Μάχη στο προσκήνιο

Με αφορμή τα γεγονότα στην Ιερισσό, ο Κώστας Ιορδανίδης σχολιάζει στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης 11 του Απρίλη, την απουσία της κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα καθημερινότητας και του πρωθυπουργού.

* * *

Η σύλληψη των δύο υπόπτων δολιοφθοράς σε ορυχεία χρυσού στην Ιερισσό της Χαλκιδικής από τις δυνάμεις ασφαλείας –στις 3 το πρωί χθες– και οι αντιδράσεις που προεκλήθησαν αποδεικνύουν ότι όταν ένα καθεστώς έχει εισέλθει σε φάση παρακμής, όποια ενέργειά του –ακόμη και η πλέον νόμιμη– αποβαίνει εις βάρος του. Αρχικώς σε επικοινωνιακό επίπεδο και στη συνέχεια επί της ουσίας.
Το αστυνομικό τμήμα της Ιερισσού εγκαταλείφθηκε και λεηλατήθηκε από διαμαρτυρόμενους κατοίκους. Οδοφράγματα στήθηκαν για να εμποδίσουν την είσοδο των αστυνομικών δυνάμεων στην κωμόπολη. Τα κόμματα της Αριστεράς εξεμάνησαν. Η προσπάθεια επιβολής του νόμου οδήγησε σε πλήρη αναρχία.
Το πρόβλημα που τίθεται –πέρα από τα αναθέματα ή την ηθική καταδίκη των φαινομένων εκτροπής– είναι η ενδεδειγμένη δράση στο επίπεδο της καθημερινότητος και η επίλυσή του δεν εξαρτάται προφανώς από τις συνεχείς παρεμβάσεις των δυνάμεων ασφαλείας.
Καθήκον της πολιτικής ηγεσίας και ειδικώς της κυβερνήσεως είναι να εξασφαλίσει την υποστήριξη τμήματος της κοινωνίας, όταν επιχειρεί σαρωτικές αλλαγές. Αλλά ως προς το θέμα αυτό η αποτυχία των κυβερνήσεων της τελευταίας τριετίας υπήρξε μνημειώδης.
Η υπεράσπιση των κυβερνητικών επιλογών γίνεται από την ασφάλεια των τηλεοπτικών δικτύων. Οι βουλευτές δεν τολμούν να εμφανισθούν σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Οι ηγέτες εκφωνούν διαγγέλματα. Η επαφή με την κοινωνία έχει καταργηθεί και η κυβέρνηση περιήλθε σε πλήρη απομόνωση. Η απουσία διαλόγου οδηγεί σε εκρήξεις –όχι αναρχικών ή συνδικαλιστικών φορέων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν– αλλά οργανωμένων πολιτών, στη βάση κοινού «συμφέροντος» εκτός του ελέγχου των κομμάτων.
Είναι ό,τι χειρότερο και κινδυνώδες μπορούσε να συμβεί εάν το φαινόμενο προσλάβει γενικότερη μορφή, οπότε και η παρέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων είναι σαφές πως δεν αρκεί. Ακόμη και οι στρατιωτικές δικτατορίες έχουν ανάγκη –αν όχι συναινέσεως– τουλάχιστον μιας κάποιας ανοχής από το κοινωνικό σώμα, διότι άλλως καταρρέουν.
Από το δράμα που εκτυλίσσεται στην ελληνική πολιτική σκηνή απουσιάζει παραδόξως ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς. Περί των οικονομικών θεμάτων ομιλεί διαρκώς ο υπουργός επί των Οικονομικών. Περί θεμάτων ασφαλείας ο αρμόδιος υπουργός. Οι εταίροι της κυβερνήσεως συνασπισμού βρίσκονται στο προσκήνιο, ορίζοντας κατά περίπτωση διάφορες «κόκκινες γραμμές» που παραβιάζουν στη συνέχεια ή σκιαμαχούν με την τρόικα, για να συμβιβασθούν αμέσως μετά.
Αλλά ο πρωθυπουργός απουσιάζει από τα δρώμενα.
Παράδοξο διότι οι δημοσκοπήσεις δίδουν σημαντικότατο προβάδισμα «καταλληλότητος πρωθυπουργού» στον κ. Αντώνη Σαμαρά έναντι του κυρίου πολιτικού του αντιπάλου. Διερωτάται κανείς πότε θα χρησιμοποιηθεί αυτό το «κεφάλαιο». Εάν αναμένουμε έως τις εκλογές, η χώρα θα οδηγείται ακέφαλος στην αναρχία. Σύνθεση και έμπνευση μπορεί να παράσχει μόνον ο πρωθυπουργός. Εχει υποχρέωση ο κ. Σαμαράς να βγει επί τέλους στο προσκήνιο, όσο δυσάρεστο και εάν του είναι, για να συμπαρασύρει τους πολίτες. Η μάχη πρέπει να δοθεί στην κοινωνία.