Θυμίζει την Ιταλία του 1992

Αναδρομή στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας της δεκαετίας του ’90, ξεκινώντας από το 1992 κάνει ο Αντώνης Καρπετόπουλος. Σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο σ«ΤΑ ΝΕΑ» της Τρίτης 7 Οκτωβρίου, αφού όπως λέει η πολιτική κατάσταση στη γείτονα μοιάζει με αυτή στην Ελλάδα σήμερα/

• • •

Η Ευρωπαία Εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι πέρασε πρόσφατα από τη χώρα μας και είπε πολλά που συζητήθηκαν. Το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου είναι η προτροπή της στους έλληνες συναδέλφους της: εξήρε τη δουλειά τους και τους ζήτησε να είναι πιο παρεμβατικοί γιατί η χώρα μας έχει προβλήματα διαφθοράς. Και θα είναι.

Πολλά από αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα μου θυμίζουν την Ιταλία του 1992. Το 1992 είχαν περάσει τρία χρόνια από την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το τέλος αυτής της εποχής είχε ως αποτέλεσμα το απόλυτο πολιτικό και ιδεολογικό βραχυκύκλωμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς: η ιταλική Αριστερά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Το πολύ δυνατό ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα (PCI) είχε επιχειρήσει να μετεξελιχθεί. Είχε δημιουργηθεί το Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς (PDS) σκοπός του οποίου ήταν να λειτουργήσει σαν βασικός πυλώνας ενός είδους κεντροαριστερού συνασπισμού. Αλλά παρά τη δεδομένη απόστασή τους από τους δεινόσαυρους κομμουνιστές της Μόσχας, οι ιταλοί αριστεροί ηγέτες ήταν απολύτως στριμωγμένοι καθώς έπρεπε να εξηγήσουν τι τελικά πήγε άσχημα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού: οι εξηγήσεις τους δεν ήταν πειστικές. Στην Ιταλία της εποχής – κι αυτό είναι η σχεδόν απόλυτη ομοιότητα με την Ελλάδα – υπήρχε ένα εντυπωσιακό έλλειμμα αντιπολίτευσης: από αυτή απουσίαζαν κόμματα με προοπτική εξουσίας. Ο κυβερνητικός συνασπισμός των πέντε κομμάτων, που προέκυψε τη δεκαετία του ’70 όταν ήρθαν κοντά οι χριστιανοδημοκράτες με τους σοσιαλιστές, έμοιαζε εκλογικά ανίκητος. Η αριστερή αντιπολίτευση ήταν αδύνατον να αλλάξει την πολιτική ατζέντα, καθώς έπρεπε να απολογείται συνεχώς για λανθασμένες εκτιμήσεις. Ολοι επαναλάμβαναν ότι «η Ιταλία δεν είχε αντιπολίτευση», παρόλο που το PDS ως μετεξέλιξη του PCI κρατούσε ένα διψήφιο ποσοστό, αφήνοντας στην άκρη ορθόδοξους κομμουνιστές και άλλους ριζοσπάστες. Και τότε συνέβη κάτι εντελώς απρόβλεπτο. Μια ομάδα δικαστών του Μιλάνου ανέλαβαν πρωτοβουλίες που διέλυσαν σε χρόνο ρεκόρ όχι απλά τον κυβερνητικό συνασπισμό, αλλά τα ίδια τα κόμματα που τον αποτελούσαν.

Η ιστορία ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1992. Η σύλληψη του δημοτικού συμβούλου Μάριο Κιέζα στις 17 Φεβρουαρίου στο Μιλάνο έγινε η αφορμή για το ξεκίνημα της έρευνας που πέρασε στην ιστορία με τον κωδικό Καθαρά Χέρια (Mani Pulite). Ο Κιέζα, εξέχον παράγοντας του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Μιλάνου πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να δωροδοκείται από μια εταιρεία καθαρισμού: το ποσό που έλαβε ήταν αστείο – κάτι περισσότερο από δύο χιλιάδες σημερινά ευρώ. Ομως η ομολογία του ότι τα μισά από τα χρήματα προορίζονταν για το ταμείο του κόμματος άλλαξε τα πάντα. Οι δικαστές άρχισαν να ερευνούν τις σχέσεις των κομμάτων με τους επιχειρηματίες: σε λιγότερο από έξι μήνες η συζήτηση δεν ήταν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει αντιπολίτευση, αλλά πόσο μεγάλη είναι η διαφθορά. Ενα μόλις χρόνο αργότερα το πολιτικό τοπίο ήταν ολότελα διαφορετικό. Δυνάμωσε η αυτονομιστική Λέγκα του Βορρά, επανεμφανίστηκαν με σημαντικό εκλογικό ποσοστό οι νοσταλγοί του Μουσολίνι, κατέβηκε στις εκλογές ο Μπερλουσκόνι, δημιουργήθηκε μπροστά στην προοπτική της εξουσίας ο αριστερός πόλος, που έμοιαζε ανέφικτος. Ηταν καλύτερο το νέο σκηνικό; Ηταν χειρότερο; Μικρή σημασία έχει. Σημασία στη διδακτική αυτή ιστορία έχει η ταχύτητα με την οποία μετασχηματίστηκε η πολιτική σκηνή.

Σήμερα στην Ελλάδα η κυβέρνηση βασίζει τη δημοσκοπική υπεροχή της μόνο στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο «δεν υπάρχει αντιπολίτευση». Αλλά υπάρχουν πλέον οι προτροπές της Κοβέσι. Που δημιουργούν στα κυβερνητικά στελέχη αμηχανία και φόβο μήπως τα χειρότερα έρχονται. Λογικό. Αν οι εισαγγελείς συνεχίσουν τις έρευνες η κυβέρνηση δύσκολα θα αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση μαζί τους. Η σύγκρουση αυτή ωστόσο θα έχει μεγάλο κόστος, διότι η άμυνα της κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι η δαιμονοποίηση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας. Η Κοβέσι ταράζει τα νερά. Δημιουργεί την εντύπωση ότι το δεδομένο σκηνικό μπορεί να αλλάξει. Γι’ αυτό γεμίσαμε κόμματα που δεν υπάρχουν: όλοι ξαφνικά σε κάτι ελπίζουν…

Το μέρος στη Γη που καίγεται για δεκαετίες και δεν σβήνει ποτέ

Στην καρδιά της ερήμου Καρακούμ, στο βόρειο Τουρκμενιστάν, υπάρχει μια τεράστια φλεγόμενη τρύπα στη Γη. Δεν είναι ηφαιστειακός κρατήρας, ούτε έργο κάποιου καλλιτέχνη. Είναι το Darvaza Gas Crater, γνωστό παγκοσμίως ως «Door to Hell»,  η Πύλη της Κόλασης. Δείτε στο τέλος σχετικό ντοκιμαντέρ του BBC

• • •

Κι όμως, δεν πρόκειται για μυθολογία. Το άνοιγμα αυτό καίγεται αδιάκοπα από το 1971, δηλαδή εδώ και πάνω από πέντε δεκαετίες. Η λάμψη του είναι ορατή από χιλιόμετρα μακριά, μέσα στη σιωπή της ερήμου.

 

Μια τρύπα που δημιουργήθηκε από ανθρώπινο λάθος

Η ιστορία ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν Σοβιετικοί γεωλόγοι πραγματοποιούσαν γεωτρήσεις για φυσικό αέριο. Κατά λάθος, το έδαφος υποχώρησε, δημιουργώντας έναν τεράστιο κρατήρα διαμέτρου 70 μέτρων και βάθους περίπου 30 μέτρων.

Όταν διαπιστώθηκε ότι το φυσικό αέριο που αναβλύζει ήταν τοξικό, οι επιστήμονες αποφάσισαν να το αναφλέξουν, θεωρώντας ότι η φωτιά θα σβήσει «σε λίγες ημέρες». Πενήντα χρόνια μετά, η φλόγα καίει ακόμα.

Ο αέρας γεμίζει συνεχώς με μεθάνιο που αναδύεται από τα υπόγεια κοιτάσματα, τροφοδοτώντας τη φωτιά — ένα αέναο καμίνι στη μέση του πουθενά.

 

Από επιστημονικό ατύχημα σε τουριστικό φαινόμενο

Παρότι το σημείο βρίσκεται μέσα σε μια από τις πιο απομονωμένες περιοχές του πλανήτη, προσελκύει χιλιάδες ταξιδιώτες κάθε χρόνο.

Όσοι το έχουν δει από κοντά, το περιγράφουν ως «ένα ζωντανό στόμα φωτιάς που αναπνέει στη γη». Τη νύχτα, ο κρατήρας φωτίζει το τοπίο με πορτοκαλί ανταύγειες, δημιουργώντας μια εικόνα που μοιάζει περισσότερο με σκηνικό επιστημονικής φαντασίας παρά με πραγματικό τόπο.

Η κυβέρνηση του Τουρκμενιστάν έχει κατά καιρούς προσπαθήσει να περιορίσει τη φωτιά, είτε για περιβαλλοντικούς λόγους είτε για να εξοικονομήσει το πολύτιμο φυσικό αέριο που καίγεται άσκοπα. Ωστόσο, καμία προσπάθεια δεν έχει αποδώσει.
Το Darvaza είναι πλέον κάτι περισσότερο από αξιοθέατο: είναι ένα σύμβολο της ανθρώπινης αλαζονείας απέναντι στη φύση. Μια υπενθύμιση του τι μπορεί να προκαλέσει η τεχνολογική αυτοπεποίθηση όταν συναντά τα όρια του φυσικού κόσμου.

Η εικόνα του - το κόκκινο φως μέσα στη σκοτεινή άμμο - έχει γίνει viral σε όλο τον κόσμο: φωτογραφίες του έχουν ταξιδέψει σε εξώφυλλα περιοδικών, ντοκιμαντέρ και νυχτερινά wallpapers, κάνοντάς το ένα από τα πιο παράξενα και εντυπωσιακά τοπία του πλανήτη.

Περιστασιακά, επιστήμονες μετρούν τις εκπομπές μεθανίου για να εκτιμήσουν την περιβαλλοντική ζημιά. Όμως η πλήρης κατάσβεση του κρατήρα θεωρείται εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη.

Έτσι, η «Πύλη της Κόλασης» συνεχίζει να καίει. Όχι ως θρύλος, αλλά ως πραγματική, φλεγόμενη τρύπα στη Γη που θυμίζει πως κάποιες φωτιές, κυριολεκτικά, δεν σβήνουν ποτέ.

 

 

Αναδημοσίευση: lifo.gr

Οι πόλεις του εξωτερικού με τους περισσότερους Έλληνες

Όπως έλεγαν παλαιότερα, όπου κι αν πας, όποια πέτρα και αν σηκώσεις σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, θα βρεις σίγουρα κάποιον Έλληνα. Για του λόγου το αληθές και σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, υπάρχουν καταγεγραμμένοι Έλληνες σε 140 χώρες εκτός της Ελλάδας. Η μετανάστευση των Ελλήνων ξεκίνησε στις απαρχές του 20ου αιώνα, ενώ το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης μέχρι και σήμερα, ήταν εκείνο μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το τελευταίο μεταναστευτικό κύμα που έχει καταγραφεί, ήταν ακριβώς μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 και την μνημονιακή πολιτική που εφαρμόστηκε αργότερα στην Ελλάδα, αναγκάζοντας χιλιάδες συμπολίτες μας και πάρα πολλούς νέους να εγκαταλείψουν τα πάτρια εδάφη και να αναζητήσουν μία καλύτερη τύχη σε χώρες του εξωτερικού (brainstorming). Στην Ελλάδα, ο πληθυσμός σύμφωνα με την απογραφή του 2011, δεν ξεπερνά τα 10,8 εκατομμύρια. Ωστόσο, σε αυτόν δεν προσμετράται ο πληθυσμός των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό, ο οποίος σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία φτιάχνει άλλη μια μισή Ελλάδα.

• • •

Η μεγαλύτερη συγκέντρωση ελληνικού πληθυσμού είναι καταγεγραμμένη στις ΗΠΑ με τρία εκατομμύρια και ακολουθεί η Ευρώπη με ένα εκατομμύριο. Η Αυστραλία έχει περίπου 70 χιλιάδες Έλληνες και 300 χιλιάδες ο Καναδάς, σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού. Ποιες όμως είναι οι πόλεις με τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ελλήνων στο εξωτερικό;

Μελβούρνη, Αυστραλία (400.000)

Αυτό δεν είναι έκπληξη, αφού ίσως έχετε ακούσει την φράση ότι η Μελβούρνη είναι «η 3η μεγαλύτερη ελληνική πόλη στον κόσμο», μετά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Ελληνικά σχολεία, εκκλησίες, καταστήματα απαντώνται συχνά στην Μελβούρνη, με το Oakleigh να θεωρείται το πιο «ελληνικό» μέρος στον κόσμο, εκτός Ελλάδος.

Νέα Υόρκη, ΗΠΑ (300.000)

Η Νέα Υόρκη έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ελλήνων στις ΗΠΑ. Οι 300 χιλιάδες επίσημα καταγεγραμμένοι, ωστόσο ενδέχεται να είναι περισσότεροι. Η Αστόρια έχει το μεγαλύτερο ποσοστό Ελλήνων, όπου μπορείς σε κάποια μέρη να ακούς μόνο ελληνικά. Βέβαια, Έλληνες μπορείς να βρεις σε κάθε γωνιά της πόλης αλλά και ολόκληρης της ομώνυμης πολιτείας.

Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο (280.000)

Σύμφωνα με το δημαρχείο του Λονδίνου, διαβιώνουν περίπου 280 χιλιάδες Έλληνες στην περιφέρεια του Λονδίνου. Η μετανάστευση στην αγγλική πρωτεύουσα ξεκίνησε από τον 15ο αιώνα κιόλας, ενώ το ίδιο συνέβη και με μεγάλα λιμάνια του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως το Μπρίστολ και το Λίβερπουλ. Η Βρετανία άλλωστε έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ελλήνων του εξωτερικού που «γεννήθηκε» στην Ελλάδα.

Ιλινόις, ΗΠΑ (180.000)

Και το Ίλινοις μπήκε στη λίστα για χάρη του Σικάγο, όπου κατοικούν οι 125 από τις 180 χιλιάδες Έλληνες που ζουν στην κεντρική πολιτεία των ΗΠΑ. Η πόλη του Σικάγο έχει την δική της «Greektown», η οποία γνώρισε άνθηση της δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν και είχε γίνει σημείο συνάντησης για διασκέδαση. Η κατασκευή φοιτητικών εστιών αλλά και μεγάλων εθνικών δρόμων, ανάγκασαν πολλούς Έλληνες να εγκαταλείψουν την «Greektown» και να βρουν αλλού σπίτι. Υπό άλλες συνθήκες, και οι 180 χιλιάδες θα ζούσαν στην πόλη του Σικάγου.

Φλόριντα, ΗΠΑ (150.000)

Ξέρουμε ότι η Φλόριντα δεν είναι πόλη αλλά πολιτεία, απλά δεν μπορούσε να λείπει από την λίστα. Κι αυτό γιατί στην Φλόριντα υπάρχει το Tarpon Springs, η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό Ελλήνων επί του συνολικού πληθυσμού εκτός Ελλάδος. Στην πόλη κατοικούν περίπου 25.000 άνθρωποι, με τους Έλληνες να αγγίζουν το 12%. Στην πολιτεία της Φλόριντα ζουν διάσπαρτα Έλληνες. Πολλοί από αυτούς είναι Ελληνοαμερικανοί, που μετακόμισαν εκεί από άλλες πολιτείες.

Σίδνεϊ, Αυστραλία (130.000)

Σύμφωνα με την Ελληνική Κοινότητα της Μελβούρνης, οι πρώτοι ‘Έλληνες έφτασαν στην Αυστραλία στις αρχές του 1800, με την πλειοψηφία τους να εγκαθίσταται στο Σίδνεϊ. Επρόκειτο για εργάτες ορυχείων και αγρότες, που μετανάστευσαν από τα νησιά του Αιγαίου. Οι Έλληνες άρχισαν να εργάζονται σταδιακά και σε άλλους τομείς, με πολλά ονόματα δρόμων πλέον να έχουν ελληνικά ονόματα, προς τιμήν τους.

Βοστώνη, ΗΠΑ (100.000)

Η Μασαχουσέτη είναι η 4η πολιτεία με τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ελλήνων, ήταν όμως και το πρώτο μέρος που εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες που έφτασαν στην Αμερική. Μεταξύ του 1600 και 1700, οι Έλληνες ξεκίνησαν να μεταναστεύουν στις ΗΠΑ, κυρίως στην περιοχή της Βοστώνης. Κάποιοι μάλιστα αναφέρουν πως Έλληνες ναυτικοί και καπετάνιοι, βοήθησαν σημαντικά στην εκπαίδευση του αμερικανικού ναυτικού.

Τορόντο, Καναδάς (60.000)

Στην απογραφή του 2016 που έγινε στον Καναδά, αναφέρθηκε πως 300 χιλιάδες Έλληνες κατοικούν στη χώρα, με το 1/5 αυτών να κατοικούν στο Τορόντο. Η απογραφή έδειξε πως τα ελληνικά είναι η 20η σε συχνότητα γλώσσα, που ακούγεται στην πόλη.

Σαντιάγο, Χιλή (40.000)

Ο ακριβής αριθμός των Ελλήνων που ζουν στη Χιλή δεν είναι γνωστός. Αλλά σύμφωνα με το υπουργείο εξωτερικών, οι πρώτοι Έλληνες μετανάστευσαν στην Χιλή,στις αρχές του 16ου αιώνα.
Σήμερα υπολογίζεται πως στη χώρα της Λατινικής Αμερικής, ζουν τουλάχιστον 100 χιλιάδες απόγονοι Ελλήνων μεταναστών. Η πλειοψηφία τους, διαμένει στην πρωτεύουσα της χώρας, το Σαντιάγο. Η ιστορία των Ελλήνων στη Χιλή ξεκίνησε όταν Έλληνες της Κρήτης μετανάστευσαν στην πόλη Αντοφαγκάστα, η οποία τότε αλλά και μεταγενέστερα, ήταν από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της δύσης.

Μόναχο, Γερμανία (30.000)

Στην Γερμανία ζουν περίπου 280.000 Έλληνες, ο μεγαλύτερος πληθυσμός Ελλήνων στην Ευρώπη. Η πλειοψηφία τους βρίσκεται στο Μόναχο, με τους περισσότερους να εργάζονται στους τομείς της αυτοκινητοβιομηχανίας και την υγείας.

 

 

Αναδημοσίευση: zougla.gr

ΕΛΣΤΑΤ: Το 7% των Ελλήνων πείνασε το 2024

Περισσότεροι Έλληνες με μειωμένη πρόσβαση στην τροφή 

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αναδεικνύουν τη συνεχιζόμενη πίεση που δέχονται τα νοικοκυριά από τις αυξημένες τιμές τροφίμων και το υψηλό κόστος διαβίωσης.

Ελαφρά αύξηση της μέτριας ή σοβαρής ανεπάρκειας τροφής στην Ελλάδα αναδεικνύουν τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.

• • •

Αντλώντας στοιχεία από την Έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών (SILC) 2024, με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το 2023, η Ελληνική Στατιστική Αρχή ανακοινώνει τα δεδομένα λαμβάνοντας υπόψη οκτώ ερωτήματα τα οποία πρότεινε ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (Food and Agriculture Organization – FAO) για την κατάρτιση του δείκτη της βιώσιμης ανάπτυξης (εξάλειψη πείνας έως το 2030).

Ένα νοικοκυριό θεωρείται ότι αντιμετωπίζει μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια τροφής όταν τουλάχιστον ένα μέλος του έχει δηλώσει ότι: Αναγκάστηκε να παραλείψει γεύμα, έφαγε λιγότερο από όσο είχε ανάγκη, έμεινε χωρίς τροφή ή πέρασε ολόκληρη ημέρα χωρίς φαγητό λόγω έλλειψης χρημάτων ή άλλων πόρων

Η έρευνα που αποτελεί τη βασική πηγή αναφοράς των συγκριτικών στατιστικών για την κατανομή του εισοδήματος και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε Ευρωπαϊκό επίπεδο έχει σκοπό να αποτυπώσει τη δυνατότητα ή μη παροχής, στο σύνολο των μελών του νοικοκυριού, επαρκούς ποσότητας κατάλληλης τροφής, προκειμένου να εξασφαλίζονται για κάθε μέλος οι διατροφικές προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για υγιή διαβίωση.

7 στους 100 Έλληνες αντιμετώπισε μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια τροφής

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας του 2024, το 7% του πληθυσμού δήλωσε ότι αντιμετώπισε μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια τροφής, ενώ το 1,6% μόνο σοβαρή ανεπάρκεια (βάσει της παγκόσμιας τυπικής κλίμακας ανεπάρκειας τροφής – FIES).

Τα αντίστοιχα ποσοστά για τη μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια κυμάνθηκαν από 6,0% έως 8,0% μεταξύ 2019 και 2023, με 6,5% το 2023, ενώ για τη σοβαρή ανεπάρκεια η περίοδος 2019-2023 παρουσίασε μέσο ποσοστό 1,5%, εκτός από το 2020 και το 2023 όπου ανήλθαν σε 1,6% και 1,4% αντίστοιχα.

 

Χωρίς τροφή

Ένα νοικοκυριό θεωρείται ότι έχει μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια τροφής όταν τουλάχιστον ένα μέλος του νοικοκυριού δήλωσε ότι, κατά τη διάρκεια των 12 προηγούμενων μηνών πριν τη διενέργεια της έρευνας, αναγκάστηκε να παραλείψει ένα γεύμα, έφαγε λιγότερο από όσο θεωρούσε ότι είχε ανάγκη, έμεινε χωρίς τροφή, πεινούσε αλλά δεν έφαγε, πέρασε μια ολόκληρη ημέρα χωρίς τροφή, λόγω έλλειψης χρημάτων ή άλλων πόρων.

Ένα νοικοκυριό θεωρείται ότι έχει σοβαρή ανεπάρκεια τροφής, όταν τουλάχιστον ένα μέλος του νοικοκυριού δήλωσε ότι, κατά τη διάρκεια των 12 προηγούμενων μηνών πριν τη διενέργεια της έρευνας, πέρασε μια ολόκληρη ημέρα χωρίς τροφή λόγω έλλειψης χρημάτων ή άλλων πόρων.

 

Ελαφρώς κάτω από το μέσο όρο η Ελλάδα

Ο μέσος όρος μέτριας ή σοβαρής ανεπάρκειας τροφής στην Ευρώπη ανέρχεται σε 7,4%, ενώ ο αντίστοιχος για τη σοβαρή ανεπάρκεια σε 1,8%.

Στη χειρότερη θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης βρίσκεται η Ρουμανία με το 18,6% των πολιτών να αντιμετωπίζουν μέτρια ή σοβαρή ανεπάρκεια τροφής και έπονται η Πορτογαλία με 11,9%, η Βουλγαρία με 11,6% και η Ουγγαρία με 11,3%.

Κοντά στην Ελλάδα που σε αυτή την κατηγορία είχε ποσοστό 6,6% είναι χώρες όπως η Λιθουανία και η Ισπανία με 6,5% και η Δανία με 6,9%.

 

Διατροφική ανασφάλεια

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ έρχονται να συμπληρώσουν αυτά της Eurostat για τη διατροφική ανασφάλεια στην ΕΕ. Με βάση την επεξεργασία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας από τα στοιχεία εθνικών στατιστικών υπηρεσιών κάθε χώρας για το 2024, στην ΕΕ των 27 κατά μέσο όρο το 8,5% του πληθυσμού δήλωνε οικονομική αδυναμία να έχει μέρα παρά μέρα στο τραπέζι του ένα «κανονικό γεύμα». Δηλαδή ένα γεύμα που να περιέχει κοτόπουλο, κρέας, ψάρι ή λαχανικά ισοδύναμης θρεπτικής αξίας.

Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ανέρχεται, στο 11,3%, κατατάσσοντάς μας στην πέμπτη  χειρότερη θέση στην ΕΕ – μετά τις Βουλγαρία, Σλοβακία, Ρουμανία και Ουγγαρία.

Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι στα φτωχά νοικοκυριά το ποσοστό όσων δεν μπορούν να πληρώσουν για να έχουν μέρα παρά μέρα ένα πλήρες γεύμα, ανεβαίνει στο 34,6%. Όπως γνωρίζουμε το ποσοστό του πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό αυξήθηκε το 2024, στο 26,9% από 26,1% το 2023.

Βεβαίως θα πρέπει να αναφερθεί πως το ποσοστό των φτωχών νοικοκυριών που βρίσκονται σε κατάσταση διατροφικής ανασφάλειας μειώθηκε αισθητά το 2024, κατά 3,4 ποσοστιαίες μονάδες (από 38,2% το 2023).

Τα υψηλά επίπεδα επισιτιστικής ανασφάλειας επιδεινώνεται από παράγοντες όπως η συνεχιζόμενη ακρίβεια που αυξάνει το κόστος ζωής και δυσκολεύει την πρόσβαση σε επαρκή και ποιοτική τροφή.

 

 

Αναδημοσίευση: in.gr

Η ιστορία του GPS: Πώς μία «μισητή» τεχνολογία έγινε αγαπητή και απαραίτητη

Το Παγκόσμιο Σύστημα Εντοπισμού – το γνωστό μας GPS (Global Positioning System) – έχει μετασχηματίσει την καθημερινή ζωή τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αλλά το επαναστατικό αυτό σύστημα αναπτυσσόταν για πολλά περισσότερα χρόνια πριν παρουσιαστεί δημοσίως.

• • •

Όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις τεχνολογίας που άλλαξαν τον κόσμο, οι απαρχές του GPS ανάγονται στις μάχες και την κούρσα των εξοπλισμών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, αντί να εμφανιστεί αμέσως στην παγκόσμια σκηνή, το σύστημα – το οποίο χρησιμοποιεί δορυφόρους τοποθετημένους σε ολόκληρο τον κόσμο για τη γνωστοποίηση ακριβούς χρόνου και θέσης σε δεκάδες εκατομμύρια ταξιδιώτες και αμέτρητες επιχειρήσεις – πέρασε μέσα από μια μακρά περίοδο ανάπτυξης εντός της αμερικανικής στρατιωτικής γραφειοκρατίας, μακριά από την προσοχή του κόσμου.

Η κλίμακα των τελικών επιπτώσεων του συστήματος GPS αποδείχθηκε εκπληκτικά μεγάλη. Σήμερα, όχι μόνο μας βοηθά να φτάσουμε από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά αλλάζει εν πολλοίς και τον τρόπο που βλέπουμε τον χρόνο και το χώρο.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι στρατοί χρειάζονταν ένα σύστημα ραδιοπλοήγησης – και όλα τα συστήματα της εποχής είχαν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους. Μερικά ήταν καλά για την καθοδήγηση αποστολών τυφλού βομβαρδισμού, ενώ άλλα ήταν κατάλληλα για το πέρασμα της Μάγχης ή για την καταδίωξη των γερμανικών υποβρυχίων.

Στις ΗΠΑ, οι διαφορετικές ανάγκες διαφόρων χρηστών μεταφράστηκαν σ’ ένα κατακερματισμένο σύστημα όπου διαφορετικά τμήματα των ενόπλων δυνάμεων χρησιμοποιούσαν διαφορετική τεχνολογία. Στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, πολλοί ειδικοί στο αμερικανικό Υπουργείο Άμυνας υπέθεταν ότι αυτό το σύστημα θα απλοποιείτο σταδιακά.

Αυτό δεν συνέβη, εξηγεί ο William Rankin, καθηγητής ιστορίας της επιστήμης στο Γιέιλ και συγγραφέας του βιβλίου After the Map: Cartography, Navigation, and the Transformation of Territory in the Twentieth Century. Αντίθετα, τα στρατιωτικά συστήματα παρέμειναν διακριτά, ακόμα κι όταν οι ΗΠΑ εισήλθαν στην εποχή του Σπούτνικ και άρχισαν να εκτοξεύουν στο διάστημα τους δορυφόρους που τελικά θα καθιστούσαν δυνατό το GPS. Τελικά, το Υπουργείο Άμυνας προσπάθησε να δημιουργήσει ένα εντελώς νέο σύστημα, «από πάνω προς τα κάτω», στη λογική του «να αναγκαστούν αυτά τα κακομαθημένα ‘παιδιά’ να παίξουν μαζί, μεταξύ τους», όπως το θέτει ο Rankin, κι αυτή η πρωτοβουλία οδήγησε τελικά στο σύγχρονο GPS το 1973.

Το GPS δημιουργήθηκε επίσημα ως το πρώτο πρότζεκτ ενός προγράμματος του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ που ονομάστηκε Joint Program Office. Το νέο πρόγραμμα GPS συνδύαζε στοιχεία δύο συστημάτων που βρίσκονταν ήδη υπό ανάπτυξη, το ένα από την Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ και το άλλο από το Πολεμικό Ναυτικό. Περιέργως, το σύστημα για χρόνια παρέμενε βαθιά αντιδημοφιλές σε ορισμένους κλάδους των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων. «Όλοι το μισούσαν» λέει ο Rankin, ανατρέχοντας σε εκείνη την εποχή. «Δεν είχε ευρεία υποστήριξη την πρώτη δεκαετία της ύπαρξής του».

Το 1983, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Εκείνο το έτος, ένα σφάλμα με τα εσωτερικά συστήματα πλοήγησης οδήγησε στην κατάρριψη ενός αεροσκάφους των Κορεατικών Αερογραμμών στον εναέριο χώρο της Σοβιετικής Ένωσης και στον θάνατο όλων των επιβατών, συμπεριλαμβανομένου κι ενός μέλους του αμερικανικού Κογκρέσου. Μετά το ατύχημα, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Ronald Reagan, δεσμεύτηκε δημοσίως να δημιουργηθεί ένα σύστημα GPS που θα χρησιμοποιείτο τόσο από τους στρατιωτικούς όσο και από τους πολίτες, ως ένα δίχτυ ασφαλείας για την πλοήγηση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το σύστημα κέρδισε σε αξιοπιστία, αφού έπαιξε κομβικό ρόλο στον πρώτο Πόλεμο του Περσικού Κόλπου. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, έτυχε εν τέλει και εμπορικής εκμετάλλευσης, σε κλάδους όπως η ναυτιλία, για την εξασφάλιση ακριβέστερης πλοήγησης.

Όμως, το πραγματικό άλμα ώστε το GPS να βρεθεί παντού ήρθε τη δεκαετία του 2000. Το 2000, ο τότε πρόεδρος Bill Clinton ανακοίνωσε ότι ο στρατός θα έπαυε να υποβαθμίζει σκόπιμα την ποιότητα του «μη στρατιωτικού» σήματος του GPS, επιτρέποντας έτσι στο σύστημα να γίνει πολύ πιο ισχυρό και ακριβές. Και μέσα στα επόμενα χρόνια, οι δέκτες GPS έγιναν μικρότεροι, επιτρέποντάς έτσι την ενσωμάτωσή τους σε όλα τα είδη φορητών συσκευών – συμπεριλαμβανομένων των smartphones. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, «το GPS βρισκόταν στα πάντα», λέει ο Rankin.

Αυτό που οι πρώτοι δημιουργοί του GPS δεν μπορούσαν να έχουν προβλέψει δεν είναι μόνο ο τεράστιος αριθμός εφαρμογών που θα προέκυπταν για το σύστημα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο θα άλλαζε το πώς κινούμαστε στον κόσμο γενικότερα. Για πολλούς από εμάς, πλέον, το ταξίδι οπουδήποτε περιλαμβάνει το να αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας στον χώρο ως μια μικροσκοπική μπλε κουκίδα σε μια μικρή οθόνη.

Τώρα, «υπάρχει η αίσθηση ότι ο χρόνος και ο χώρος είναι απλά θεμελιωδώς γνωστά μεγέθη και πραγματικά δεν υπάρχουν μέρη στον κόσμο όπου δεν μπορείς να ξέρεις πού βρίσκεσαι, εφόσον έχεις τον σωστό δέκτη», λέει ο Rankin. Αυτή είναι μια ιδέα που ακόμα και πριν από 30 χρόνια θα φάνταζε «εξωφρενική».

Ο ίδιος απορρίπτει την ιδέα ότι το GPS, με την αποτελεσματικότητα και την ευκολία του, έχει καταστρέψει την ικανότητά μας να βασιζόμαστε στις δικές μας αισθήσεις – εξάλλου, στην εποχή του GPS έχουμε αποκτήσει νέες δεξιότητες που μας επιτρέπουν να πλοηγούμαστε. Αλλά σημειώνει ότι ενώ στο παρελθόν οι καθημερινοί άνθρωποι στρέφονταν σε πολλαπλές πηγές πληροφοριών για να μαθαίνουν τον τόπο και τον χρόνο, τώρα στηρίζονται δυσανάλογα πολύ σε μοναχά μία πηγή.

«Αυτό είναι σίγουρα μια πιο ‘εύθραυστη’ πρακτική εφόσον καταλήγεις να ‘βάζεις όλα σου τα αυγά σε ένα καλάθι’» τονίζει.

Η αποκλειστική εστίαση στο πώς το GPS διευκολύνει την πλοήγηση δεν βοηθά στην κατανόηση του πραγματικά μετασχηματιστικού χαρακτήρα του συστήματος. Λόγω της ικανότητάς του να προσφέρει εξαιρετικά ακριβή μέτρηση της ώρας, επιτρέπει σε τεράστια δίκτυα – πύργοι κινητής τηλεφωνίας, τραπεζικά συστήματα και δίκτυα ηλεκτρισμού – να συγχρονίζονται, παράγοντας την άνευ εμποδίων επικοινωνία που σήμερα θεωρούμε όλοι δεδομένη.

Αυτή η παρουσία του GPS εκτείνεται και σε κλάδους που ίσως ποτέ δεν θα συσχετίζατε με το συγκεκριμένο σύστημα, και σε εφαρμογές που κανένας δεν είχε προβλέψει στο παρελθόν. Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε κρίσιμους τομείς όπως τα χρηματοπιστωτικά δίκτυα και οι πύραυλοι, αλλά και σε περιπτώσεις που μας επηρεάζουν με έναν απλό και καθημερινό τρόπο. Ένα παράδειγμα που ο Rankin θεωρεί συναρπαστικό: ο χρονισμός των φαναριών στον δρόμο. «Μην πάτε τόσο μακριά, στην πυρηνική κεφαλή ή στο χρηματιστήριο. Δείτε απλώς τους φωτεινούς σηματοδότες» καταλήγει.

 

 

Αναδημοσίευση: fortunegreece.com

«Μυρίζει προβοκάτσια» η εμφάνιση drone στο αεροδρόμιο του Μονάχου

Η είδηση που κυριάρχησε Πανευρωπαϊκά στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, ήταν η επίθεση με drone στο αεροδρόμιο του Μονάχου.

Ουσιαστικά μιλάμε για δύο επιθέσεις αφού, αυτή της περασμένης Πέμπτης επαναλήφθηκε και την επόμενη. Την Παρασκευή.

Ας δούμε τι έγραψε η «Καθημερινή» για αυτές την επόμενη της δεύτερης επίθεσης.

Γερμανία: Έκλεισε ξανά το αεροδρόμιο του Μονάχου λόγω drones

Για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ ο αερολιμένας ανέστειλε τη λειτουργία του, καθώς drones εμφανίστηκαν στην περιοχή - Πτήσεις ακυρώθηκαν και άλλες άλλαξαν πορεία, επηρεάζοντας περίπου 6.500 ταξιδιώτες.

Αναστάτωση σημειώθηκε για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ στο αεροδρόμιο του Μονάχου, το οποίο ανέστειλε και πάλι τη λειτουργία του λόγω εντοπισμού drones, ένα 24ωρο μετά το περιστατικό της Πέμπτης. 

Οπως ανακοίνωσε η αστυνομία, τουλάχιστον δύο drones εντοπίστηκαν στην περιοχή, το οποίο έκλεισε προληπτικά από τις 21:28 (τοπική ώρα), επηρεάζοντας περίπου 6.500 ταξιδιώτες.

Σύμφωνα με εκπρόσωπο της ομοσπονδιακής αστυνομίας στο Μόναχο, δύο περιπολικά παρατήρησαν drones ταυτόχρονα πάνω από τον βόρειο και από τον νότιο διάδρομο του αεροδρομίου. Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη άλλαξαν αμέσως πορεία και εξαφανίστηκαν χωρίς να καταστεί εφικτή η αναγνώρισή τους και δεν είναι σαφές ούτε καν το μέγεθός τους.

Στο αεροδρόμιο διανυκτέρευσαν εκατοντάδες ταξιδιώτες, των οποίων οι πτήσεις είτε ακυρώθηκαν είτε αναβλήθηκαν. Συνολικά, 23 εισερχόμενες πτήσεις εξετράπησαν προς τα αεροδρόμια της Στουτγάρδης και της Νυρεμβέργης, ενώ 12 ακόμη ακυρώθηκαν.

Από τις αναχωρήσεις, 46 πτήσεις ακυρώθηκαν ή αναβλήθηκαν για σήμερα (Σάββατο). Σε πολλές περιπτώσεις, οι ταξιδιώτες είχαν ήδη επιβιβαστεί και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν εκ νέου τα αεροσκάφη.

«Όπως και την προηγούμενη νύχτα, το αεροδρόμιο του Μονάχου, σε συνεργασία με τις αεροπορικές εταιρείες, παρείχε αμέσως βοήθεια στους επιβάτες στους τερματικούς σταθμούς. Στήθηκαν κρεβάτια κατασκήνωσης και παρέχονταν κουβέρτες, ποτά και σνακ», ανακοίνωσε το αεροδρόμιο.

Παράλληλα, όπως ανακοινώθηκε, ο αερολιμένας καθυστέρησε την έναρξη της λειτουργίας του και σήμερα το πρωί.

Τι έγινε την Πέμπτη

Ο εντοπισμός drones προκάλεσε χάος στον αερολιμένα του Μονάχου ήδη το βράδυ της Πέμπτης, καθώς περισσότερες από 17 απογειώσεις δεν πραγματοποιήθηκαν και εκατοντάδες επιβάτες διανυκτέρευσαν στους χώρους του αεροδρομίου. Το πρόγραμμα πτήσεων εκτελείτο κανονικά από το πρωί της Παρασκευής και μέχρι τη νέα αναστολή της λειτουργίας του αεροδρομίου. Σύμφωνα με τον ιστότοπο Flightradar24, τουλάχιστον 17 πτήσεις εξετράπησαν χθες (Παρασκευή) το βράδυ προς τα αεροδρόμια της Στουτγάρδης και της Νυρεμβέργης.

Μετά τα νέα περιστατικά με drones, έχει ανοίξει εκ νέου η συζήτηση για την καλύτερη προστασία των αεροδρομίων.

Ο ομοσπονδιακός υπουργός Εσωτερικών Αλεξάντερ Νόμπριντ ζήτησε την συνεργασία των ενόπλων δυνάμεων για την αντιμετώπιση των drones, τα οποία αποτελούν σήμερα ευθύνη της αστυνομίας. «Βρισκόμαστε σε έναν αγώνα δρόμου μεταξύ της απειλής των drones και της άμυνας από drones. Αυτός ο αγώνας πρέπει να κερδηθεί», δήλωσε ο κ. Ντόμπριντ. O βαυαρός πρωθυπουργός Μάρκους Ζέντερ τάχθηκε μάλιστα υπέρ της εξουσιοδότησης της αστυνομίας να καταρρίπτει άμεσα τα drones και προανήγγειλε την ανάληψη σχετικής νομοθετικής πρωτοβουλίας. «Χρειαζόμαστε κυριαρχία επί του εναέριου χώρου μας», τόνισε.

Μπορεί να μη το γράφει το δημοσίευμα, όπως κι όλες οι άλλες σοβαρές ελληνικές ιστοσελίδες, αλλά ανταποκριτές σε ηλεκτρονικά ΜΜΕ και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι υπονοούν πως πρόκειται για Ρώσικα κατασκοπευτικά drones.

Και δεν αναρωτήθηκε κανείς. Πώς είναι δυνατόν κάποια Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα να διασχίσουν τη μισή Ευρώπη και να αναστατώ- σουν το Διεθνές Αεροδρόμιο του Μονάχου. Το αεροδρόμιο που φάινεται που είναι στον χάρτη που δημοσιεύω και είναι από το Google maps.

Απ’ όπου και να απογειώθηκαν ως το μέρος που εμφανίστηκαν διένυσαν εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα. Είτε από τη βόρεια θάλασσα είτε από τη Λευκορωσία πολύ περισσότερο από την ίδια τη Ρωσία

Τι είναι λοιπόν τα drone φαντάσματα; Και τα βλέπουν μόνο πάνω από το αεροδρόμιο κι εξαφανίζονται; Είναι «τόσο μπροστά» τεχνολογικά οι Ρώσοι και κάνουν τηλεμεταφορές για κατασκοπευτικούς λόγους; Και η Γερμανία το παραδέχεται τόσο εύκολα;

 Πιστεύω πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή η Γερμανογαλία, θέλει να «πετάξει» δισεκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμούς και για αντιdrone θόλο. Δισεκατομμύρια που δεν περισσεύουν, ακόμη περισσότερο που «είμαστε στα μαχαίρια» με το κράτος που χρηματοδοτησε, με την προμήθεια φτηνού φυσικού αέριου, το οικονομικό θαύμα της Γερμανίας κι ολόκληρης της Δυτικής Ευρώπης.

 Για να δικαιολογηθούν λοιπόν τα υπέρογκα αυτά έξοδα που πρόκειται «να μας φορτώσουν» για εξοπλισμούς. Πρέπει να μας δείξουν πως η Ρωσία μας απειλεί. Κι επειδή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όλης της Ευρώπης ΜΑΛΛΟΝ δεν κάνουν την δουλειά τους, δεν λέει κανείς πως η εμφάνιση αυτών των drone μυρίζει μια ΚΑΚΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ.

 

 

Πηγή: kathimerini.gr

Πόθεν Έσχες: Πλούσιοι πολιτικοί, τι ξέρουν από νοίκι και σούπερ μάρκετ;

Όταν όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι νιώθουν τόσο μεγάλη την απόσταση που τους χωρίζει από αυτούς που τους κυβερνούν, μπορεί να αντιδράσουν κάνοντας τις συγκρίσεις μεταξύ των πλούσιων αρχόντων και των αρχομένων, οι οποίοι τώρα πια διαβάζουν αλλιώς τα “Έσχες” που δεν εξηγούν το “Πόθεν” Παρατηρεί σε άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο news247.gr o Γιώργος Καρελιάς την Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου.

.• • •

Κάθε φορά που ανακοινώνονται τα «Πόθεν Έσχες» των πολιτικών, ιδιαίτερα σε περιόδους που οι περισσότεροι πολίτες δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα, κάνουμε μια διαπίστωση και θέτουμε μερικά ερωτήματα.

Η διαπίστωση: η μεγάλη, αν όχι η συντριπτική πλειονότητα, των υπόχρεων σε «Πόθεν Έσχες», δεν έχει καμιά σχέση με τα εισοδήματα και την περιουσιακή κατάσταση αυτού που αποκαλούμε «μέσος πολίτης». Η βουλευτική «αποζημίωση», οι φοροαπαλλαγές και τα υπόλοιπα που τη συνοδεύουν είναι πολλαπλάσια (τέσσερις με πέντε φορές πάνω) αυτού που θεωρείται «μέσο» εισόδημα στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και πολλοί πολιτικοί έχουν υψηλές καταθέσεις και, ταυτόχρονα, μεγάλα δάνεια. Ποια τράπεζα θα αρνηθεί να τους δώσει; Ταυτόχρονα, οι συντριπτικά περισσότεροι καταγράφονται ως ιδιοκτήτες πολλών ή λιγότερων ακινήτων, γεγονός πουν τους απαλλάσσει από το «άγχος της κατοικίας» (ενοικίαση ή απόκτηση), που κυνηγάει τους άλλους, ιδιαίτερα σε εποχές εκτόξευσης των τιμών, όπως αυτή που διανύουμε.

Και τώρα τα ερωτήματα: Αυτός ο τύπος του πολιτικού -και ιδιαίτερα αν τέτοια είναι η πλειονότητα όσων κυβερνούν- πρώτον, πόσο είναι σε θέση να αντιληφθεί πώς είναι η ζωή ενός πολίτη (όχι με το βασικό μισθό, ας τον αφήσουμε αυτόν, αλλά) με το λεγόμενο «μέσο μισθό», ο οποίος είναι σήμερα περίπου 1000 ευρώ και ο πρωθυπουργός φιλοδοξεί να τον πάει στα 1500 στο τέλος της τετραετίας; Δεύτερον, πόσο είναι σε θέση να καταλάβει την έννοια «πάω στο σούπερ μάρκετ;», δηλαδή την έννοια «ακρίβεια»; Πρέπει να έχει μεγάλη «ενσυναίσθηση» για να το πετύχει. Διότι άλλο είναι η ακρίβεια για τον αμειβόμενο με τον κατώτατο και μέσο μισθό και άλλο γι ‘αυτόν που βρίσκεται μια έως πολλές σκάλες  πάνω. Είναι, λοιπόν, αυτονόητο ότι ο δεύτερος, που κυβερνά κόλας, δυσκολεύεται να καταλάβει τι σημαίνει «ελέγχω την τιμή του ρεύματος», αφού δεν έχει καμιά δυσκολία να πληρώσει τον φουσκωμένο λογαριασμό. Γι’ αυτό κοιτάζει αφ’ υψηλού οποιαδήποτε πρόταση που λέει «φορολογώ με υψηλό συντελεστή τα υπερκέρδη» ή «μειώνω τον ΦΠΑ σε βασικά αγαθά». Δεν τον αγγίζει, ας πούμε, ο διπλασιασμός (και βάλε…) της τιμής τους και μας παραπέμπει στη (στατιστική) «πτώση του πληθωρισμού». Γι’ αυτόν που έχει τέτοιο «Πόθεν Έσχες» είναι αδιάφορα τα νούμερα.

Τρίτον, ο έχων ένα, δύο, τρία και βάλε ακίνητα ή αυτός που επιλέγει να ζει σε σπίτι πολλών εκατοντάδων τετραγωνικών δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει ο πολίτης «μέσου» εισοδήματος να κοιτάζει τα ενοικιαστήρια (για τους νέους των 800 ευρώ ούτε συζήτηση, μένουν στην οικογενειακή στέγη μέχρι και τα 30 τους και βλέπουν…). Γι’ αυτό, ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί, αντί να βάλουν μπροστά ένα πρόγραμμα δημιουργίας χιλιάδων κοινωνικών κατοικιών (υπάρχουν πολλά παραδείγματα από ευρωπαϊκές χώρες), καμώνονται ότι θα λύσουν το πρόβλημα  με τραπεζικά δάνεια, τα οποία το μόνο που κάνουν είναι να εκτοξεύουν κι άλλο τις τιμές των ακινήτων.

Και τώρα το καταληκτικό ερώτημα, που μπορεί να έχει ένας ενιστάμενος αναγνώστης: «Δηλαδή, τι θέλουμε; Να έχουμε πενόμενους πολιτικούς;». Και η απάντηση: Όχι, θέλουμε πολιτικούς που να πληρώνονται καλά και, ταυτόχρονα, να κάνουν καλά τη δουλειά για την οποία εκλέγονται. Ιδιαίτερα οι κυβερνητικοί βουλευτές να μην ψηφίζουν εύκολα ό,τι φέρνουν οι υπουργοί τους και να τους υπενθυμίζουν ότι η δική τους ζωή δεν πρέπει να απέχει παρασάγγας από εκείνη των ψηφοφόρων τους.

Διότι, αν συμβαίνει αυτό, ιδιαίτερα σε εποχές δύσκολες για την καθημερινότητα, μπορεί να έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις όταν έρθει η ώρα της κάλπης. Διότι, όταν όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι νιώθουν (στο πετσί τους πια…) τόσο μεγάλη την απόσταση που τους χωρίζει από αυτούς που τους κυβερνούν, μπορεί να αντιδράσουν κάνοντας τις συγκρίσεις μεταξύ των πλούσιων αρχόντων και των αρχομένων, οι οποίοι τώρα πια διαβάζουν αλλιώς τα «Έσχες» που δεν εξηγούν το «Πόθεν».

Και τότε θα έχει διαψευσθεί πανηγυρικά αυτό που έλεγε ο αρχαίος Πλάτων και, δήθεν, ενστερνίζονται οι σημερινοί άρχοντες: «Ο αληθινός άρχων ου πέφυκε το αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι αλλά το τω αρχομένω» (Ο αληθινός άρχοντας δεν πρέπει να κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά των υπηκόων του)…