι εγώ όπως πολλοί τον θεωρώ πανηγυράκι ευκαιρία να προβάλουμε τον τόπο μας και να κάνουμε ως χώρα δημόσιες σχέσεις, αλλά να τον έχει παρακολουθήσει όπως τον βλέπουμε όλοι οι Έλληνες κάνοντας πλάκα με τις εμφανίσεις και σχολιάζοντας τα τραγούδια. Κανένας κι όχι μόνο η παρουσιάστρια που νιώθαμε σαν να κάνει αγγαρεία.
Αλήθεια αν κάνει η ΝΕΤ παρουσίαση σκυλάδικων θα βάλει τον κ. Κωστάλα παρουσιαστή, που αγαπάει την κλασική μουσική; Ή αντίστοιχα ένα κονσέρτο θα το παρουσιάσει ο κ. Μυλωνάς που είναι γνώστης του δημοτικού μας τραγουδιού και το λατρεύει; Αν και η ευγένεια που χαρακτηρίζει τους δυο αυτούς ανθρώπους αν υποχρεωθούν να κάνουν κάτι τέτοιο θα το κάνουν με τον καλύτερο τρόπο (για το αντίστοιχο είδος της μουσικής) και δε θα προσβάλουν κανένα.
Για τα μαύρα ρούχα και τα σκοτεινά πλάνα που θυμίζαν τηλεόραση εποχής ΥΕΝΕΔ, ακούστηκε πως ΄θέλαν να κάνουν οικονομία (λες κι εκεί είναι τα χρήματα, στα φώτα και τα χρώματα) και δείξουμε πως λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας πενθούμε.
Ε λοιπόν όχι δεν πενθούμε. Θέλουμε να μείνουμε στα πόδια μας αν και οι πολιτικοί ταγοί κάνουν το παν να μας ρίξουν στο πάτωμα. Αν νιώθουν έτσι πρόβλημα τους. Δυστυχώς το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι δικό μας, μια που δεν προβλέπετε να απαλλαγούμε σύντομα από αυτούς

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Καλές Αποκριές

Ούτε που κατάλαβα πως φτάσαμε στον Μάρτη.
Της Τυρινής την Κυριακή.
Φεύγω (πάω στο χωριό μου πάλι) επιστρέφω το βράδυ της Καθαρής Δευτέρας. Οπότε θα τα πούμε την Τρίτη 8 του Μάρτη
Καλές Αποκριές – Καλή Καθαρή Δευτέρα και Καλή Σαρακοστή που αρχίζει την μέρα αυτή

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Μουαμάρ Καντάφι και Ακης Τσοχατζόπουλος
Βίοι παράλληλοι στη Παγκόσμια κι Ελληνική πολιτική

Εγραψα τις προάλλες (Τετάρτη 23/2) που έβαλα το άρθρο του κ. Πέτρου Παπακωνσταντίνου πως «Βρίσκω ομοιότητες και με τον κ. Τσοχατζόπουλο (στο ότι συμβιβαστικά και προσκύνησαν)»
Εξηγούμαι:

Ο Καντάφι ήταν ο Βοριοαφρικάνος που όλοι φοβόταν μετά την άνοδο του στην εξουσία. Οι καλές του σχέσεις με την Σοβιετική Ένωση, η δύναμη που του έδιναν οι πετρελαιοπηγές και τα πάρε δώσε με τον «Τρίτο κόσμο» καθώς και με ηγέτες σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά βασικά με τον κ. Ουγκο Τσάβες τον ενέτασσαν στο εχθρικό μπλοκ.
Ήταν ο τρομοκράτης. Αυτός που κυνηγούσαν, η Cia, να δολοφονήσουν. Το μόνο που μπόρεσαν ήταν να δολοφονήσουν την θετή κόρη του το 1986.
Βλέποντας την πτώση το ανατολικού μπλοκ έκανε στροφή. Παραχώρησε την εκμετάλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στην BP κι έγινε «υπεύθυνος ηγέτης» για τον Τόνι Μπλερ και μάλλον για όλη τη δύση.
Το τέλος του; Το βλέπουμε αυτές τις μέρες.
Ο Ακης Τσοχατζόπουλος όσο ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο πιστός του φίλος. Το «δεξι του χέρι» σε τέτοιο βαθμό που και «χαζό» τον λέγαν κάπιοι κονδυλοφόροι και άβουλο.
Η φράση που του βάζαν στο στόμα ήταν «ότι θέλετε εσείς πρόεδρε». Μάλιστα κυκλοφορούσε πως δεν τον ρωτούσε ποτέ οΑνδρέας την ώρα γιατί παρόμοια ήταν η απάντηση: «οτι ώρα λέτε εσείς πρόεδρε»
Όταν έχασε δύο εσωκομματικές εκλογές τον έβαλε ο Σημίτης υπουργό Εθνικής άμυνας. Βλέποντας, μια που ως τότε δεν είχε δείξει τέτοια δείγματα, το πάρτι που γινόταν κατά την επταετία, την Σημιτική, έπεσε «με τα μούτρα» στο ψητό.
Ετσι τώρα εκτός των κ.κ. Τσουκάτου και Μαντέλη ο καταχραστής στη συνίδηση του Ελληνικού λαού είναι ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος. Βέβαια ο Ακης κληρονόμισε και την αγάπη του Ανδρέα στο ωραίο φύλο, αδυναμία και του Λύβιου ηγέτη.
Εσεις τι λέτε; Είναι οι δεν είναι βίοι παράλληλοι η ζωή τους; Δεν καταστράφηκαν μόλις προσχώρησαν στους δυνατούς και εφάρμοσαν τις πρακτικές τους;