Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Η νέα Τουρκία θα ξεκινάει από
το Ιράκ και θα φθάνει στην Πιερία!



Κι ενώ εμείς στην Ελλάδα ασχολούμαστε με τα οικονομικά το μνημόνιο, το πως θα χαρίσουμε την δημόσια περιουσία και τον ορυκτό μας πλούτο. Η Τουρκία αλωνίζει. Κι αν αναλογιστούμε και την κατάσταση του Ελληνικού στρατού (συντήρηση υλικού, μισθοδοσία προσωπικού – επίτηδες δεν λέω νέους εξοπλισμούς) λόγω της «οικονομικής κρίσης» ευτυχώς οι Τουρκικές δυνάμεις που δεν παρέλασαν στην Εθνική τους Γιορτή (29 Μαϊου) στον Βόλο. Γιατί βόλτες στις Κυκλάδες κάνουν καιρό τώρα οι γείτονές μας.
 * * *
«Όταν μια μεγάλη, ισχυρή και σχετικά σταθερή χώρα, διοργανώνει σχεδόν ταυτόχρονα, διάφορες διασκέψεις για τα προβλήματα των γειτόνων της, θα πρέπει να αναρωτηθούμε για ποιον σκοπό... γίνονται», ανφέρει το ρωσικό πρακτορείο "ΡΕΞ"..

«Σήμερα στην Τουρκία -σχεδόν ταυτόχρονα- διεξάγονται: ένα Συμπόσιο για το Ιράκ και Συνάντηση των Δυνάμεων της Αντιπολίτευσης της Συρίας, οι οποίοι δεν θα ξέρουν ποιον θα εκπροσωπούν μετά την εκκαθάριση των ομάδων στη Συρία», είπε ο Μιχαήλ Οσέροφ στο ρωσικό πρακτορείο "ΡΕΞ".

Η Τουρκική Ελίτ τροφοδοτεί εδαφικές διεκδικήσεις

Είναι ενδιαφέρον, ότι η τουρκική ελίτ έχει εδαφικές διεκδικήσεις έναντι τόσο της Συρίας, όσο και στο Ιράκ.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται στη βόρεια συριακή πόλη του Χαλεπίου και την βόρεια επαρχία του Ιράκ- το Κουρδιστάν με τις πόλεις του Κιρκούκ και της Μοσούλης.

Σε αυτές τις περιοχές υπάρχουν σημαντικά αποθέματα πετρελαίου.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Μιλιέτ, η κάρτα που δημοσίευσε (φωτό) ονομάζεται «Νέα Τουρκία» και σημειώνει ότι η τουρκική ελίτ έχει εδαφικές διεκδικήσεις σε όλους τις γείτονες της.

Δούρειος ίππος οι τουρκικές μειονότητες

Στο βόρειο γείτονά της, στη Βουλγαρία έχει αυξήσει την επιρροή της μέσω της τουρκικής μειονότητας.

«Οι εκπρόσωποι των βουλγαρικών μυστικών υπηρεσιών έχουν πολλές πληροφορίες σχετικά με το έργο της Τουρκίας προς την τουρκική μειονότητα της Βουλγαρίας, αλλά εκφράζουν τα παράπονά τους ότι οι βουλγαρικές αρχές δεν έχουν λάβει αποφασιστικά μέτρα για να περιορίσουν την προπαγανδιστική δραστηριότητα.

Η τουρκική «Εθνική Εταιρεία», που αποτελείται από ένα πολιτικό κόμμα στη Βουλή, προέβη σε εκτεταμένες ρυθμίσεις για την απόκτηση ακίνητης περιουσίας, τη χρηματοδότηση για να διαφθείρει το εμπόριο καθώς και τη διοίκηση και το προσωπικό των τοπικών δομών εξουσίας, καθώς εργάζονται για την εξάλειψη των Βουλγάρων επιχειρηματιών σε διάφορες πόλεις και περιοχές, όπου δεν υπάρχει σχεδόν κανένας τουρκικός πληθυσμός», σημειώνει ο εμπειρογνώμονας επισημαίνοντας τη στρατηγική της τουρκικής πολιτικής.

Το 2006 συστήθηκε μια νέα δομή δικτύου που οργανώνεται σε συγκεκριμένη περιοχή και περιέχει διαφορετικές υπηρεσίες: συλλογή και διαβίβαση πληροφοριών, συγκέντρωση χρημάτων, στήριξη για τις επιχειρήσεις των τουρκικών στρατευμάτων, ενίσχυση της προπαγάνδας για την ασφάλεια και των Τούρκων στρατιωτικών καθώς και στη διάδοση φημών και τη δημιουργία εκ προθέσεως προκλήσεων, επιπρόσθετα επιδιώκεται συγκεκαλυμμένη προπαγάνδα μέσω της φιλανθρωπίας, της εξάπλωσης των θρησκευτικών ιδεών και κανόνων για το πώς θα διαμορφωθεί η θρησκευτική ζωή.

Μόνο στη Σόφια εντοπίστηκαν και αποκαλύφθηκα τέσσερις (4) τέτοιες ομάδες.

Οι Βούλγαροι πολιτικοί ηγέτες πιστεύουν ότι η εφαρμογή της «εσωτερικής πολιτικής των Τούρκων- υπηκόων της Βουλγαρίας- καθώς και τα προβλήματα στις βουλγαρο-τουρκικές σχέσεις, θα επιδεινώσουν τις βουλγαρικές θέσεις στις ευρω-ατλαντικές δομές.

Στόχος να γίνουν δορυφόροι Ελλάδα και Βουλγαρία

«Ο κύριος στόχος της Τουρκίας είναι ο έλεγχος των Βαλκανίων και η μετατροπή της Βουλγαρίας σε χώρο δορυφόρο.

Η γεωπολιτική θέση της Βουλγαρίας είναι ζωτικής σημασίας για τις σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Ευρώπης.

Η Τουρκία επιθυμεί και επιδιώκει την ένταξη της Βουλγαρίας στον οικονομικό της χώρο και να δημιουργήσει ένα πρότυπο σχέσεων στο οποίο η Βουλγαρία μαζί με άλλα μέλη της ΕΕ, θα στηρίξουν τις προσπάθειες της Τουρκίας να ενταχθεί στην ΕΕ», σημειώνει ο Οσέροφ.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Άγκυρα προσπαθεί να αυξήσει την επιρροή της, ακόμη και στην Ελλάδα, στο Αζερμπαϊτζάν και τον Καύκασο.

Ως επίρρωση αυτών των θέσεων παρουσιάζεται το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία στις 13 Μαΐου με θέμα «Καύκασος χωρίς τη Ρωσία», γράφει το βουλγαρικό Φόκους επικαλούμενο το ρωσικό δημοσίευμα.




Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Ανοχή τέλος για Παπανδρέου. Τον χτυπούν από παντού



Πρόσφατα έγραψα για το Εδιμβούργο, που η οργάνωση Real Democracy Now Edinburgh [GR], πως είναι ανεπιθύμητος να μιλήσει στο συνέδριο TEDGlobal στις 11 Ιουνίου. Τα προβλήματα του (σ’ όλο τον  κόσμο εκτός Ελλάδας) δεν τελειώνουν. Να δούμε πότε θα κηρυχθεί persona non grata στην Ελλάδα (την χώρα που κατέστρεψε) ή πότε θα αποβληθεί από το Κοινοβούλιο που όλο ζητά άδειες για το εξωτερικό, αφήνοντας την Αχαΐα με έναν βουλευτή λιγότερο. Όχι βέβαια ότι αν ήταν θα κέρδιζαν κάτι οι φίλοι μου οι Πατρινοί.
 * * *
Αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα βρίσκεται πια ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος τις τελευταίες μέρες έχει να αντιμετωπίσει απανωτές προκλήσεις. Από τον τρόπο αντίδρασής του κρίνονται πολλές εξελίξεις τόσο για την ενιαία πορεία του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ όσο και για την προσωπική του τύχη. Πολλοί επισημαίνουν ότι ο καιρός που «όλοι τον έφτυναν κι αυτός νόμιζε ότι ψιχαλίζει» έχει παρέλθει και ο ίδιος θα πρέπει να πάρει αποφάσεις για τη στάση του στο εξής.
Το ότι μέσα σε 11 μήνες κοινοβουλευτικής θητείας της παρούσας Βουλής έχει ζητήσει 13 φορές άδεια, προκειμένου να μιλάει αμειβόμενος σε διάφορα φόρα, έχει προκαλέσει αλγεινή εντύπωση όχι μόνο στην κοινή γνώμη, αλλά και σε πρώην συνεργάτες του.
Πολλά στελέχη που πορεύτηκαν μαζί του επισημαίνουν ότι οι αποφάσεις του στην κρίση και η κυβερνητική του πορεία προκάλεσαν τόσα δεινά στον τόπο, ώστε ο ίδιος θα έπρεπε να είναι λίγο πιο προσεκτικός ή να αποφασίσει να ζήσει στο εξωτερικό ως αμειβόμενος ομιλητής και να παραδώσει την έδρα του αντί να προκαλεί το κοινό αίσθημα.
Πολιτικοί του αντίπαλοι ασχολούνται με το αν υπάρχει διαδικασία έκπτωσής του από το βουλευτικό αξίωμα και πιέζουν σε κοινοβουλευτικό επίπεδο να βρεθεί «φόρμουλα», ώστε να εμφανιστεί ως αδικαιολογήτως απών από τη νομοθετική εργασία. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, αν επιχειρηθεί να ανοίξει συζήτηση για την κοινοβουλευτική παρουσία των εν ενεργεία βουλευτών, ίσως το θέμα να μην μαζεύεται και να μην επικεντρωθεί μόνο στον Γιώργο Παπανδρέου.
Κατά καιρούς τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην Αχαΐα, λόγω της συνεχούς απουσίας του, έχουν κινηθεί ακόμη και για συλλογή υπογραφών, προκειμένου να καταγγελθεί δημοσίως, αφού είναι ο μοναδικός βουλευτής στο άλλοτε «κάστρο». Ψύχραιμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ εκτιμούν ότι, αν εκληφθεί από μερίδα των ψηφοφόρων του κόμματος που τον πιστεύει ως διαδικασία πολιτικής δίωξης, τότε το κόμμα θα έχει σοβαρά προβλήματα.
Tου κόβουν τον μισθό
Σύμφωνα με… καρατσεκαρισμένες πληροφορίες, ο πρόεδρος της Βουλής Ευάγγελος Μεϊμαράκης ενημέρωσε τον Γιώργο Παπανδρέου ότι οι συνεχείς απουσίες του έχουν προκαλέσει τους βουλευτές και του λοιπού θα πρέπει να αφαιρεί από την αποζημίωσή του τα χρήματα για κάθε απουσία στο εξωτερικό. Σημειώνουμε ότι, όπως δημόσια έχει δηλώσει, ο πρώην πρωθυπουργός ζήτησε από την πρώτη στιγμή να μην αποζημιώνεται για όσο χρόνο είναι εκτός Ελλάδας, αίτημα που μέχρι πρότινος δεν είχε ικανοποιηθεί…
Ως… διωκόμενος
Ο ίδιος πάντως μοιάζει να αγνοεί τον πολιτικό θόρυβο που προκαλεί η στάση του και να επιχειρεί να εμφανιστεί ως διωκόμενος. Συνεργάτες του επισημαίνουν ότι εσωκομματικοί του αντίπαλοι, ακροδεξιοί και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν να τον πλήξουν, ενώ ο ίδιος γυρίζει τον κόσμο προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα προβλήματα της κρίσης και την ανάγκη ελέγχου του παγκόσμιου κερδοσκοπικού κεφαλαίου.
Επισημαίνουν ακόμη ότι με τη σιωπή του στο εσωτερικό σκηνικό βοηθά την κυβέρνηση επί της ουσίας και προσθέτουν πως η συνεχής παρουσία ενός πρώην πρωθυπουργού στη Βουλή για τοπικά θέματα θα μπορούσε να προκαλέσει ενδοκυβερνητικά προβλήματα, γι’ αυτό έχει επιλέξει να κινείται προσεκτικά και να προωθεί μείζονα θέματα διακριτικά.
Τις τελευταίες μέρες, έμμεσα και μέσω σχολίων από διάφορα μπλογκ, επιχειρεί να εμφανιστεί ως διωκόμενος από στελέχη της Αριστεράς, εμπλέκοντάς τα στη διαδικασία συλλογής υπογραφών, ώστε να μην μιλήσει στην Ιρλανδία, αρχές Ιουνίου, στο συνέδριο του ΤEDGlobal, σημαντικού παγκόσμιας κλίμακας συνεδρίου καταγραφής απόψεων.
Οι οργανωτές ανησυχούν από το κλίμα που υπάρχει, αλλά τελικά ανακοίνωσαν ότι το πρόγραμμα θα διεξαχθεί κανονικά. Ο ίδιος, μέσω σχολίου αγνώστου σε μπλογκ που εκπροσωπεί τις απόψεις του, κάνει λόγο για γνωστούς κύκλους που επιχείρησαν στο παρελθόν να εμποδίσουν εκδηλώσεις, να προπηλακίσουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ και αναφέρεται σε αντιδημοκρατική προσπάθεια φίμωσης του πρώην πρωθυπουργού.
Tουρισμός
Όμως η πίεση που δέχεται ο πρώην πρωθυπουργός δεν αφορά μόνο τον… συνεδριακό τουρισμό στον οποίο επιδίδεται τον τελευταίο χρόνο, αλλά και στην κατάσταση στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί οι σκιές, ακόμη και για ποινικά κολάσιμες πράξεις, στη διαχείριση των οικονομικών τα οκτώ χρόνια της παραμονής του στο τιμόνι του κόμματος να τον… «τάραξαν», με αποτέλεσμα να συγκρουστεί με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο, ωστόσο πολλά στελέχη του κόμματος επισημαίνουν ότι, αν εννοεί όσα λέει περί διαφάνειας, διαύγειας, δημοκρατικού ελέγχου, πρέπει όχι μόνο να πάρει δημοσίως θέση για τη διαχείριση των οικονομικών, αλλά και να σταθεί δίπλα στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στην προσπάθειά του να βάλει φρένο στη φαυλότητα και την άφρονα διαχείριση του δημοσίου χρήματος από τα κομματικά ταμεία.
Δεν είναι όμως πολλοί όσοι τρέφουν σοβαρές προσδοκίες ότι ο Γιώργος Παπανδρέου θα θελήσει να πάρει μέρος στην προσπάθεια να βρεθεί άκρη με τα οικονομικά του κόμματος. Και στο πεδίο αυτό επιχειρεί να εμφανιστεί ως διωκόμενος και μέχρι τώρα έχει αρνηθεί να αναλάβει ευθύνες.
Μάλιστα οι «πιο σκληροί» στην πλευρά Βενιζέλου εισηγούνται στον πρόεδρο του κόμματος να το πάει το πράγμα στα άκρα, προκειμένου να τελειώνει το κόμμα με γκρίζες σκιές. Η πλευρά Παπανδρέου επιχειρεί εσχάτως να κινητοποιήσει εκλογικές δυνάμεις που της έχουν απομείνει, απειλώντας με οριστική ρήξη προκειμένου το θέμα να διευθετηθεί σιωπηρά.
Πάντως, ενώ ο Βενιζέλος χθες βρέθηκε στη Γερμανία για τους εορτασμούς των 150 χρόνων του SPD (Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος) και τις εκδηλώσεις για τη λειτουργία της Προοδευτικής Συμμαχίας (σχήματος ελεγχόμενου από τους Γερμανούς και αντίπαλου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς), δεν είναι ακόμη σαφές αν θα επιχειρήσει να αναζωπυρώσει το θέμα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του Σαββάτου θέτοντας το θέμα των οικονομικών ή θα το αφήσει να αιωρείται. Ούτε αν θα εμφανιστεί στη συνεδρίαση ο Παπανδρέου είναι γνωστό.
Ο πρώην πρωθυπουργός πάντως – που πήγε στη Λειψία, παρά την πρόσκληση – δείχνει ότι δεν θέλει να αφήσει να περάσει έτσι η συγκρότηση της Προοδευτικής Συμμαχίας και χθες, με μια μακροσκελή ανακοίνωση, που συνυπογράφει με τον σχεδόν ισόβιο γραμματέα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και «κόκκινο πανί» για τους Γερμανούς Λουί Αγιάλα, επισημαίνει:
«Σε εποχές κρίσης για την Ευρώπη και όταν όλοι υποφέρουν από τη μεγάλη ύφεση της οικονομίας σε διάφορα μέρη του κόσμου, είναι λυπηρό η ηγεσία των Γερμανών μελών μας να επιδιώκει τη διαίρεση του διεθνούς προοδευτικού κινήματος αντί να προωθεί τη συσπείρωση και την ενδυνάμωσή του. Εξίσου λυπηρό είναι να καταφεύγει κανείς σε ψευδή επιχειρήματα για να πετύχει κάτι τέτοιο».



Αναδημοσίευση: http://www.fimes.gr/2013/05/giorgos-papandreou-11/

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Η Κωνσταντινούπολη ανήκει στους Έλληνες



Πριν περίπου ένα μήνα βρήκα το παρακάτω κείμενο. Το κράτησα να το ανεβάσω σήμερα που συμπληρώνονται 560 χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Ας δούμε λοιπόν ποιοι λένε ότι λέει ο σημερινός τίτλος.
* * *
Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο στην εφημερίδα Sabah, ο Τούρκος δημοσιογράφος Engin Ardiç κάνει έντονη κριτική στους ομοεθνείς του, λέγοντας σκληρές αλήθειες για την Άλωση της Κωνσταντινουπόλης.

Παράλληλα στην «Hurriyet»... με αφορμή την ταινία "Άλωση 1453" που έχει σπάσει ταμεία στην Τουρκία, ο δημοσιογράφος Μπουράκ Μπεντίλ έθεσε το ρητορικό ερώτημα: Να γιόρταζαν οι Βρετανοί την «άλωση του Λονδίνου» ή οι Γερμανοί την «άλωση του Βερολίνου». «Μήπως πρέπει να περιμένουμε να ακολουθήσουν ταινίες όπως “‘Αλωση 1974” ή ”Αφανισμός 1915”»;
Παραθέτουμε το άρθρο που είχε δημοσιευθεί πριν τέσσερα χρόνια, στην Sabah, με αφορμή τους εορτασμούς που γίνονται κάθε χρόνο στην Τουρκία για την Άλωση:

«ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέμα : «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη» ΑΝ έφτιαχναν μακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη... (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω...

ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης... ( όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)

ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα µας άρεσε;

Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη µας από την Ελλάδα Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο; Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες ;
Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, (µ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι:
«Αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα πήραμε µε τη βία».
Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6 αιώνων; Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια µέρα θα δοθεί πίσω;

Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.
Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν.
Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε;
Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς ;
Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν.

Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µέ την βία κατακτημένη...
Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=µάνα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή.
Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».
Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η νοµαδική ζωή και γι' αυτό ο λαός αγοράζει πέντε - πέντε τα διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πια...
Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες»...




Τρίτη 28 Μαΐου 2013

CIA: Έλεγχος τού νού Δεν είναι αστείο



Ακόμη μια θεωρία συνομωσίας επιβεβαιώνεται αν είναι αληθινή η είδηση που βρήκα πρόσφατα. Τη δημοσιεύω εδώ μόνο και μόνο για να προβληματιστούμε. Έχει ενδιαφέρων να το διαβάσουμε.
 * * *
Τί προστασία έχουμε απ'όλα αυτά; ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΌΝ. Τί θα πή αυτό;να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, μά δεν τον ξέρουμε; Όχι, δηλαδή να γνωρίσουμε και να αναπτύξουμε τα ανώτερα κέντρα της ψυχής μας. Τότε γινόμαστε ΑΤΡΩΤΟΙ, Ανίκητοι.
Για να κατανοήσουμε το θέμα πρέπει να θέσουμε ερωτήματα: 1. Υπάρχει καταρχήν προσπάθεια για τον έλεγχο του μυαλού 2. Ποιοι το επιχειρούν 3. Γιατί επιχειρείται αυτο 4. Πώς το επιχειρούν Αυτα πρέπει να σκεφτούμε ώστε να καταλήξουμε σε ασφαλές και τεκμηριωμένο συμπέρασμα. Κατά την γνώμη μου όλα γίνονται βάση οργανωμένου σχεδίου, από την Νέα Τάξη, για να μας ελέγξουν, να μας πολτοποιήσουν το μυαλό ώστε να ότι κάνουμε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους και τον δικό τους “Μεσσία” που δεν θα είναι άλλος από τον Αντίχριστο. Καταρχήν…Έλεγχο του νου ονομάζουμε το σύνολο των διαδικασιών με τις οποίες ο τρόπος σκέψης, συμπεριφοράς και κοινωνικής δράσης ενός ατόμου ή ενός συνόλου ατόμων μεταβάλλεται και καθοδηγείται χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση των ατόμων αυτών. Πως επιτυγχάνεται όμως ο έλεγχος του νου; α) Με τις κλασσικές μεθόδους της προπαγάνδας. β) Με τη βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας, που οι φυσικές επιστήμες και η βιολογία προσφέρουν. Γιατί επιχειρείται ο έλεγχος των μαζών; Ο απόλυτος έλεγχος του πλανήτη έρχεται μόνο με τον έλεγχο των κα¬τοίκων του. Ποιοι επιχειρούν τον έλεγχο του νου; Εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλλουν τη νέα τάξη των πραγμάτων και την παγκόσμια δικτατορία. Εκείνοι δηλαδή που έχουν ανάγκη τον πα¬γκόσμιο έλεγχο. Είναι ο ίδιοι που θέλουν να ελέγχουν και την παγκόσμια οικονομία. Είναι σαφές όμως ότι ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας είναι απλά μία μέθοδος υποδούλωσης του νου με το να δίνουν διαρκώς οικονομικής φύσης προβλήματα στους λαούς. Εκείνο που θέλουν είναι η υποδούλωση της θέλησης και η εξαφάνιση κάθε διάθεσης αγώνα για ε¬λευθερία και δημοκρατία. Όσο αφορά την «τεχνολογία του ελέγχου του νου» (mind control technology) θα δώσουμε τις βασικότερες γνωστές της εφαρμογές που εί¬ναι: 1. Τα εμφυτεύσιμα βιοτσίπ 2. Το σύστημα H.A.A.R.P. και η γενικότερη χρήση μικροκυμάτων. 3. Οι από αέρος ψεκασμοί όλου του πλανήτη με συγκεκριμένες ουσίες και σωματίδια. Για τα βιοτσίπ και το σύστημα H.A.A.R.P θα μιλήσουμε άλλη φορά, όλα μαζί δεν γίνεται. Όμως τα παρακάτω έχουν μεγάλη σημασία δώστε βάση και μείνετε με το στόμα ανοιχτό : ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΑΤΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ 1) Πατέντα ΗΠΑ 4.717.3.43 – Μέθοδος αλλαγής ανθρώπινης συμπε¬ριφοράς. Μια μέθοδος αλλαγής του υποσυνείδητου, με σκοπό την αλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς χωρίς τις υπηρεσίες των ψυχοθεραπευτών. Αντί για ψυχοθεραπευτή ο άνθρωπος βλέπει ένα έργο και λαμβάνει τα μηνύματα υποσυνείδητα. Το πρόγραμμα όμως που προβάλλεται αλλάζει τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς υποσυνείδητα. 2) Πατέντα ΗΠΑ 5.270.800 – Γεννήτρια υποσυνείδητων μηνυμάτων. Είναι ένας συνδυασμός υποσυνείδητων και συνειδητών μηνυμάτων από μηχάνημα, το οποίο χρησιμοποιείται με έναν δέκτη τηλεόρασης. Αυτή η γεννήτρια (μηχάνημα) εmτρέπει τον πλήρη έλεγχο των υποσυνείδητων μηνυμάτων. Ένας ανιχνευτή ς συγχρονισμού βίντεο (video synchronization detector) εmτρέπει το μηχάνημα παρουσίασης βίντεο να παράγει ένα σή¬μα «μήνυμα» που να αντιστοιχεί στο εισερχόμενο κωδικοποιημένο μήνυ¬ μα σε συνδυασμό με το εισερχόμενο τηλεοπτικό σήμα. Ένα βίντεο μίξερ διαλέγει ή το εισερχόμενο σήμα βίντεο ή το μήνυμα του βίντεο για προ¬ βολή. Τα μηνύματα που παράγονται από την «γεwήτρια» μηνυμάτων εm¬ λέγονται κατά βούληση από το χρήστη μέσω ενός υπολογιστή. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα εγγραφής πολλών μηνυμάτων που μπο¬ ρούν να αποθηκευτούν και να προβληθούν κατά βούληση. Όλα τα μηνύ¬ ματα είναι κωδικοποιημένα. Τα μηνύματα που έχουν στόχο το αριστερό μέρος του εγκεφάλου πα¬ ρουσιάζονται ως κείμενο και τα μηνύματα που έχουν στόχο το δεξί χρη¬σιμοποιούν τριών διαστάσεων γραφικά. Επίσης ο χρήστης μπορεί να κα¬ θορίσει τον χρόνο προβολής τέτοιων υποσυνείδητων μηνυμάτων ανάλογα με τις ανάγκες που έχει να εκπληρώσει. Φανταστείτε αυτή τη μέθοδο να εφαρ¬μόζεται σε παιδικά προγράμματα κινουμένων σχεδίων. 3) Πατέντα ΗΠΑ 5.123.899 – Μέθοδος και σύστημα για την αλλαγή συ¬ νείδησης. Είναι ένα σύστημα για την αλλαγή της κατάστασης της συνείδησης και περιλαμβάνει ταυτόχρονη χρήση διάφορων πολλαπλών ερεθισμάτων (ήχους και κύματα). 4) Πατέντα ΗΠΑ 4877027 – Ακουστικό σύστημα Ήχος παράγεται στον εγκέφαλο ενός ανθρώπου με μικροκύματα συ¬ χνότητος 100 megahertz μέχρι 10.000 megahertz. Ο κυματισμός αποτελεί¬ ται από ξαφνικές αυξήσεις της συχνότητας που καθορίζει ο χρήστης. Κά¬ θε εκπομπή (έκρηξη) αποτελείται από 10 ως 20 παλμού ς σφιχτά δεμένους μαζί. Το πλάτος της εκπομπής είναι 50-100 νανοδευτερόλεπτα. Η διάρκεια του παλμού είναι 10 νανοδευτερόλεπτα έως 1 δευτερόλε¬πτο. 5) Πατέντα ΗΠΑ 6.011.991 – Σύστημα επικοινωνίας και μέθοδος που περιλαμβάνει την ανάλυση κυμάτων του εγκεφάλου. Είναι ένα σύστημα με το οποίο μπορούν οι άνθρωποι να επικοινωνή¬ σουν βάση της ανάλυσης των κυμάτων που παράγει ο εγκέφαλος. Η κυματική δραστηριότητα ενός εγκεφάλου καταγράφεται και στέλνε¬ ται σε δορυφόρο. Εκεί συγκρίνεται με προ – αποθηκευμένες δραστηριό¬ τητες του ανθρώπινου εγκεφάλου και βγαίνει ένα συμπέρασμα στο τι σκέφτεται εκείνη την στιγμή ο συγκεκριμένος άνθρωπος. 6) Πατέντα ΗΠΑ 4.858.612 – Ακουστική συσκευή Μια συσκευή που αντικαθιστά την ακοή στα θηλαστικά, χρησιμο¬ποιώντας τα μικροκύματα που περνάνε από ένα μικρόφωνο και αφού κω¬ δικοποιηθούν γίνονται μικροκύματα και ερεθίζουν το τμήμα του εγκεφά¬ λου, που είναι υπεύθυνο για την ακοή και έτσι ο εγκέφαλος αντιλαμβάνε¬ ται τον αρχικό ήχο που κατέγραψε το μικρόφωνο. 7) Πατέντα ΗΠΑ 3.951.134 – Συσκευή και μέθοδος για παρακολού¬θηση και αλλαγή κυμάτων του εγκεφάλου. Συσκευή που μπορεί να παρακολουθεί τα εγκεφαλικά κύματα σε μα¬ κρινή απόσταση και να εκπέμπει ηλεκτρομαγνητικά σήματα που αλλά¬ ζουν την αρχική κατάσταση του εγκεφάλου. Η καινούρια κατάσταση μπορεί να παρακολουθείται από κομπιούτερ για το αν επέφερε το επιθυ¬μητό αποτέλεσμα. 8] Πατέντα ΗΠΑ 5.159.703 – Σύστημα αθόρυβης επιρροής υποσυνει¬δήτου Ένα αθόρυβο επικοινωνιακό σύστημα που χρησιμοποιεί ακουστικές συχνότητες πολύ χαμηλές ή θψηλές για να επηρεάσει το υποσυνείδητο του ανθρώπου. Συνήθως χρησιμοποιούνται ηχεία ή ακουστικά για την με¬ταφορά του μηνύματος. 9) Πατέντα ΗΠΑ 562967F – Συσκευή και μέθοδος για παρακολούθη¬ ση της ανθρώπινης ψυχικής κατάστασης.



Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

"Mr Dax": «O Παπανδρέου ήταν
εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ»


Σιγά σιγά μαθαίνομαι τι ψηφίσαμε στις εκλογές  του 2009. Ο  Γερμανός ειδικός σε θέματα χρηματιστηρίου Ντιρκ Μιούλερ - γνωστός και ως «Mr. Dax» -, στο νέο βιβλίο του με τίτλο «Showdown», υποστηρίζει πως οι ΗΠΑ προκάλεσαν την κρίση στην Ευρώπη, προκειμένου να ανακόψουν την αύξηση της επιρροής του ευρώ έναντι του δολαρίου. Ας δούμε τι πιστεύει για την αποστολή που είχε ο ΓΑΠ και τελικά την έδερε εις πέρας
 * * *
Ο ίδιος θεωρεί ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα αν είχε το δικό της νόμισμα ή αν αξιοποιούσε τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της, καθώς, όπως λέει, «στο ελληνικό υπεδάφος βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα στην Ευρώπη», ενώ τονίζει ότι σκοπός του ΔΝΤ είναι να καταστρέψει την ελληνική οικονομία ώστε τα ελληνικά κοιτάσματα να πωληθούν φθηνά σε πολυεθνικές.

Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Focus», ο κ. Μιούλερ αναλύει την θεωρία ότι «η μεγάλη αναμέτρηση, η οποία εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, σχετίζεται με την κυριαρχία στο πλανήτη για τις επόμενες δεκαετίες» και σημειώνει ότι «η Ευρώπη δεν λαμβάνεται πλέον υπόψιν» και «το παιχνίδι κινείται μεταξύ Αμερικής και Ασίας, δηλαδή της Κίνας, ενώ οι Ρώσοι θα ήθελαν να αναμιχθούν κι αυτοί λίγο».

Ο συγγραφέας αποδίδει ωστόσο τα προβλήματα της Ευρώπης όχι μόνο σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και σε εσωτερικές αιτίες. «Το υψηλό χρέος δεν είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η συνολική υπερχρέωση της Ευρώπης είναι μικρότερη από αυτή των ΗΠΑ ή της Ιαπωνίας. Από το 2008 όμως οι επιθέσεις εναντίον της Ευρώπης εξελίσσονται στοχευμένα και συντονισμένα», λέει.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσει ο κ. Μιούλερ και την Ελλάδα. «Ακριβώς στην φάση της ισχύος του ευρώ συμβαίνουν τα γεγονότα γύρω από τον Κ. Καραμανλή, η ανάληψη της εξουσίας από τον Γ. Παπανδρέου και η αιφνιδιαστική ακούσια καταγγελία στις Βρυξέλλες της παραποίησης των ελληνικών δημοσιονομικών στοιχείων. Ο Παπανδρέου και οι άνθρωποί του έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να στρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία εναντίον τους. Καμία συμφωνία δεν τηρήθηκε, ο λαός και η οικονομία της χώρας οδηγούνταν στον κατήφορο. Το ένα σκάνδαλο διαδεχόταν το άλλο. Και μια χωρίς προηγούμενο εσωτερική ευρωπαϊκή καμπάνια μίσους εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων», των «ναζί Γερμανών», των «διεφθαρμένων Ιταλών» και των «υπερχρεωμένων Ισπανών με τα πολλά ακίνητα» ξεκίνησε.

Η Ευρώπη άρχισε να αυτοσπαράσσεται, θέαμα που στο εξωτερικό το παρακολουθούσαν με ικανοποίηση. Εναντίον της Ευρώπης δεν στέλνει κανείς τον έκτο στόλο, αλλά την Γουόλ Στριτ, τις τράπεζές της και τους οίκους αξιολόγησης και τα όπλα της μυστικής διπλωματίας. Τα χτυπήματα εναντίον του ευρώ και των χωρών της Ευρωζώνης ήρθαν με στρατιωτική ακρίβεια και προκαλούνταν πάντα από μελέτες μεγάλων τραπεζών της Γουόλ Στριτ ή των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης. Τα βασικά όμως προβλήματα της Ευρωζώνης ήταν εσωτερικής φύσης. Το να επιβάλλεται σε πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους κράτη ένα κοινό νόμισμα οδηγεί εξαρχής σε σημαντικά προβλήματα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα οφείλεται σε εμάς τους ίδιους, αλλά τα βέλη εναντίον της ήρθαν στοχευμένα και με τους ψυχρούς υπολογισμούς από την άλλη άκρη του Ατλαντικού», υποστηρίζεται στο βιβλίο.

Στο βιβλίο γίνεται εκτενής αναφορά στα ελληνικά κοιτάσματα φυσικού αέριου, στο κεφάλαιο με τον τίτλο: «Οι Έλληνες και το αέριο»: «Τι θα λέγατε αν πρότεινα η Ελλάδα να πουλάει πετρέλαιο και φυσικό αέριο; Μην ανησυχείτε, δεν ήπια πολύ ούζο την ώρα της συγγραφής», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μιούλερ και συνεχίζει: «Η Ελλάδα δεν έχει στο υπέδαφός της μόνο μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και μιας σειράς σημαντικών ορυκτών. Μπορεί κάνεις δικαιολογημένα να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε πρώτες ύλες στην Ευρώπη. Την τελική διαβεβαίωση την έλαβα στο τέλος του καλοκαιριού του 2012 στην διάρκεια μιας έντονης συζήτησης με την Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα αντίστοιχα με αυτά της Λιβύης. Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ; Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και την χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές. Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της».

Ο συγγραφέας υποστηρίζει σε αυτό το σημείο ότι ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου «φαίνεται σαν να ήταν εκτελεστική μαριονέτα των ΗΠΑ» και υποστηρίζει ότι «αποστολή του ήταν να επιφέρει με κάθε τρόπο την ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη», ενώ προσθέτει: «Ο Παπανδρέου το 2009 δήλωνε, "δεν έχουμε πετρέλαιο ή τουλάχιστον δεν έχουμε βρει ακόμη" και ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης τόνιζε, "δεν είμαστε ούτε Σαουδική Αραβία ούτε Νορβηγία" και τώρα μια έκθεση της Deutsche Bank στο Λονδίνο κάνει λόγο για πιθανά έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, τα οποία, μόνο στην περιοχή νοτίως της Κρήτης θα μπορούσαν να ανέλθουν σε λίγα χρόνια σε 427 δισεκατομμύρια ευρώ».

Ερωτώμενος από το Focus γιατί θεωρεί ότι η Ευρώπη δεν ασχολείται με τα κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου, ο κ. Μιούλερ αναφέρει ότι όταν οι Κύπριοι πρότειναν στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να παραχωρήσουν στην Ευρώπη ή να υποθηκεύσουν το 30% των μελλοντικών εσόδων από το φυσικό αέριο, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι αυτό δεν αποτελεί θέμα συζήτησης και διερωτάται για ποιον λόγο.

Σε ό,τι αφορά τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο κ. Μιούλερ υποστηρίζει ότι ο κ. Σόιμπλε δεν ήθελε την συμμετοχή του στα ευρωπαϊκά προγράμματα διάσωσης, φοβούμενος ότι έτσι θα αυξανόταν η επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά επικράτησε η άποψη του οικονομικού συμβούλου της Αγγέλα Μέρκελ, Ότμαρ Ίσινγκ, ο οποίος, επισημαίνει ο συγγραφέας, είναι και σύμβουλος της Goldman Sachs. «Ο ρόλος του ΔΝΤ είναι να επιφέρει την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, να κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εφάρμοσε ακριβώς το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας και να την εξαναγκάσει να παραδώσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων της σε πολυεθνικές εταιρείες έναντι πενιχρού τιμήματος», επισημαίνει.

Ο Γερμανός ειδικός εκτιμά ακόμη ότι τα προγράμματα εξυγίανσης που εφαρμόζονται στις χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση είναι αναποτελεσματικά. «Τα προγράμματα λιτότητας είναι μια παράνοια», υποστηρίζει και συμπληρώνει ότι το αποτέλεσμα είναι μια εξέλιξη της οικονομίας όπως αυτή με τον Καγκελάριο Μπρούνινγκ. «Τα κράτη εξαντλούνται και η ελληνική οικονομία βυθίζεται στο απύθμενο. Η φτώχεια των απλών ανθρώπων είναι δραματική και όχι αντάξια μιας χώρας στον πυρήνα της πλούσιας Ευρώπης. Ακόμη και ο Έλληνας πρωθυπουργός το δηλώνει καθαρά: η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια κατάσταση με την Γερμανία την περίοδο της Βαϊμάρης», υπογραμμίζει και αναφέρει ότι έχει ο ίδιος επισκεφτεί την Ελλάδα και έχει δει την δράση της Χρυσής Αυγής. «Αυτά είναι άσχημα πράγματα που δεν τα έχω δει ούτε στο Γ΄ Ράιχ», προσθέτει, ενώ στο βιβλίο του γράφει σχετικά: «Οι Έλληνες όχι μόνο επινόησαν την Δημοκρατία, αλλά την αγαπούν ακόμη και σήμερα. Για αυτό και είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς γιατί ειδικά σε αυτή τη χώρα συμβαίνει μια τόσο δραματική εξέλιξη στο αντιδημοκρατικό πολιτικό άκρο». Απορρίπτει πάντως τον ισχυρισμό ότι η Γερμανία χρειάζεται το ευρώ προκειμένου να διατηρηθεί η ειρήνη στην Ευρώπη. «Αντιθέτως, το ευρώ έχει εξελιχθεί σε εχθρό της Ευρώπης», καταλήγει και προτείνει την διατήρησή του, αλλά και την παράλληλη κυκλοφορία των εθνικών νομισμάτων, η αξία των οποίων θα διαμορφώνεται ελεύθερα έναντι του ευρώ, μαζί με την δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου Υποδομών, το οποίο θα συμμετέχει σε όλα τα ενεργειακά σχέδια των μεγάλων εταιρειών, με στόχο τις επενδύσεις και την ενεργειακή αλλαγή.





Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Έτσι εκνεύρισα τον Πάγκαλο



Ο Γκρεγκ Πάλαστ είναι ένας πολυδιαβασμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας για το BBC Newsnight και τον Guardian,   που χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα και δεν μασάει τα λόγια του. Δημοσιεύει στο BBC το άρθρο του με τον ίδιο τίτλο  και το αναδημοσιεύω σήμερα στη θέση του άρθρου που ανεβάζω κάθε Σάββατο. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και τα σχόλια κάτω από το προτότυπο κείμενο.
 * * *
Δεν είναι και πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις τον Χοντρομπάσταρδο ανάμεσα σε ένα πλήθος από πανέμορφες Ρωσίδες, βιομήχανους και μιντιάρχες στο Eurasia Media Forum στο Καζακστάν (κάτι σαν καρναβάλι για τους ανατολίτες ολιγάρχες).
«Αν μη τι άλλο και οι δυο θέλαμε απεγνωσμένα καφέ και ήμασταν στην ίδια ουρά. Σε κάθε περίπτωση αποφεύγω να αναφέρομαι στο βάρος ενός ανθρώπου ή στην ηλικία του δεδομένων και των δικών μου μειονεκτημάτων. Αλλά ο συγκεκριμένος Χοντρομπάσταρδος το αποζητά. Είχα προσπαθήσει να βγάλω την εικόνα της κοιλιάς του από το μυαλό μου αλλά ένα απόκομμα των New York Times βάραινε την τσέπη μου καθώς αναφερόταν στα υποσιτισμένα παιδιά των δημοτικών σχολείων.
Ο Χοντρομπάσταρδος, ή αλλιώς Θεόδωρος Πάγκαλος, κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, θεωρεί ότι τα μικρά ελληνόπουλα πρέπει να σταματήσουν να πεινάνε. Όπως βλέπετε στην φωτογραφία κάτω ούτε εκείνος σφαδάζει από τον πόνο της πείνας. Ίσως να δείχνει ότι θα διπλώσει από τον πόνο από την δουλειά ή καλύτερα ότι δεν μπορεί να διπλώσει καθόλου.
Ο Πάγκαλος κατηγορεί τους εργαζόμενους ότι ευθύνονται για την πείνα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Αλλά δεν είναι δικό του το λάθος και παρόλο που ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης που αντιμετώπισε τον πυρήνα της κρίσης γιατί να θεωρηθεί υπεύθυνος για οτιδήποτε;
Ο Υπουργός Πάγκαλος είναι πολύ αγαπητός ανάμεσα στους Ευρωπαίους τραπεζίτες, στους σπεκουλαδόρους, στην Άγκελα Μέρκελ γιατί στην ουσία είναι ο σκύλος που γαβγίζει για το μαντρί τους: Φωνάζει ότι η χώρα του κατέρρευσε απότομα γιατί το λάδι έρρεε άφθονο, οι τεμπελχανάδες οι Έλληνες δεν μπορούσαν να δουλέψουν για περισσότερες από τρεις ώρες την εβδομάδα και έπαιρναν σύνταξη όντας ακόμη έφηβοι ώστε να μπεκροπίνουν τοπικό ουζάκι.
Ο ίδιος επιμένει να καλεί τους Έλληνες να δεχθούν την οικονομική κατοχή, την ώρα που ένας στους τέσσερις δεν έχουν δουλειά. Για το αρχείο, οι Έλληνες δουλεύουν ετησίως 619 ώρες περισσότερο από τους Γερμανούς και πολλές περισσότερες από τους Βρετανούς ή τους Αμερικάνους.
Καθώς ήμασταν στην ουρά για τον καφέ λοιπόν, ο Χοντρομπάσταρδος μου λέει ότι όποιος αντιδρά στην λιτότητα είναι «φασίστας ή κομμουνιστής ή συνομωσιολόγος». Δεν μου εξήγησε βέβαια σε ποια από τις προαναφερθείσες κατηγορίες εντάσσεται ένας 11χρονος που λιποθυμά από την πείνα.
Για τον Πάγκαλο, την Μέρκελ, τα ανθρωποφάγα μίντια και τους σπεκουλαδόρους η Ελλάδα πήγε κατά διαόλου γιατί οι Έλληνες δεν μπορούσαν να καθίσουν σε μια καρέκλα και ήθελαν διακοπές. Αλλά υπάρχει και μια άλλη εξήγηση: η Ελλάδα είναι ένας τεράστιος τόπος εγκλήματος με τους εργαζόμενους να μην είναι οι θύτες αλλά τα θύματα – απατημένοι με τις κρατικές βιομηχανίες τους λεηλατημένες και τις καταθέσεις τους αποστειρωμένες από τα οικονομικά παιχνίδια.
Αλλά όταν πέρασαν από την δραχμή – που τόσο αγαπούσαν οι τουρίστες – στο ευρώ πείραξαν τα νούμερα του ελλείμματος. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί το ευρώ είναι κάτι περισσότερο από νόμισμα. Είναι ένα πλέγμα νόμων και κανονισμών που απαγορεύει να υπάρχει χώρα με έλλειμμα πάνω από 3%.

Αυτό όμως είναι αδύνατο να γίνει σε μια περίοδο ύφεσης καθώς απαιτεί περικοπές δαπανών όταν αυτές είναι πιο απαραίτητες από ποτέ. Φοβούμενη λοιπόν η Ελλάδα ότι θα μείνει έξω από τον χορό του ευρώ στράφηκε στην Goldman Sachs. Εκείνη μαγείρεψε τα νούμερα για το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Όταν όμως το κόλπο αποκαλύφθηκε το 2009 οι Έλληνες κλήθηκαν να πληρώσουν τα σπασμένα στους ομολογιούχους. Το ποσό ανερχόταν σε 14.000 δολάρια ανά οικογένεια.
Όταν ήμουν ερευνητής του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης – την περίοδο που υπήρχε ακόμη δικαιοσύνη στις ΗΠΑ – θα είχαμε ονομάσει «απάτη των αγορών» το κόλπο με τα παράγωγα, θα είχαμε συλλάβει τους υπαίτιους ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τους είχαμε αναγκάσει να επιστρέψουν την «μίζα».
Πρέπει λοιπόν να πληρώσει η Goldman Sachs; Όχι κατά τον Πάγκαλο που θεωρεί ότι το θύμα είναι εξίσου υπεύθυνο με τον θύτη κάτι που αποδεικνύεται από το «μαζί τα φάγαμε». Αλλά οι φωτογραφίες δείχνουν ότι μόνο ο Πάγκαλος, και όχι ο 11χρονος μαθητής του άρθρου των NYT, τα έφαγε όλα.
Θα πήγαινα για μεσημεριανό μαζί με τον Πάγκαλο για να καταλάβω ακριβώς τις απόψεις του αλλά έφυγε με έναν ρόγχο παχύδερμου όταν τον ρώτησα για τον πρώην πρωθυπουργό της Ισλανδίας που κατέληξε στην φυλακή επειδή υπέκρυψε παιχνίδια με την οικονομία της χώρας. Ίσως δεν ήθελε να φάμε παρέα γιατί τον ρώτησα εάν πιστεύει ότι πρέπει και αυτός να πάει στην φυλακή
*¹ Όνομα αντιήρωα στις ταινίες με τον Austin Powers
Στη φωτογραφία (πάνω) ο Πάλαστ με τον Πάγκαλο, όπως την ανέβασε ο ίδιος ο δημοσιογράφος
Το άρθρο του Πάλαστ στα αγγλικά:
Monday, May 20, 2013 By Greg Palast for Vice Magazine
My Big Fat Greek Minister
It wasn't too difficult picking out the Fat Bastard in the crowd of Russian models, craven moochers and media mavens. Besides, Fat Bastard and I were both desperate for coffee and heading for the same empty urn.
(We'd both signed on for Kazakhstan's annual Eurasia Media Forum, a kind of Burning Man festival for Eastern oilgarchs and their media camp followers.)
Now, it is my policy never to mention an interlocutor's weight, nor question the legitimacy of their birth, given my own vulnerabilities. (A would-be groupie told me, "You could do a few sit-ups, you know." Yes, I know.)
But this particular Fat Bastard is asking for it. I had tried to put the belly of this beast out of my thoughts, but I still had a New York Times story folded in my pocket that begins:
ATHENS – As an elementary school principal, Leonidas Nikas is used to seeing children play, laugh and dream about the future. But recently he has seen something altogether different, something he thought was impossible in Greece: children picking through school trash cans for food; needy youngsters asking playmates for leftovers; and an 11-year-old boy, Pantelis Petrakis, bent over with hunger pains.
Fat Bastard – or Theodoros Pangalos, thinks the little Greek kiddies should stop belly-aching. Pangalos, as you can see from the photo below, is not bent over with hunger pains. In fact, he looks more likely to be bent over with labour pains, but in truth he probably just can't bend over at all.
Pangalos is best known for blaming the working people of Greece for the horror and the hunger among the ruins of what was once Greece's economy. However, it is, of course, not his fault; until last year, and through the core of the crisis, he was just Greece's Deputy Prime Minister – why should he be held accountable for anything?
Minister Pangalos is much loved by Europe's banking chieftains, by vulture speculators and by Prussian President Angela Merkel because they've got themselves a gigantic Greek who will mouth their mantra: that his nation's sudden collapse can be blamed squarely on olive-pit-spitting, lazy-ass Greeks who won't work more than three hours a week, then retire while they're still teenagers to swill state-subsidised ouzo.
Pangalos leads the Fifth Column of Greeks calling to accept Germany's terms of economic surrender: austerity, meaning cuts in food allowances, in pensions, in jobs. As of this week, more than one in four Greeks (27 percent) are out of work.
While we hunted for caffeine, Fat Bastard told me that anyone who complains about the austerity diktat, "Is a fascist or a communist or a conspiracy theorist." He didn't tell me which of these three categories the 11-year-old kids complaining of hunger pains fell into.
Just for the record, those Greeks who can get a job, work 619 more hours per year (see table) than the average German (and way, way more than Britons or Americans as well).
But in the world according to Pangalos, Merkel and poobahs of the media, Greece went to hell in a handbag because the entire nation suddenly turned into work-shirking grifters.
But there's another explanation for wrack and ruin: Greece is a crime scene. And its working people are not the perpetrators of the crime, they are the victims – scammed, defrauded, their national industries looted and their treasury drained by financial flim-flam.
Ιn 2001, Greece dropped the drachma for the euro. The drachma was good enough for Aristotle and very good for tourism, Greece's main industry. But when sun-and-fun was re-priced in euros, tourists swam across the Adriatic for kofte meatballs priced in dirt-cheap Turkish lira. Pre-euro tourist visits to Greece outnumbered those to Turkey by millions; but by last year, it was the just the opposite, with two-thirds of tourists tanning in Turkey.
With its Treasury bleeding hard currency, the government of Minister Pangalos' PASOK joined together with the opposition in a complex international currency kiting operation to conceal the losses from the public and, most importantly, from the European Central Bank.
Why the cover-up of the deficit? The answer is that the euro is more than a currency: it is a straitjacket, a set of constricting rules that, for example, prohibit any euro nation from running a deficit of more than 3 percent of GDP.
That's impossible in a recession – not to mention plain insane – as it requires cutting public spending when spending is needed most. The USA, China, Brazil, India – the nations that pulled the world from depression's brink – all ran deficits way over the nutty 3 percent cap. I asked finance wiz Nomi Prins to calculate America's debt-to-GDP ratio using euro rules, and she estimates that Obama's deficits are now way down from recession's peak – to 10.2 percent of GDP.
Greece, fearing expulsion from the euro loony bin, turned to Goldman Sachs. For a mere $400 million in fees, plus golden sacks of ill-gotten trading gain, the investment bank was willing to cook the nation's books via a complex set of derivatives transactions. [For the particulars of the derivatives con, see How Goldman Sacked Greece.]
Since the con was busted open in 2009, the Greek public has had to pay cheated bondholders a premium to insure against default of the nation's debts. The credit default insurance costs an average of $14,000 (£9,218) per family per year.
When I was a racketeering investigator working with the US Justice Department, in the days when we pretended America still had justice, we would have called the derivatives trick a "fraud on the market". We'd handcuff the perpetrators, lock 'em up, or, at the least, make them cough up their purloined profits.
So, should Goldman pay up? Not according to Pangalos, because – in the worldview of our rulers – the victims of the scam are as guilty as the victimisers. Pangalos even put it into a famous (or infamous) motto: mazi-ta-fagame. That's Greek for "We all ate it together".
But the visible evidence suggests Pangalos, not Pantelis – the kid doubled over with stomach pain – ate all the pies.
The mass privatisation of public property at wiener schnitzel prices has German speculators dipping in their spoons as well, though the Federation of German industry is complaining about Greece's own "princes" gobbling up the assets.
I was going to invite Minister Pangalos to lunch to test his theories, but he left in a pachydermic huff when I asked him about Geir Haarde. Haarde, the former Prime Minister of Iceland, was found guilty of concealing his knowledge of the trickery used by Iceland's banks before they melted that nation's finances.
I asked Fat Bastard, "Do you think you should be in prison for" similar conduct in the Greek government?
Maybe that's why Minister Pangalos didn't want to go to lunch with me.





Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Τα λάθη σχεδιασμού της Ευρωζώνης



Τους κινδύνους της Νομισματικής Ένωσης, τα αποτελέσματα τα οποία ζούμε με τραγικό τρόπο σήμερα, είχαν προειδοποιήσει  οικονομολόγοι την δεκαετία το ’70. Καλά οι πολιτικοί στα τέλη του περασμένου αιώνα δεν τα ήξεραν αυτά; Ούτε συμβούλους είχαν; Ας δούμε τι λέγαν οι οικονομολόγοι του ‘70
* * *
Από τη δεκαετία του 1970, οι οικονομολόγοι έχουν προειδοποιήσει ότι μία νομισματική ένωση δε μπορεί να διατηρηθεί χωρίς δημοσιονομική ένωση. Ωστόσο, οι ηγέτες της ευρωζώνης δεν έχουν εισακούσει τις συμβουλές τους –και οι συνέπειες γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με μία δύσκολη επιλογή: είτε να διορθώσει το θεμελιώδες ελάττωμα στο σχεδιασμό της και να κινηθεί προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής ένωσης, ή να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα. Η δεύτερη επιλογή θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Πράγματι, ενώ η σκοπιμότητα της δημιουργίας μίας νομισματικής ένωσης μπορεί να αμφισβητήθηκε τη δεκαετία του 1990, η διάλυση της σημερινής ευρωζώνης θα προκαλούσε βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική αναταραχή σε όλη την Ευρώπη. Προς αποφυγή αυτού του αποτελέσματος, οι ηγέτες της Ευρώπης θα πρέπει να αρχίσουν το σχεδιασμό και την εφαρμογή στρατηγικών που αποσκοπούν στο να πλησιάσει η ευρωζώνη πιο κοντά σε μία δημοσιονομική ένωση.
Σίγουρα, η προοπτική μίας δημοσιονομικής ένωσης παρόμοιας με αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών είναι μακρινή. Δεν πρέπει να περιμένουμε να καταφέρουν κάτι τέτοιο οι Ευρωπαίοι ηγέτες οποιαδήποτε στιγμή σύντομα –ή ακόμα και όσο ζουν. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι η δημιουργία της δημοσιονομικής ένωσης πρόκειται για μία χίμαιρα. Τα μικρά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση μπορούν να κάνουν σημαντική διαφορά.
Μία επιτυχημένη στρατηγική θα αντιμετώπιζε ένα από τα κύρια ελαττώματα σχεδιασμού της ευρωζώνης: οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών εκδίδουν χρέος σε ευρώ, ένα νόμισμα το οποίο δε μπορούν να ελέγξουν. Ως εκ τούτου, δεν είναι σε θέση να παρέχουν εγγυήσεις στους κατόχους ομολόγων ότι τα μετρητά θα είναι στη διάθεσή τους κατά τη λήξη.
Η καχυποψία και ο φόβος που προκαλεί αυτό στις αγορές ομολόγων, μπορούν να οδηγήσουν σε κρίσεις ρευστότητας οι οποίες οδηγούν τις χώρες πιο κοντά στη χρεοκοπία, δημιουργώντας έτσι μία αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Στη συνέχεια αναγκάζονται να εφαρμόσουν προγράμματα λιτότητας που οδηγούν σε βαθιές υφέσεις και, τελικά, σε τραπεζικές κρίσεις.
Ενώ τα μέτρα λιτότητας είναι κατάλληλα για χώρες που έχουν ξοδέψει υπερβολικά στο παρελθόν, η λιτότητα που επιβάλλεται σε μία χώρα από τις πανικόβλητες χρηματοπιστωτικές αγορές μπορεί να προκαλέσει σημαντική κοινωνική και πολιτική αντίδραση. Στην πραγματικότητα, αρκετές χώρες της νότιας Ευρώπης –όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία- αντιμετωπίζουν σήμερα ακριβώς αυτό.
Για να ξεπεραστεί αυτό το θεμελιώδες ελάττωμα σχεδιασμού, τα δημόσια χρέη οφείλουν να εναρμονιστούν. Αυτό θα προστάτευε τις ασθενέστερες οικονομίες από τις καταστροφικές, πανικόβλητες κινήσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες, θεωρητικά, θα μπορούσαν να χτυπήσουν οποιοδήποτε κράτος-μέλος –ακόμη και αυτά που σήμερα είναι τα ισχυρότερα.
Κατά την ανάπτυξη της στρατηγικής για τη συγκέντρωση του δημοσίου χρέους, η Ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο του ηθικού κινδύνου (τον πειρασμό για τις πιο αδύναμες χώρες να χαλαρώσουν τις προσπάθειες όσον αφορά το χρέος τους και τη μείωση του ελλείμματος ως απάντηση στην αυξημένη αξιοπιστία που απολαμβάνουν οι ισχυρότερες χώρες). Πράγματι, δεδομένης της απροθυμίας των ισχυρότερων οικονομιών, να τις εκμεταλλευτούν κατά αυτόν τον τρόπο, ο κίνδυνος του ηθικού κινδύνου είναι το πιο σημαντικό εμπόδιο για την αμοιβαιοποίηση του χρέους στην ευρωζώνη.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι το μόνο εμπόδιο. Ένα σύστημα συγκέντρωσης των χρεών θα έπρεπε επίσης να αντιμετωπίζει το γεγονός ότι οι ισχυρότερες χώρες θα αντιμετωπίσουν αναπόφευκτα υψηλότερα επιτόκια για τα δικά τους χρέη όταν γίνουν από κοινού υπεύθυνες για τα χρέη των λιγότερο φερέγγυων χωρών.
Για να ξεπεραστούν αυτά τα εμπόδια, το σύστημα αμοιβαιοποίησης του χρέους της ευρωζώνης θα πρέπει να πληροί τρία κρίσιμα κριτήρια. Πρώτον, το ποσοστό του δημοσίου χρέους που θα μπορεί να συγκεντρωθεί θα πρέπει να είναι αυστηρά περιορισμένο, αφήνοντας κάθε χώρα υπεύθυνη για ένα σημαντικό τμήμα του εθνικού της χρέους, δίνοντάς της, ως εκ τούτου, κίνητρο για τη διατήρηση υγιών δημοσίων οικονομικών. (Πολλές πρωτοβουλίες έχουν στραφεί προς αυτή την κατεύθυνση, ιδιαίτερα η Μπλε Πρόταση των Jakob von Weizsäcker και Jacques Delpla’s το 2010.)
Δεύτερον, χρειάζεται ένας εσωτερικός μηχανισμός μεταφοράς μεταξύ των κρατών-μελών της ευρωζώνης προκειμένου να διασφαλιστεί ότι οι λιγότερο φερέγγυες χώρες αντισταθμίζουν, τουλάχιστον εν μέρει, τους πιο οικονομικά υγιείς ομόλογούς τους.
Τέλος, θα πρέπει να συσταθεί μία εποπτική αρχή για την παρακολούθηση της προόδου των κυβερνήσεων ως προς την επίτευξη βιώσιμων επιπέδων χρέους –και για τη δημιουργία ξεκάθαρων συνεπειών για εκείνους που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες της ευρωζώνης.
Η ομάδα Πάντοα Σκιόπα πρότεινε πρόσφατα ότι οι κυβερνήσεις που παραβιάζουν τους κανόνες θα πρέπει σταδιακά να χάνουν τον έλεγχο των ίδιων τους των δημοσιονομικών διαδικασιών.
Οι αντίπαλοι της αμοιβαιοποίησης του χρέους, ιδιαίτερα στη βόρεια Ευρώπη, συχνά ισχυρίζονται ότι, ελλείψει της πολιτικής ενοποίησης, είναι σα να βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο. Αλλά, τι άλλα μέτρα θα μπορούσαν να ληφθούν για να βρεθεί η ευρωζώνη πιο κοντά σε μία πολιτική ένωση; Η στρατιωτική δύναμη –που είχε χρησιμοποιηθεί τόσο συχνά στο παρελθόν για να ενώσει διαφορετικά έθνη κάτω από μία ενιαία πολιτική ομπρέλα- είναι εκτός συζήτησης. Και, η απλή αναμονή δεν πρόκειται να αποφέρει καρπούς. Η μόνη πρακτική προσέγγιση είναι να κάνουμε μικρά, διαδοχικά βήματα, αρχίζοντας από τη συγκέντρωση του χρέους.
Στην πραγματικότητα, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον υιοθέτησε αυτή την προσέγγιση πριν από περισσότερα από 200 χρόνια, όταν αποφάσισε να αμοιβαιοποιήσει τα χρέη που είχαν συσσωρεύσει οι μεμονωμένες πολιτείες των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης –μία αποφασιστική κίνηση προς την περαιτέρω πολιτική ολοκλήρωση. Αντί να περιμένει μέχρι να έρθει η πολιτική ένωση, ο Χάμιλτον ανέλαβε δράση η οποία βοήθησε τελικά τις ΗΠΑ να γίνουν μία πλήρως ανεπτυγμένη, νομισματική, δημοσιονομική και πολιτική ένωση.
Η ευρωζώνη κατακλύζεται από μία υπαρξιακή κρίση η οποία καταστρέφει αργά, αλλά σταθερά, τα ίδια τα θεμέλια της νομισματικής ένωσης. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει η καταστροφή είναι να ληφθεί αποτελεσματική δράση η οποία θα πείσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές ότι η ευρωζώνη είναι εδώ για να μείνει. Ένα σύστημα συγκέντρωσης του χρέους που θα πληροί τα προαναφερθέντα κριτήρια και τις προϋποθέσεις, θα σήμαινε ότι τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης παίρνουν στα σοβαρά τη συνεργασία και την αλληλεγγύη τους. Χωρίς μία τέτοια χειρονομία, οι περαιτέρω αναταραχές στην αγορά είναι αναπόφευκτες –και η κατάρρευση της ευρωζώνης θα γίνει μόνο θέμα χρόνου.




Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

«Διαγράψτε το Ελληνικό χρέος αλλιώς
θα πληρωθούν πολεμικές αποζημιώσεις»



Την περασμένη Παρασκευή (17/5) έγραψα για την θεωρία του Ντιρκ Μιούλερ για τον λόγο που μας χρεώνουν. Σήμερα αναδημοσιεύ την πρόταση του έγκριτου Γερμανού, παλι, ιστορικού Άλμπερτ Ρίτσλ (φωτο)που σε υνέντευξη στο Spiegel ζητά να διαγράψουν το χρέος μας λόγω των κατοχικών οφειλών. Και μεταξύ μας είναι η πιο καλή λύση γιατί αν μπουν ανάμεσα οι πολιτικοι κι άλλα λαμόγια δεν πρόκειται να πάρουμε ούτε σεντ.
* * *
O μεγαλύτερος οφειλέτης του 20ου αιώνα με σειρά πτωχεύσεων και διαγραφών χρεών αλλά και στις παραιτήσεις από πολεμικές αποζημιώσεις οφείλει την ευημερία της η Γερμανία!
Η συνέντευξη στο Spiegel του έγκριτου Γερμανού ιστορικού Άλμπερτ Ρίτσλ συνιστά καταπέλτη για την...
εθελόδουλη πολιτική και οικονομική τάξη της χώρας και όχι μόνο, η οποία έχει παραδοθεί στην τρόικα και θεωρεί τη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, όχι μόνο ανεδαφικά αιτήματα αλλά και περίπου εγκλήματα καθοσιώσεως!
Ο Άλμπερτ Ριτσλ απομυθοποιεί αυτές τις απόψεις, θυμίζει πτωχεύσεις και διαγραφές χρεών της Γερμανίας και κυρίως τονίζει ότι όσο η Γερμανία πιέζει την Ελλάδα, τότε η τελευταία μπορεί να εγείρει θέματα πολεμικών αποζημιώσεων και να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου!
Ποιοι όμως θα τα πράξουν;
«Eάν νομίζεται ότι το πρόβλημα χρέους της Eλλάδας είναι το χειρότερο στην ιστορία της Eυρώπης, κάνετε λάθος». O Γερμανός ιστορικός, Aλμπρεχτ Pιτσλ, σε συνέντευξή του στην ιστοσελίδα του Spiegel, υποστηρίζει ότι η Γερμανία ήταν η μεγαλύτερη χώρα- οφειλέτης τον 20ο αιώνα.
Kαι προειδοποιεί ότι πρέπει η προσέγγισή της όσον αφορά την κρίση στην Eυρωζώνη να γίνει με αγνότητα και απλότητα, διαφορετικά θα έρθει αντιμέτωπη με την αναζωπύρωση των αιτημάτων καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων.
Mπορεί το Bερολίνο να επιδεικνύει αδιαλλαξία, απαιτώντας υπακοή από την Aθήνα, αλλά αυτό δεν αιτιολογείται, καθώς, τον προηγούμενο αιώνα, στη Γερμανία ήταν που έλαβαν χώρα οι μεγαλύτερες κρατικές χρεοκοπίες της σύγχρονης ιστορίας, υποστηρίζει ο κ. Pιτσλ. Kαι τονίζει ότι χάρη στις HΠA, και τα τεράστια κεφάλαια που διέθεσαν μετά τον A΄ και τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία είναι σήμερα το αφεντικό της Eυρώπης.
«Aπό το 1924 μέχρι το 1929 η Δημοκρατία της Bαϊμάρης ήταν χρεωμένη, και δανειζόταν από την Aμερική για την καταβολή των αποζημιώσεων για τον A΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. H πυραμίδα του χρέους κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 1931.
Καταστροφή
Tα κεφάλαια χάθηκαν και οι HΠA, όπως και η παγκόσμια οικονομία, υπέστησαν τεράστια καταστροφή. H κατάσταση ήταν ίδια μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά οι αποζημιώσεις πάγωσαν μέχρι τη μελλοντική ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Eτσι σώθηκε η Γερμανία και δημιούργησε το οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του ΄50. Tο 1953 οι HΠA «κούρεψαν» το γερμανικό χρέος, καθιστώντας το παρά πολύ μικρό. Tέλος, από το 1990 και μετά, η Γερμανία δεν κατέβαλε αποζημιώσεις σε καμία χώρα, ούτε φυσικά στην Eλλάδα.
Σε σύγκριση με τη χρεοκοπία της Γερμανίας μόνο τη δεκαετία του ΄30 τα σημερινά προβλήματα χρέους της Eλλάδας είναι ασήμαντα».

Οφειλές
O κ. Pιτσλ επισήμανε ότι κανείς στην Eλλάδα δεν ξεχνά πως η Γερμανία οφείλει την οικονομική της ευημερία στη χάρη που της έκαναν οι υπόλοιπες χώρες, οι οποίες βαθμιαία παραιτήθηκαν από τις πολεμικές αποζημιώσεις. «Eάν η Eλλάδα αλλάξει τη στάση της στο ζήτημα αυτό, θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες. Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που η Eλλάδα στήνεται ξανά στα πόδια της με τα χρήματά μας. Eάν δεν πληρώσουμε, οι παλιοί λογαριασμοί θα εμφανιστούν ξανά».
O Γερμανός ιστορικός πιστεύει ότι οι δανειστές της Eλλάδας θα πρέπει να διαγράψουν μεγάλο μέρος του χρέους της, και καθώς ορισμένες τράπεζες δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν μία τέτοια κατάσταση, θα πρέπει να υπάρξουν νέα προγράμματα οικονομικής βοήθειας. «Θα κοστίσει ακριβά στη Γερμανία, αλλά, σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να πληρώσει», κατέληξε ο κ. Pιτσλ.




Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Financial Times.: Να καταλάβει το Βερολίνο
ότι το ζήτημα δεν είναι μία γερμανική Ευρώπη,
αλλά μία ευρωπαϊκή Γερμανία

Financial Times.: Να καταλάβει το Βερολίνο ότι το ζήτημα <br>δεν είναι μία γερμανική Ευρώπη, αλλά μία ευρωπαϊκή Γερμανία

 «Η Άγκελα Μέρκελ θα πρέπει να αποδεχθεί ότι η ευρωπαϊκή ευθυγράμμιση πρέπει να είναι συμμετρική. Για να μειώσουν οι άλλοι τα ελλείμματά τους, πρέπει και η Γερμανία να... ξεφορτωθεί ένα μέρος των πλεονασμάτων της.

Αν το Βερολίνο δεν θέλει να κατηγορείται ότι κτίζει μια γερμανική Ευρώπη, πρέπει να δείξει ότι αντιλαμβάνεται τις ευθύνες που έχει μια ευρωπαϊκή Γερμανία», αναφέρει άρθρο των Financial Times, θίγοντας το θέμα των σχέσεων Γαλλίας-Γερμανίας, της γερμανικής κατίσχυσης στην Ευρώπη και της κρίσης στην ευρωζώνη.

Ο αρθρογράφος Φίλιπ Στίβενς σημειώνει πως η Ευρώπη πλήττεται από γερμανοφοβία: όχι μόνο η Ελλάδα, η Ισπανία, η Κύπρος, η Πορτογαλία, αλλά και η Γαλλία, οι σχέσεις της οποίας με την Γερμανία έχουν διαταραχθεί και στην οποία δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναπολούν τις μέρες κυριαρχίας της χώρας στην Ευρώπη.

«Η γερμανική ισχύς δεν απορρέει από το ευρώ. Το βάρος και η γεωγραφία της Γερμανίας ενοχλούσαν την Ευρώπη πριν ακόμη τα πριγκιπάτα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενωθούν υπό τον Μπίσμαρκ. Η ειρωνεία είναι ότι το κοινό νόμισμα υποτίθεται πως θα αποκαθιστούσε την ισορροπία δυνάμεων. Το ευρώ δεν ήταν ένα γερμανικό σχέδιο. Το αντίθετο: οι Γερμανοί ψηφοφόροι ήθελαν να κρατήσουν το δικό τους νόμισμα. Αναγκάστηκαν όμως να υποχωρήσουν κάτω από την πίεση της Γαλλίας που ήθελε να διασπάσει τη ζώνη του μάρκου. Το ευρώ ήταν το τίμημα που πλήρωσε ο Χέλμουτ Κολ στον Μιτεράν για να γίνει αποδεκτή η ενοποίηση της Γερμανίας», επισημαίνει το άρθρο και συνεχίζει:

«Η κρίση του 2008 δεν ξεκίνησε στην ευρωζώνη. Το επίκεντρο ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι αλήθεια ότι η νομισματική ένωση προσέφερε στις περιφερειακές οικονομίες της Ευρώπης κάλυψη για τον υπερδανεισμό τους, που τις οδήγησε στη συνέχεια σε κατάρρευση. Αν όμως για όλα φταίει το ευρώ, γιατί η βρετανική οικονομία βρίσκεται σε τόσο κακή κατάσταση; Οι επισημάνσεις αυτές, όμως, δεν προσφέρουν μεγάλη παρηγοριά στη Μέρκελ. Όταν ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου παραδέχεται ότι για τα προβλήματα της Κύπρου δεν φταίνε οι ξένοι, αλλά οι κυβερνήσεις της, οι δηλώσεις αυτές περνούν στα μονόστηλα των εφημερίδων. Είναι πολύ βολικότερο για όσους υποφέρουν από τις συνέπειες της λιτότητας να επιρρίπτουν τις ευθύνες στη Γερμανία. Στην πραγματικότητα, η Γερμανία δεν έχει ούτε ηγεμονικές ούτε εδαφικές φιλοδοξίες, κι ας είχε πει κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ ότι μια ενοποιημένη Γερμανία θα έστελνε τον στρατό της να καταλάβει την Πομερανία, τη Σιλεσία και την Ανατολική Πρωσία. Παρόλα αυτά, οι γερμανοί ηγέτες δεν μπορούν να αρνηθούν το γεγονός ότι η χώρα τους είναι ισχυρή. Και ότι η ισχύς συνοδεύεται από ευθύνες».

Όσον αφορά δε τις γαλλογερμανικές σχέσεις, το άρθρο αναφέρει:

«Η αδυναμία της Γαλλίας αντιμετωπίζεται με ήρεμη ικανοποίηση από τη Γερμανία. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Φρανσουά Ολάντ στη χώρα του δεν τον αφήνουν να αμφισβητήσει τις οικονομικές συνταγές του Βερολίνου. Η πολιτική της ευρωζώνης, όμως, είναι πιο πολύπλοκη από αυτό. Η αδυναμία της Γαλλίας αποτελεί πρόβλημα για τη Γερμανία.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί Γερμανοί αξιωματούχοι μιλούν με συγκατάβαση για τον Ολάντ, υπενθυμίζοντας ότι και πριν από τριάντα χρόνια ο Φρανσουά Μιτεράν είχε σπαταλήσει δύο χρόνια σε μια μάταιη προσπάθεια να αμφισβητήσει την οικονομική ορθοδοξία. Οι ίδιοι αξιωματούχοι, όμως, αναγνωρίζουν ότι η Άγκελα Μέρκελ έχει ανάγκη τον γαλλογερμανικό άξονα. Μια αδύναμη Γαλλία έχει ως αποτέλεσμα να παρουσιάζεται η Γερμανία ως ο κακός ηγεμόνας της Ευρώπης. Και οποιοσδήποτε γνωρίζει λίγη ευρωπαϊκή ιστορία ξέρει ότι αυτό μόνο δεινά μπορεί να φέρει στη Γερμανία».



Αναδημοσίευση: http://press-gr.blogspot.gr/2013/04/ft.html

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Ανατροπή βλέπουν οι Αμερικάνοι στην Ελλάδα



-Πλήρης ανατροπή του πολιτικού σκηνικού

-Κυβέρνηση προσωπικοτήτων μακριά από κόμματα


-Έξοδος της Ελλάδας από την κρίση σε σύντομο διάστημα


-Εξομάλυνση των διεθνών σχέσεων της χώρας


-Προσπάθεια απαγκίστρωσης από ξένους παράγοντες


-Στην Ελλάδα κορυφαία στελέχη της CIA και διπλωμάτες της Ουάσινγκτον

Από την καλύτερα φυλασσόμενη αμερικανική πρεσβεία στον πλανήτη, αυτή της Αθήνας, τα IHTReports, οι διαβαθμισμένες αναφορές- εκθέσεις των αξιωματούχων της CIAκαι των διπλωματών των ΗΠΑ που εδρεύουν εδώ προς το StateDepartment, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Για τους γνώστες, είναι το «συνηθισμένο ραπόρτο». Τα πράγματα, εσχάτως, όμως έχουν αλλάξει άρδην.

Η μακρά σε χρονικό βάθος αλλά κυρίως σε μέγεθος κρίση στην Ελλάδα, η διαφαινόμενη αδυναμία του πολιτικού σκηνικού να ανταπεξέλθει με αξιοπρέπεια στις αξιώσεις της, η δυσφορία των πολιτών και οι γεωπολιτικές ζυμώσεις, έχουν ωθήσει την αμερικανική κυβέρνηση να εγκαταστήσει ένα μεγαλύτερο thinktankστην πρεσβεία, με έμπειρους διπλωμάτες, πράκτορες και αναλυτές που συνεκτιμούν τα δεδομένα. Αυτή ακριβώς η συνεκτίμηση, οδήγησε στην σύνταξη μιας διαβαθμισμένης έκθεσης που εστάλη προς το StateDepartmentκαι ουσιαστικά προαναγγέλλει ραγδαίες, σοκαριστικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ας δούμε τα κύρια σημεία της.

Η έκθεση

Πριν προχωρήσουμε στα όσα αναφέρει η μυστική έκθεση για το… μέλλον της Ελλάδας, είναι χρήσιμο να δούμε κάποια σημαντικά δεδομένα της, που αλλάζουν τη βαρύτητα με την οποία την εξετάζουν –ως οδηγό για τις μετέπειτα κινήσεις της Ουάσινγκτον στην περιοχή- τα στελέχη του StateDepartment.

Κατ’ αρχάς, δεν μιλάμε για ένα από τα συνηθισμένα reportsπου αποστέλλονται σε τακτική βάση στην Ουάσινγκτον από την Αθήνα. Αυτό το «αποδεικνύει» το γεγονός ότι πρόκειται για μια συγκεντρωτική έκθεση με εκτιμήσεις και πληροφορίες και όχι μια διανθισμένη αποτίμηση των εξελίξεων, όπως είναι τα reports.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι πως τη σύνταξή της, έχει επιμεληθεί κορυφαίος Αμερικανός διπλωμάτης, ο οποίος ανέλαβε το ρόλο του αναλυτή, αλλά και του συντονιστή του thinktankπου είχε αναλάβει την κατάρτισή της.

Η έκθεση λοιπόν, κάνει λόγο για πλήρη, βαθειά και οριστική ανατροπή (δώστε βάρος στη λέξη-δεν κάνει λόγο για «αλλάγή») του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, στο αμέσως επόμενο διάστημα. Στην έκθεση αναλύεται η αδυναμία του πολιτικού σκηνικού να ανταποκριθεί στις εξελίξεις, η απαξίωση από το ευρύ κοινό των πολιτικών και γίνεται λόγος για δεδομένη αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης στις ερχόμενες εκλογές (δεν είναι σαφές αν προσδιορίζονται).

Ουσιαστικά, η αμερικανική έκθεση δεν κάνει λόγο για αλλαγή στην πολιτική σκακιέρα με την εκλογή νέας κυβέρνησης, αλλά με την ανάληψη της εξουσίας από κυβέρνηση προσωπικοτήτων. Στο ίδιο specialreport, αναφέρεται με σαφήνεια πως οι προσωπικότητες που θα αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι μακριά από οποιονδήποτε πολιτικό χώρο, είναι χαμηλών τόνων και ευρύτατης αποδοχής.

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση προσωπικοτήτων, εκτιμούν οι Αμερικανοί, δεν θα αποτελέσει σε καμία περίπτωση το (συνηθισμένο στις μέχρι τώρα περιπτώσεις) «συγκοινωνούν δοχείο» μεταξύ των πολιτικών κομμάτων και των δυσαρεστημένων πολιτικών. Αντιθέτως, θα αποτελέσουν την «άλλη λύση», τον «κανέναν» των δημοσκοπήσεων που μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει τολμήσει να προσδιορίσει.

Τώρα σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να απαρτίσουν την κυβέρνηση προσωπικοτήτων που διαβλέπουν οι Αμερικανοί, ένα πέπλο μυστηρίου καλύπτει τις ταυτότητές τους (γίνεται σαφές ότι έχουν σταλεί με ξεχωριστό report). Ωστόσο, αυτό που τονίζεται είναι ότι «αυτή η κυβέρνηση θα καταφέρει να οδηγήσει τη χώρα σε οριστική έξοδο από την κρίση σε διάστημα περίπου ενός έτους».

Το χρήσιμο συμπέρασμα εδώ, δεν είναι η (ακραία;) αναμονή της εξόδου της Ελλάδας από τη βαθιά κρίση σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, αλλά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί συντάκτες της έκθεσης θεωρούν δεδομένη την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και την άνοδο νέων, φερέλπιδων, με ευρύτατη αποδοχή προσώπων. Το ερώτημα βέβαια είναι ποιοι παράγοντες και ποιες πληροφορίες παρέχουν αυτή τη βεβαιότητα στους Αμερικανούς διπλωμάτες, οι οποίοι δεν έχουν τη φήμη ότι «πέφτουν έξω» στις προβλέψεις τους.

Η επιρροή

Μεγάλο βάρος ρίχνει η αμερικανική έκθεση στον ρόλο που θα διαδραματίσει η νέα κυβέρνηση (;) σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, αλλά και με τις άλλες χώρες. Η έκθεση σημειώνει πως θα τηρηθούν χαμηλοί τόνοι και θα επιλεγεί ο δρόμος της επαναπροσέγγισης με ισχυρές χώρες με τις οποίες ο «δίαυλος» και η συνεργασία έχει χαθεί, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες από τη μία και θα γίνει προσπάθεια «απαγκίστρωσης» από χώρες που συμπεριφέρονται στην Ελλάδα σαν «κτήμα» τους, όπως η Γερμανία, από την΄αλλη.

Πάντως το μεγαλύτερο βάρος πέφτει όχι τόσο στην επιρροή στα στελέχη αυτά καθεαυτά της κυβέρνησης, αλλά σε αυτούς που θα έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στους κυβερνώντες- τον λαό. Οι Αμερικανοί «ποντάρουν» πολλά σε αλλαγή της εικόνας που έχουν οι Έλληνες για τις ΗΠΑ και τονίζουν ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα ΜΜΕ ώστε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Προτείνονται μάλιστα παλιότερες εκθέσεις (ακόμα και από το 2006-2008) όπου κατονομάζονται οι δημοσιογράφοι που «προωθούν καλύτερα τις αμερικανικές θέσεις» και τα «ελιτίστικα προοδευτικά κανάλια», καθώς και οι εφημερίδες. Σε ό,τι αφορά το διαδίκτυο, πρόβλεψη δεν υπάρχει.

Χαρακτηριστική είναι πάντως μια φράση από κάποια από αυτές τις εκθέσεις που μιλά για ανάγκη προσέγγισης της νέας γενιάς των δημοσιογράφων: «Ελπίζουμε ότι η νέα γενιά δημοσιογράφων θα είναι πιο απελευθερωμένη από τις προκαταλήψεις που χαρακτηρίζουν τη σημερινή αλλά και τις προηγούμενες γενιές» αναφέρει ο συντάκτης του τηλεγραφήματος, ο οποίος κάνει λόγο για «συνομιλητές» της πρεσβείας μέσα σε σχολές δημοσιογραφίας.

Σύμφωνα με απόρρητα τηλεγραφήματα που διέρρευσαν μέσω της Wikileaks, τα ελληνικά ΜΜΕ είναι «συνώνυμα της διαφθοράς, με κακοπληρωμένους δημοσιογράφους, και δημοσιεύματα γεμάτα μεροληψία και αντί-αμερικανισμό».

Οι σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των ΜΜΕ, και των πολιτικών είναι «σχέσεις αιμομιξίας, όπως αυτές των Θεών του Ολύμπου…», γράφει ο πρώην Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Charles Rhys, στα πλαίσια εμπιστευτικής αναφοράς του προς το State Department το 2006.

Σύμφωνα με τον Αμερικανό διπλωμάτη, «τα ελληνικά ΜΜΕ ελέγχονται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων που δημιούργησαν ή κληρονόμησαν περιουσίες μέσω της ναυτιλίας, των τηλεπικοινωνιών, των τραπεζών, του πετρελαίου, κλπ. Είναι διασυνδεδεμένοι μεταξύ τους, μέσω προξενιών και γάμων, αλλά και με πολιτικούς και αξιωματούχους».

ΟΙ ΧΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ Η ΕΝΟΧΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Ο ρόλος των ΗΠΑ

Σχεδόν «παραδοσιακά», μέχρι σήμερα, οι χώρες στις οποίες ήθελαν να αποκτήσουν επιρροή οι Ηνωμένες Πολιτείες, γνώριζαν την επιβολή δικτατοριών, που εξυπηρετούσαν τα αμερικανικά συμφέροντα. Τα διαβαθμισμένα έγγραφα έχουν αποδείξει ότι και η Χούντα στην Ελλάδα ήταν αμερικανοκίνητη «για να απομακρυνθεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος». Όμως οι Αμερικανοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και πως οι εποχές των δικτατοριών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι «πορτοκαλί επαναστάσεις» (ασχέτως των τραγικών, τελικά αποτελεσμάτων τους) απέδειξαν ότι και για τις ΗΠΑ η εποχή των δικτατοριών έχει «πεθάνει».

Πάντως, οι Ηνωμένες Πολιτείες εμφανίζονται ενοχλημένες από την «καταστροφή» των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, κυρίως λόγω της αυξημένης επιρροής («κυριαρχία» τη χαρακτηρίζουν) της Γερμανίας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να αλλάξουν το σκηνικό αυξάνοντας την επιρροή τους στη χώρα όχι με βίαιο τρόπο, αλλά μέσω ανοίγματος διπλωματικών διαύλων.

Τα πετρέλαια και οι σχέσεις με Τουρκία

Αν και φαινομενικά (η πικρή αλήθεια είναι, ουσιαστικά το τελευταίο διάστημα) οι ΗΠΑ στηρίζουν σθεναρά την πολιτική της Τουρκίας, στέλνοντας ακόμα και τελεσίγραφο στην Ελλάδα να μη «θίξει» τη γείτονα με την ανακήρυξη ΑΟΖ, εντούτοις οι Αμερικανοί βλέπουν έναν δρόμο προσέγγισης με την Τουρκία.

Οι ΗΠΑ ποντάρουν σε μια βελτίωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων και σε μια «είσοδό» τους στο «παιχνίδι» των πετρελαίων του Αιγαίου, για να δώσουν ως αντάλλαγμα τη σταθερότητα (;) στην περιοχή.

Παρότι η Ουάσινγκτον δεν θέλει να διαρρήξει τις σχέσεις της με την Άγκυρα (καθώς θεωρεί την Τουρκία «βάση» της απέναντι στην ισλαμική απειλή), στην άκρως απόρρητη έκθεση τονίζεται πως η Τουρκία είναι διατεθειμένη να «κάνει πίσω», εμφανιζόμενη θετική στο να κάνει χρήση η Ελλάδα του δικαιώματός της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια. Εδώ, η Άγκυρα θέτει ένα «βέτο» σε συγκεκριμένες περιοχές που δεν θεωρεί «δίκαιη» την επέκταση των χωρικών υδάτων –βέτο που οι Αμερικανοί θεωρούν ήσσονος σημασίας για την Ελλάδα. Οπωσδήποτε, η απόσυρση του casusbelliαπό την Τουρκία θα έθετε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε άλλη βάση.

Οι Αμερικανοί τονίζουν ότι οι βάσεις για μια συμφωνία- πακέτο (Αιγαίο, ΑΟΖ, Κύπρος) είχαν μπει το 2009, όταν ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου είχε ξεκαθαρίσει στον Ερντογάν πως «αν θέλετε τα νησιά μας δε θα λύσουμε ποτέ το ζήτημα», βάζοντας «κόκκινη γραμμή» στην εθνική κυριαρχία, αλλά είχε τονίσει ότι αν αυτό που θέλει η Τουρκία είναι πρόσβαση σε διεθνή ύδατα και εναέριο χώρο, και στην Ευρώπη, είναι θέματα που θα μπορούσαν να λυθούν.

Οι Αμερικανοί τονίζουν ότι ακριβώς αυτή η συζήτηση έληξε λόγω της αποδυνάμωσης της τότε κυβέρνησης από τα οικονομικά προβλήματα και πως μια νέα, απαλλαγμένη από βαριά προβλήματα κυβέρνηση στην Ελλάδα, δεν θα εμφανίσει αναβλητικότητα σε πιθανή λύση, αντιθέτως θα συζητήσει σε λογική βάση.

Σύμφωνα με απόρρητα διπλωματικά έγγραφα η Τουρκία είχε προτείνει προσφυγή στη Χάγη για το Αιγαίο από το Σεπτέμβριο του 2009. Μάλιστα, λίγο πριν την κατάρρευση της κυβέρνησης της ΝΔ το Σεπτέμβριο του 2009 σε συνάντηση της αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών με αξιωματούχο του τουρκικού ΥΠΕΞ, ο δεύτερος σημειώνει ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις “δεν βρίσκονται πια στην ανταλλαγή εκατέρωθεν θέσεων” για την υφαλοκρηπίδα.